Η χαρα μας μεγαλη, ηταν σαν να το προσπαθουσαμε καιρο, σαν να περιμεναμε… σαν, σαν, σαν…

Μετα απο μια αποτυχημενη επισκεψη σε εναν (αντιπαθεστατο) γιατρο που το μονο που μας εμεινε θετικο ηταν το τικ τακ της καρδουλας που ακουσαμε, βαλαμε μπρος για νεο γιατρο. και βρηκαμε την Χ.!!! Πηγαμε, τα ειπαμε, μας κερδισε και μας εστειλε για εξετασεις…

Μεσα σε ολα η καμπυλη εδειξε οτι παραημουν γλυκια, οποτε θα πορευομουν με ζαχαρο απο το πρωτο κιολας 3μηνο…

Ο καιρος παιρνουσε, δεν επαιρνα βαρος, το ζαχαρο το ρυθμιζα με διατροφη και οοολα ηταν τελεια… Μαθαμε το φυλο στην Β’ επιπεδου μιας κ η καραμελιτσα μας δεν μας εκανε την χαρη με τιποτα πιο πριν και εφτασε ο καιρος για τον 3ο μεγαλο υπερηχο.

Οπου το καμπανακι χτυπησε… ΠΟΛΥ υδραμνιο, εξω απο τις φυσιολογικες τιμες! Ξεκουραση, ηρεμια, προσοχη! Κλαμα, ενταση, νευρα απο εμενα…

32 εβδ. η γιατρος μου μου ζητησε να κανω ενεσεις για τα πνευμονακια.. πριν λιγες μερες ειχα περασει και μια ιωση και πηρα αντιβιωση γιατι ειχε ανεβει το CRP 4,4 με οριο το 0,6…

33+6 μεσημερι, καθομαι στο αιθριο και παρακαλω την Παναγια να εχει το μωρακι μου καλα, να το προσεχει και να μου το φερει καλα και δυνατο…

Την επομενη 16-3-2009 στο ιδιο σημειο την ιδια ωρα νιωθω να βραχηκα! Πλενομαι, παιρνω την γιατρο μου και μου λεει αμεσως στο μαιευτηριο…

Παω μου κανουν τεστακια για διαρροη αμνιακου αλλα δεν φανηκε τιποτα. Επιστρεφω σπιτι, ολα ok, αλλα ξαπλα… Ωστοσο απο το ντοπλερ και μετα εκανα μερα παρα μερα εξετασεις και NST και η συγκεκριμενη μερα ηταν μερα εξετασεων, τις οποιες κανονικα πηγαινε και επαιρνε ο καλος μου και τις πηγαινε στην γιατρο μας, η οποια με επαιρνε τηλεφωνο και με καθοδηγουσε στο ποια να επαναλαβω κλπ…

Την συγκεκριμενη μερα, ομως, ηθελα να παω εγω. Τσακωθηκα με τον αντρα μου και πηγα. Μου τις εφερε στην εισοδο της πολυκατοικιας της γιατρου μας και εφυγε νευριασμενος. Ανεβηκα και η Χ. αμεσως με δεχτηκε και μου ειπε να κανουμε εναν υπερηχο μιας και με ειδε οτι ημουν πολυ αγχωμενη.

Παω να βγαλω το παντελονι μου και γεμιζει νερα το πατωμα! Πεπεισμενη οτι εχω ακρατεια απο την κλινικη το ιδιο μεσημερι, αναφωνω «Χ. κατουρηθηκα«

Κοιταει κατω, κοιταει εμενα και μου λεει «Γενναμε!!«

Mου κοπηκαν τα ποδια… Eφυγα σαν την τρελλη αν και με διαβεβαιωσε οτι εχουμε χρονο… Πηρα τηλεφωνo τον αντρα μου, δεν με πιστευε, νομιζε εκανα πλακα και ηθελα να τον τρομαξω γιατι δεν ηρθε μαζι μου. Με τα πολλα πειστηκε.

Πηρα την μαμα μου, η οποια τυχαια ηταν στον δρομο για την επαρχιακη πολη που ζω απο Αθηνα, ενω ηξερα οτι θα ερθει την επομενη. Με το που ακουσε τα νεα μου εκανε την πιο κουλη ερωτηση «Γιατι ρε Μαρια;» Την απαντηση μου την φανταζεστε!!

Εφτασα σπιτι με τον ταξιτζη να πηγαινει σαν τρελος! Τι τον περιμενε τον ανθρωπο… Ο αντρας μου εκοβε βολτες και εννοειται δεν ειχε κανει τιποτα απο αυτα που του ειχα πει (να βγαλει εξω τις τσαντες κλπ). Εφυγα για το μαιευτηριο ξανα με το ταξι μιας και ο οδηγος δεν το συζητουσε, ηθελε να με παει ο ιδιος. Φτασαμε και δεν δεχοταν ουτε για αστειο χρηματα!

Μπηκαμε, τα ειχα χαμενα… Καναμε τα κλασσικα (κλισμα-ξυρισμα-μπανιο) και ξεκινησα με τα ποδια για το χειρουργειο. Ιδεα δεν ειχα τι μου συνεβαινε…

Συσπαση καμια, πονο μηδεν! Ηρθε η αναισθησιολογος για την επισκληριδιο, της εσπασα τα νευρα μιας και εφευγα μονιμα απο την θεση μου, αλλα ηταν πολυ καλη και δεν με μαλωσε! Με την 7η προσπαθεια, εκατσα και στα αυγα μου και τα καταφεραμε… Αμεσως μουδιασα!

Ξεκινησε η διαδικασια της καισαρικης, δεν εβλεπα τιποτα, η αναισθησιολογος με χαιδευε στο κεφαλι και μου απαριθμουσε οοολα οσα θα κανω με την κορη μου. Τοτε λυγισα… Εκλαψα! Δεν ηξερα ομως γιατι… 22:05 το θαυματακι μου γεννηθηκε! Εκλαψε αμεσως, μου την εδειξαν τυλιγμενη σε μια πρασινη κουβερτουλα.

Με πηγαν σε ενα δωματιο και ηρθαν ολοι να με δουν, ολοι εκλαιγαν, τοσα ματια δακρυσμενα μεσα σε προσωπα γεματα χαμογελο! Ρωταγα για την μικρουλα μου, ολοι μου ελεγαν οτι ειναι κουκλα. Εγω ηθελα να ξερω αν ειναι καλα… Κανεις ομως… Μονο ο πατερας μου μου εξηγησε. Μου ειπε οτι μπεμπουλα ειναι πολυ μικρουλα, χρειαζεται να μεινει στη ΜΕΝΝ και αυριο θα την δω.

Η νυχτα δεν περναγε, πονο δεν ενιωθα, δεν ηθελα, δεν επρεπε… Επρεπε αυριο να ειναι καλα και να παω να την δω!

6 το πρωι ζητησα να σηκωθω. Η νοσοκομα μου ειπε οτι ειναι νωρις και πρεπει να περιμενω. Λογικα θα μου βγαλουν τον καθετηρα το μεσημερι… Αδυνατο!! Επρεπε να παω στο μωρο μου…

Πηρα τηλεφωνο την γιατρο μου, ηταν στον δρομο. Ηρθε με ειδε, ειχε φερει και καροτσακι αλλα δεν το χρειαστηκα… Ειχα τοση θεληση, τοση δυναμη κρυμμενη….

Μπηκα στη ΜΕΝΝ. Η μικρη μου ηταν παρεα με ενα ζευγαρι διδυμακια, αυτα μαζι, το νινι μου μονο του… Η κοπελα που ειχε βαρδια με παροτρινε να την αγγιξω, να της μιλησω… Πηγα να την πιασω το χερακι και το μωρο μου τραβηχτηκε, δεν ηθελε.

Και ειχε δικιο! Της συστηθηκα και αμεσως δεχτηκε τα χαδια μου.

Περασαν 5 μερες, ολες με αγχος, με εμενα ολη μερα στη ΜΕΝΝ (εδω οι γονεις μονο μπορουν να επισκεπτονται τα μωρακια οποτε θελουν). Προσπαθουσα να αντλησω γαλα, χωρις εποτελεσμα. Η γιατρος μου ερχοταν καθε μερα 3 φορες, με βοηθουσε με μασαζ..

Οι παιδιατροι καθε μερα μας ελεγαν και αλλο λογο που μενει στη ΜΕΝΝ και τελικα την μερα που θα εφευγα με μια αδεια αγκαλια βρηκα τον γιατρο που σκοπευα να εχουμε ως παιδιατρο και στο μελλον. Μου ειπε οτι η μικρη ειχε ανεβασμενο CRP, ειχε περασει η λοιμωξη που ειχα και σ εκεινη και επρεπε να μεινει για ενδοφλεβεια αντιβιωση.

Εφυγα. Εκλαιγα σε ολη την διαδρομη… Εφτασα σπιτι και ξεκινησα την προσπαθεια για αντλησεις και παλι.. Αμεσως ειδα γαλατακι… Χαρηκα τοσο πολυ!!

Το απογευμα ξαναπηγα! Ειχα μαζι μου και λιγακι γαλατακι.. Η μικρουλα ετρωγε 10mL με βοηθεια.. Eπρεπε να πιει 30mL…

Περναγαν οι μερες και ακομα ουτε μια αγκαλια. Εφτασε Σαββατο, μπαινω στη ΜΕΝΝ και την βλεπω στην λαμπα.. Τρομαξα! Μιλησα με τον γιατρο καιτην ειχε βαλει προληπτικα..

Με ρωτησε να την ταισα, αν την εχω παρει αγκαλια. Αρνητικη απαντηση σε ολα… Μου ειπε πως πρεπει να τα κανω ολα αυτα αλλιως πως θα μου την δωσει;

Το τι χαρα πηρα!!! Την ιδια μερα και την επομενη πηγαινα καθε 2 ωρες και την ταιζα, την αλλαζα, την κρατουσα!!!!

Το επομενο πρωι Δευτερα 23-3-2009 πηγαμε και την πηραμε. Ενα ποντικακι 1880γρ μεσα σε ρουχα που της ηταν τεραστια… Μα με μια φατσουλα γλυκα!!! Εμεινα και την κοιτουσα ωρες!!!

Η Παναγιτσα με ειχε ακουσει!!! Την εφερε νωρις αλλα γερη!!! Δυνατη!!!

Η προωροτητα δεν της αφησε τιποτα! 4,5 μηνων εκατσε μονη της χωρις στηριγμα, 6 μηνων σηκωθηκε ορθια πιασμενη στα καγκελα της κουνιας της, 10 μηνων περπατησε…

Ειναι το ομορφοτερο προσωπακι ολου του κοσμου για εμενα, οπως για καθε μανουλα ειναι το παιδακι της! Ειμαστε κολλητες, ολη μερα μαζι, συνεννοουμαστε αρκετα και ανακαλυπτω ποσες σκανταλιες μπορει να γεννησει ενα τοσο μικρο κεφαλακι καθε μερα!!!!