Τοκετός #1 – Αυτός που με έκανε mamalydia!

Είχα μια εύκολη και δίχως πολύ άγχος εγκυμοσύνη (ένα άγχος βέβαια πάντα υπάρχει μέχρι να πάρεις στα χέρια σου το πρώτο σου μωράκι και να δεις ότι είναι όλα μια χαρα)! Πίεση δεν είχα, κιλά είχα βάλει -μόνο 12- και είχα κλείσει την 40η εβδομάδα. Τότε μέναμε Χαλκίδα, οπότε αν έσπαγαν τα νερά, θα τρέχαμε Αθήνα (στο ΄Ελενα) με εμένα ξαπλωμένη στο πίσω κάθισμα, γιατί ο γιατρός είχε δει ότι υπήρχε μια περιτύλιξη λώρου γύρω από τον λαιμό του Γιώργου μας! Η μητέρα μου είχε έρθει 2 εβδομάδες νωρίτερα από Ρόδο για να με βοηθίσει με τις τελευταίες προετοιμασίες και τις πρώτες μέρες με το μωρό. Είχε αγχωθεί και το έδειχνε!

Με τα πολλά, πήρα τηλέφωνο τον γιατρό και μας είπε την επόμενη μέρα να πάμε στο Έλενα και να με δουν και αν δεν είχα πονάκια μέχρι και το τέλος της αυριανής ημέρας, θα με έβαζε με πρόκληση. Έκανα τις προετοιμασίες μου, έβαψα τα νυχάκια μου, έκανα Γαλλικό στον ποδιών (όλα τα άκρως σημαντικά όπως καταλαβαίνετε), πήγε τι ώρα πήγε μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ, ξυπνήσαμε νωρίς νωρίς και ξεκινήσαμε για να γεννήσω! Ήταν τα γενέθλια του Μάκη (22 Ιανουαρίου)! 

Στο Έλενα με εξέτασαν και είδαν ότι το μωρό ήταν ακόμη ψηλά και ότι δεν είχα καθόλου διαστολή. Με λίγα λόγια, κλασικός άντρας, στον κόσμο του. Ο γιατρός με συμβούλεψε να ξεκινήσω τις βόλτες γύρω γύρω, με βάλανε σε ένα δίκλινο περιμέναμε το πρωί που θα ξανά ερχόταν αλλιώς πρόκληση (κάτι που αργότερα έμαθα πως ήταν λίγο χαζομάρα, γιατί αν δεν έχει εμπεδωθεί το μωρό, πολύ πιθανόν να μην εμπεδωθεί και ποτέ, οπότε και να κάνεις μια ωραία καισαρικούλα). Συμφώνησα μιας και δεν είχα διαβάσει τίποτα γύρω από καισαρικές κλπ, ούτε και είχαμε συζητήσει ποτέ για τέτοιο πράγμα. Μάλιστα, είχα ζητήσει φυσιολογικό τοκετό δίχως επισκληρίδιο, με τον Μάκη μαζί μου για να ζήσουμε την εμπειρία αυτή στο έπακρο! Αχαχούχα! 

Παρά τις βόλτες, δεν έγινε τίποτα. Ο Μάκης είχε πάει να κοιμηθεί εκεί κοντά στην αδερφή του και στις 7 θα ερχόταν στο Έλενα για να είναι μαζί μου. Η μητέρα μου σε ξενοδοχείο κοντά κι αυτή στο μαιευτήριο. Κατά τις 5.20 έρχεται μια μαία και μου λέει να φορέσω το «κοντό» γιατί ο γιατρός ζήτησε να πάω να με ετοιμάσουν στο δωμάτιο των οδυνών! ΣΟΚ! Κοιτάω το ρολόι και με κάποιον δυσλεκτικό τρόπο, αντί για 5, το βλέπω 7! Παίρνω τον Μάκη και μόνο που δεν τον έβρισα που είχε αργήσει… Συνειδητοποιώ πως είναι 5 ακόμα και του εξηγώ να έρθει γρήγορα γιατί με παίρνουν κάτω να γεννήσω! Πρέπει να έβγαλε αυτός φτερά στα πόδια, έκανα κι εγώ τα ζώα μου αργά μέχρι να ξεντυθώ και να φορέσω το σέξι «κοντό»!

Έρχεται η μαία να τσεκάρει, εγώ δεν είχα κάνει ακόμα τίποτα, αλλά την ρώτησα πάνω από τι θα φορούσα αυτό το ρουχαλάκι. Μου εξήγησε ότι θα είμαι γυμνή και θα φοράω μόνο αυτό το ρούχο το οποίο ονόμασαν έτσι επειδή είναι μια κοντή μπλούζα με κουμπιά μπροστά που φτάνει μέχρι την κοιλιά! Δεν μπορούσα να καταλάβω πως τους φαινόταν τόσο νορμάλ το γεγονός ότι μια γυναίκα με κοιλιά τούρλα, θα πήγαινε από τον έναν όροφο στον άλλον, φορώντας ΜΟΝΟ ένα «κοντό»! Με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι θα με πάνε με φορείο και σκεπασμένη με σεντόνι (λίγο πιο λογικό plan)…

Λίγο πριν έρθει να με πάρει ο τύπος που σέρνει τα φορεία, ήρθε και ο Μάκης. Την μητέρα μου την πήρα και της είπα να έρθει αργότερα για να μην περιμένει μόνη της έξω από το χειρουργείο… Με πήραν στον όροφο των χειρουργείων όπου δεν άφησαν τον Μάκη από την αρχή μέσα οπότε και τους έπρηξα μέχρι να τον φέρουν. Μου έβαλαν καθετήρα, ορό και μια δόση πρόκλησης και περιμέναμε. Άρχισα να έχω αγωνία καθώς άκουγα άλλες εγκυούλες να φωνάζουν από τους πόνους και παρακολουθώντας απέναντι από τον διάδρομο μια-μια τις γυναίκες να μπαίνουν στο χειρουργείο, να σπρώχνουν στριγγλίζοντας και να γεννάνε το μωρό τους! Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν από την υπερένταση! Ευτυχώς ήρθε ο Μάκης να αγωνιά κι αυτός μαζί μου και να πάθει κι αυτός υπερένταση!

Ερχόντουσαν κάθε τόσο να με ρωτήσουν αν πονάω! Κάτι πονάκια στην μέση τα ένιωθα, αλλά επειδή ήταν συνεχόμενα, εγώ έλεγα όχι, νομίζοντας αν ήταν αυτά τα πονάκια, θα έφευγαν και θα ξαναρχόντουσαν κάθε 20λεπτο αρχικά, 10λεπτο μετά, κ.ο.κ.. «Πονάς;» ρωτούσαν, «Όχι!» έλεγα!

Και έτσι μου έβαλαν και δεύτερη φουλ δόση και τότε άρχισαν τα όργαναααααααα! Από τις 8, ξεκίνησαν πόνοι που κρατούσαν 1 λεπτό και είχαν κενό μεταξύ τους 2-3 δευτερόλεπτα! Δηλαδή κανονικά θα έπρεπε να είμαι στο τελευταίο στάδιο του τοκετού, αλλά μπααααα! Ο Γιώργος μάλλον κοιμόταν! Μετά από 5 ώρες αποφάσισα πως δεν αντέχω άλλο. Ζήτησα επισκληρίδιο, αλλά μετά από διάφορα, μου είπαν ότι δεν είχαν (ψέματααααααα)! Μέχρι να μου ξεκαθαρίσουν ότι ή θα πήγαινα για καισαρική με ολική νάρκωση ή θα έπρεπε να περιμένω τουλάχιστον άλλο τόσο και μάλλον δίχως να γίνει και κάτι (μιας και τόσην ώρα είχα διαστολή σχεδόν 2 εκατοστά), πέρασε κι άλλη μια ώρα! Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα για καισαρική! Εκείνη την ώρα δηλαδή και ευθανασία να μου έλεγαν, ΝΑΙ θα έλεγα! 

Ο Μάκης βγήκε έξω και αργότερα που τα συζητήσαμε μου είπε πόσο θυμωμένος ήταν για αυτήν την κοροϊδία με την επισκληρίδιο αναισθησία… Εν τω μεταξύ, εμένα με πήραν στο χειρουργείο, μου δένουν τα χέρια και πάνω που ξεκινούσε καινούργιος πόνος, μου λένε να πάρω βαθιές ανάσες και μου βάζουν το ματσαφλάρι μέσα από το οποίο αναπνέεις! Κοιμήθηκααααα!

Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο σαν αποθήκη και κανείς δεν μου ευχήθηκε τίποτα. Κάθε φορά που σκεφτόμουν να ρωτήσω για το μωρό, με ξανάπαιρνε ο ύπνος… Κάποια στιγμή με πήραν σε έναν διάδρομο να με δει ο Μάκης και η μητέρα μου και μέσα στην υπνηλία μου, θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει ότι είναι ένας κούκλος και ηρέμισα! Δεν θυμάμαι πόσην ώρα είχε περάσει όταν πήγα στο δωμάτιο και μου έφεραν το μωρό το οποίο κοιτούσα σαν χαζή, ακόμα με νάρκωση και υπνηλία! Αυτή τη στιγμή για να την θυμηθώ, έπρεπε να την δω στο βίντεο!!! Δεν θυμόμουν την πρώτη φορά που είδα το μωρό μου! Μέχρι το βράδυ, είχαμε γίνει κολλητοί! Τον θήλαζα από την πρώτη στιγμή και για δύο χρόνια ακόμη! Ήταν ένας κούκλος, 54 πόντους, 3.850 κιλά, με μεγάλες πατούσες και παλάμες και μεγάλη λατρεία στα φώτα! Αυτός ο κούκλος, μου έδωσε τον υπέροχο τίτλο της μαμάς! Γεννήθηκε 23 Ιανουαρίου του 2007! 

Λίγες μέρες πριν κλείσω την 38η εβδομάδα, πήγα στον γιατρό μου, ο οποίος μου είπε ότι σύντομα θα γεννούσα. Το μωρό είχε κατέβει και είχα ήδη 2 εκατοστά διαστολή! Θα προσπαθούσαμε να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό, δίχως φάρμακα πρόκλησης και αν βλέπαμε ζόρικα τα πράγματα, θα πηγαίναμε με καισαρική. Βρισκόμασταν πλέον Ρόδο και θα γεννούσα στο νοσοκομείο για το οποίο λένε τα καλύτερα όπως και για τον γιατρό που είχα επιλέξει (υπερ του φυσιολογικού τοκετού)! Όλη η εγκυμοσύνη εκτός από τους πρώτους 3εις μήνες με τις ναυτίες που είχα όπως και την προηγούμενη φορά, ήταν δίχως προβλήματα. Πίεση τίποτα, κιλά μόνο 11 και μια τεράστια κοιλιά!

Κυριακή πρωί, μόλις έκλεινα την 38η εβδομάδα, ξυπνάμε για να πάμε τον γιο μου θέατρο. Εγώ νιώθω λίγο περίεργα. Νομίζω πως σιγά σιγά στάζει αμνιακό υγρό, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Αφήνω να δω τι παίζει καθώς ετοιμάζομαι και συνεχίζει το ίδιο αίσθημα! Το λέω στον Μάκη και μου λέει να πάρω στο νοσοκομείο να ρωτήσω τις μαίες. Παίρνω, τους λέω τι ακριβώς μου συμβαίνει και μου λένε ότι δεν μπορούν να ξέρουν αν δεν με δουν. Τους ενημερώνω πως θα αργήσω να πάω μιας και δεν έχω ετοιμάσει βαλίτσες κλπ, και στο κάτω κάτω δεν έχω καθόλου πονάκια… 

Στέλνω τον Μάκη στο θέατρο με τον Γιώργο, φωνάζω την μητέρα μου και ξεκινάω να φτιάχνω βαλίτσα. Μπαίνω και για ένα ντουσάκι και έρχεται και η κολλητή μου να κάνουμε χαβαλέ! Αρχίζουν σιγά σιγά κάτι πονάκια στην μέση. Με παίρνουν τηλέφωνο από το νοσοκομείο και με ενημερώνουν ότι έχουν μιλήσει με τον γιατρό μου ο οποίος θέλει να ξέρει πότε περίπου θα πάω. Μου λένε να μην αργήσω. Δίνω ραντεβού σε καμιά ωρίτσα! Έρχεται ο Μάκης, του φτιάχνω ένα τοστ να φάει γιατί θα μας περίμενε αρκετή ώρα ακόμα, φιλάμε τον γιόκα μας και του λέμε ότι θα τον δούμε αργότερα και φεύγουμε. Μου φαίνεται απίστευτο το γεγονός ότι όλα πάνε καλά και πως όπως φαίνεται, πολύ πιθανόν να γεννήσω φυσιολογικά.

