Γιατί, μαμά, δεν είμαι αρκετά καλή για σένα;

Είμαι η Ελένη, 33 ετών και έχω ένα αγοράκι τον Δημήτρη 1 έτους.

Γράφω αυτό το κείμενο απλά για να βγάλω από μέσα μου ότι με πικραίνει και να προτρέψω τις μανούλες να μην κάνουν τα λάθη που ίσως έκανε η δική μου μητέρα.

Η μητέρα μου δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη και ικανοποιημένη με μένα. Μόλις πετύχω ένα στόχο που αυτή έχει θέσει κατευθείαν ζητάει το κάτι παραπάνω.

Από μικρή ήμουν στρατιωτάκι μέσα στο σπίτι, να μην κάνω καμία ζημιά γιατί το σπίτι πρέπει να είναι τέλεια συμμαζεμένο ώστε όλοι να βλέπουν πόσο καλή νοικοκυρά είναι η μαμά μου.

Αν έκανα κάποια ζημιά έπεφτε ξύλο, πολύ ξύλο, όχι αστεία πράγματα.

Τα νεύρα της ήταν πάντα σπασμένα από διάφορες καταστάσεις που βίωσε και φυσικά τα σπασμένα νεύρα τα πλήρωνα εγώ και ο αδερφός μου.

Ήμουν στο νηπιαγωγείο και αναγκάστηκα να πάω με μακρυμάνικη ζακέτα στη γιορτή λήξης της σχολικής χρονιάς γιατί το προηγούμενο βράδυ επειδή ζήλεψα που πήρε μόνο τον αδερφό μου στο κρεβάτι της να κοιμηθούνε μαζί, της μίλησα άσχημα και με έδειρε πολύ τόσο πολύ που μου μαύρισε το χέρι.

Κάθε φορά που είχα κάποιο ατύχημα (π.χ. είχα σπάσει το πόδι μου), έτρωγα ξύλο γιατί την έβαζα σε μπελάδες.

Δεν είχε την υπομονή να κάτσει να μας διαβάσει ποτέ. Τις λίγες φορές που καθόταν να με διαβάσει, μόλις έκανα το ίδιο λάθος αρκετές φορές, έπεφταν οι σφαλιάρες βροχή! Η καλύτερη της φίλη που το έβλεπε αυτό τελικά ερχόταν και με διάβαζε αυτή.

Όσο μεγάλωνα, τόσο περισσότερο ξύλο έτρωγα. Θυμάμαι μια φορά γύρω στα 17 μου που με είχε ρίξει κάτω μου πατούσε τη κοιλιά και με κλωτσούσε παντού και τελικά λιποθύμησα.

Σαν παιδί και σαν έφηβη πέρασα 2-3 φορές κατάθλιψη. Τότε φυσικά πάλι νευρίαζε αλλά με πήγαινε στο νευρολόγο που πήγαινε και αυτή για να με βοηθήσει. Και προσπαθούσε και αυτή με τον τρόπο της.

Για τα μαθήματα και τις επιδόσεις στο σχολείο δε με πίεσε ποτέ και ήταν πάντα ενθαρρυντική.

Τέλειωσα το σχολείο, πέρασα στο πανεπιστήμιο, δούλευα παράλληλα αλλά ούτε αυτά ήταν αρκετά γιατί παρά τους κόπους που κατέβαλα, δεν πέρασα στο δημόσιο.

Μετά άρχισε η πίεση του να παντρευτώ να φύγω από το κεφάλι της, όπως έλεγε πάλι όταν αγανακτούσε.

Παντρεύτηκα και μετά άρχισε η πίεση του να κάνω ένα παιδί γιατί δεν είμαι και μικρή.

Έμεινα έγκυος και λόγω σοβαρών προβλημάτων έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι για τους 5 πρώτους μήνες. Ήμουν χάλια ψυχολογικά και εντελώς μόνη. Είχα μια σοβαρή αιμορραγία και λόγω των προβλημάτων που είχα πήγαινα τακτικά στο γυναικολόγο και έπαιρνα κάποια φάρμακα, οπότε μια μέρα μου λέει «Πες στο γιατρό να σε καθαρίσει (να τερματίσει δηλαδή την εγκυμοσύνη) γιατί οι γιατροί λεφτά θέλουν να παίρνουν, για αυτό σου λέει να πηγαίνεις συνέχεια και εξάλλου με τα φάρμακα που παίρνεις, τι παιδί θα βγει;»

Τελικά με τη βοήθεια του Θεού, του γιατρού και του συζύγου μου γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι που είναι ο θησαυρός μου.

Επεμβαίνει συνέχεια στην ανατροφή του και με κοροϊδεύει που είμαι υπερπροστατευτική μητέρα. Μα πώς να μην είμαι αφού πέρασα πολύ δύσκολα μέχρι να γεννηθεί. Η εγκυμοσύνη μου ήταν επαπειλούμενη από την αρχή μέχρι το τέλος της.

Τώρα εμμέσως μου δείχνει ότι δεν είμαι τόσο καλή νοικοκυρά, ότι αυτή ήταν πρώτη νοικοκυρά και είχε και 2 μωρά, όχι ένα όπως εγώ.

Ότι υπάρχουν τόσες άξιες κοπέλες που δουλεύουν και έχουν και μωρά ενώ εγώ δεν έχω δουλειά και ούτε και καλή νοικοκυρά είμαι.

Και τόσα άλλα που κάνω στραβά…

Και άλλα τόσα που μου λείπουν…

Και αναρωτιέμαι, γιατί; Γιατί δεν είμαι αρκετή για αυτήν;

Όλα της τα συγχωρώ, και το ξύλο και τις αμφισβητήσεις όμως η καρδιά μου πικραίνεται και κλείνει.

Έχω τόση ανάγκη από στοργή και μια καλή κουβέντα από εκείνη και ας είμαι 33 ετών .

Δεν θυμάμαι να μου έχει πει ένα παραμύθι μικρή και δε θυμάμαι να έπαιξε ποτέ μαζί μου, είχε πάντα δουλειές για να είναι πάντα το σπίτι καθαρό και εγώ έχω ΠΑΝΤΑ ψυχικά κενά .

Ψυχικά κενά και πληγές που απέκτησα και που παλεύω συνέχεια να καλύψω και να γιατρέψω.

Γι’ αυτό μανούλες, μην πληγώνετε τα παιδάκια σας. Το σημαντικό είναι να έχουμε υγιή και ευτυχισμένα παιδάκια, χορτασμένα από αγάπη και στοργή και όλα τα άλλα και οι δουλειές και το νοικοκυριό είναι τόσο ασήμαντα.

Κάθε φορά που ο γιος μου προσπαθεί να περπατήσει ή να χτυπήσει παλαμάκια και του λέω «Μπράβο τα πας πολύ καλά», δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά βλέπω ότι τα ματάκια του γυαλίζουν και χαίρεται.

Ας μην ζητάμε τίποτα παραπάνω από αυτό που έχουν να μας δώσουν τα παιδιά μας και ας τους δίνουμε την ελευθερία και την ενθάρρυνση να ζήσουν τη ζωή τους όπως επιθυμούν.

Πολλά φιλάκια σε όλες,

μαμά Ελένη

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com