Ήρθε νωρίς αλλά γερή!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Ειμαι η Μαρια και εχω μια κορουλα την Εβινα (Παρασκευη-Δεσποινα) που σημερα ειναι 18 μηνων. Θελω να σας διηγηθω την ιστορια μας, γιατι ετσι απομυθοποιω οσα περασαμε…
Με τον καλο μου ζουσαμε μαζι περιπου 1,5 χρονο, δεν ημασταν παντρεμενοι, δεν προσπαθουσαμε για παιδακι… Ομως μια μερα του Αυγουστου μετα απο τρελη καουρα και με την παροτρυνση ενος φαρμακοποιου στις 5 το πρωι, ενω εγω τον παρακαλουσα να μου δωσει κατι ΔΥΝΑΤΟ να περασει, εκανα ενα τεστακι, χωρις καν να εχω καθυστερηση, το οποιο εδειξε ενα πεντακαθαρο + !!!!
Η χαρα μας μεγαλη, ηταν σαν να το προσπαθουσαμε καιρο, σαν να περιμεναμε… σαν, σαν, σαν…
Μετα απο μια αποτυχημενη επισκεψη σε εναν (αντιπαθεστατο) γιατρο που το μονο που μας εμεινε θετικο ηταν το τικ τακ της καρδουλας που ακουσαμε, βαλαμε μπρος για νεο γιατρο. και βρηκαμε την Χ.!!! Πηγαμε, τα ειπαμε, μας κερδισε και μας εστειλε για εξετασεις…
Μεσα σε ολα η καμπυλη εδειξε οτι παραημουν γλυκια, οποτε θα πορευομουν με ζαχαρο απο το πρωτο κιολας 3μηνο…
Ο καιρος παιρνουσε, δεν επαιρνα βαρος, το ζαχαρο το ρυθμιζα με διατροφη και οοολα ηταν τελεια… Μαθαμε το φυλο στην Β’ επιπεδου μιας κ η καραμελιτσα μας δεν μας εκανε την χαρη με τιποτα πιο πριν και εφτασε ο καιρος για τον 3ο μεγαλο υπερηχο.Οπου το καμπανακι χτυπησε… ΠΟΛΥ υδραμνιο, εξω απο τις φυσιολογικες τιμες! Ξεκουραση, ηρεμια, προσοχη! Κλαμα, ενταση, νευρα απο εμενα…
32 εβδ. η γιατρος μου μου ζητησε να κανω ενεσεις για τα πνευμονακια.. πριν λιγες μερες ειχα περασει και μια ιωση και πηρα αντιβιωση γιατι ειχε ανεβει το CRP 4,4 με οριο το 0,6…
33+6 μεσημερι, καθομαι στο αιθριο και παρακαλω την Παναγια να εχει το μωρακι μου καλα, να το προσεχει και να μου το φερει καλα και δυνατο…
Την επομενη 16-3-2009 στο ιδιο σημειο την ιδια ωρα νιωθω να βραχηκα! Πλενομαι, παιρνω την γιατρο μου και μου λεει αμεσως στο μαιευτηριο…
Παω μου κανουν τεστακια για διαρροη αμνιακου αλλα δεν φανηκε τιποτα. Επιστρεφω σπιτι, ολα ok, αλλα ξαπλα… Ωστοσο απο το ντοπλερ και μετα εκανα μερα παρα μερα εξετασεις και NST και η συγκεκριμενη μερα ηταν μερα εξετασεων, τις οποιες κανονικα πηγαινε και επαιρνε ο καλος μου και τις πηγαινε στην γιατρο μας, η οποια με επαιρνε τηλεφωνο και με καθοδηγουσε στο ποια να επαναλαβω κλπ…
Την συγκεκριμενη μερα, ομως, ηθελα να παω εγω. Τσακωθηκα με τον αντρα μου και πηγα. Μου τις εφερε στην εισοδο της πολυκατοικιας της γιατρου μας και εφυγε νευριασμενος. Ανεβηκα και η Χ. αμεσως με δεχτηκε και μου ειπε να κανουμε εναν υπερηχο μιας και με ειδε οτι ημουν πολυ αγχωμενη.
