Η μητρότητα από μια άλλη οπτική!
Είμαι η Αμάντα και έχω δύο γιούς τον Γιάννη και το Νικόλα. Δεν θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες της γέννησης των παιδιών μου, ήταν φυσιολογικοί τοκετοί και λίγο ως πολύ όσο μοναδική είναι η στιγμή που γίνεται μάνα μια γυναίκα για την ίδια, τόσο κατανοητή και γνωστή είναι από τις υπόλοιπες μητέρες.
Εγώ θα ήθελα να σας πω πως έπαψα να είμαι κόρη. Πόσα ήταν αυτά που κατάλαβα για μια μαμά όταν έχασα την δική μου.
Παντρεύτηκα γύρω στα 35, από πεποίθηση και όπως ίσως καταλαβαίνετε έζησα με τους γονείς μου περισσότερα χρόνια από τον μέσο όρο. Έχασα τον πατέρα μου το 2003 και έτσι έμεινα με την μητέρα μου οι δύο μας στο πατρικό μου. Με την μητέρα μου είχα πάντα ιδιαίτερη σχέση, της είχα μεγάλη αδυναμία και εκείνη το ίδιο, ήμουν το αγαπημένο της παιδί. Παρ’ όλα αυτά δεν θυμάμαι μία μέρα από την ζωή μου που δεν τσακώθηκα μαζί της.
Πάντα ήθελε να κάνω αυτό που νόμιζε εκείνη σωστό, παρόλο που εγώ συνήθως πίστευα ότι η γνώμη της ήταν λάθος. Πάντα μα πάντα μου χάλαγε την χαρά με ένα σωρό συμβουλές τις οποίες της έλεγε πολύ σοβαρή και με εκνεύριζε απίστευτα. Και πάντα οι καυγάδες μας τελείωναν μ εκείνη να μου λέει μ’ ένα χαμόγελο που εγώ πίστευα ότι ήταν ψιλοειρωνικό » Καλάααααα σταματάω…. όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις».
Και έγινα μάνα και με απορρόφησε τόσο πολύ το μωρό μου που έπαψα να δίνω ιδιαίτερη σημασία και ήταν η πρώτη φορά που οι σχέσεις μας ήταν ήπιες. Και λέγοντας ήπιες εννοώ ότι όταν εκείνη έλεγε τα δικά της απλά εγώ της έλεγα «σταμάτα ρε μαμά… έγινα μάνα και εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω» και εκείνη γελούσε.
Δεν τέθηκε βεβαίως θέμα όταν γύρισα στη δουλεια, το μωρό το ανέλαβε η μαμά μου και έκτος από την πρωινή βάρδια έκανε και αρκετές βραδινές για να βγαίνουμε έξω. Και όταν έμεινα πάλι έγκυος πήγαινε μόνο για ύπνο στο σπίτι της για να μην σηκώνω το μωρό. Βέβαια μη φανταστεί κανείς ότι όλα αυτά γίνονταν χωρίς τις γνωστές επιπτώσεις. Και γκρινιάζαμε και τσακωνόμασταν και όλα τα γνωστά.
Όταν γύρισα για δεύτερη φορά στη δουλεια πήρα μια γυναίκα για τα παιδιά με την προϋπόθεση να είναι κι η μαμά μου το σπίτι μαζί της. Και δύο μήνες μετά η μαμά μου σήκωσε τον μεγάλο μου γιό 2 χρονών τότε και την πόνεσε η μέση της τόσο που έμεινε στο κρεβάτι για 2 σχεδόν εβδομάδες. Η αξονική που έκανε έδειξε καρκίνο στα οστά και ο περεταίρω έλεγχος καρκίνο και στο συκώτι.
Έζησε δεκαπέντε μήνες ακόμη και έφυγε μετά από τόση ταλαιπωρία που ανάβαμε κεριά στην εκκλησία παρακαλώντας να φύγει για να ξεκουραστεί. Στην αρχή ένιωθα ανακούφιση για κείνη που στην κυριολεξιία αναπαύθηκε, όμως τώρα ενάμιση χρόνο μετά και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μου έχω αρχίσει και… καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω γιατί με μάλωνε κάθε φορά που χτυπούσα παρ ολο που πονουσα…. Γιατί ταραζόταν και φοβόταν, οτι μπορούσε να ηταν χειροτερο χτυπημα. Καταλαβαίνω γιατί με πίεζε συνέχεια να διαβάζω…. Γιατί πίστευε ότι η μόρφωση θα κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη, καταλαβαίνω γιατί μου γκρίνιαζε όταν αργούσα να γυρίσω…. Γιατί ανησυχούσε ότι κάτι μου είχε συμβεί, καταλαβαίνω γιατί άρχιζε τις εκατομμύρια συμβουλές για την προσωπική μου ζωή….. γιατί φοβόταν μην πληγωθώ. Ίσως τις ανησυχίες της και τις φοβίες της χειριζόταν με λάθος τρόπο.
