Ο πατέρας μου, ο άγγελός μου!
Η ιστορία της Αγγελικής
(Η Αγγελική γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)
Λοιπόν μανούλες αποφάσισα κι εγώ να σας διηγηθώ τη δική μου ιστορία για να δείτε τι τραβάμε και εμείς στα νησιά!!! Είμαι η Aγγελική και είμαι σήμερα 25 ετών, ο άντρας μου 30 και ζούμε σε νησί. ‘Ημουν φοιτήτρια και με τον άντρα μου είμασταν ήδη 7 χρόνια μαζί.
Εκείνο το καλοκαίρι του 2006 είχαμε αρραβωνιαστεί καθώς εκείνος είχε πάρει πτυχίο και είχε ανοίξει ήδη τη σχολή του και εγώ χρώσταγα κάτι μαθηματάκια και ήλπιζα πως θα τελείωνα τότε (αμ δε, ακόμα να πάρω πτυχίο).
Ήταν τέλος Aυγούστου και είχα εξεταστική και ήμουν στην Πάτρα όπου σπούδαζα για να δώσω τα χρωστούμενα και να ξενοικιάσω το σπίτι… (Τόσο σίγουρη ήμουν ότι θα έπαιρνα πτυχίο). Για το λόγο αυτό είχα πάρει μαζί μου την tρίτη αδερφή μου (πέντε είμαστε) να βοηθήσει την κατάσταση.
Υπόνοια να είμαι έγκυος καμιά.. και εδώ άρχισαν τα σκούρα.. ζαλάδες, εμετοί, υπνηλία (ο λόγος που κόπηκα). Όσα γιατροσόφια και αν μου έκανε η καημένη τίποτα, αυτά επέμεναν.
Γυρίζω πίσω στο νησί, αδειάσαμε το σπίτι (πτυχίο τέλος) και αρχίσαμε να τρέχουμε στους γιατρούς για να μου πουν τα ευχάριστα. Περίμενα τον δεύτερο άντρα της ζωής μου.
Κανονίσαμε και κάναμε πολιτικό γάμο τον Φεβρουάριο του 2009… ΠΗΤ είχα 28/5/2007
Όλους αυτούς τους μήνες ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ με τις ζαλάδες και με τους εμετούς κυρίως γιατί πηγαινοερχόμουνα μια φορά την εβδομάδα στη Πάτρα (είπα να δώσω στο πτυχίο μου μια δεύτερη ευκαιρία) αλλά το παιδί ήταν μια χαρά.. αυτό είχε σημασία..
Η πεθερά όμως είχε άλλη άποψη και ο πεθερός (Γιάννης) κυρίως. Την παροιμία ακομά δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε την ξέρετε;;; Από μένα θα βγήκε δεν μπορεί..
Εγώ έχασα τον πατέρα μου στα 33 του από τροχαίο πριν 10 χρόνια. Ναι με έκανε στα 18 του!!!!!! Και με τον άντρα μου είχαμε πει λόγω της αδυναμίας που του είχα να του δώσουμε τ όνομα του.!!
Αυτοί είχαν άλλη άποψη.. «Οι πεθαμένοι δεν θα το ακούσουν να χαρούν» αυτό μου είπαν.. και ακόμα ηχεί στα αυτιά μου!
Και ενώ είπα να δώσω τόπο στην οργή παρ’ όλο που τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο δεν τους έδινα καμιά σημασία. Καμιά όμως. Σταμάτησα να τους μιλάω.. Έρχεται αισίως η 7η Μαίου όπου είχα ραντεβού με τον γιατρό μου για τακτική εξέταση και μου λέει μια χαρά όλα, προχωράμε κανονικά, γυρίζω σπίτι και τι να δω;;;
Τράπεζι στο σπίτι μου τα πεθερικά μου και όλο τους το συγγενολόι.. Μπαίνω μέσα και απ’ τα νεύρα μου ούτε γεια στους υπόλοιπους δεν είπα (εντάξει ήμουν αγενέστατη αλλά είπαμε ήταν πολλά μαζεμένα, μα στο σπίτι μου; χαθηκε να πάνε στο δικό τους;)
Έκατσα και έφαγα τον σκασμό μεν, αμίλητη δε. Ούτε στις ευχές για καλή ελευθερία της πεθεράς δεν απάντησα.. (κάτι ήξερα).. Η ώρα ήταν 10 το βράδυ και ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη..’ Ετσι σηκώθηκα και πήγα και ξάπλωσα.. Χωρίς καληνύχτα (πάλι κάτι ήξερα)
Δεν πέρασε μισή ώρα όταν άκουσα πολλές φωνές να βρίζουν δεν έδωσα σημασία μέχρι που άκουσα τα ονοματάκι μου. Σηκώνομαι πάω έξω στη βεράντα και τι να δω;;; Αυτοί παίζανε καρεκλιές… (ο πεθερός μου με τον άντρα μου). Ο λόγος; Τους ντρόπιασα που δεν μίλησα.. μπαίνω στη μέση για να τους χωρίσω και εκείνη την ώρα ένιωσα σαν κάποιος να έβαλε ένα μαχαίρι στην πλάτη. Τρέχω μπαίνω μέσα και φωνάζω τον κουνιάδο μου έμενε δίπλα αλλά δεν είχε ακούσει τίποτα!!!!!!
Χωρίζουνε επιτέλους αλλά εγώ δεν αισθανόμουν πια καλά. Είχα πόνους δυνατούς στη πλάτη και στην κοιλιά χαμηλά.. Ξαπλώνω και παίρνω τον γιατρό μου, του λέω τι συμβαίνει και μου λέει δεν είναι τίποτα έχεις 20 μέρες ακόμα να γεννήσεις, πιες ένα BUSCOPAN.. Δεν πίνω εννοείται τίποτα και παίρνω την μάνα μου, 5 γέννες έκανε όλο και κάτι θα ξέρει.
«Μέτρα«, μου λέει, «και αν γίνουνε οι πόνοι κάθε 20 λεπτά πήγαινε στο Νοσοκομείο«. Ποια 20;;; Ο πόνος ήταν ακανόνιστος και έντονος..Έρχεται και με παίρνει (για καλή μου τύχη) και με πάει με το ζόρι στο Νοσοκομείο.. Τον γιατρό μου τον έχω πάρει άλλες 3 φορές και μου λέει τα ίδια.
Με το ζόρι ανέβηκα στο δεύτερο που ήταν η Μαιευτική.. Με το που με βάζουν στο δωμάτιο και κάθομαι στο κρεβάτι αρχίζει και τρέχει ποτάμι το αίμα και βγαίνανε και κάτι τεράστια κομμάτια σαν συκώτι.. (έγω τα είδα όταν με σήκωσαν 4 ξαπλωμένη για να με βάλουν στο φορείο).. Τα βλέπει η μαία και η μάνα μου και τρέχουν πανικόβλητες να βρουν γιατρό (ο δικός μου ήταν βάρδια από το σπίτι του)
Η ώρα είχε πάει 12:15 οι πόνοι αβάσταχτοι και συνεχείς και ο γιατρός άφαντος. Στέλνουν στο σπίτι του τον άντρα μου να τον φωνάξουν χωρίς να το ξέρω εγώ που παρόλο τους πόνους μου συνεχίζω να τον παίρνω η ίδια τηλέφωνο γιατί ξαφνικά όλοι γύρω μου οι συγγενείς κλαίνε και μια μαία να τρέχει πανικόβλητη και φωνάζει.
Κανείς δεν μου λέει τι συμβαίνει. Αρχίζω και ουρλιάζω, δεν ακούω το παιδί μου, τον αγγέλο μου. Εκληπαρώ να βρουν γιατρούς να γεννήσω. Παίρνουν τους υπόλοιπους που δεν είχαν βάρδια αλλά η κατάσταση ήταν κρίσιμη και έπρεπε να έρθουν..
2 παρά η ώρα και να σου ο πρώτος.. καλή του ώρα και μου λέει «κάνε υπομονή, έρχεται η αναισθησιολόγος και μπαίνουμε«..
«Που;«, του λέω
«Χειρουργείο«, μου λέει, «όλα θα πάνε καλά, μη σε νοιάζει«. Κάτασπρος ο άνθρωπος…
Εκεί αρχίζω και παρακαλάω τον πατέρα μου να μας προσέξει (πάντα στα δυσκολα είχα τον μπαμπά), συνηδητοποιώ πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ο άντρας μου συνέχισε και έψαχνε τον γιατρό, τον βρίσκει μετά από ώρα και αυτός τον στέλνει να πάει να του πάρει καφέ γιατί έτσι δεν μπορούσε να χειρουργήσει!!!!
Με βάζουν στο χειρουργείο και με δένουν για να περιμένουμε και την αναισθησιολόγο.. Εγώ περιττό να σας πω αυτά που τους φώναξα. Τους ξεφτίλησα (για κλύσμα και τέτοια που διαβάζω στις άλλες ιστορίες ούτε λόγος.. δεν προλάβαμε και είχα φάει και 2 κιλά πα’ι’δάκια)
3 η ώρα και να σου και η κυρία, η οποία με έβρισε και από πάνω, γιατί είχα πλημμυρήσει όλο το χειρουργείο με το αίμα μου!!!! Δεν πρόλαβα να μιλήσω εγώ και πετάχτηκε η μαία να της είπε ότι χάνουμε το παιδί και την κοπέλα εξαιτίας σας και εσείς ασχολείστε με το πάτωμα και τους καφέδες;
Είπα ένα «ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;» και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Μόνο όταν ξύπνησα πλένανε με μάνικες όλο το χειρουργείο.. και μου είπε ένας γιατρός που ήταν εκεί «Μπράβο σας μάνα και γιός δώσατε μεγάλη μάχη σήμερα και την κερδίσατε να σας ζήσει»
Πλάνταξα στο κλάμα παρά τους αφόρητους πόνους που είχα. Ο άγγελος μου ήταν μες στα αίματα (γιατί δεν τα κάνουν μπάνιο;) από την ολική αποκόλληση πλακούντα που έπαθε η μαμά εξαιτίας του παππού του.. Ο άντρας μου έκλαιγε με λυγμούς του είχε πει ο γιατρός «Το παιδί μάλλον το χάνουμε, πάμε να σώσουμε τη γυναίκα σου«.
Το παιδί το όποιο το έβγαλαν χωρίς ομφάλιο λώρο γιατί το τράβηξαν γρήγορα και τους κόπηκε έζησε, μόνο κάτι ράμματα στο κοιλιδάκι του εξαιτίας του λώρου μας ταλαιπώρησαν αλλά δεν πειράζει, σήμερα είναι 3 ½ χρονών χωρίς κανένα πρόβλημα παρ’ ότι ήταν χωρίς πλακούντα 3 ώρες και όλοι μου έλεγαν ότι σίγουρα κάτι αναπηρία θα του άφηνε!!!!
Ο γιατρός μου όταν ήρθε στο δωμάτιο (εμάς μας βάζουν αμέσως) ήταν μούσκεμα στον ίδρωτα και μου είπε πως του έκοψα δέκα χρόνια απ’ τη ζωή του και ότι αυτό το παιδί για να ζήσει σήμερα δεν πρόκειται να πάθει ποτέ τίποτα στη ζωή του. Εγώ μετά από 3 φιάλες αίμα που μου έβαλαν και μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη γιατί δεν πρόλαβαν να αποστειρωθούν όλα.. Τα κατάφερα!!!
Και τα καταφέραμε και οι δυο γιατί είχαμε έναν άγγελο ψηλά (όπως μου είπε ο γιατρός μου) και μας γλύτωσε.. Και αυτός ο άγγελος ήταν ο πατέρας μου, που όχι μόνο χάρηκε γιατί άκουσε που πήρε το παιδί μου τα όνομά του αλλά χάρηκε και για την κόρη του που παρ’ όλο που αυτοί δεν ήρθαν ούτε στο γάμο και στη βάφτιση του εγγονιού τους , συνεχίζω να τους μιλάω και να μιλάω για αυτούς με τα καλύτερα λόγια στο παιδί μου.. Γιατί είναι αίμα τους.. και το αίμα νερό δεν γίνεται!!!!
