Η θρέψη (δανεικός τίτλος)
Σήμερα άρχισα πάλι να μονολογώ για τα κιλά, τις δίαιτες, μπλα μπλα μπλα… Πριν από λίγο, όμως, διάβασα το συγκινητικό κείμενο που έγραψε ο Ηλίας Μαμαλάκης στο protagon.gr. Το διάβαζα φωναχτά στον Μάνο και στα μισά σταμάτησα δακρυσμένη.
Είναι το αληθινότερο κείμενο που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Το φαγητό είναι θρέψη. Η μάνα δίνει ζωή, δύναμη στο παιδί της, δίνοντάς του το γάλα (της), μαγειρεύοντας για αυτό. Και αυτό είναι μόνο η αρχή του κύκλου της ζωής. Κάπου μέσα στην εξέλιξη του είδους μας, χάσαμε ακόμα και στο θέμα της θρέψης την μπάλα…
«Πρέπει να το βάλεις στο «Είμαι μαμά» να το διαβάσουν όλες οι μανούλες«, μου είπε ο Μάνος.
Έχει δίκιο….
του Ηλία Μαμαλάκη
Τον τελευταίο καιρό ξαναπήγα σχολείο. Βλέπω και παρατηρώ και βέβαια μαθαίνω πράγματα και θάματα που πάντα υπήρχαν γύρω μου, αλλά δεν τα έβλεπα.
Άνθρωπος της γαστρονομίας είμαι, του μαγειρέματος. Πάντα νόμιζα ότι το φαγητό προετοιμάζεται για να προσφέρει μια από τις ανθρώπινες ηδονές. Μήπως έκανα λάθος; Ή πιο απλά, μήπως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες στο φαγητό που ξεπερνούν την ηδονή; Ναι, φυσικά. Απλώς αυτό το βάλαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ξεχάσαμε.
Το φαγητό κυρίως και απολύτως είναι ζωή.Η θρέψη, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου:
– αυτό είναι θρεπτικό
– αυτό είναι δυσκοίλιο
– αυτό είναι ευστόμαχο
Μια εκδήλωση αγάπης του καθημερινού ανθρώπου, άντρα, γυναίκας, παιδιού ή γέρου εκδηλώνεται προσφέροντας τροφή στον άλλον. Η μάνα προτείνει το φουσκωμένο από γάλα στήθος της στο μωρό της, η πάπια ταΐζει το παπάκι στο στόμα, η λέαινα καθοδηγεί το λεονταράκι να βρει και να μασήσει μόνο του την τροφή, η μάνα πελεκάνος αν δεν βρει τροφή να θρέψει τα μικρά της κατασπαράζει μόνη της τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα μικρά της με τη σάρκα της και το αίμα της.
Αυτό είναι η θρέψη, ανώτερη από τη γαστρονομία. Οι μανάδες θρέφουν τα παιδιά τους, τους δίνουν ζωή ή ακόμα καλύτερα δύναμη για ζωή. Γι’ αυτό όλοι εμείς γιοί και κόρες αγαπάμε τις μανάδες μας γιατί μας έθρεψαν. Κι όμως εγώ τον πήρα τον δρόμο της γαστρονομίας. Φαφλατάδικος δρόμος, φιγουρατζίδικος, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, αλλά ότι κι αν πεις εύκολος δρόμος.
Δύο εξτραβαγκάντσες, ένα εξωτικό μπαχαρικό, λίγος αφρός και οι γαστρονόμοι έμειναν εκστασιασμένοι και ατενίζοντας στο υπερπέραν καταμετρούν την υφή του μπαρμπουνιού, το άρωμα της κολοκύθας, τη γεύση του αγγουριού.
Έλεος, άνθρωποί μου, η μαγκιά του μάγειρα είναι να φτιάξει τρεις μπουκίτσες φαγητό για ένα πονεμένο σώμα και την ψυχή που κρύβει μέσα του. Να τον πείσει να φάει. Να γίνει μάγειρας της θρέψης και όχι της γαστρονομίας. Να νιώσει ότι έδωσε λίγη ζωή, λίγο κουράγιο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο σούπερ μάγειρας για να το κάνεις αυτό, αρκεί να αγαπάς, να φροντίζεις, να σκέπτεσαι.