Το άγχος μου καθ’ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης, ήταν το τι θα συνέβαινε αν δεν ξεκινούσαν οι πόνοι μέχρι την 40η εβδομάδα (μέχρι τότε είχε πει ο γιατρός ότι θα περιμέναμε και μετά θα με πήγαινε για καισαρική), όπως είχε άλλωστε συμβεί και με τον Γιώργο. Αν πηγαίναμε πάλι με καισαρική, ήθελα τουλάχιστον επισκληρίδιο για να δώ το μωρό την ώρα που θα γεννηθεί. Να μου το φέρουν να του δώσω ένα φιλάκι και μια ευχούλα! Να ζήσω αυτή τη φορά την γέννηση του παιδιού μου ντε!

Στο νοσοκομείο με εξετάζει ο γιατρός και βλέπουμε αυτό που υποψιαζόμουν. Ότι έχουν σπάσει τα νερά αλλά όχι μαζεμένα. Με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο και με ενημερώνουν ότι θα πάρει ώρες και να έχω υπομονή. Οι ώρες αρχίζουν να περνούν και οι πόνοι δυναμώνουν ελαφρώς αλλά και πάλι αργούμε. Στέλνω τον Μάκη για ύπνο και του λέω ότι θα τον πάρω τηλέφωνο όταν αρχίσω να πονάω παραπάνω. Γύρω στις 10 το βράδυ πάω στην μαία για έναν ακόμα καρδιοτοκογράφο και της λέω να κοιτάξει το χρώμα του αμνιακού υγρού γιατί έχει της λέω «κιτρινίσει» κάπως.

Για να μην τα πολυλογώ, η κόρη μου έκανε το μόνο πράγμα που δεν είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου. Για το μόνο πράγμα που δεν είχα σκεφτεί το πώς θα το αντιμετωπίσω και τι θα ζητήσω εκείνη την ώρα. Είχα Plan A, Plan B, C, κλπ! Για όλα εκτός από αυτό! Έκανε κακά μέσα στην κοιλιά μου!!! Η μαία κάλεσε τον γιατρό, ο γιατρός με είδε και είπε να πάμε για καισαρική. Μέχρι να πάρω τηλέφωνο τον Μάκη, με ετοίμαζαν για το χειρουργείο.

Να παρακαλάω τον τραυματιοφορέα να περιμένει λίγο να έρθει ο άντρας μου να με δει πριν μπω χειρουργείο, να μου λέει ότι δεν γίνεται και πως οι γιατροί του είπαν να με πάει. Να παίρνω τον Μάκη να του λέω να τρέξει, σε ποιον όροφο με έχουν πάρει, να μην με βρίσκει και μπροστά από την πόρτα της εισόδου των χειρουργείων, ξαφνικά να τος μπροστά μου! Ένας λυγμός είχε δέσει κόμπο τον λαιμό μου και δεν μπορούσα να του μιλήσω για να μην καταλάβει πως τα είχα παίξει και πως ήθελα να βάλω τα κλάματα. «Τι έγινε;» με ρώτησε. «Τι να γίνει;» του απαντάω. «Ξανά τα ίδια! Με πάνε για καισαρική!» και τα χείλη μου τρέμανε… Με φίλησε και μου είπε να πάω να γεννήσω το κοριτσάκι μας! Ο τραυματιοφορέας ξεκίνησε κι εγώ ξέσπασα σε λυγμούς με τον Μάκη να με κοιτάει μέχρι να κλείσουν οι πόρτες!

