Πρώτη φορά μιλάω για αυτό. Οι σκέψεις μου μπορεί να είναι ασυνάρτητες και αυτό γιατί είναι κάτι που το έχω διαγράψει από το μυαλό μου πολλά χρόνια τώρα, αλλά με αφορμή μια άλλη ιστορία θέλησα να σας γράψω και τη δική μου γιατί κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη, δεν είμαι μόνη σε αυτό.
Θα είμαι σύντομη γιατί δε μου είναι και πολύ ευχάριστο.
Είμαι 33, μαμά δύο παιδιών με έναν υπέροχο σύζυγο και την οικογένεια που πάντα ονειρευόμουν.
Στα 15 βίωσα την πρώτη σεξουαλική παρενόχληση από τον Α ξαδερφό μου, εκείνος 27 ετών τότε. Αυτή η κατάσταση εξακολούθησε μέχρι τα 18 που έφυγα φοιτήτρια. Είχα φτάσει σε βαθμό να είμαι στο σπίτι κλειδαμπαρωμένη όταν οι γονείς μου έλειπαν και να μη σηκώνω τηλέφωνα. Αλλά κάπου θα έβρισκε την ευκαιρία να με ξεμοναχιάσει.
Μέσα σε όλα αυτά, μία μέρα γυρίζοντας νωρίτερα από το φροντιστήριο τον έπιασα με τη μαμά μου…. Της τα είπα όλα και εκείνη το μόνο που είχε να μου πει ήταν να μην πω τίποτα στον μπαμπά μου για τη σχέση της. Με την κακοποίηση μου ούτε που ασχολήθηκε…
Γιατι δε μίλησα στον μπαμπά μου; Γιατί κατα κάποιον τρόπο ένιωθα ένοχη, ότι εγώ εφταιγα. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα.
Στα δεκαπέντε λοιπόν άρχισα τις καταχρήσεις για νιώσω καλύτερα (λέμε τώρα) και μετά από μία απόπειρα αυτοκτονίας (ο μπαμπάς μου ούτε καν ήξερε τι μου συνέβαινε, «περνάει δύσκολη εφηβεία» ελεγαν), είπα στη μαμά μου ότι θα τα πω όλα. Εκείνη απάντησε «Δε θα μου χαλάσεις εσύ το σπίτι»
Εκείνα τα δύσκολα χρόνια βρέθηκαν στη ζωή μου οι δυο πιο σημαντικοί άνθρωποι για μένα. Ο πνευματικός μου και ο πλέον σύζυγος μου που με κράτησαν στη ζωή.
Έκανα την όμορφη οικογένειά μου και πλέον τα έχω διαγράψει όλα. Η μαμά μου εξακολουθεί να είναι η μαμά μου, έχει μεγαλώσει, έχει αλλάξει, ξέρω ότι με αγαπάει, ακόμη όμως δεν ξέρω γιατί φέρθηκε έτσι και δυστυχώς δεν την έχω μέσα μου συγχωρήσει ακόμη. Το θέλω πολύ όμως και το παλεύω.
Το μόνο που ξέρω όμως είναι πως στην οικογένεια μου είμαστε μία γροθιά και όποιος τολμήσει να αγγίξει τα κορίτσια μου θα τον κάνω χίλια κομμάτια!
Όσες έχετε περάσει κάτι ανάλογο, κορίτσια δεν είστε μόνες.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Είσαι συνένοχη που δεν τον κατείγγειλες ακόμα.. Συνένοχη γιατί κινδυνεύει και το δικό μου παιδί και το δικό σου και όλων. Δεν έχεις δικαίωμα να μην τον καταγγείλεις. Καο σόρρυ αλλά η μάνα σου είναι για εγκλεισμό.. Για όσα σου συνέβησαν λυπάμαι πραγματικά. Τώρα όμως που είσαι μάνα είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να μην το αφήσεις έτσι!!!!!
Τι ακριβως περιμένεις να συγχωρήσεις στη συμπεριφορα της μανας σου? "Δε θα μου χαλάσεις εσυ το σπίτι"? (!!!!!!!!!!!!!!!!!!) SERIOUSLY?????? Μερικες φορες χάνω τα λόγια μου ρε γμτ με αυτα που ακούω.... Και για το κοριτσι που κακοποιηθηκε ουτε λέξη...? Τι να πω πραγματικα... αφου μπορεσες και προχωρησες και διατηρησες τη σχεση σου μαζι της μπραβο σου. Ουτε καν η δικαιολογια "μανα σου ειναι" δε μου κανει σε αυτην την περιπτωση. Αναρωτιεμαι... Αν εχεις απορια γιατι φερθηκε ετσι τωρα που "αλλαξε" μηπως να τη ρωτουσες γιατι φέρθηκε όπως ουτε τα ζωα δεν φέρονται οταν την ειχες αναγκη? Συγγνωμη για τη δριμυτητα... Αλλα κι εγω μάνα ειμαι.... Και μερικα πραγματα δεν μπορω ούτε να τα καταλαβω ουτε μπορω να τα αφομοιωσω. Λυπαμαι αν σε στεναχωρησα. Σου βγαζω το καπελο.
Όταν λες ότι τον έπιασες με τη μάνα σου; Δηλαδή ο ξάδερφος τα είχε με τη μάνα και προσπαθούσε να ρίξει και την κόρη; Ε δεν πάμε καλά... Ή διάβασα κάτι λάθος; Λυπαμαι που σου έτυχε αυτό και χαίρομαι που το ξεπέρασες και που είχες την ωριμοτητα να συγχωρέσεις τη μητέρα σου. Εγώ δεν νομίζω να τα κατάφερνα.
χααχαχαχαχχα
Συγνώμη με ποιον τρόπο σε αγαπάει οταν της ομολογείς σεξουαλική παρενόχληση και αυτή αδιαφορεί? Μήπως τώρα που μεγαλώσε παριστάνει την ¨"στοργική" για να κάνει καβάτζα καλά γειρατιά?
ΟΚ Η μαμα σου μπορει να ειναι η μαμα σου ειναι ομως βαθεια διαταραγμενη, προφανως. Ο μονος λογος να τη συγχωρεσεις ειναι για σενα, για να μπορεις να ζησεις τη ζωη σου ελευθερη πια. Οκ ο πνευματικος, ενταξει, αλλα μηπως να πας και σε εναν ειδικο? Αυτα τα τραυματα θελουν φροντιδα.