Πώς περνάει έτσι ο καιρός…;
Τα κορίτσια στο forum «Είμαι μαμά» άνοιξαν θέμα για το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός… Πότε γεννήθηκαν τα μωράκια τους και πότε πρόλαβαν να γίνουν ανθρωπάκια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα!! (Διαβάστε περισσότερα εδώ)
To βλέπω ακόμα και εγώ που το παιδάκι μου είναι ακόμα μια σταλιά. Πότε έγινε κιόλας τεσσάρων μηνών; Πού πήγε εκείνο το ζαρωμένο πλασματάκι που δεν μπορούσε καν να εστιάσει το βλέμμα του και που έκανε μόνο τα βασικά μαμ, κακά και νάνι; (Πλέον κάνει και μπλα μπλα και χαχα και πολλά άλλα)
Θέλετε να το πάω ακόμα παραπέρα; Πότε πέρασαν 26 χρόνια και από μωρουδέλι 2.300 gr, έφτασα να είμαι μαμά απροσδιόριστων κιλών; (Είπαμε τη ζυγαριά κάνω ότι δεν την βλέπω!!)
Αν εμείς παθαίνουμε σοκ με το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά μας, ας μπούμε για λίγο στη θέση των γονιών μας. Σκεφτείτε το δικό τους σοκ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τη στιγμή που βγήκα από το χειρουργείο και μίλησα με τον μπαμπά μου στο τηλέφωνο (θα ερχόταν την επομένη στην Αθήνα). Έκλαιγε σαν μωρό παιδί. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να κλαίει. Και έλεγε συνέχεια το ίδιο, «Πότε ήσουν εσύ μωρό και τώρα έκανες μωρό!!«
Σας τα γράφω και κλαίω.
Το ίδιο και η μαμά μου. Με το που της έφεραν το μωρό να το δει, αφού το τζουρτζούλεψε, η πρώτη της ερώτηση ήταν «Η κόρη μου είναι καλά; Πείτε μου!» Για αυτήν το μωρό της υπόθεσης ήμουν πρώτα εγώ και μετά η Αθηνά.
Χρόνια ολόκληρα τα παίρναμε με τους γονείς μας που ήταν υπερπροστατευτικοί, που δεν μας έγιναν «ελευθερία», που ήθελαν αναφορά για το πού είμαστε και τι κάνουμε. Που πετούσαν την ατάκα «Για το καλό σου το λέω«. Και τα χρόνια περνούν και το πιο πιθανό είναι να μεταλλαχτούμε και εμείς οι ίδιοι στα ίδια «σπαστικά» πλάσματα, γιατί όσο και να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, εμείς θα έχουμε πάντα στο μυαλό μας εκείνα τα μικροσκοπικά μωράκια που με πήραν ζωή από την κοιλιά μας, το στήθος μας, από την αγάπη μας, την αγκαλιά μας.
Τα γράφω για να τα θυμάμαι και εγώ στο μέλλον. Έλεγα και εγώ ότι «Αν κάνω παιδί, δεν θα γίνω έτσι!!!!!!!«, μα ήδη σκέφτομαι πως αν η κόρη μου κάνει τα μισά απ’ όσα έκανα εγώ στη μαμά μου, θα πάθω ανακοπή και εγκεφαλικό ταυτόχρονα.
Καθώς περνάνε οι γενιές, το άγχος το… ελληνικό (γιατί άλλοι λαοί είναι αντικειμενικά πιο κουλ) θα συνεχίσει να μεταδίδεται, στο χέρι μας είναι, όμως, να γίνουμε πιο… χαλαροί απέναντι στα παιδιά μας. Τα παιδιά που γεννήσαμε, μα που δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον εαυτό τους και στα όνειρά τους. Τα πέπλα υπερπροστατευτικότητας σπάνια κάνουν καλό. (Ξαναλέω: τα γράφω για να τα θυμάμαι)
Και προς Θεού, δεν υποννοώ κάτι για τους δικούς μου γονείς. Πολλές φορές απέδειξαν πόσο χαλαροί γονείς ήταν και είναι και ας μην το καταλάβαινα εκείνη τη στιγμή. Αλλά να, κάποια πράγματα θα ήθελα να τα αποφύγω. Όπως το να ξενυχτάω στον καναπέ με το κινητό στο redial, περιμένοντας πότε θα απαντήσει το κινητό η Αθηνά και πότε επιτέλους θα μαζευτεί στο σπίτι. Ελπίζω να αντέχω να της κάνω ένα, άντε δύο τηλεφωνήματα όλη τη νύχτα και όχι χίλια δεκά δύο (Μανούλα μου, σ’ αγαπώ και ας με τάραζες στα τηλεφωνήματα και ας ήθελα να σε πνίξω! Χιχι)
Ψιτ, πού είστε; Σας πάω ακόμα παραπέρα… Σκεφτείτε τις γιαγιάδες, τους παπούδες σας… Σκεφτείτε το δικό τους σοκ. Η γιαγιά μου η Τασούλα, η μόνη εν ζωή, είδε την κόρη της να γίνεται από μωρό γυναίκα, μαμά, γιαγιά και τον εαυτό της μαμά, γιαγιά, προγιαγιά. Τώρα είδε και την εγγονή της να ξεκινάει τη δική της αλυσιδωτή αντίδραση.
Τι να λέμε τώρα… Ότι αξίζει είναι οι στιγμές που λέει και το τραγούδι. Και η κάθε στιγμή έχει τη χάρη της. Ακόμα και εκείνες που τα παιδιά μας θα φωνάζουν με τσατίλα «Ωχουουουουου, άσε με ρε μαμααααααααααααά!» και εμείς θα αναρωτιόμαστε πότε στο καλό πέρασε ο καιρός από τότε που λέγανε «Αγκού» και τώρα βγάζουν μια γλώσσα νααααααααα!! Πλάκα θα έχει!!
Φιλιά
Ολίβια
>ΣΑΝ ΧΘΕΣ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΝΑ ΦΑΩ ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΔΩ.ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙΔΕΝ ΤΟ ΤΡΩΝΕ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΙ ΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΕΚΕΙΝΗ Μ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΥΓΟ.ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΑΝΑ.ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ.ΟΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ ΜΟΥ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΠΡΙΝ 3 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΓΑΜΩΤΟ....
>den exo na pros8eso kapoio syglonhstiko sxolio apla eimai polly eythxhsmenh (kai syghnhmenh parallhla)giati prolaba na po sthn mana moy poy efyge ena megalo sygnomh giayta poy ths ekana san paidi kai gia tis stenoxories poy ths edosa giati mono OTAN GINESE MANA katalabeneis ton kahmo toys kai tis ennoies toys opos leei kai h anonhmh filh parapano olibia synexhse etsi (gia allh mia fora me syghnhses)!!!!!!!
>kalhspera olivia.......pou me gyrises diavazontas ayta pou egrapse.......eftasa esios sta 33 kleismena exw mia korh 8 xronwn kai ena gio pou ginaite 2 xronwn ton septebrh.... san xthes mou fenet pou gennhsa thn korh mou kai twra bgazei mia glwssa isa me to patwma xaxaxxa...ftaiei lene kai to gegonos pou hrthe to tetarto melos o mikros mou axilleas alla upomonh......oso gia tous goneis pou eleges...exw fwtografeia ths mhteras moy oso perimene(upopsin pws thn korh mou thn gennhsa meta apo 11 oloklhres wres...)sthn aithousa anamonhs.kai pistepse me den thn exw dei pio tromokrathmenh allh fora......thymamai omws pws me to pou eide thn mikrh rwtage gia mena.opws eipes.....to mwro tous hmaste emeis kai meta ta ala....h alhtheia einai pws ekeinh thn mera dakrysa apo xara pou eida thn mikrh mou korh molis thn akoumphsan panw mou .alla eklapsa me to pou antikrysa thn mhtera mou isws ekeinh thn stigmh na gnwrisa thn shmasia ths lekshs mhteras kai ta posa eixan travhksei gia party mou........xairomai pou exw brei thn seida sou kai diavazw oles aytes tis istorioules...suntoma tha anevasw kai egw na deite ta mikra mou mwra.mikra.tsp panta gia mas tha einai mwra telika......
>1. Ti uperoxo koritsaki hsoun? (kai twra eisai alla koritsaros, hehe)
2. Egw pote tha ginw mana kai as ginw san thn mana mou?
>Ολα αυτά που είχα στο μυαλό τόσο καιρό τα έχεις αποτυπώσει τόσο όμορφα... Εχείς απόλυτο δίκιο και έχω συγκηνηθεί πολύ γιατί είναι σαν χτές που ήμουν και εγώ μικρούλα, μετά έφηβη και τώρα μαμά.Ελπίζω κι εγώ να γίνω τοσο καλή μανούλα σαν την δικιά μου.
>ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙΒΙΑΚΙ!!!!!!!!!!!
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!!!!!!
ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΡΙΝ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕ ΕΒΓΑΛΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΚΛΙΑΓΕ!!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ...ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ!!!!!!!!!!!!!!
ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΛΗ ΜΟΛΥ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ...ΕΚΛΑΙΓΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ...ΑΣΕ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ...ΡΑΚΟΣ Η ΜΑΝΟΥΛΑ...ΠΟΙΟΣ ΕΓΩ??????ΠΟΥ ΕΛΕΓΑ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΛΟΓΩ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ...ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ...ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΨΥΧΡΑΙΜΕΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ!!!!!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΑ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΩΡΑ......
ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ
>Ολιβια εχεις απολυτο δικιο ειδικα στο τελευταιο κομματι που θα μας βγαζουν και γλωσσα . Εμενα οι δικες μου απο τωρα αρχισαν την προπονηση για να μου βγαζουν γλωσσα.Μεχρι και τιμωρια μου βαζουν . Παντως σιγουρα ολες μας θα τα περασουμε αυτα. Ετσι ειναι η ζωη απλα καλο θα ειναι να εχουμε στο μυαλο μας ( και το λεω πιο πολυ για να το διαβασω εγω και να μπορω να το κανω ) οτι η καθε ηλικια εχει την δικη της χαρη και ομορφια .
Πολλα φιλακια σε ολους
Φαιη .
>pernane ta atima kai den to katalavenoume ....emena einai 6 kai 4 kai san xtes ta eixa aglalia kai ta taiza me mpimpero ...kai tora trone mona tous pane toualeta mona tous kai anoiksan kai stoma exoun apopsi gia to ti tha valoun (ki as einai agoria) ax pote tha gino pethera xampari den tha paro mou fenete....xa xa xa
>Εγώ που δεν τρώω ψάρι και βάζω τα δικά μου με το ζόρι να φάνε, πείτε μου δεν είμαι τρελή; Χαχαχαχα
>Για την ακρίβεια πολλή πολλή πλάκα. Αλλά σκέψου, και όταν θα πρωτοπούν "μανούλα μουουου". Τότε θα έχει ακόμα περισσότερη. Εκεί θα πάθω το πολιτισμικό σοκ. Και δεν αργεί αυτή η μέρα, ε; Εδώ ο γιος μου έγινε ήδη 4,5 μηνών άντρας.
Λέω και ξαναλέω "ο γιος μου" μπας και το πιστέψω πως έγινα μάνα :-P
>Χα χα χα χα. Ολιβ καταπληκτικό το τσουλούφι στη φωτογραφία (!!!!!). Οσο για το πως περνάνε τα χρόνια, θυμάμαι πολύ καλά τη μαμά μου να με κυνηγάει να φάω γιατί (τότε) ήμουν πετσί και κόκαλο κι εγώ σιγά μην καθόμουν να φάω. Τώρα που τα δικά μου παιδιά τρώνε ελάχιστα, εγώ είμαι πιο ήρεμη γιατί η παιδίατρος μου λέει πως η ανάπτυξή τους είναι μια χαρά και καλά κάνουν και δεν τρώνε, αλλά η μαμά μου λεέι γελώντας: Εδώ πληρώνονται όλα (!!!). Η ζωή κάνει κύκλους. Πραγματικά μερικές φορές πριν βάλουμε τη φωνή στο παιδάκι μας (ναι, η Αθηνά σου τώρα είναι μπουμπούκι αλλά όταν μεγαλώσει θα την μαλώνεις) καλό είναι να θυμόμαστε πως είμασταν κι εμείς παιδιά. Τι να πω τώρα εγώ στον Βαγγέλη και την Αθηνά να μην πατάνε ξυπόλητα, αφού κι εγώ ποτέ δεν φορούσα παντόφλες στο σπίτι. Τι να τους πω αν λερώσουν τα ρούχα τους, αφού κι εγώ ευχαριστιόμουν παιχνίδι και μετά ήθελα .... κλίβανο για να καθαρίσω. Ειπαμε, για τέτοια πράγματα δεν στεναχωριόμαστε!
Κατα τα άλλα, καλά να είμαστε και να περνάνε τα χρόνια.