Υ.Γ.Αυτό που έπαθα εγώ το έπαθε μια κοπέλα πριν μερικούς μήνες στο »Έλενα» και δυστυχώς η μανούλα δεν τα κατάφερε…
Οι γιατροί καμιά φορά κάνουν λάθος εκτιμήσεις όπως και ο δικός μου, όμως τον ξαναεμπιστεύτηκα και με τη δεύτερη εγκυμοσύνη και όλα πήγαν καλά. Άλλωστε και τις πέντε αυτός μας ξεγέννησε. Ευτυχώς είχα τη μάνα μου που με πήγε με το ζόρι.. αν το πάθαινα στο σπίτι δεν θα προλαβαίναμε! Μπορεί καμιά φορά να μας κουράζουν αλλά λειτουργούν με ένστικο όπως και εμείς πια με τα δικά μας παιδιά..
Όσο για τον πεθερό και την πεθερά εννοείται πως το δεύτερο, παρ’ όλο που ο αντρας μου δεν ήθελε, του έδωσα τον περασμένο μήνα το όνομα του.. Όχι ότι ηρέμησε καθόλου αλλά ευχαριστιέμαι περισσότερο που εγώ έχω τη συνείδηση μου ήσυχη και εκείνοι ακόμα κλάινε που δεν ήρθαν στο γάμο του γιου τους και την βάπτιση του εγγονιού τους..!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
και μενα αυτην την αρλουμπα ειπε η πεθερα μου.....η μαμα μου μας αφησε πριν λιγο καιρο....¨" ε να μην χαρουμε και μεις οι ζωντανοι??" .......επειδη εγω ομως δεν ειχα αντρα αλλα μαμακια,ειμαστε στα δικαστηρια για το ονομα,σε λιγες μερες θα ξερουμε πως θα την φωναζουμε επιτελους!!
Κ τελικα???αν θες πες μας σε παρακαλω το αποτελεσμα!
Να εισαι καλα κοπελα μου κι εσυ κι η οικογενεια σου. Οσο για τα πεθερικα σου, το εχω ζησει. Οι σχεσεις τυπικες, ηξερα παντα οτι δε μπορω να στηριχτω για τιποτα σ αυτους και απλα δε μιλουσα ποτε ασχημα γι αυτους γιατι δε χρειαζεται ο κοσμος να ξερει τι γινεται στο σπιτι μου. Να περνατε παντα καλα! (Εγω παντως τη δευτερη φορα θα ειχα αλλαξει γιατρο).
Μπραβο σου κοπελα μου να ειστε παντα γεροι και δυνατοι!!και μπραβο σου που κρατησες αυτη τη σταση αν και πραγματικα δεν τους αξιζε!δεν ξερω αληθεια αν θα το εκανα στη θεση σου.εχεις μεγαλειο ψυχης!ολες οι μανουλες να προσεχουν πολυ και να τρεχουν εστω κ αν ειναι υπερβολη να προλαβαινουμε τα χειροτερα!
Ευτυχώς όλα καλά για σένα και το αγγελούδι σου. Πικρές κουβέντες για την αναπαραγωγή του ονόματός τους,τί να πεις. Οκ,μεγάλη χαρά να ακούσεις το όνομά σου από εγγονάκι αλλά τί; Τί παππούς/γιαγιά είσαι αν δεν το αγαπάς πολύυυυυυυυυυυυυυυ ανεξαρτήτως ονόματος; Πάντως την παράδοση που τα πρώτα 2 παιδιά της οικογένειας παίρνουν ονόματα μόνο από την πλευρά του πατέρα ΔΕΝ την καταλαβαίνω ούτε την συμπαθώ. Και ντροπή στους συντρόφους μας που εν έτει 2014 επιμένουν κολλημένοι σε αυτήν την άδικη παράδοση. Ευτυχώς στην δική μας περιοχή τα πράγματα είναι πιο δίκαια: το πρώτο κοριτσάκι παίρνει το όνομα της μητρικής γιαγιάς και το πρώτο αγοράκι του όνομα του πατρικού παππού. Αν οι γονείς θέλουνε να κρατήσουν την παράδοση δηλαδή.