Οταν εμεινα εγκυος, ημουν αρραβωνιασμενη με τον σημερα συζηγο μου. Η εγκυμοσυνη μου ηρθε τοσο ευκολα για μας, αφου με την πρωτη στην κυριολεξια προσπαθεια μας πετυχαμε κιολας!! Ολα κανονιστηκαν και ο γαμος μας εγινε οταν ημουν 5 μηνων (ευτυχως δεν ειχα παρει ακομα κιλα). Η εγκυμοσυνη μου μεχρι και τον 7ο μηνα κυλησε ομαλα, χωρις ζαλαδες, εμετους, πονους, αλλα με διαφορα γεγονοτα που με ταραζαν ψυχολογικα και με στεναχωρουσαν οπως το οτι μας εκλεψαν το σπιτι μας ή οταν μου ανακοινωσε ο γιατρος μου οτι το παιδι μας ειναι κοριτσακι! Τωρα θα μου πειτε οτι ειμαι ηλιθια που στεναχωριομουν για το φυλο του παιδιου, ομως ηθελα τοσο πολυ ενα αγορακι, για τον αντρα μου περισσοτερο που ηξερα ποσο πολυ ηθελε εναν γιο! Σε ολους τους υπερηχους ο γιατρος μου ελεγε οτι ειναι κοριτσακι, ενω στην Β επιπεδου που την εκανα σε αλλον γιατρο μου ειπε οτι το παιδι ξεκαθαρα ειναι αγορακι!

Δεν εχασα ευκαιρια να αγορασω ολα τα μωρουδιακα και επιπλα του παιδιου γαλαζια! Ενιωθα οτι ειναι αγορακι απο την πρωτη στιγμη που καταλαβα οτι ειναι μεσα μου ενα πλασματακι, ισως διαισθηση, ισως να ηταν και η μεγαλη μου επιθυμια.

Απο τον 8ο μηνα ομως αρχισαν τα προβληματα… Πρηστηκαν παρα πολυ τα ποδια μου και πονουσαν, κουραζομουν υπερβολικα και ενιωθα την καρδια μου να χτυπαει πολυ γρηγορα και δυνατα (θεωρουσα οτι ολα αυτα ηταν μεσα στο προγραμμα). Ολοι οι υπερηχοι και οι εξετασεις που ειχα κανει ηταν σε φυσιολογικα επιπεδα!!

Μπηκαμε στον 9ο μηνα… Πλησιαζε ο καιρος που θα ειχα στην αγκαλια μου το πλασματακι που μεγαλωνε μεσα μου τοσο καιρο!!! Ανυπομονουσα να το δω, να το φιλησω, να το κρατησω στην αγκαλια μου και να του πω κοιτωντας το στα ματια ποσο πολυ το αγαπαω!

Πηγα για τον προγραμματισμενο υπερηχο στον γιατρο μου, ολα ηταν καλα και δωσαμε νεο ραντεβου για μετα απο 10 μερες, ημερα Κυριακη που θα ειχε ο γιατρος μου εφημερια. Σαββατο βραδυ 9/3/13 νιωθω καποιους σπασμους οι οποιοι σταματησαν και λεω ετοιμαζεται το μικρουλι μου σιγα σιγα να ερθει….

Την αλλη μερα φυγαμε για την κλινικη οπου εκει ξεκιναει και το δικο μου μαρτυριο… Συναντω τον γιατρο μου μπαινουμε για υπερηχο και μου λεει πως μαλλον θα φαμε αλλες 10 μερες, του εξηγω οτι το προηγουμενο βραδυ ειχα σπασμους και μου λεει «Θα σε εξετασω να δω«

Συνεχιζοντας να κανει τον υπερηχο μου λεει πως το παιδι τελικα ειναι αγορι (αν μπορουσα να πηδηξω απο την χαρα μου θα το εκανα)! Μπαινουμε στο εξεταστηριο και εξεταζοντας με μου ανακοινωνει οτι εχω 3 εκατοστα διαστολη και μπαινω για γεννα!!!

