Τα θαύμα της ζωής τα βάζει όλα σε δεύτερη μοίρα!
Η ιστορία της Δέσποινας
(Η Δέσποινα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Δεν ξέρω εάν το σωστό είναι να κατατάξω την ιστορία μου στις φυσιολογικές γέννες με επισκληρίδιο ή χωρίς. Θεωρώ ότι ζώντας το θαύμα και τους πόνους της γέννας μάλλον ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Αρχίζοντας θα ήθελα να εκφράσω τον θαυμασμό και την συμπαράστασή μου σε όλες εκείνες τις κοπέλες, που αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα με επιπλοκές είτε για αυτές είτε για τα μωράκια τους. Διαβάζοντας όλες αυτές τις δύσκολες ιστορίες δεν κατάφερα να κρατήσω τα δάκρυά μου και να αναγνωρίσω την δύναμη ψυχής και το κουράγιο της ανθρώπινης φύσης στα δύσκολα. Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να έχουν καλές εγκυμοσύνες, εύκολους τοκετούς και γερά πάνω απ’ όλα παιδάκια.
Η εγκυμοσύνη μου ήταν αποτέλεσμα προγραμματισμένων προσπαθειών όχι με την πρώτη ή την δεύτερη φορά αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μετρούσα κάθε πρωί την θερμοκρασία μου και έτσι υποψιαζόμουνα ότι στον συγκεκριμένο κύκλο είχα μείνει έγκυος. Είχα κάνει και ένα τεστ με απογευματινά (λάθος μου) ούρα και είχε βγει αρνητικό, αλλά την αμέσως επόμενη το πρωί κρατούσα στα χέρια μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης.
Οι πρώτοι μήνες πέρασαν με άγχος (καθώς έτσι είμαι πάντα στην ζωή μου) και με πολύ μα πάραααααα πολλή ενημέρωση. Διάβαζα βιβλία, forums, συζητούσα με έγκυες, με κοπέλες που είχαν γεννήσει, αλλά πάνω απ’ όλα ο γιατρός μου με ενημέρωνε για οτιδήποτε αφορούσε την εγκυμοσύνη μου πριν καν μου συμβεί.
Κάπου εκεί ήρθαν και οι αναγούλες (ένιωθα μονίμως σαν να ήμουν με ναυτία πάνω σε ένα πλοίο) και ένα άσχημο άλφα τεστ που με οδήγησε σε αμνιοπαρακέντηση. Τι κλάμα, τι άγχος, τι προσευχές να είναι το μικρό μου καλά. Ευτυχώς τα αποτελέσματα ήταν ευχάριστα και η αμνιοπαρακέντηση έφερε και το τέλος στην αγωνία μου για την πορεία της εγκυμοσύνης μου. Μάθαμε τότε και το φύλο ….. αγοράκι! Να σημειώσω ότι πάντα ονειρευόμουν μια οικογένεια με δύο κορίτσια και όταν στον πρώτο τρίμηνο ο γιατρός μου είπε ότι μάλλον περιμένουμε αγόρι σκέφτηκα από μέσα μου «Αποκλείεται! Στην β’ επιπέδου θα μου πουν ότι είναι κοριτσάκι!«. Αυτό όμως το αγόρι τελικά που γέννησα ήταν και θα είναι ο έρωτάς μου, ο άντρας της ζωής μου !!!Οι υπόλοιποι μήνες πέρασαν ήρεμα και γρήγορα (δούλευα έως και 10 ημέρες πριν να γεννήσω). Είχα ΠΗΤ 12/9 και στις 8/9 πήγα για τον τελευταίο καρδιοτοκογράφο στον γιατρό μου. Όλα καλά, το μωρό είχε πάρει θέση, όχι όμως την απόλυτα σωστή, καθώς δεν είχε εμπεδωθεί και ήταν αρκετά ψηλά, γι’ αυτό και τους τελευταίους μήνες είχα πρόβλημα στην αναπνοή και πονούσαν τα πλευρά μου.
Ετοιμαζόμαστε λοιπόν για εισαγωγή με πρόκληση στις 12/9. Φεύγοντας από το ιατρείο είχα απίστευτη αγωνία για την πρόκληση, αλλά καθώς τον τελευταίο καιρό δεν έτρωγα πολύ (είτε λόγω ζέστης είτε επειδή φοβόμουν μεγαλοσωμία του μπέμπη και δύσκολο τοκετό) λέω στον άντρα μου «Δεν πάμε για σουβλάκια, σουτζουκάκια, γλυκά κ.λ.π. να φάω πριν γεννήσω;«
Είχα πάρει και το οk από τον γιατρό ότι ήμουν καλά στα κιλά μου και είπα να την κάνω την αμαρτία. Συναντιόμαστε με ένα φιλικό ζευγάρι, που μόλις είχαν πάρει το καινούργιο τους αυτοκίνητο και είπαν να μας κάνουν μία βόλτα. Ανεβαίνουμε στο αυτοκίνητο και περίπου ένα χιλιόμετρο μετά νιώθω υγρά… «Τα συνηθισμένα υγρά της εγκυμοσύνης!«, σκέφτομαι και προσπαθώ να σφιχτώ.
Στην επόμενη αναπνοή όμως νιώθω υγρά σαν ποτάμι. «Παιδιά«, λέω στους φίλους και τον άντρα μου, «μάλλον έσπασαν τα νερά μου!» Βουρρρρρ!!!!!!!! Γυρνάμε πίσω, παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό, την βαλιτσούλα μου και ξεκινάμε για Θεσσαλονίκη, καθώς είμαι από επαρχιακή πόλη κοντά στην Θεσσαλονίκη. Να σημειώσω ότι στο καινούργιο αυτοκίνητο των φίλων έγινε η μικρότερη δυνατή ζημιά…
Φτάνουμε στην κλινική στις 23:00, άνετοι στον δρόμο, χωρίς κίνηση και να νιώθω τον μικρό να κλωτσάει σαν τρελός και φυσικά να χάνω λίτρα υγρά όσο και να σφίγγομαι. Απορώ πόσο αμνιακό υγρό μπορεί να χωρέσει αυτή η μήτρα. Χάνοντας τα υγρά να νιώθω στον δρόμο την κοιλιά μου να μικραίνει και την αναπνοή μου να είμαι πιο άνετη. Μεγάλη ανακούφιση…
Φτάνω λοιπόν με διαστολή 2-3, με ετοιμάζουν, όλα τα σχετικά, μου παίρνουν αίμα και στη συνέχεια μου κάνουν την πρώτη δόση επισκληριδίου. Η διαστολή μου να προχωράει πολύ καλά, ενώ εγώ να κάνω αστειάκια με τις νοσηλεύτριες, κουβέντα με τον άντρα μου, που ήτανε παρών σε όλη την διάρκεια του τοκετού, να μην πω ότι κόντευα κιόλας να κοιμηθώ.
Κάπου στην διαστολή 7 μου λέει ο γιατρός μου «Να ανανεώσουμε την επισκληρίδιο;«
«Α, όχι«, λέω, «θέλω να νιώσω τους πόνους της γέννας!«
Έστω και λίγο καθώς το προαίσθημά μου μου έλεγε ότι θα κάνω καισαρική.
«Βρε κοπέλα μου«, μου λέει ο άντρας μου «άσε τον γιατρό να κάνει την δουλειά του, ξέρει αυτός καλύτερα!«
Ε, στο επόμενο πεντάλεπτο φωνάζω για επισκληρίδιο, αν και οι πόνοι ήταν πολύ ήπιοι ακόμη. Φτάνουμε στο 10 της διαστολή και αρχίζουν τα σπρωξίματα. Σπρώξε, σπρώξε και ο μικρός να μην κατεβαίνει. Η αλήθεια είναι ότι πανοκοβλήθηκα και χωρίς λόγο έχανα τις συσπάσεις και δεν έσπρωχνα σωστά.
Τότε μου σταματάνε την επισκληρίδιο και δεν μου την ανανεώνουν ώστε να νιώθω τις συσπάσεις και να σπρώχνω με όλη μου τη δύναμη. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα… Αυτό που έχω να πω για τους πόνους της γέννας είναι ότι είναι χωρίς μέτρο σύγκρισης και στην κυριολεξία ξεχνάς και το όνομά σου αλλά συγκλονιστικά χαραγμένοι στην μνήμη μου.
Λίγο η κούραση, λίγο οι συνεχείς και έντονοι πόνοι με έκαναν να μην σπρώχνω παρά μόνο να παρακαλάω είτε για άλλη μία δόση επισκληριδίου είτε για καισαρική. Ο γιατρός να μην μου απαντά και η μαία να μου λέει
«Τόσο κόπο κάναμε να φτάσουμε έως εδώ και τώρα να πάμε σε χειρουργείο; Με τίποτα!! Τώρα σε έχει ανάγκη το μωρό σου και πρέπει να βάλεις όλη σου τη δύναμη να το βοηθήσεις να βγει!«.
Ο Θεός να την έχει καλά εκείνη την μαία, με βοήθησε απίστευτα και πάνω απ’ όλα ψυχολογικά.
Κατά τις 5:10 τα ξημερώματα βλέπω να φέρνουν την βεντούζα, ακούω να φωνάζουν παιδίατρο, να μου πιάνουν τα πόδια και να μου τα δένουν, σε στάση όπως στην γυναικολογική εξέταση. Τσιρίδες εγώ, με άκουσαν μέχρι την αίθουσα αναμονής οι γονείς μου. Το μαγικό της ιστορίας είναι ότι δεν θυμάμαι να φώναξα, δεν θυμάμαι τίποτα από εκεί και πέρα παρά μόνο σκόρπιες εικόνες, σαν να μην ήμουν εγώ σε εκείνο το κρεβάτι.
