Παντού με το παιδί μου!
Σήμερα το πρωί είχα όρεξη για ατελείωτο χουζούρι παρέα με τον άντρα μου και το νινί μας. Παρ’ ότι τα βλέφαρά μου ήταν βαριά και το στρώμα πολύ δελεαστικό, σηκώθηκα και ετοιμάστηκα σε χρόνο dt για έξοδο: είχα υποσχεθεί στην Αθηνά ότι σήμερα το πρωί θα πηγαίναμε βόλτα οι δυο μας. Και είναι να μην τάξεις σε παιδί… Ούτε καν σε μωρό 7 μηνών! Διότι όταν τάζεις, δεν ξετάζεις, έτσι δεν είναι;
Μπήκαμε, λοιπόν, για πρώτη φορά μαζί στο μετρό. Για πρώτη φορά χρησιμοποίησα τα ασανσέρ για να κατεβω κάτω στις αποβάθρες και ομολογουμένως είχε πλάκα, γιατί συναντήσαμε πολλά καρότσια στη διαδρομή, χιχι! Δυο ευγενικοί κύριοι με βοήθησαν να ανεβάσω το καρότσι στο βαγόνι (μα πού ήταν όλοι αυτοί οι ευγενικοί κύριοι όταν ήμουν έγκυος;;;) και δυο Ιάπωνες τουρίστες -φαντάζομαι- έπαιζαν με την Αθηνά και της έλεγαν χαζομαρίτσες στη γλώσσα τους.
Ελπίζω να είναι η αρχή για πολλές ακόμα αντίστοιχες διοργανώσεις. Και όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε κάθε μήκος και πλάτος της Ελλάδας.
Όταν είναι μωρά, τα υπερπροστατεύουμε και όταν πια μεγαλώσουν, αρχίζουν τα σχολεία και αυτές οι αναθεματισμένες υποχρεώσεις (μα γιατί τα φορτώνουμε τόσο;;) και η έξοδος είναι πια… πολυτέλεια χρόνου!
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα γιατί παραπονιόμαστε -και η πιο παραπονιάρα είμαι εγώ, χα!- ότι η Ελλάδα δεν μας αφήνει να την χαρούμε παρέα με τα παιδιά μας.
Αν (λέω, αν!) αρχίζαμε, λοιπόν, όλοι να βάζουμε τα παιδιά μας στην καθημερινότητά μας, αν γεμίζαμε τους δρόμους με τις φατσούλες τους, τότε θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε και τα δικαιώματα μας ως γονείς…
Ε; Τι λέτε; Ναι, ναι, το ξέρω ότι είναι δύσκολο, όμως κάθε αρχή είναι δύσκολη. Τι λέτε; Θα μπορούσαμε, αλλάζοντας τις δικές μας συνήθειες, να αλλάξουμε τη χώρα όλη;
Μερικές σκόρπιες σκέψεις είναι αυτές, αποτέλεσμα μιας πανέμορφης -και πολύ ζεστής- μέρας! Μιας μέρας που τα μάτια μου γέμισαν με όμορφες παιδικές φατσούλες… Μιας μέρας που δεν θα ήθελα να είναι απλά μια «ειδική» Κυριακή, αλλά μια μέρα σαν όλες τις άλλες!!
>SIMFONOOOOOOOOO
Empros kales Mamades irthe i stigmi doksazoume tin Oliv me treli mousiki mageuei thamponei kiriarxi mazi tis tha kanoume mia nea arxi(xixixix auto mou irthe sto mialo molis diabasa ta parapano to tragoudaei kathe mera i kori mou blpepe Barbie) .......Opou oloi mazi tha ftiaksoume omorfous tous topou gia ta paidia mas!!!!!!!!!!!!!!!!!!Lets go girls!!Evi K.
>και γω εδώ στο κιλκίς πάω παντου μαζί του απο 12 ημερών. Όταν όμως κατεβαίνω θεσσαλονίκη αυθημερόν τον αφήνω στην γιαγιά του να τον χαρεί και κάνω τουρνέ με τις φίλες μου. Πολύ σπάνια τον παίρνω μαζί μου εκεί. Βγαίνει όμως πολλές βόλτες με τους παπούδες και εκείνοι χαίρονται πιο πολύ από αυτόν.
>έχει ρίξει ύπνους έξω ο Βουβουζέλας (2μηνών και 6 ημερών ο Λεβεντάκος μου!)ενώ εγώ και η Μ. πίναμε μπύρες.... τους καλύτερους!!!!
έβλεπα και μία εκπομπή στον σκαΐ με τον εκπαιδευτή σκυλιών ,και έλεγε πώς άμα βγάλεις βόλτα το σκυλί μεγάλο θα τρομάζει από τα αυτοκίνητα , από τον ήχο του αέρα στα δέντρα ,από τον κόσμο... ,πράγματα πρωτόγνωρα για αυτόν που ήταν 6 μήνες σε ένα διαμέρισμα.... και όπως λέει ο θυμόσοφος λαός "Το παιδί και το σκυλί, όπως το μάθεις..."
Υ.Γ. στην Πράγα μου έκανε εντύπωση μία μαμά που υπομονετικά περίμενε το παιδί της να παίξει με ένα περιστέρι... φοιτητής εγώ ακόμα σχολιάσαμε με τους φίλους : άμα αυτή ήταν Ελληνίδα μάνα ή θα του είχε βγάλει το χέρι στο "προχώρα επιτέλους!¨ ή θα του είχε παρουσιάσει το πουλί σαν δράκο που βγάζει φωτιές και είναι γεμάτο θανατηφόρα μικρόβια...
>Ολίβια αν πάντως αποφασίσεις να κάνεις μια εκστρατεία σαν αυτή των atenistas αλλά για μαμάδες με μωρά (να την πούμε mamistas???) εγώ θα είμαι η πρώτη που θα σε στηρίξω ακόμη και με μωρό... δανεικό!!! ;)
>καλησπερα...
εχω 2 μικρουλες η μια σχεδον 3ων και η αλλη κλεινει τον 1 χρονο μεθαυριο. Απο τοτε που γεννηθηκε η πρωτη παμε σε ελαχιστα μερη χωρια, και σπανια παμε μονοι μας καπου (πχ σε ενα club ας πουμε οκ δε τα παιρνουμε μαζι οοοταν και αν τυχει κ παμε)..., εχουμε κανει τεραστια ταξιδια με τη μικρη ουτε 3ων μηνων και χειμωνας, με πλοια και αεροπλανα σχεδον αλλα τοσα καλοκαιριατικα να βραζει ο τοπος, θαλασσες και βουνα και ολοι ρωτανε: μα δε ταλαιπωρειστε? μα δε ταλαιπωρουνται? και οντως εχουμε γωστους που τα αφηνουν σε μαναδες κ πεθερες για να φυγουν μονοι σαββατοκυριακα, κι εμεις που παλι μας παρακαλανε να ταφησουμε δεν τα αφηνουμε!
Ειναι απλο: ειναι δικα μας αρα ειναι μερος της ζωης μας και δε μπορουμε να τα παρκαρουμε οποτε μας βολευει! λογικο δεν ειναι?
Πηγαινετε βολτες, ταξιδια με τα μικρα σας. Καντε τα κοινωνικα με αυτο το τροπο...μη τα κλεινετε στο καβουκι τους χωρις να ειναι επιλογη τους. (εχω παμπολλα παραδειγματα παιδιων σε καβουκι και δε θα θελα να ειναι ποτε ετσι τα δικα μου!!!)
ΜΑΡΙΑΝΝΑ