Παω να βγαλω το παντελονι μου και γεμιζει νερα το πατωμα! Πεπεισμενη οτι εχω ακρατεια απο την κλινικη το ιδιο μεσημερι, αναφωνω «Χ. κατουρηθηκα«
Κοιταει κατω, κοιταει εμενα και μου λεει «Γενναμε!!«
Mου κοπηκαν τα ποδια… Eφυγα σαν την τρελλη αν και με διαβεβαιωσε οτι εχουμε χρονο… Πηρα τηλεφωνo τον αντρα μου, δεν με πιστευε, νομιζε εκανα πλακα και ηθελα να τον τρομαξω γιατι δεν ηρθε μαζι μου. Με τα πολλα πειστηκε.
Πηρα την μαμα μου, η οποια τυχαια ηταν στον δρομο για την επαρχιακη πολη που ζω απο Αθηνα, ενω ηξερα οτι θα ερθει την επομενη. Με το που ακουσε τα νεα μου εκανε την πιο κουλη ερωτηση «Γιατι ρε Μαρια;» Την απαντηση μου την φανταζεστε!!
Εφτασα σπιτι με τον ταξιτζη να πηγαινει σαν τρελος! Τι τον περιμενε τον ανθρωπο… Ο αντρας μου εκοβε βολτες και εννοειται δεν ειχε κανει τιποτα απο αυτα που του ειχα πει (να βγαλει εξω τις τσαντες κλπ). Εφυγα για το μαιευτηριο ξανα με το ταξι μιας και ο οδηγος δεν το συζητουσε, ηθελε να με παει ο ιδιος. Φτασαμε και δεν δεχοταν ουτε για αστειο χρηματα!
Μπηκαμε, τα ειχα χαμενα… Καναμε τα κλασσικα (κλισμα-ξυρισμα-μπανιο) και ξεκινησα με τα ποδια για το χειρουργειο. Ιδεα δεν ειχα τι μου συνεβαινε…
Συσπαση καμια, πονο μηδεν! Ηρθε η αναισθησιολογος για την επισκληριδιο, της εσπασα τα νευρα μιας και εφευγα μονιμα απο την θεση μου, αλλα ηταν πολυ καλη και δεν με μαλωσε! Με την 7η προσπαθεια, εκατσα και στα αυγα μου και τα καταφεραμε… Αμεσως μουδιασα!
Ξεκινησε η διαδικασια της καισαρικης, δεν εβλεπα τιποτα, η αναισθησιολογος με χαιδευε στο κεφαλι και μου απαριθμουσε οοολα οσα θα κανω με την κορη μου. Τοτε λυγισα… Εκλαψα! Δεν ηξερα ομως γιατι… 22:05 το θαυματακι μου γεννηθηκε! Εκλαψε αμεσως, μου την εδειξαν τυλιγμενη σε μια πρασινη κουβερτουλα.
Η μαια μου ειπε «μυρισε τη και φιλησε τη» και αυτο εκανα. Οπως το ειπε, με την σειρα που τα ειπε. Και την πηραν. Ηταν πολυ μικρουλα…
Με πηγαν σε ενα δωματιο και ηρθαν ολοι να με δουν, ολοι εκλαιγαν, τοσα ματια δακρυσμενα μεσα σε προσωπα γεματα χαμογελο! Ρωταγα για την μικρουλα μου, ολοι μου ελεγαν οτι ειναι κουκλα. Εγω ηθελα να ξερω αν ειναι καλα… Κανεις ομως… Μονο ο πατερας μου μου εξηγησε. Μου ειπε οτι μπεμπουλα ειναι πολυ μικρουλα, χρειαζεται να μεινει στη ΜΕΝΝ και αυριο θα την δω.
Η νυχτα δεν περναγε, πονο δεν ενιωθα, δεν ηθελα, δεν επρεπε… Επρεπε αυριο να ειναι καλα και να παω να την δω!