Αλλά πια καταλαβαίνω ότι ήταν γιατί με αγαπούσε τόσο απολυτά και προστατευτικά. Σαν μαμά. Και καταλαβαίνω γιατί κι εγώ έχω τόσες ανησυχίες για τα παιδιά μου κι είναι τόσα μικρά ακόμα.
Τις τελευταίες ημέρες, στο νοσοκομείο, καθόμουν δίπλα στο κρεβάτι της. Εκείνη κοιμόταν και εγώ έκλαιγα, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν θέμα ήμερων, ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου όταν μου έπιασε το χέρι και με όση δύναμη είχε πλέον μου είπε «Μην κλαις μωρό μου… Μη στενοχωριέσαι κοριτσάκι μου».
Μου λείπεις μαμά και ξέρω ότι είσαι κάπου και χαμογελάς γιατί τώρα πια κατάλαβα πως το να είσαι μανά είναι το μεγαλύτερο δώρο και η μεγαλύτερη ευθύνη που δίνει ο Θεός στη γυναίκα.
Σ αγαπάω πολύ μαμάκι μου, ξέρω πια ότι εσύ μ αγαπούσες πάντα περισσότερο και εύχομαι να γίνω τόσο αφοσιωμένη και καλή μανά όσο ήσουν εσύ για εμάς.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κλαιω για τον πονο σου....Κλαιω γιατι ειμαι σιγουρη οτι οταν θα ρθει εκεινη η ωρα θα καταρευσει ο κοσμος μου,δεν θα ειμαι ποτε πια ιδια και ας εχω πια δικη μου οικογενεια που υπεραγαπω.
Αχ Θεέ μου... Αγαπάω τόσο πολύ τη μαμά μου... Τον Μάιο που πήγαμε για τσεκ (ευτυχώς που δεν ακούσαμε τους γιατρούς να πάμε στους 18μήνες και πήγαμε στο χρόνο από μόνοι μας!) διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο στο συκωτι. Μετάσταση από τη μήτρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι πέρυσι που κάναμε ολική αφαιρεση μας είπαν οι γιατροί είπαν ότι δεν πρόκειται να πάει από αυτό Και δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, γιατί το προλάβαμε μέσα στο ενδομήτριο κ δεν είχε προχωρήσει. Τελικά είχε γίνει λάθος στη βιοψία στο μεγάλο μαιευτήριο των νοτίων προαστίων!! Νοιώθω τόσο απεγνωσμένη, σα να έχουν ξεριζωθεί όλα από μέσα μου... Με ριμαξανε συναισθηματικά... Η ψυχολογία της είναι πολύ καλή κ ανταποκρίνεται στις χημειοθεραπείες. Τώρα αρχίζουν να ξανά βγαίνουν και τα μαλλάκια της! Σε λίγους μήνες δεν θα χρειάζεται την περούκα για να βγαίνει... Από τις 8 αλλοιώσεις έμεινε η 1 μετά απο 6 χημειοθεραπείες αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να χειρουργηθεί, θα κάνουμε άλλες 3 και βλέπουμε. Θεέ μου κανε ενα θαυμα σου! Σε παρακαλώ με όλη μου την δυναμη... Πόσο φοβάμαι... Να τις προσέχετε τις μανούλες σας και να τους αφιερωνετε χρόνο...
se katalabeno apolita.. san na diabazo tin diki moy istoria. i diafora einai oti i diki moy mama pethane apo kalpazoysa morfi altsxaimer. kathe mera blepo to pedaki moy na megaloni kai thimame tin manoyla moy poy elege ... otan tha pethano tha katalabis!!!!!!! eyxome na mas blepoyn apo psila kai na mas prostateyoyn. sigoyra i diki moy gonis tha ine triseytixismenoi poy blepyn tin eggoni toys na megaloni kathe mera kai perisotero!!!!!
αυτη ειναι η μανα παρα τους πονους που περναει και παρα την γνωση οτι φευγει εκεινη την νοιαζει μην στενοχωριετε το παιδακι της ... πωπωπω κλαιω!!!!!!
Πολύ συγκίνηση Αμάντα! Σε καταλαβαίνω απόλυτα, απ όταν έγινα μαμά κατάλαβα πολύ τη μαμά μου και την αγαπάω ακόμα πιο πολύ...
Πραγματικά το να είσαι μανά είναι το μεγαλύτερο δώρο και η μεγαλύτερη ευθύνη που δίνει ο Θεός στη γυναίκα.
