Πώς περνάει έτσι ο καιρός…;
Τα κορίτσια στο forum «Είμαι μαμά» άνοιξαν θέμα για το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός… Πότε γεννήθηκαν τα μωράκια τους και πότε πρόλαβαν να γίνουν ανθρωπάκια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα!! (Διαβάστε περισσότερα εδώ)
To βλέπω ακόμα και εγώ που το παιδάκι μου είναι ακόμα μια σταλιά. Πότε έγινε κιόλας τεσσάρων μηνών; Πού πήγε εκείνο το ζαρωμένο πλασματάκι που δεν μπορούσε καν να εστιάσει το βλέμμα του και που έκανε μόνο τα βασικά μαμ, κακά και νάνι; (Πλέον κάνει και μπλα μπλα και χαχα και πολλά άλλα)
Θέλετε να το πάω ακόμα παραπέρα; Πότε πέρασαν 26 χρόνια και από μωρουδέλι 2.300 gr, έφτασα να είμαι μαμά απροσδιόριστων κιλών; (Είπαμε τη ζυγαριά κάνω ότι δεν την βλέπω!!)
Αν εμείς παθαίνουμε σοκ με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά μας, ας μπούμε για λίγο στη θέση των γονιών μας. Σκεφτείτε το δικό τους σοκ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τη στιγμή που βγήκα από το χειρουργείο και μίλησα με τον μπαμπά μου στο τηλέφωνο (θα ερχόταν την επομένη στην Αθήνα). Έκλαιγε σαν μωρό παιδί. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να κλαίει. Και έλεγε συνέχεια το ίδιο, «Πότε ήσουν εσύ μωρό και τώρα έκανες μωρό!!«
Σας τα γράφω και κλαίω.
Το ίδιο και η μαμά μου. Με το που της έφεραν το μωρό να το δει, αφού το τζουρτζούλεψε, η πρώτη της ερώτηση ήταν «Η κόρη μου είναι καλά; Πείτε μου!» Για αυτήν το μωρό της υπόθεσης ήμουν πρώτα εγώ και μετά η Αθηνά.
Χρόνια ολόκληρα τα παίρναμε με τους γονείς μας που ήταν υπερπροστατευτικοί, που δεν μας έγιναν «ελευθερία», που ήθελαν αναφορά για το πού είμαστε και τι κάνουμε. Που πετούσαν την ατάκα «Για το καλό σου το λέω«. Και τα χρόνια περνούν και το πιο πιθανό είναι να μεταλλαχτούμε και εμείς οι ίδιοι στα ίδια «σπαστικά» πλάσματα, γιατί όσο και να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, εμείς θα έχουμε πάντα στο μυαλό μας εκείνα τα μικροσκοπικά μωράκια που με πήραν ζωή από την κοιλιά μας, το στήθος μας, από την αγάπη μας, την αγκαλιά μας.
Τα γράφω για να τα θυμάμαι και εγώ στο μέλλον. Έλεγα και εγώ ότι «Αν κάνω παιδί, δεν θα γίνω έτσι!!!!!!!«, μα ήδη σκέφτομαι πως αν η κόρη μου κάνει τα μισά απ’ όσα έκανα εγώ στη μαμά μου, θα πάθω ανακοπή και εγκεφαλικό ταυτόχρονα.
Καθώς περνάνε οι γενιές, το άγχος το… ελληνικό (γιατί άλλοι λαοί είναι αντικειμενικά πιο κουλ) θα συνεχίσει να μεταδίδεται, στο χέρι μας είναι, όμως, να γίνουμε πιο… χαλαροί απέναντι στα παιδιά μας. Τα παιδιά που γεννήσαμε, μα που δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον εαυτό τους και στα όνειρά τους. Τα πέπλα υπερπροστατευτικότητας σπάνια κάνουν καλό. (Ξαναλέω: τα γράφω για να τα θυμάμαι)
Και προς Θεού, δεν υποννοώ κάτι για τους δικούς μου γονείς. Πολλές φορές απέδειξαν πόσο χαλαροί γονείς ήταν και είναι και ας μην το καταλάβαινα εκείνη τη στιγμή. Αλλά να, κάποια πράγματα θα ήθελα να τα αποφύγω. Όπως το να ξενυχτάω στον καναπέ με το κινητό στο redial, περιμένοντας πότε θα απαντήσει το κινητό η Αθηνά και πότε επιτέλους θα μαζευτεί στο σπίτι. Ελπίζω να αντέχω να της κάνω ένα, άντε δύο τηλεφωνήματα όλη τη νύχτα και όχι χίλια δεκά δύο (Μανούλα μου, σ’ αγαπώ και ας με τάραζες στα τηλεφωνήματα και ας ήθελα να σε πνίξω! Χιχι)
Ψιτ, πού είστε; Σας πάω ακόμα παραπέρα… Σκεφτείτε τις γιαγιάδες, τους παπούδες σας… Σκεφτείτε το δικό τους σοκ. Η γιαγιά μου η Τασούλα, η μόνη εν ζωή, είδε την κόρη της να γίνεται από μωρό γυναίκα, μαμά, γιαγιά και τον εαυτό της μαμά, γιαγιά, προγιαγιά. Τώρα είδε και την εγγονή της να ξεκινάει τη δική της αλυσιδωτή αντίδραση.
Τι να λέμε τώρα… Ότι αξίζει είναι οι στιγμές που λέει και το τραγούδι. Και η κάθε στιγμή έχει τη χάρη της. Ακόμα και εκείνες που τα παιδιά μας θα φωνάζουν με τσατίλα «Ωχουουουουου, άσε με ρε μαμααααααααααααά!» και εμείς θα αναρωτιόμαστε πότε στο καλό πέρασε ο καιρός από τότε που λέγανε «Αγκού» και τώρα βγάζουν μια γλώσσα νααααααααα!! Πλάκα θα έχει!!
Φιλιά
Ολίβια
>ΣΑΝ ΧΘΕΣ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΝΑ ΦΑΩ ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΔΩ.ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙΔΕΝ ΤΟ ΤΡΩΝΕ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΙ ΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΕΚΕΙΝΗ Μ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΥΓΟ.ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΑΝΑ.ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ.ΟΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ ΜΟΥ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΠΡΙΝ 3 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΓΑΜΩΤΟ....