Εγώ είμαι από τις λίγες απ’ ότι είδα στα αποτελέσματα της δημοσκόπησής σας, που γέννησα φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο.

Ήταν Δευτέρα 25 Μαίου και πήγαμε για το προκαθορισμένο ραντεβού στον γυναικολόγο μου. Ήμουν μόλις στην δεύτερη βδομάδα που είχα μπει στον μήνα μου. Αφού με εξέτασε ο γιατρός, μου λέει ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή σήμερα! Το μωρό ήταν, λέει, μεγάλο για το σώμα μου (ήταν από 3 ως 3 1/2 κιλά, έλεγε) και αν το αφήναμε και άλλο δεν θα χωρούσε να κατέβει.

Έπεσα από τα σύννεφα! Δεν είχαμε συζητήσει καν αν θα γεννήσω φυσιολογικά ή με καισαρική. Είχα τόσες απορίες!!

«Μην αγχώνεσαι», μου λέει, «Όλα θα πάνε καλά! Θα γεννήσεις εύκολα!». Πώς θα γεννήσω; Θα πονάω; Όπως κάθε μάνα στην πρώτη της γέννα, ήθελα να ρωτήσω πολλά…

«Θα ξεκινήσουμε τη διαδικασία για φυσιολογικό τοκετό και βλέπουμε… Το μωρό είναι ψηλά», μου λέει.
Άρχισα να αγχώνομαι. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε το άγχος μου. Περάσαμε τη νύχτα, εγώ και ο άντρας μου, ο οποίος δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μου, κάνοντας βόλτες στο νοσοκομείο, ενώ εγώ είχα επισκεφτεί όλες τις τουαλέτες του νοσοκομείου!!
Οι μαίες μου έλεγαν συνεχώς ότι πρέπει να κοιμηθώ έστω και λίγο, γιατί θα ταλαιπωρηθώ το πρωί και δεν θα αντέξω. Πώς να κοιμηθώ όμως; Δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό!!

Πήγε 4 το πρωί και έπρεπε να με εξετάσουν. Το μωρό είχε κατέβει, μου είπε η μαία, αλλά όχι στο σημείο όπου θα έπρεπε για να γεννήσω φυσιολογικά. Κατά τις 6 μου είπαν ότι θα μου έβαζαν το υπόθετο για τους πόνους.

Πήγε 7 και κανείς δεν με νοιάστηκε. Σαν να μην υπήρχα!!! Αφού τους ενόχλησα 2-3 φορές ήρθαν. 7 και μισή μου είχαν βάλει τους υποτιθέμενους πόνους και μου είπαν να κατέβω σιγά σιγά στην αίθουσα τοκετού. Δεν πονούσα καθόλου!

Με το που μου έβαλαν, όμως, τον ορό, άρχισαν τα όργανα! Ο άντρας μου δεν ήξερε τι να κάνει. Του ζητούσα νερό, μου έφερνε. Του ζητούσα να με βρέξει, με έβρεχε. Μέχρι που έγινε άσπρος σαν πανί και του είπε ο γιατρός να βγει έξω.
Ρωτούσα τη μαία σε πόση ώρα θα γεννήσω και μου έλεγε ότι αν γεννήσω σε 3 με 4 ώρες θα είμαι από τις τυχερές.

8 και τέταρτο άκουσα το κλάμα του γιου μου. Δεν πρόκειται να άντεχα παραπάνω! Αυτό ήταν! Τέλος και οι πόνοι και όλα!
Γεννήθηκε ο Νικόλας μας 3.560! Όσοι γιατροί με έβλεπαν εκείνη την ώρα -ήταν και πολλοί- μου έλεγαν «Πώς γέννησες εσύ ένα τέτοιο μωρό και σε μία ώρα μόνο;;;»

Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι το επόμενο, πρώτα ο Θεός, θα το γεννήσω με καισαρική!!!!

Χρυσούλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com