Πάντα βρίσκεις δύναμη εκεί που δεν το περιμένεις!

Η ιστορία της Ελένης

(Η Ελένη γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)

Είμαι η Ελένη και είμαι μητέρα ενός κοριτσιού 15 μηνών. Η εμπειρία της εγκυμοσύνης μου ήταν δύσκολη και ευχάριστη ταυτόχρονα. Μετά από πέντε μήνες έντονης προσπάθειας,  κατάφερα επιτέλους να μείνω έγκυος.

11/6/2008: Μετά από τρεις μέρες καθυστέρηση, αποφάσισα να κάνω τεστ εγκυμοσύνης το οποίο βγήκε θετικό. Η χαρά μας δεν περιγράφεται με λόγια. Έβλεπα το τεστ και δεν πίστευα στα μάτια μου. Έλεγα δεν μπορεί, δεν βλέπω καλά. Πήρα αμέσως τη γιατρό μου για να της πω τα ευχάριστα και κλείσαμε ραντεβού. Όταν φτάσαμε στο ιατρείο η αγωνία μας ήταν τεράστια. Επιτέλους θα βλέπαμε το σποράκι μας!!! Και ναι, βλέπουμε στον υπέρηχο ένα μικρό σακουλάκι με μια κουκίδα μέσα. Αυτό ήταν το αγγελούδι μας!!! Θεού την ευτυχία… και αμέσως μετά ο χτύπος της καρδιάς της. Ότι πιο όμορφο είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ακολούθησαν οι διάφορες εξετάσεις και ο τακτικός έλεγχος προκειμένου να βλέπουμε πως όλα πάνε καλά.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν δύσκολη αρκετά, γιατί είχα σε όλη τη διάρκειά της πολλούς εμετούς, πράγμα που με βοήθησε, βεβαίως, στο να μην πάρω κιλά παρά μόνο τέσσερα.

Στις 6/2/2009 και ώρα 1:00 μ.μ, ξυπνάω από ένα έντονο πόνο στη μέση και ένα μούδιασμα από εκεί και κάτω. Τηλεφωνώ τη γιατρό και ανεβαίνω αμέσως στο νοσοκομείο. Ο τοκετός είχε αρχίσει, όμως είχαμε πολλές ώρες μπροστά μας, οπότε γυρνάω στο σπίτι μιας και το νοσοκομείο βρίσκεται στη πόλη που ζω, με την συμφωνία ότι στις 8 το πρωί θα είμαι πάλι εκεί.

Το πρωί, λοιπόν, με την βαλίτσα στο χέρι ανεβαίνουμε ξανά στο νοσοκομείο. Άφού με ετοιμάζουν, μπαίνω στην αίθουσα οδύνων και περιμένω τη μεγάλη στιγμή. Οι πόνοι πραγματικά ήταν φοβεροί. Με τη γιατρό και τη μαμά μου δίπλα μου συνεχώς (ο άντρας μου δεν είναι καθόλου ψύχραιμος και απομακρύνθηκε από την αίθουσα για το καλό όλων μας), προσπαθούσα να κάνω όσο υπομονή γίνεται. Τα κατάφερα, δεν έβγαλα ούτε μια φωνή. Κατά τις 11:00 καταλαβαίνω να γίνομαι και εγώ και το κρεββάτι μούσκεμα. Είχαν σπάσει τα νερά. Η γιατρός μου λέει, «Μπράβο Λενάκι μου, φτάνουμε στην μεγάλη στιγμή, κάνε λίγη υπομονή ακόμη».

Από εκείνη τη στιγμή, όμως, οι πόνοι γίνονται ακόμα πιο έντονοι και φοβήθηκα πως δεν θα τα καταφέρω. Όμως πάντα βρίσκεις δύναμη εκεί που δεν το περιμένεις. Όταν καταλαβαίνω πως ήρθε η ώρα, λέω στη γιατρό μου «Το μωρό βγαίνει!» και μεταφέρομαι αμέσως στην αίθουσα τοκετού. Μετά από τρεις σπρωξιές βγήκε το αγγελούδι μου. Η αγωνία μου μεγάλη, γιατί δεν την ακούω να κλαίει και φοβάμαι πως κάτι δεν πάει καλά. Μετά από λίγα όμως δευτερόλεπτα άκουσα το πιο γλυκό κλάμα του κόσμου που περισσότερο έμοιαζε με νιαούρισμα.

Μου την έδωσαν για λίγο στην αγκαλιά μου και αισθάνθηκα να με πλυμμηρίζει μια απέραντη ευτυχία. Αφού την ετοίμασαν, μου την έφεραν στο δωμάτιο, όπου είμασταν όλοι την ώρα μαζί. Στο δικό μας νοσοκομείο τα μωρά είναι μέρα-νύχτα μαζί με τη μαμά τους στο δωμάτιο. Πολύ καλό, γιατί δεν την άφησα στιγμή από την αγκαλιά μου παρά μόνο την ώρα που έρχονταν οι παιδίατροι για να εξετάσουν τα μωρά.

Επιτέλους το όνειρό μας είχε γίνει πραγματικότητα. Μετά από λίγες μέρες γυρίσαμε στο σπίτι. Ένα σπίτι που γέμισε ευτυχία και γέλια. Εύχομαι όλες οι γυναίκες του κόσμου να ζήσουν αυτή τη χαρά. Μόνο αυτό αξίζει στη ζωή —– ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com