Στις 5:25 τα ξημερώματα γεννήθηκε η ζωή μου! Εγώ σίγουρη ότι γεννήθηκε στις 5:10 όταν κοίταξα για τελευταία φορά το ρολόι. Το μόνο που θυμάμαι από το τελευταίο τέταρτο είναι τον γιατρό στο τελευταίο σπρώξιμο να μου λέει : «Σπρώξε τώρα δυνατά κορίτσι μου!» και «Βγαίνει με το χέρι ο μικρός!» (!!!!!) και αμέσως μετά να βλέπω έναν ομφάλιο λώρο…
Τον άντρα της ζωής μου μου τον έβαλαν στην αγκαλιά μου αφού τον εξέτασε η παιδίατρος αλλά από το σοκ δεν μπόρεσα ούτε να κλάψω ούτε καν θυμάμαι καθαρά την πρώτη του εικόνα. Θυμάμαι μόνο ένα ζαρωμένο και σκούρο μωράκι από το ζόρι της γέννας να με κοιτάει με μισάνοιχτο το ένα μάτι και εγώ να λέω «Είναι βαρύς! Έχει και μαλλιά!!«
Φυσικά του έδωσα και την πρώτη ευχή της μανούλας που εύχομαι να τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή! Μην περιμένετε να σας την πω, είναι μοναδικά ολόδική μας! Ακολούθησε το ράψιμο για τρία τέταρτα της ώρας παρακαλώ, χωρίς να πολυθυμάμαι και αυτό.
Δεν θυμάμαι τους πόνους της γέννας, δεν θυμάμαι τις ώρες που πέρασαν, δεν θυμάμαι τις φωνές μου, δεν θυμάμαι την έξοδο του μικρού, όμως θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου η γέννηση του πρώτου μου παιδιού ως ό,τι πιο σημαντικό, έντονο και ουσιώδες έχω ζήσει στην ζωή μου, που ακόμη και τώρα με κάνει να δακρύζω και να θέλω να το συζητώ με τις ώρες. Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να το ζήσω και τους ανθρώπους μου με βοήθησαν εκείνη τη στιγμή.
Θα ήθελα να τελειώσω λέγοντας : κορίτσια ζήστε τις εγκυμοσύνες και τις γέννες σας, αξίζει όσο τίποτα άλλο στην ζωή. Επιλέξτε γιατρούς εμπιστοσύνης και πάνω από όλα ανθρώπους. Τώρα συνειδητοποίησα πόσο μάταια είναι όλα τα υπόλοιπα: τα νυφικά, οι δεξιώσεις, οι στολισμοί… Το θαύμα της ζωής βάζει σε δεύτερη μοίρα οποιοδήποτε άλλο βίωμα στην ζωή τόσο κάθε γυναίκας όσο και του άντρα που το ζει μαζί της.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>συμφωνω και επαυξανω χαρα μου...και εμενα ο γιοκας μου ειναι ο ερωτας της ζωης μου!!!εννοειται οτι δεν ειμαστε παιδοφιλες, θεε και κυριε, απεναντι στα ιδια μας τα παιδια...αρρωστημενες ειναι ολες εκεινες που δεν εχουν γευτει το αισθημα της μητροτητας και ξερουν μονο να το παιζουν ειδικες σε θεματα μητροτητας και να τα θεωρουν ολα ευκολα, γιατι ειναι χαιρεκακες απεναντι σε ολες τις μανουλες.ζουν σε ενα κοσμο φανταστικο δικο τους...ντροπη....
>anonime nomizo oti arrostimeno einai to mialo sou ki oxi i proseggisi tis despoinas!
>''Αυτό όμως το αγόρι τελικά που γέννησα ήταν και θα είναι ο έρωτάς μου, ο άντρας της ζωής μου !!! ''
Τι είναι αυτά τα πράγματα ρε κορίτσια??? Τι αρρωστημένη προσέγγιση είναι αυτή???
Τι σχέση έχει ο έρωτας και ο άντρας της ζωής σου με το ΠΑΙΔΙ σου?
Είσαι σοβαρή κοπέλα μου?
Απορώ ρε συ Ολίβια και λοιπές μανούλες δεν τη βρίσκετε εξωφρενική αυτή την περιγραφή και αυτόν τον παραλληλισμό???
>ΜΠΡΑΒΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑ....Μ'ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ!ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΑΝΤΡΑΚΙ ΣΟΥ!
>Συγκλονιστικά αληθινή η περιγραφή σου, Δέσποινα. Να σου ζήσει ο γιόκας σου!
Λία