Μαμά στο χείλος του κρεβατιού!
«Η μαμά μου με αγαπάει πολύ. Όταν αρρωσταίνω ξενυχτάει δίπλα στο κρεβάτι μου για να δει μήπως ανεβάσω πυρετό«
Το είχα γράψει σε μια έκθεση Δημοτικού ανάμεσα σε άλλα «κλισέ» «Η μαμά μου είναι η πιο όμορφη, καλή, υπέροχη, θεά, σούπερ ουάου κτλ«
Και ναι, με την συχνότητα που αρρώσταινα μικρή, ειλικρινά απορώ πώς στο καλό σηκωνόταν το άγριο χάραμα να πάει στη δουλειά, έχοντας περάσει ένα ολόκληρο βράδυ πάνω από ένα μέτωπο με 40 πυρετό.
Αχ η μαμά… Υπερ-ήρωας και μάλιστα χωρίς να έχει την παραμικρή απαίτηση να της αναγνωρίζεται. Απίστευτο το τι μπορεί να κάνει για το παιδί της. Σιγά σιγά το βλέπω και σε μένα, αλλά και σε κάθε άλλη μαμαδο-φίλη μου.
Κάποια μεσημέρια που ξαπλώνω δίπλα στην Αθηνά, αλλά και κάποια βράδια που ξυπνάει και θέλει να κοιμηθούμε μαζί, χωρίς να το καταλαβαίνω φτάνω να κοιμάμαι κρεμασμένη στην άκρη του κρεβατιού.
Όταν ξυπνάω, πονάω ολόκληρη. Δεν το είχα καταλάβει, μέχρι που μου το είπε ο Μάνος, ο οποίος κοιμάται τελευταίος:
«Το ξέρεις ότι είσαι τόσο άκρη στο κρεβάτι που σχεδόν κρέμεσαι η μισή απέξω;«
Πώς; Τι; Γιατί;
«Το κάνεις ασυναίσθητα, φοβάσαι μην χτυπήσεις την Αθηνά«
Ακόμα και τώρα που μεγάλωσε, που δεν είναι πια μωρούλι που δεν μπορεί να κουνηθεί εύκολα για να αποφύγει ένα μαξιλάρι ή το χέρι μου, την νανουρίζω μεν στην αγκαλιά μου, αλλά σιγά σιγά έρπομαι προς την άκρη του κρεβατιού, μην τυχόν και την πλακώσω άθελά μου.
Μα ακόμα και όταν κοιμάται στο δωμάτιό της, με τον ίδιο τρόπο κοιμάμαι. Στην άκρη του κρεβατιού, με το κεφάλι σχεδόν ανασηκωμένο και το αυτί σε επιφυλακή, μην τυχόν κλάψει και δεν την ακούσω.
Το σώμα μου πονάει, νομίζω πως ακόμα και δέκα μασέρ να με τρίβουν για δέκα ώρες, δεν με ισιώνουν, αλλά ειλικρινά, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Είναι αυτά τα τσιπάκια που φυτεύονται από ένα αόρατο χέρι στο σώμα της γυναίκας όταν γίνεται μάνα και την προγραμματίζουν να είναι συνεχώς alert…
Άραγε καθώς μεγαλώνει, θα χαλαρώσω λιγουλάκι;
Τελικά εγώ ειμαι απο τις τυχερες !!!!! Ο μπαμπάς μας μετακόμισε απο το κρεβατι οταν ημουν 7 μηνων εγκυος (κανει ατσαλο υπνο και φοβοταν μην με χτυπήσει κατα λάθος στη κοιλιά). Και ερχετε ο μικρούλης και ξανα κοιμομαστε ολοι μαζι στην κρεβατοκαμαρα (το ζουζουνι στο κρεβατάκι του ΦΥΣΙΚΑ) !!! Και μεγαλώνει και αρχιζει και πεταγετε με το παραμικρο (εεεεεεεεεε ο μπαμπασ μασ ροχαλίζει λιγοοοοοοοοοοοοοοο) χαχαχα και ξανα μετακομίζει ο μπαμπάς στο κρεβατι το μονό και εχει παλι η μαμα το διπλο κρεβατι μονη της χαααααααααα!!!!
πο πο ειλικρινα οπως λεει κ η μαμα μου δεν εχω δει πιο αναισθητο ανθρωπο στον υπνο..το διπλο κρεβατι δεν με εφτανε απλωνομουν τοοοοσο πολυ, να ερχοσουν απο πανω μου με κανονι δεν θα το ακουγα..εδω κ 3 μηνες που εχουμε το αγγελακι μας ξυπναω ακομα κ με τον ηχο που κουναει το ποδαρακι της μολις παει να γυρισει τσουπ πεταγομαι... οταν την βαζουμε να κοιμηθει μαζι μας η ακρη του κρεβατιου γινεται ο πιο τεραστιος κ ανατομικος χωρος που εχω κοιμηθει ποτε μου (μιας κ ο μπαμπας μας οταν κοιμαται εξακολουθει να μην καταλαβαινει τιποτα) οπως κ να χει δεν μπορω να αλλαξω αυτο το χερακι που με κραταει πριν κοιμηθει κ ας με εκτοπιζει με ολα τα τεραστια κρεβατια του κοσμου με τον καλυτερο υπνο ξεκουραζομαι κ μονο που ειναι διπλα μου (ναι παραδεχομαι ειμαι υπερβολικη κ χαζο μαμα)
Δεν έχετε ανακαλύψει ακόμα ποσό πολύ χώρο έχει το κρεββάτι στο κάτω μέρος του!! Έχω ξυπνήσει εκεί πολλές φορές! Όταν έρχονται και τα δυο στο διπλό κρεββάτι, ο μπαμπάς ποτέ δεν κοιμάται αλλού, η μαμά πάει στα "πόδια" γιατί τα παιδάκια δεν φτάνουν ακόμα τόσο κάτω. Αλλά ψηλώνουν γρήγορα και είναι επικίνδυνο για κλωτσιές! "Με έχετε σκάσει!! Κάντε πιο κει!!" φωνάζει το μικρό, ενώ ο μεγάλος δεν διαμαρτύρεται παρά μόνο όταν τον στριμώχνει η αδελφή του.