Το πρώτο μεγάλο πατατράκ το έπαθα μόλις ολοκληρώθηκαν οι τοίχοι του δωματίου της. Πέντε μέρες τους ζωγράφιζε ο Nathan Μακρής και δεν είχα κανένα θέμα. Μόλις τελείωσε το έργο του και έφυγε, έμεινα στο δωμάτιο να χαζεύω τους τοίχους προσπαθώντας να τα βάλω με το ορμονικό κοκτέιλ που κόχλαζε μέσα μου. «Θα είναι καλά το μωρό;», «Μα γιατί δεν το νιώθω;», «Μήπως έχει γίνει κάτι;». Ευτυχώς μια μέρα αργότερα το ξεπέρασα…

Δεύτερο μεγάλο πατατράκ χθες… Στις 8 το πρωί κατέφτασαν το κρεβάτι και η αλλαξιέρα της Stokke, τα δώρα των γονιών μου και της γιαγιάς μου για το μωρό. Μόλις στήθηκαν, μείναμε να τα χαζεύουμε μαγεμένοι. Όντως, η επιλογή μας ήταν άψογη! Τα επιπλάκια μας είναι πανέμορφα, ακόμα και έτσι «άδεια», χωρίς τα σεντονάκια, τα κουκλάκια, τα ρουχαλάκια.

Kαι έτσι ξαφνικά ξεπήδησε μέσα μου το άγχος… Ήμουν σίγουρη ότι είχα να την «ακούσω» πάνω από δέκα ώρες. Ο Μάνος με διαβεβαίωνε ότι το βράδυ που ξάπλωσε δίπλα μου, ακούμπησε την κοιλιά μου και η Αθηνά έκανε ολόκληρη κωλοτούμπα, αλλά εγώ δεν ηρεμούσα με τίποτα. Είπα να φτιάξω ένα cheese cake να ξεχαστώ, έκανα μαντάρα τη συνταγή και βρέθηκα να κλαίω σαν τρελή (κυριολεκτικά σαν τρελή, όμως) πάνω από το μίξερ και το cream cheese. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα.
Ρουφώντας τη μύτη μου, σύρθηκα μέχρι το παιδικό δωμάτιο, έβαλα το mobilo της Fischer Price να κουνιέται στους ρυθμούς του Mozart, ξάπλωσα στον καναπέ και κυριολεκτικά παρακάλεσα το μωρό να φέρει τούμπα μέσα μου να ηρεμήσω η γυναίκα… Και τελικά, λες και άκουσε τα παρακάλια μου, η μικρή άρχισε να χτυπάει γκντουπ, γκντουπ και έτσι ξαναπήρα τα πάνω μου… Εννοείται ότι από τότε δεν έχει σταματήσει να κουνιέται… Εμ βέβαια, ο νόμος του Murphy ισχύει παντού… Αναμένω το επόμενο ψυχολογικό ταράκουλο όταν μας έρθει το καροτσάκι. Ο μοναδικός λόγος που ανυπομονώ να γεννήσω είναι για να μου φύγουν αυτά τα άγχη, αλήθεια σας λέω (αν και κάτι μου λέει ότι μετά θα ξημεροβραδιάζομαι πάνω από την καλαθούνα του μωρού για να δω αν… αναπνέει!)
Νόμιζα πως τα ορμονικά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα της περιόδου είναι ότι χειρότερο μπορεί να βιώσει μια γυναίκα, αλλά τελικά τίποτα δεν συγκρίνεται με την υπέροχη -κατά τ’ άλλα- περίοδο της εγκυμοσύνης…
Ίσως φταίει και το ότι δεν ξεκουράζομαι πια όσο θα ήθελα. Ο ύπνος είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία… Ίσως σας γράψω αύριο για αυτό. Προς το παρόν, ρίξτε μια κλεφτή ματιά στα επιπλάκια μας… Θυμίζω ότι είναι ακόμα… γυμνά! Θα σας γράψω σύντομα λεπτομέρειες για τη μάρκα και τους λόγους που τα επιλέξαμε!