Έχω συγκινηθεί πάρα πολύ και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, με έναν πατέρα αδιάφορο, παρόντα μόνο στα καλά και απόντα στα δύσκολα και μια μάνα που ήταν πάντα εκεί, σε όλα 100%, υπέροχη! Μας μεγάλωσε με αξιοπρέπεια μόνη της αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί πολλά πράγματα. Στα 43 της χρόνια (εγώ ήμουν 23) έπαθε βαρύ εγκεφαλικό και έχει μείνει σχεδόν φυτό, δηλαδή καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά το μόνο που κινεί είναι τα μάτια της, κι έτσι κάπως συννενοούμαστε. Δεν την είχα στο γάμο μου, στη γέννηση των δύο γιών μου, στις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου... Μου λέιπει κάθε μέρα, αν και τη βλέπω, μου λέιπουν οι βόλτες και οι συζητήσεις μας, το χάδι της, η παρηγοριά της! Όταν πάνε τα παιδιά μου και τη φιλάνε γελάει και μας περιμένει πως και πως! Έστω κι έτσι παίρνει κάποια χαρά κι αυτό μόνο ανακουφίζει τον πόνο μου. Αν και είμαι 35 χρονών την έχω ανάγκη, αγάπη σαν της μάνας δεν υπάρχει! Να είναι όλες οι μανούλες του κόσμου καλά και συγγνώμη αν σας κούρασα.
Πραγματικά απο τα πιο δυνατα κειμενα που έχω διαβάσει. Τα δακρυα δε σταματουν με τιποτα. Να χαιρεσαι την οικογενεια σου και ευχομαι λιγο λιγο ο πονος να απαλυνεται..Απο τοτε που εγινα μαμα αυτό που καταλαβα ειναι το ποσο τεραστια ειναι η αγαπη της μανας προς τα παιδια της.Πριν απλά το φανταζομουν, η αλήθεια είναι πολυ διαφορετικη!
Αχ τι μας έκανες φιλενάδα. Δεν μπορώ κι εγώ να σταματήσω να κλαίω. Βλέπεις έχω χάσει κι εγώ τη μανούλα μου εδώ και 4 χρόνια. Και ναι η ζωή συνεχίζεται όπως όλοι μου λένε αλλά κάθε στιγμή, κάθε μέρα η απουσία της είναι αβάσταχτη. Μαγειρεύω τα αγαπημένα της φαγητά, χαϊδεύω ακόμα τα ρούχα της, τις νυχτικές της, φοράω τα παπούτσια και γενικά κάνω σαν μικρό παιδί. Αλλά για κείνην ακόμα και τώρα θα ήμουν μικρό παιδί κι ας είμαι 52 χρονών.
κλαιω ασταματητα...στεναχωριεμαι για σενα που εχασες τη μαμα σου.φοβαμαι για οταν συμβει αυτο σε μενα!παντα απο μικρη φοβομουν!σαν τη μαμα δεν υπαρχει τιποτα αλλο!ακομα και οταν μαλωνω μαζι της ή κανει του κεφαλιου της σκεφτομαι οτι κατι θα ξερει εκεινη!ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ ΚΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΑ!ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ 2 ΤΟΟΟΟΟΣΟ ΠΟΛΥ!!!
Σαν να διαβάζω την ιστορία μου.Ο μεγαλύτερος φόβος της ζωής μου κι έτσι απο ένα πόνο στη μέση μετάσταση στα οστά στο συκώτι κι ύστερα παντού.55 χρόνων.Μέναμε πάνω κάτω.δουλεύαμε μαζί όλη μέρα μαζί.Μου λείπει τοοοσο πολύ.Νομίζω ακόμη ότι θα εμφανιστεί με το χαμόγελο της.....
ανατρίχιασα τώρα..... να τη θυμάσαι κ να μιλάς στα παιδιά σου γι'αυτήν... να είσαι καλά!!!
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΤΙ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ.....ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!
eilikrina sas zileuw pou eixate tin tixi na exete tetoious goneis,emena oi dikoi mou oxi mono den itan etsi alla diarkws mou petousan oti xari se autous egina anthrwpos kai me spoudasan,misoun ton antra mou kai adiaforoun gia to paidi mou pou einai arrwsto,enw latreuoun ta alla tous egonia,den tous noiazei pou me kseftilizoun i mou dimiourgoun provlima sto gamo mou,akoma kai oti tous eidopoiisame otan me epiasan oi ponoi to aneferan kai mou eipan oti xari mou kanan pou irthan.Den distazoun na mou lene oti tha pethanoun kai tha ftaiw egw giauto,xari se autous mou kopike to gala kai eixa pathei katathlipsi,alla kai pali den tous noiazei koitane ta aderfia mou pou einai aksioprepoi kai kanoun tin douleia tous.enw oses fores arrostisan etrexa egw na tous frontizw kai oi alloi eixan tis zwes tous.Kai pali fisika ta dikaiologisan kai mou eipan oti den imoun ipoxrewmenoi na to kanw kai to kana gia na tous kalopiasw kai apo simferon.Mou exoun maurisei tin psixi oi dikoi mou goneis,klaiw apo pono pws oi dikoi mou einai toso apanthrwpoi kai enw mou lene oti me agapan den me akoun kai theloun na me kanoun diarkws na ponaw.Signwmi an sas xalasa tin wraia sas atmosfaira alla iparxooun kai autes oi mamades kai oi mpampades.