Έβαλα όλη μου τη δύναμη να σταματήσω, οι κοπέλες στο χειρουργείο έκαναν μερικά αστεία για να σπάσουν τον πάγο κι εγώ περίμενα τον αναισθησιολόγο να του πω για επισκληρίδιο (ο γιατρός μου είπε ότι πρέπει να κανονίσω εγώ αν ήθελα). Μου δένουν τα χέρια, ένας πόνος δυνατός ξεκινάει κι εκείνη την ώρα μου δίνουν να αναπνεύσω μέσα από τον γνωστό αναπνευστήρα και μου λένε να αναπνεύσω βαθιά! Ντε ζα βου!!! Τους λέω ότι όταν ξυπνάω να θυμηθούν να μου ευχηθούν να μου ζήσει το μωρό μου, γιατί την προηγούμενη φορά φοβόμουν ότι κάτι είχε γίνει! 

«Λυδίαααααααααα!!! Ξύπνααααααα! Να σου ζήσει! Είναι μια κουκλααααα! Ξύπναααα!!»

Το κοριτσάκι μου γεννήθηκε 11.58 το βράδυ στις 17 Ιανουαρίου 2010! Έμεινε στην θερμοκοιτίδα μέχρι που ξύπνησα τελείως και ζήτησα παυσίπονο να μην πονάω. Την είδα πρώτη φορά με πλήρη διαύγεια και τα θυμάμαι όλα! Αν και 3.100 και 50 πόντους, την έβλεπα τόοοοσοοοο μικρή! Μια ζωγραφιά που δεν έμοιαζε στον αδερφό της! Μπορεί ακόμα να μην την αγαπούσαμε όσο τον Γιώργο, αλλά από την πρώτη ματιά καταλάβαμε πως θα μας κερδίσει αυτό το μικρό ανθρωπάκι! Θήλασε πολύ ώρα από την πρώτη μας αγκαλιά και ακόμα θηλάζει και θα θηλάζει όσο θέλει!

Τώρα είναι 6μιση μηνών και την έχουμε ερωτευτεί τρελά όλοι μας! Ακόμα και ο Γιώργος που την λούζει με γλυκόλογα, φιλιά και χάδια, κάθε μέρα, όλη μέρα!

Τις πρώτες μέρες είχα θυμώσει, είχα στεναχωρηθεί. Όλα πήγαν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως δεν ήθελα να πάνε! Πάλι καισαρική με ολική νάρκωση! Σαν να έλειπα πάλι από την γέννα του παιδιού μου! Διαβάζω τις ιστορίες τοκετών των άλλων μαμάδων και βλέπω πόσο αξέχαστη τους μένει πάντα η πρώτη φορά που βλέπουν το μωρό τους την ώρα που το έβγαλε ο γιατρός από τα σπλάχνα τους! Αυτό που τόσο ήθελα να ζήσω κι εγώ, δεν το κατάφερα. Αποφάσισα να το δω θετικά. Να σκεφτώ το γνωστό «κάθε εμπόδιο για καλό» και πως ποτέ δεν θα μάθω, αλλά μπορεί, μπορεί λέω, αν τελικά πήγαινα να γεννήσω κανονικά, να συνέβαινε κάτι άσχημο ίσως και τραγικό! Ίσως όλα να έγινα έτσι για καλό. Και άλλωστε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Έχω δύο παιδιά που αγαπώ και μ’ αγαπουν! Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι! Είναι τόσο όμορφο να είμαι μαμά! Αυτά τα δύο πλασματάκια και ο μπαμπάς τους, είναι ότι χρειάζομαι για να έχω νόημα στη ζωή μου! Πλήρωση, ευτυχια!!! Όλα τα άλλα, είναι άνευ σημασίας! 😉 

* Η Λυδία είναι μια από τις πρώτες μαμάδες bloggers στην Ελλάδα! Το blog της «Το ημερολόγιο μιας μαμάς» ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2008, ενώ πριν λίγο καιρό προστέθηκε στην παρέα και το «Τεστ Θετικόν» που περιγράφει όλη την ιστορία της από τη μέρα που έμεινε έγκυος στον Γιώργο μέχρι και την ημέρα που τον γέννησε!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com