Τα συναισθηματα μου αναμικτα… απεραντη χαρα που θα ειχα μεσα σε λιγες ωρες το αγορακι μου στην αγκαλια και τεραστιος φοβος για την γεννα που μεχρι εκεινη την στιγμη δεν με ειχε απασχολησει!!!

Μου παιρνουν την πιεση η οποια ειχε φτασει στα 18 με ανωδικες διαθεσεις…. Μου λεει ενας αλλος γιατρος οτι θα κανουμε καισαρικη και οτι παω για προεκλαμψια!!!! Εκεινη την στιγμη ενιωσα οτι θα πεθανω… Απο πληροφοριες ηξερα οτι οι γυναικες που γεννουν με καισαρικη κοιμουνται κατα την διαρκεια της, υποφερουν μετα παρα πολυ και δεν μπορουν να τα βγαλουν περα μονες τους με το παιδι και ρωτουσα τον εαυτο μου εγω τι θα κανω που ειμαι μονη; Προεκλαμψια;; Παναγια μου, μου ειχαν πει οτι πεφτεις σε κώμα αν σου συμβει!!! Μετα απο αυτες τις σκεψεις, η πιεση μου εφτασε τα 22 με 150 παλμους!!! 

Επειγουσα καισαρικη με ραχιαια αναισθησια (αυτο ηταν το καλο γιατι δεν κοιμηθηκα)

Με ετοιμασαν κι εγω δεμενη στο κρεβατι προσπαθουσα να ηρεμησω περιμενοντας το κλαμα του μονακριβου γιου μου… Δεν θα ξεχασω καποιες κοπελες που μου χαιδευαν τα μαλλια, μου κρατουσαν το χερι…

«Σε λιγο βγαινει το παιδακι σου» μου ειπε μια κοπελα.

Περιμενα με αγωνια χωρις να νιωθω τιποτα στο σωμα μου… Ξαφνικα ακουω το κλαμα του μωρου μου και ξεσπαω κι εγω σε κλαματα που καταφερα να γινω μαμα!!! Το κοιτουσα που το ετοιμαζε η παιδιατρος, το ακουγα και ενιωθα τοσο μα τοσο ευτυχισμενη!!! Το πρωτο του κλαμα δεν θα το ξεχασω ποτε στην ζωη μου!

Το πηραν απο το χειρουργειο και οι γιατροι με εραβαν… Εγω σκεφτομουν το προσωπο του αντρα μου, τα ματια του οταν δει τον γιο μας, τι θα κανει οταν θα τον παρει αγκαλια!!!!

Με μετεφεραν σε διπλανο θαλαμο, μου ειπαν πως για 2 ωρες θα εμενα εδω και μετα θα πηγαινα στο δωματιο μου. Οι ωρες περνουσαν, κοπελες που ειχαν γεννησει τις εφερναν στον θαλαμο, τις ετοιμαζαν και τις ανεβαζαν στα δωματια τους, εμενα ομως με αφηναν εκει!! Καθε λιγο και λιγακι καποιος ερχοταν, μου επαιρνε την πιεση και εφευγε! Γιατι; Εγω γιατι δεν παω στο δωματιο μου; Ειχα κλεισει μονοκλινο για να ειμαι μονη μου με το παιδι μου και τους δικους μου αθρωπους… Γιατι δεν με αφηναν να το χαρω;

Μου εφεραν 2 φορες το παιδι μου να το αγκαλιασω και το ξαναεπαιρναν… Ακουγα τα κλαματα απο τα παιδακια στο διπλανο θαλαμο και ξεχωριζα το δικο μου! Ηξερα ποιο ηταν!

Ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει «Θα πας στο δωματιο σου μονο αν η πιεση σου πεσει κατω απο 15«

Οσο προσπαθουσα να ηρεμησω, τοσο ανεβαινε η πιεση μου…. Δεν ηθελα να ειμαι εκει… Ηθελα να παω στο δωματιο μου μαζι με το παιδακι μου!!! Εμεινα ολο το βραδυ μονη μου, κοιτουσα τις ωρες που περνουσαν και στεναχωριομουν που ημουν μακρια απο το παιδακι μου, που και που αφηναν τον αντρα μου να ερχεται να μου κανει παρεα για λιγο…

Το αλλο πρωι ηρθε ο γιατρος μου, αλλα δεν μου εδωσε απαντηση για το ποτε θα παω στο δωματιο μου. Σε λιγη ωρα ομως ξαφνικα ερχεται καποιος και με παιρνει με το φορειο και με βγαζει εξω. Ερχεται διπλα μου ο αντρας μου και μου λεει «Αν ηθελε ας μην σε ανεβαζε και θα δεις τι θα γινοταν«, εκει καταλαβα οτι ο αντρας μου ειχε πιεσει την κατασταση για να ανεβω πανω!

Μολις μπηκα στο δωματιο και ξαπλωσα, δεν προλαβα να χαρω και μπαινουν μεσα δυο νοσοκομες με ενα πιεσομετρο στο χερι και μου ορμανε να μετρησουν την πιεση, η οποια εγραφε 15,5. Σε δευτερολεπτα ερχεται η προϊσταμενη του οροφου και λεει στον αντρα μου οτι δεν μπορει να με κρατησει εδω γιατι αν παθω κατι, παιζεται η θεση της και απανταει ο αντρας μου οτι αν σε εκεινη κινδυνευει η θεση της, σε εκεινον κινδυνευει η γυναικα του και να με αφησουν να ηρεμησω.

Με αφησαν για μιση ωρα και εκει που ηρεμησα μπουκαρουν παλι 2 με πιεσομετρο στα χερια και μια τριτη η οποια με πολυ αυστηρο και κακο στυλακι μου ειπε πως αν η πιεση μου ανεβει στα 16, με πηρε κατω και δεν την νοιαζει αν κλαιω ή αν φωναζω, δεν μου επετρεπε να δεχτω καμια επισκεψη, δεν θα μου εφερνε το παιδι και να κλεισω τις κουρτινες. Εκει ξεσπασα και ειπα στιν αντρα μου να μην τους πιεζει αλλο και να τους πει να ερθουν να με παρουν, δεν μπορουσα να καθομαι να αγχωνομαι μην ανεβει η πιεση μου και με παρουν παλι και εφοσον δεν μου εφερναν το παιδι διπλα και ολο το καθυστερουσαν γιατι να κατσω; Εφυγε και γυρισε σε λιγο και μου λεει «Μην φοβασαι, δεν θα σε ξαναενοχλησει κανεις τωρα. Εγω θα σου παιρνω μονο την πιεση οταν πρεπει και οι νοσοκομες θα ερχονται μονο για φαρμακα«

Ολες οι υπολοιπες μερες ηταν ηρεμες με τον αντρα μου διπλα μου, το μωρακι μου στην αγκαλια μου και με την πιεση μου να πεφτει σταδιακα!

Ηρθε η Παρασκευη που θα εφευγα. Η χαρα μου απεριγραπτη! Ηρθαν πολλες νοσοκομες να με χαιρετησουν και στο τελος ηρθε και η προϊσταμενη που δεν με ηθελε στο θαλαμο της και μου ειπε «Συγχαρητηρια για τον αντρα σου, εκεινος σε στηριξε απο την αρχη«

Ο αντρας μου ηταν και θα ειναι το στηριγμα μου!!!! Η πιο δυσκολη περιπετεια της ζωης μου ηταν η γεννα μου και αν δεν ηταν εκεινος σιγουρα θα ειχα περασει πιο δυσκολα!!

Το σιγουρο ειναι οτι αν ξαναεμενα εγκυος δεν θα πηγαινα στον ιδιο γιατρο ουτε στην ιδια κλινικη!