6 το πρωι ζητησα να σηκωθω. Η νοσοκομα μου ειπε οτι ειναι νωρις και πρεπει να περιμενω. Λογικα θα μου βγαλουν τον καθετηρα το μεσημερι… Αδυνατο!! Επρεπε να παω στο μωρο μου…
Πηρα τηλεφωνο την γιατρο μου, ηταν στον δρομο. Ηρθε με ειδε, ειχε φερει και καροτσακι αλλα δεν το χρειαστηκα… Ειχα τοση θεληση, τοση δυναμη κρυμμενη….
Μπηκα στη ΜΕΝΝ. Η μικρη μου ηταν παρεα με ενα ζευγαρι διδυμακια, αυτα μαζι, το νινι μου μονο του… Η κοπελα που ειχε βαρδια με παροτρινε να την αγγιξω, να της μιλησω… Πηγα να την πιασω το χερακι και το μωρο μου τραβηχτηκε, δεν ηθελε.
Οτι αγγιγμα ειχε νιωσει ως τοτε ηταν ειτε για να της παρουν αιμα, ειτε για τον ορο, μονο πονο, κανενα χαδι!
Λυγισα, εκλαψα. Η κοπελα με καταλαβε. Μου ειπε «Προσπαθησε! Μιλα της! Σε ξερει…»
Και ειχε δικιο! Της συστηθηκα και αμεσως δεχτηκε τα χαδια μου.
Περασαν 5 μερες, ολες με αγχος, με εμενα ολη μερα στη ΜΕΝΝ (εδω οι γονεις μονο μπορουν να επισκεπτονται τα μωρακια οποτε θελουν). Προσπαθουσα να αντλησω γαλα, χωρις εποτελεσμα. Η γιατρος μου ερχοταν καθε μερα 3 φορες, με βοηθουσε με μασαζ..
Οι παιδιατροι καθε μερα μας ελεγαν και αλλο λογο που μενει στη ΜΕΝΝ και τελικα την μερα που θα εφευγα με μια αδεια αγκαλια βρηκα τον γιατρο που σκοπευα να εχουμε ως παιδιατρο και στο μελλον. Μου ειπε οτι η μικρη ειχε ανεβασμενο CRP, ειχε περασει η λοιμωξη που ειχα και σ εκεινη και επρεπε να μεινει για ενδοφλεβεια αντιβιωση.
Εφυγα. Εκλαιγα σε ολη την διαδρομη… Εφτασα σπιτι και ξεκινησα την προσπαθεια για αντλησεις και παλι.. Αμεσως ειδα γαλατακι… Χαρηκα τοσο πολυ!!
Το απογευμα ξαναπηγα! Ειχα μαζι μου και λιγακι γαλατακι.. Η μικρουλα ετρωγε 10mL με βοηθεια.. Eπρεπε να πιει 30mL…
Περναγαν οι μερες και ακομα ουτε μια αγκαλια. Εφτασε Σαββατο, μπαινω στη ΜΕΝΝ και την βλεπω στην λαμπα.. Τρομαξα! Μιλησα με τον γιατρο καιτην ειχε βαλει προληπτικα..
Με ρωτησε να την ταισα, αν την εχω παρει αγκαλια. Αρνητικη απαντηση σε ολα… Μου ειπε πως πρεπει να τα κανω ολα αυτα αλλιως πως θα μου την δωσει;
Το τι χαρα πηρα!!! Την ιδια μερα και την επομενη πηγαινα καθε 2 ωρες και την ταιζα, την αλλαζα, την κρατουσα!!!!
Το επομενο πρωι Δευτερα 23-3-2009 πηγαμε και την πηραμε. Ενα ποντικακι 1880γρ μεσα σε ρουχα που της ηταν τεραστια… Μα με μια φατσουλα γλυκα!!! Εμεινα και την κοιτουσα ωρες!!!
Η Παναγιτσα με ειχε ακουσει!!! Την εφερε νωρις αλλα γερη!!! Δυνατη!!!
Η προωροτητα δεν της αφησε τιποτα! 4,5 μηνων εκατσε μονη της χωρις στηριγμα, 6 μηνων σηκωθηκε ορθια πιασμενη στα καγκελα της κουνιας της, 10 μηνων περπατησε…
Ειναι το ομορφοτερο προσωπακι ολου του κοσμου για εμενα, οπως για καθε μανουλα ειναι το παιδακι της! Ειμαστε κολλητες, ολη μερα μαζι, συνεννοουμαστε αρκετα και ανακαλυπτω ποσες σκανταλιες μπορει να γεννησει ενα τοσο μικρο κεφαλακι καθε μερα!!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>na su zisei kukla mu panta geri kai dinati me ena kalo palikari kai mia kali tixi!!!!!!!!!maria
>Να σου ζήσει κορίτσι μου,σε καταλαβαίνω γιατί και εγώ τα πέρασα έχω ζάχαρο απο τα 15 μου και ο θεός με βοήθησε και έχω μια κορούλα 8 χρονων!
>'Ολα διορθώνονται σήμερα με τη βοήθεια της επιστήμης.'Ολα τα παιδάκια,πρόωρα καί μή,είναι γερά,έξυπνα,δυνατά.Γιατί είναι γραφτό να ζήσουν!Να σου ζήσει κορίτσι μου.....να είναι γερό,όπως καί όλα τα παιδάκια,όλων των μαμάδων.Καί οι μανούλες να είναι πάντα δυνατές,για να μπορούν να στηρίζουν τα βλαστάρια τους.Γιατί αυτός ο ρόλος ξεκινά απ'τη σύλληψη καί δέν τελειώνει ποτέ.......
>Τα γλυκα μας προωρακια ειναι τα πιο εξυπνα του κοσμου,οταν ολοι νομιζουν οτι δεν μπορει..καπου θα υστερουν,εμεις τα καταφερνουμε καλυτερα απ'ολους!!Ενα τετοιο παιδι ειμαι και γω που γεννηθηκα προωορακι το 1980!!!Και το 2008 εφερα στον κοσμο το δικο μου αγγελο,οχι βεβαια προωρακι αλλα37 εβδομαδων αρων αρων με καισαρικη γιατι ειχε αλλοιωσεις παλμων...Προσπαθω να μη θυμαμαι σε τι κατασταση ημουν...Παντως να σας ζησει η μικρουλα σας και να τη βλεπεται παντα χαμογελαστη...
>Να ευχαριστεις καθε μερα το Θεούλη για το δώρο του...και σου το λέει αυτό μια μανούλα 3 παιδιων σήμερα,που ομως οταν γεννηθηκα πριν απο 37 χρονια,είχα παρει μολις 1 μερα από τον εβδομο,ζύγιζα 1.200γρ. και επινα 7ml γαλα απο τη μυτη και εκατσα δυο μηνες στην θερμοκοιτιδα...ομως ΕΚΕΙΝΟΣ θελησε να ζησω,παρόλο που η μαμα μου έχασε 6 μωρα πριν απο μένα...Να χαιρεστε το ζουζουνακι σας!!!
>na zisete mazi polla polla omorfa xronia!!!
>Να σου ζήσει και να είστε πάντα γερές να απολαμβάνετε η μία την άλλη! Σοφία
>Ποσο σε καταλαβαινω...περασα κατι παρομοιο δυστυχως.Ευχομαι να ειναι παντα καλα η κορουλα σου και εσυ για να τη χαιρεσαι.
>Να σου ζήσει η ομορφιά σου!! Μνήμες .... για τις 22 μέρες στη ΜΕΝΝ του Ιασώ Λάρισας ... να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας και να δίνουμε δύναμη σε όσους γονείς περνούν τα ίδια ...
>Μια απ τα ιδια και εμεις.. 2 εβδομαδες εκατσε το μωρακι μου εντατικη..λογο προωροτητας.. εμενα εκανε και απνυες! αστα! καταλαβαινω τι περασες! αλλα τελος καλο ολα καλα!!!! σου ευχομαι το επομενο να το παρεις αμεσως αγκαλια! το ιδιο ευχομαι για εμενα κ ολες τις μανουλες που περασαν το ζορι αυτο! να μην το ξανα περασουν ποτε!!!!
>kopela moy na soy zhsei i koykla kai ego otan gennisa den to eida to moro moy to eida meta apo 5 hmeres pigena o antras moy na to dei sthn entatiki sto ippokrateio kai moy eferne video sto kinito se katalabeno apolitaaaaa!!!!!!!!
>αχχχ!τρια μωρακια νεογεννητα, τριδυμακια, το ενα στο σπιτι μετα απο μια βδομαδα στο "αλεξανδρα", το αλλο στη θερμοκοιτιδα στο "αλεξανδρα" και το τριτο στην εντατικη του "παιδων"...οταν σαραντισαμε μαζευτηκαμε ολοι σπιτι!και αλλα πολλα..θα τα γραψω καποια στιγμη..υπομονη, κουραγιο και θεληση για ζωη!!να σου ζησει η μπουμπου!
>Ευχαριστω για τις ευχες σας κ που με διαβασατε...
ειναι η αρχη μιας ιστοριας ζωης,αυτης με την κορη μας...
ευχαριστουμε κ παλι.
Μαρια-Εβινα
>να σου ζησει να την δεις οπως αγαπας γερη και δυνατη!!!!!!!!!!!!!1
να σαι κι εσυ καλα και να τη προσεχεις...
>Αχ Μαράκι μου τι μνήμες μου έφερες στο μυαλό!!!
Σαν να διάβαζα τη δική μου ιστορία!
Να σου ζήσει η κοπελάρα σου, να τα χαιρόμαστε τα παιδάκια μας και να τα προσέχουμε σαν κόρες οφθαλμού!
ΕΛΕΝΗ Μ.
>Μαράκι μου είχα διαβάσει την περιγραφή σου στα Όνειρα αλλά εδώ πραγματικά κατέθεσες την ψυχούλα σου! Με συγκίνησες απίστευτα.
Και γνωρίζοντας πόσο ζουζουνιάρα είναι η Εβίνα σου, η καραμελίτσα σου, μας δείχνεις και πόσο αγωνίστρια ήταν! Και εσείς οι δύο-μάνα και κόρη-έχετε δημιουργήσει ένα δέσιμο που δεν πρόκειται να σπάσει ποτέ!
Να της δώσεις πολλά πολλά φιλάκια!
>na hxeres ti mou thimises twra....arkei mono na pw oti emeis vgikame prin mia vdomada apo tin menn opou kai eixame kanei mesa 21 meres...21 meres golgothas....
>εχω γινει απιστευτα κλαψιαρα....οταν υπαρχει θεληση ολα γινονται σ αυτη τη ζωη!!!!!!!!!!
>ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ !
Σπυρος
>"Πηγα να την πιασω το χερακι και το μωρο μου τραβηχτηκε, δεν ηθελε.Οτι αγγιγμα ειχε νιωσει ως τοτε ηταν ειτε για να της παρουν αιμα, ειτε για τον ορο, μονο πονο, κανενα χαδι!Λυγισα, εκλαψα. Η κοπελα με καταλαβε. Μου ειπε "Προσπαθησε! Μιλα της! Σε ξερει..."Και ειχε δικιο! Της συστηθηκα και αμεσως δεχτηκε τα χαδια μου".
Μαρία μου τι να πω, δεν είμαι από τις γυναίκες που έγιναν μαμάδες και κλαίνε με το παραμικρό, αλλά με αυτή την εικόνα που περιγράφεις πραγματικά συγκινήθηκα τόσο πολύ...Να είστε καλά και να χαίρεστε την κορούλα σας που είναι πολύ πιο δυνατή από πολλούς μεγαλύτερούς της σε χρόνια. Όλγα
>αντε παλι βουρ τα δακρυα!!!!να σας ζησει το θαυματακι σας!!!