ειμαι κ εγς μια απο εκεινες που εχουν χασει την μαμα απο την ιδια ασθενεια, μονο που τοτε ημουν 18 κ εδινα παλελλαδικες, κ ηδη ειχα ζησει ολη της την πορεια ως καρκινοπαθης με μεταστασεις στην εφηβεια μου,το οποιο με εχει στιγματισει για μια ζωη.το μοναδικο που μου ερχεται στο μυαλο ειναι πως ολα στην ζωη μου θα ηταν καλυτερα αν ηταν εδω,στην ζωη ολων μας, οσο καλη η μετρια ειναι τωρα.οταν φευγει μια μητερα με τον ενα η τον αλλο τροπο υπαρχει μια καταστροφη
>Δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω,εδώ και 20 λεπτά.Αμάντα,είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει....Πραγματική κατάθεση ψυχής!Αλλά και με τα υπόλοιπα σχόλια και με το βίντεο της Έλενας, που συμπτωματικά είμαστε φίλες στο youtube,αλλά δεν το είχα προσέξει....
Δε λέει κάτι το ότι μαλώνουμε και διαφωνούμε με τις μαμάδες μας.Είναι φυσικό να υπάρχει χάσμα γενεών και άλλες απόψεις,για να προχωράει η ζωή....Επίσης,έτσι κι αλλιώς,με όποιον ζεις,μαλώνεις.Πιστεύω ότι και οι 2 πλευρές,ακούμε την αγάπη ( όπως οι Τρύπες ) και έχουμε επίγνωση του πόσα νιώθουμε κι ας μην τα λέμε συχνά....
Με το να προλάβει και τα 2 εγγόνια της,της έκανες το καλύτερο δώρο.Η γιαγιά μου έφυγε στα 59 της,από καρκίνο στα οστά κι αυτή....Από τα 6 εγγόνια της,πρόλαβε μόνο εμένα και την αδερφή μου.Η μαμά μου ήταν έγκυος στην τρίτη αδερφή μου.Ένα μήνα μετά τη γέννησε.Φανταστείτε τη στεναχώρια και τον πόνο της....
Τελευταία ανώνυμη,είναι πολύ λογικό να ζηλεύεις...Μην αισθάνεσαι άσχημα!Να χαίρεσαι το μοναδικό παιδάκι σου και μακάρι να κάνεις σύντομα κι άλλο!!!!
Θα ήθελα να κλείσω με την παρότρυνση να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο και να δείχνουμε πιο συχνά την αγάπη,τα συναισθήματα και τη σημασία που έχουν για μας,στους αγαπημένους μας....Δεν έχουμε πάντα όλο το χρόνο δικό μας....
>ΜΑΜΑ ΜΟΥ... ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ... ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΜΟΥ. ΗΜΟΥΝ 32 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΕΝΗ ΕΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ... ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ ΒΛΕΠΕΙΣ. ΕΒΛΕΠΑ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΟΜΟΥΝ ΠΟΛΥ.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΑΝ ΜΗΤΕΡΑ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΜΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ. ΠΕΡΥΣΙ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΚΑΙ ΕΝΩ ΗΜΟΥΝ ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΚΡΥΩΣΕ. ΕΙΧΕ ΕΝΑΝ ΕΠΙΜΟΝΟ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ ΒΗΧΑ. ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΝΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΟΝΑ. ΜΟΥ ΚΟΠΗΚΑΝΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ, ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΡΙΓΗ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΧΕΔΟΝ ΚΟΝΤΕΨΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ...
ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΤΙΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ. Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ.
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΤΙΣ 37 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΜΕ ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙ ΟΤΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΚΑΛΑ. ΚΙ ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ.
ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΣ. ΒΓΗΚΕ Η ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΜΑ ΣΥΝΑΜΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ. ΕΚΛΑΙΓΕ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΕ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΓΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΗΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΧΤΥΠΙΟΝΤΑΝ ΑΛΥΠΗΤΑ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΗