Ο καρπός της αγάπης ήρθε στην πιο ακατάλληλη στιγμή…

Για πολλούς λόγους θα προτιμήσω να κρατήσω ανωνυμία στην μικρή ιστορία που θα σας διηγηθώ….

Ας ξεκινήσω λοιπόν λέγοντας σας πως με τον αρραβωνιαστικό μου είμαστε μαζί σχεδόν δύο χρόνια, όταν αποφασίζουμε να συζήσουμε….

Μετά από ένα μήνα συμβίωσης και ενώ έχω αρχίσει να πρήζομαι και να περιμένω την «επίσκεψη της μαμάς φύσης», έχω καθυστέρηση… Στην αρχή δεν πολυδίνω σημασία, σκεπτόμενη πως λόγω άγχους είναι φυσιολογικό….

Έλα όμως που οι μέρες περνάνε και όταν το συνειδητοποιώ τρέχω να αγοράσω τεστ εγκυμοσύνης… Γυρνώντας εκείνο το απόγευμα στο σπίτι, το λέω στον αρραβωνιαστικό μου, ο οποίος προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμος, κάθεται δίπλα μου μέχρι να βγεί το αποτέλεσμα…. Οι ορμόνες φυσικά είχαν βαρέσει κόκκινο και από τα πρώτα δευτερόλεπτα έδειχνε θετικό….

Οκ λέμε, τώρα συγκεντρωνόμαστε και σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε…. Το ότι ένα παιδί ήταν και είναι στα μελλοντικά μας σχέδια, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν τα δεδομένα της στιγμής, τα οποία όπως καταλαβαίνετε είναι κυρίως οικονομικά. Ακριβώς επειδή είμαστε πολιτισμένοι και λογικοί άνθρωποι, παρ’ ότι ξεροκέφαλοι και οι δύο, μετά από συζήτηση καταλήγουμε στη διακοπή κύησης. Ναι καλά διαβάσατε.

Και για να σας προλάβω ήταν καθαρά απόφαση λογικής! Θεωρούμε ανεπίτρεπτο και ανεύθυνο να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο ενώ δεν θα μπορούμε να του παρέχουμε ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΓΟΝΕΙΣ τα απαραίτητα! Και όχι δεν θέλουμε χρηματική ενίσχυση από τους γονείς μας για να μεγαλώσουμε το δικό μας παιδί! Την δική τους χρηματοδότηση την είχαμε όσο μας μεγάλωναν και μας σπούδαζαν!

Κλείνουμε ραντεβού με γυναικολόγο για να επιβεβαιωθεί το τεστ…. με το που ακούει ( πριν ακόμα με εξετάσει) μας λέει ότι κατα 99% είναι εγκυμοσύνη… Ρωτάει αν είναι η πρώτη και του απαντάω «ναι αλλά… έχουμε αποφασίσει για διακοπή«.

Έμπειρος όπως είναι εκείνη την στιγμή η μόνη του αντίδραση είναι «πάμε να σε εξετάσω«. Και βλέπω στον υπέρηχο το «αυγουλάκι»….. Ανάμεικτα συναισθήματα…. Ώρα να συζητήσουμε την διαδικασία πριν, κατά τη διάρκεια και μετά…. Αφού έγινε και αυτό, μου έδωσε το χαρτί με τις αιματολογικές που έπρεπε να κάνω (εδώ να πω πως επειδή το ιατρείο του είναι σε κλινική, διευκόλυνε αυτού του είδους την διαδικασία) και επειδή ακόμα δεν είχαμε αποφασίσει ποια διαδικασία να ακολουθήσω μου λέει «έχετε χρόνο ακόμα, πήγαινε κάνε τις αιματολογικές και πάρε με αύριο το πρωί να μου πεις«…

Το επόμενο πρωί που μίλησα μαζί του, κατάλαβα τι εννοούσε με το «έχετε ακόμα χρόνο» όταν του είπα πως τελικά αποφασίσαμε την επέμβαση, διότι ένιωσα στην φωνή του ότι με τον τρόπο του μας είχε πει να το ξανασκεφτούμε για το αν θα το κρατήσουμε ή όχι, πράγμα που το κάναμε έτσι και αλλιώς ξανά από την αρχή με τις εικόνες από το υπερηχογράφημα και με χάδια στην κοιλιά μου…

Δύο μέρες μετά έγινε η επέμβαση…. ο γιατρός κατάλαβε στο βλέμμα μας πως ΝΑΙ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΕΝΩ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ!

Ο λόγος που κάθησα και σας έγραψα όσο πιο συνοπτικά μπορούσα την δική μας ιστορία, ήταν γιατί ήθελα κυρίως να διαβάσουν οι νέες κοπέλες (και φυσικά όσες βρίσκονται σε παρόμοια φάση με το ξεκίνημα μιας εγκυμοσύνης και το ερώτημα τι κάνουμε τώρα) πως ένα παιδί είναι υπευθυνότητα και των δύο γονιών, πως όταν σκεφτόμαστε εγωιστικά κάθε άλλο παρά καλό κάνουμε στον εαυτό μας και σύντροφό μας και κατά συνέπεια και στο παιδί που θέλουμε με τόση εμμονή να φέρουμε στον κόσμο….

Επειδή ξέρω πως πολλές/οι θα πέσουν να με φάνε για την επιλογή που έκανα, θα τους απαντήσω εκ των προτέρων πως ναι, το χρήμα δεν αγοράζει την ευτυχία ούτε αγαπά, αλλά δεν μου λέτε κυρίες μου (ή και κύριοι) με την ευτυχία και την αγάπη μπορείς να αγοράσεις τρόφιμα για το παιδί σου; ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, σχολικά είδη,και ότι υλικό έχει ανάγκη ένα παιδί; Φυσικά και όχι και φυσικά κανένας γονιός δεν θέλει να μην μπορεί να παρέχει στο παιδί του τα βασκά.

Φιλικά,

Α.

ΥΓ: Δεν υπάρχει μέρα που να μην αναρωτιόμαστε αν πήραμε την σωστή ή λάθος απόφαση και φυσικά…. δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτόμαστε και να μην μας λείπει το «αυγουλάκι» μας…. Ναι μπορεί να ήρθε την πιο δύσκολη και ακατάλληλη στιγμή αλλά… ήταν καρπός πραγματικού έρωτα και αγάπης…..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com