Αυτό το σχολείο πέρασα τον τελευταίο καιρό, εγώ ο άγαρμπος μαγειράκος, να θρέψω δηλαδή, να δώσω ζωή στην αγαπημένη μου. Αρνιόταν πεισματικά να ζήσει, μόνο λίγα ροδάκινα της άρεσαν σε ήπια θερμοκρασία, ούτε ζεστά ούτε κρύα. Εγώ μέσα στην κουζίνα έφτιαχνα τυροπιτάκια, έβραζα χυλωμένη φακή χωρίς μπαχαρικά για να μην την ενοχλούν, έφτιαχνα σαλάτα φατούς που της άρεσε, έβραζα κολοκυθάκια, άτμιζα μια φρέσκια γλώσσα. Ήθελα να θρέψω την καλή μου, το ήθελα μα αυτή αρνήθηκε. Βλέπετε είχε ξεκινήσει από καιρό έναν άλλο μακρύ και άγνωστο δρόμο… Ποιος θα τα φάει όλα αυτά που μαγείρεψα;
Θα παλαιώσουν μέσα στις πιατέλες, μέχρι που κάποιος θα τα πετάξει. Τα φαγητά μου δεν έθρεψαν κανέναν, ούτε καν εμένα. Θα ήθελα κάτι να κάνω, μα είμαι ανήμπορος, δεν ξέρω τίποτα άλλο να θρέφω ανθρώπους και ενίοτε τις ψυχές τους. Γιατί θέλω να ξέρετε ότι η ανθρώπινη ψυχή κατοικοεδρεύει στο στομαχάκι μας.
Υ.Γ. Στις 29 Αυγούστου στις 11.15 το βράδυ η αγαπημένη μου γυναίκα Στέλλα έφυγε από αυτό τον κόσμο αφού έδωσε μια τιτάνια μάχη με την καταραμένη αρρώστια. Ήθελε να ζήσει όσο κανένας άλλος. Πίστευε ότι καλυτέρευε, ενώ η αλήθεια ήταν διαφορετική. Την αγαπούσα πάρα πολύ και θα την αγαπώ.
από το Protagon.gr
Είναι μεγάλη ψυχή και φαίνεται!!!!Καλό παράδεισο στην γυναίκα του - όσοι χάσαμε κοντινούσ αγαπημένους καταλαβαίνουμε πολύ!! Κι όμως έχει θρέψει τις ψυχές πολλών ανθρώπων μέσα από αυτό που κάνει!Κι ας μην έχουμε δοκιμάσει τις μπουκίτσες του...
eimai sto grafeio molis diavasa to keimeno kai klaiw...de paw kala...(mipws eimai egyos pali?)
πωπω ποσο αληθινος,τι ωραια λογια....
ποση σημασια πρεπει να δινουμε στην καθημερινοτητα....τιποτα δεν ειναι δεδομενο....
αληθινά συναισθήματα πηγάζουν από μέσα μας διαβάζοντας κάτι τόσο δυνατό. Να δίνει ο θεός δύναμη σε όσους έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα....
>enas alithinos anthropos
>Αν και δεν είμαι ακόμα μαμά μπαίνω καθημερινά εδώ και διαβάζω τις ιστορίες σας, έτσι λοιπόν έπεσα τυχαία και σε αυτό το κείμενο. Δεν ξέρω τι να πω;; Ένα κόμπος στον λαιμό με πνίγει...είμαι στην δουλειά και δεν μπορώ να αφεθώ ελεύθερη. Μα πόσο συγκινητικό και αληθινό είναι αυτό το κείμενο;; Τον συμπαθώ πολύ αυτό τον άνθρωπο(και ας μην τον ξέρω προσωπικά), εύχομαι να είναι δυνατός έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει.
>ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ...
>Κρίμα! :-(( Ο Θεός να του δώσει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει! Είναι άσχημο να φεύγουν οι αγαπημένοι μας και κυρίως με άδικο τρόπο!
>ΟΤΙ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΦΥΓΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΕ ΑΛΗΘΙΝΑ.
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ
>τι να πω?ανατριχιασα..πολυ συγκηνιτικο!!!
>Τόσο βαθιά ανθρώπινο!Εύχομαι τον λιγότερο "πόνο",στον κο Μαμαλάκη!
Ολίβια συγχαρητήρια για το υπέροχο blog!
>.......... τα λόγια χάσαν την αξία τους .....
>ontos olibia dikio exei pooooso ton eniosa ayton ton an8ropo etsi akribos htan kai h mama moy atimh arrostia troei siga siga to soma kai afhnei teleytaia thn psyxh
>θενκς εμεινα αφωνη...
>ασχημο πραγμα να χανονται οι συντροφοι...να ναι καλα ο ανθρωπος,πολυ τον συμπαθω.
>ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!!!!!!!!ΠΑΚΑΡΙ Ο ΘΕΟΥΛΗΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ!!!
>Όταν χάνεις ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο από καρκίνο, νιώθεις ,μεγάλη αδικία.
Ξέρεις οτι το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμένο και νιώθεις τόσο ανήμπορος να βοηθήσεις ουσιαστικά τον άνθρωπό σου που σε πνίγει το γιατί.
Είναι καταραμένη αρρώστια, γιατί πρώτα σκοτώνει την ελπίδα και μετά το σώμα.
Ο Ηλίας Μαμαλάκης το ένιωσε αυτό και άλλα τόσα, γι' αυτό το κείμενό του είναι τόσο αληθινό και παραπονεμένο... Τα συλλυπητήρια μου.
Σίσσυ
>πιστευω οτι δεν υπαρχει τιποτα πιο δυσκολο απο εναν αντρα να χανει την γυναικα του και να μενει μονος του. Δεν σημαινει οτι και μια γυναικα δεν περναει δυσκολα αλλα παντα πιστευα οτι ο αντρας ζοριζεται λιγο παραπανω απο την γυναικα . Ευχομαι ο θεος να του δινει δυναμη και κουραγιο να αντιμετοπιζει την ζωη και την καθημερινοτητα χωρις την συντροφο του.
>Το είδα και γω πριν μερικές ώρες στο protagon. Την αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του και κάθε φορά έλεγε πόσο τον στηρίζει σε ό,τι κάνει και τον αγαπάει. Είναι πολύ συγκινητικό το κείμενο και φαίνεται το κενό που άφησε αυτή η γυναίκα.
>Μπράβο Ολίβια και σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω αυτό το κείμενο!
Εύχομαι να είναι δυνατός και να γεμίζει τις ημέρες μας με υπέροχες μυρωδιές~
Συγχαρητήρια σε έναν υπέροχο άνθρωπο!
>πραγματικα πολυ συγκινητικο δεν γνωριζα οτι ηταν αρρωστη.ο θεος να του δινει δυναμη να συνεχισει αυτο που κανει γιατι πραγματικα το κανει πολυ καλα. εχω δει τισ εκπομπες του χιλιες φορες ναναι καλα.ο θεοσ να αναπαυσει την ψυχη της
>Ολίβια γεια! Αγαπώ τρελά το blog σου, αν και δεν είμαι ακόμα μαμά - το παλεύω να γίνω! Anyway! Στο blogάκι μου (nantiashandmadegoodies.blogspot.com)παίζουμε ένα παιχνίδι! Αν θέλεις έλα να μας κάνεις παρέα και να σε γνωρίσουν και άλλες φιλενάδες του blogoχωριού, αν και είμαι σίγουρη ότι σε ξέρουν ήδη!
Σ'ευχαριστώ πολύ για τα όσα γράφεις και το πως τα γράφεις!!!
Φιλιά!
>Συγκλονίστηκα, ήτανε ένα τόσο αγαπημένο ζευγάρι... Ο θεός να του δίνει δύναμη. Πολύ συγκινητικό και ανθρώπινο το κείμενό του
>.....Απεριοριστος σεβασμος.....
>Ό,τι πιο συγκινητικό κι αληθινό έχω διαβάσει τελευταία... (εκτός από τις ιστορίες τοκετών).
Ο Θεός να του δίνει δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς εκείνη κοντά του...
Άλλωστε, θα την έχει πάντα "κοντά" του...