Μια ιστορία πνιγμού με αίσιο τέλος

Ονομάζομαι Χρυσούλα και θα ήθελα να σας διηγηθώ κι εγώ μια περιπέτεια που ζήσαμε πριν κάτι χρόνια με την μικρή μου κορούλα, την Νεφελίτσα μου. Μια ιστορία που ακόμα κλαίω όταν την σκέφτομαι και αισθάνομαι πολύ τυχερή που είμαι σε θέση να την λέω και ταυτόχρονα να έχω στην αγκαλιά μου τον μικρό μου Θησαυρό!!!

Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή. Ήταν αρχές καλοκαιριού του 2009, ημέρα Κυριακή μεσημέρι. Η μεγάλη μου κορούλα η Μαριζούλα μου έπαιζε μαζί με την Νεφελίτσα μου που ήταν ενός έτους και τριών μηνών περίπου τότε. Άρχισαν να γκρινιάζουν πως πεινούσαν κι επειδή το φαγητό ήθελε περίπου 45 λεπτά ακόμη για να ετοιμαστεί αποφασίσαμε με τον Στρατούλη μου  (ο αντρούλης μου) να τους δώσουμε από λίγο τσουρέκι να φάνε για να μην γκρινιάζουν!

Λάθος μας; Δεν ξέρω! Απλά δεν το έχω ξανακάνει!

Γιατί; Γιατί εκεί που κάθονταν στο πάτωμα της κουζίνας κι έτρωγαν, χωρίς ν’ ακουστεί τίποτα, χωρίς να κάνει κάτι η Νεφελίτσα μου, προφανώς από μητρικό ένστικτο αισθάνθηκα πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδι μου. Έτσι την παίρνω γρήγορα αγκαλιά και διαπιστώνω πως είχε πνιγεί! Την πιάνω κατευθείαν και χώνω το δάκτυλο μου στο στοματάκι της και βγάζω ένα κομμάτι τσουρέκι που είχε κάτσει στο λαιμό της. Δυστυχώς όμως το μωρό μου δεν ανέπνευσε γιατί κάποιο άλλο κομμάτι της είχε κάτσει ποιο μέσα!

Την αρπάζει κατευθείαν ο Στρατούλης μου, την γυρίζει ανάποδα και ξεκινάμε να της χτυπάμε την πλάτη, να της κάνουμε μαλάξεις στο στήθος και να χώνω τα δάκτυλα μου όσο πιο βαθιά μπορούσα στο λαιμό της για να βγάλω το κομμάτι αλλά δυστυχώς τίποτα!

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε αλλά ξέρω πως για μας ήταν αιώνες!!!

Το Νεφελάκι μου είχε αρχίσει να μελανιάζει και δεν αντιδρούσε καθόλου!!!

Θυμάμαι να κοιτάζω έντρομη τον Στρατούλη μου και να του λέω «Στράτο την χάνουμε;«

Κι εκείνος να μου λέει: «Ναι, αλλά δεν θα σταματήσουμε να προσπαθούμε!«

Έτσι και συνεχίσαμε. Κάποια στιγμή έχωσα τόσο μέσα το δάκτυλο μου που ακουμπούσα την καρωτίδα της κι έκανα κύκλους γύρω-γυρω ώσπου έγινε το θαύμα. Ένιωσα κάτι και φυσικά κατάφερα να το βγάλω μαζί με μπόλικο αίμα γιατί απ’ την προσπάθεια και την αγωνία μου την τραυμάτισα!

Μόλις βγήκε η μπουκιά που της είχε κάτσει άρχισε να αναπνέει, να βήχει!!!!

Ούτε ξέρω πόση ώρα καθόμασταν αγκαλιασμένοι όλοι μαζί στο πάτωμα της κουζίνας και να κλαίμε!!! Να κλαίω εγώ γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως όλα πήγαν καλά, να κλαίει ο Στρατούλης μου, να κλαίει κι η Μαριζούλα μου γιατί ήταν μπροστά σ’ όλη την σκηνή και τρόμαξε!!!

Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το ζεις!!!

Δεν θυμάμαι να έχω φοβηθεί πιο πολύ στην ζωή μου!!! Αλλά δεν ξέρω κι ήμασταν ξανά τόσο τυχεροί όσο εκείνη την ημέρα! Πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να καταφέρουμε να συνέρθουμε. Την γιατρό καταφέραμε να την πάρουμε τηλέφωνο τ’ απόγευμα γιατί τότε καταφέραμε ν’ αρχίσουμε να επικοινωνούμε!

Η παιδίατρος μου είπε να ηρεμήσω και να της την πάω την Δευτέρα το πρωί, όπου την εξέτασε και πέρα απ’ την μεγάλη γρατζουνιά που της είχα κάνει ήταν μια χαρά!!! «Η γρατζουνιά δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί!» έτσι είπε η γιατρός μας.

Συγγνώμη αν σας κούρασα απλά ήθελα να σας πω τι συνέβη σε μας και να σας υπενθυμίσω πως: το Μητρικό Ένστικτο είναι αλάνθαστο, προσοχή με τα τσουρεκάκια ιδίως στα μικρά παιδιά και κυρίως η γυαλιστερή πλευρά τους γιατί αυτή ήταν που κόλλησε στον λαιμό μας και τέλος πως πρέπει να κρατάμε πάντα την ψυχραιμία μας και να μην απελπιζόμαστε ούτε να σταματάμε…..

Χρυσούλα,

μαμά της Μαρίζας και της Νεφέλης

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com