Στην πρώτη εγκυμοσύνη, λόγω προβλημάτων, έπρεπε να μείνω στο κρεββάτι για επτά μήνες. Κινιόμουνα μέσα στο σπίτι, αλλά με μεγάλη προσοχή. Μέχρι τον πέμπτο μήνα είχα αιμορραγίες γύρω από την μήτρα και μόλις πήρα τον 7ο μήνα κατέβηκε πολύ χαμηλά στη λεκανή το μωρό και ήταν επικίνδυνο να γεννήσω. Έτσι, πάλι ξάπλα…. Πονούσα αφόρητα! Αισθανόμουνα μεγάλη πίεση και παρακαλούσα να μπω στον μήνα μου για να γεννήσω…. Αλλά ο νεαρός είχε άλλη άποψη: αποφάσισε να μείνει εκεί, να τελειώσουν οι μέρες του 9ου και να χρειαστεί να κάνουμε πρόκληση τοκετού….

Είχα διαβάσει τόσα και τόσα για φυσιολογικό τοκετό…. Άντε καισαρική, στην χειρότερη των περιπτώσεων… Αλλά πρόκληση;!;!; Δεν είχα ιδέα! Από την άλλη το μόνο που ήθελα ήταν να γεννήσω! Δεν άντεχα άλλο τους πόνους….

Πήγα λοιπόν στην κλινική και αφού με ετοίμασαν και με εξέτασαν οι μαίες με ενημέρωσαν ότι δεν ήταν έτοιμος ο τράχηλος, δεν υπήρχε διαστολή οπότε θα αργήσει πολύ η γέννα και θα μας έπιανε το βράδυ. Δεν πανικοβλήθηκα. Σκέφτηκα «Μια μέρα είναι… Θα περάσει και θα πάρω αγκαλιά το μωράκι μου!«.

Βάλαμε τον ορό, αλλά αργούσαν να ξεκινήσουν οι πόνοι, οπότε ο γιατρός είχε την «έμπνευση» να βάλει το φάρμακο πιο γρήγορα…. Ξαφνικά, άρχισα να πονάω… όχι όμως απλά να πονάω…. να ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!

Είχα χάσει τα λογικά μου, ο πόνος δεν σταματούσε δευτερόλεπτο να πάρω ανάσα! Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μην χάσω την ψυχραιμία μου και να εντοπίσω τον πόνο…. Εκεί συνειδητοποίησα ότι πονούσαν μέχρι και οι τρίχες από τα μαλλιά μου….  Ήμουν εναντίον της επισκληριδίου αλλά εκείνη την ώρα άλλαξα γνώμη και ήθελα τον αναισθησιολόγο…. ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ!!!!

Ο γιατρός μου με ενημέρωσε ότι είμασταν σε διαστολή 1 και δεν θα έκανα επισκληρίδιο πριν την διαστολή 4! Δεν θέλω να σας περιγράψω τον πόνο…. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι κάποια στιγμή άρχισα να έχω ναυτία από τους πόνους και ενημέρωσα μια μαία. Έκανα απανωτές φορές εμετό! Την τρίτη πια φορά από την πίεση που ένιωθα, έσπασαν τα νερά και έφτασα στην διαστολή 4!

Φώναξαν τον αναισθησιόλογο, μου έκανε την επισκληρίδιο και επιτέλους… βρήκα τα λογικά μου, μπορούσα να σκεφτώ. Η δόση που μου έκαναν ήταν μικρή, έτσι όταν ήρθε η ώρα να σπρώξω τα πήγα μια χαρά….

Βγήκε το μωράκι μου και μου τον έδωσαν αγκαλιά…. Ήταν μαύρος, με πολλά σημάδια στο κεφάλι (επειδή ήταν σφηνωμένος στην λεκάνη επί 3 μήνες), ένα τριγωνικό και πιεσμένο πρόσωπο, ένα παραμορφωμένο κεφάλι και δύο ΤΕΡΑΣΤΙΑ μαύρα μάτια να με κοιτάνε και να μην εστιάζουν πουθενά… Αναρωτιόμουν ακόμα αν ήταν δικός μου… αν θα μείνει έτσι…. και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι ΔΕΝ ΚΛΑΙΕΙ!!!

Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω το προσωπικό έντρομο και μου τον αρπάζουν από τα χέρια…. σωληνάκια στη μύτη, χτυπήματα στην πλάτη και τελικά οξυγόνο…. εκεί ακούστηκε το κλάμα του…. όλο ΝΕΥΡΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!

Όλα είχαν πάει καλά… απλά ζοριστήκαμε και οι δύο επειδή ο γιατρός είχε βάλει τον ορό να τρέχει πιο γρήγορα, ώστε να τελειώσουμε και πιο γρήγορα, όπως και έγινε. Αντί για το βράδυ, είχαμε τελειώσει στις 2 το μεσημέρι….

Η δεύτερη εγκυμοσύνη ήταν φυσιολογικότατη. Μπορούσα να περπατήσω, να κινηθώ, κανένα πρόβλημα…. Πάλι όμως δεν γέννησα μέχρι το τέλος του 9ου, πήρα μέρες από τον 10ο μήνα και ήμουν 2 μέρες με διαστολή 2 αλλά δεν έλεγε να προχωρήσει… Οπότε πάλι πρόκληση τοκετού!

Αυτή τη φορά ήμουν προετοιμασμένη ότι θα πονέσω, αλλά δεν πόνεσα τόσο… Μόλις με άκουσαν οι μαίες να δυσφορώ (ούτε καν να βογγάω) και συνειδητοποίησαν ότι έχω διαστολή 4, φώναξαν την αναισθησιόλογο, μου έκανε μια μικρή δόση επισκληρίδιο και περιμέναμε….

Κάποια στιγμή η μαία ενημέρωσε το γιατρό ότι το μωρό έρχεται αλλά εκείνος στεκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου και επέμενε ότι έχω τουλάχιστον άλλη μισή ώρα… (μην με ρωτήσετε πώς τους διάλεγα…. αυτό είναι ταλέντο….)

Εκεί τους διέκοψα λέγοντας, «Δεν ξέρω τι λέτε… αλλά εγώ θα γεννήσω! Αισθάνομαι το κεφάλι!» Εκείνος ετοιμαζόταν και εγώ σφιγγόμουνα. Λόγω αναισθησίας δεν πονούσα, αλλά αισθανόμουν αρκετά πράγματα.

Στην αρχή αισθάνθηκα μια μικρή αποσυμπίεση (είχε βγει το κεφάλι) και μετά μια «ελευθερία»  και τότε την άκουσα…. ΑΜΕΣΩΣ!!! Ένα κλάμα όλο νάζι. Καθώς την έδωσαν στον νεογνολόγο για να την καθαρίσει πριν μου την δώσουν είδα ότι ήταν ροδαλή και όχι μαύρη.

Εκεί άρχισα να κλαίω και εγώ! Έφυγαν ως διά μαγείας όλες οι φοβίες μου και χαιρόμουν που αυτή τη φορά όλα πήγαν τέλεια! Έκλαψε αμέσως, είχε φυσιολογικό χρώμα και ήταν μια κούκλα!

Δεν ντρέπομαι να πω ότι την πρώτη φορά που έγινα μαμά, χρειάστηκα χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι είναι δικός μου, ότι είναι το μωράκι που χάϊδευα στην κοιλιά μου… Την δεύτερη φορά ήμουν πιο συνειδητοποιήμενη και έγινα μαμά από το πρώτο δευτερόλεπτο…. Δεν μπορώ να το εξηγήσω….

Όπως και να έχει, όμως, βλέποντας πίσω αισθάνομαι ότι άρχισα να ζω όταν γέννησα τον πρωτότοκό μου! Άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου και εγώ μαζί….

Συγγνώμη αν σας κούρασα αλλά ήθελα να μοιραστώ και εγώ τις δύο τόσο διαφορετικές μου εμπειρίες!

 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com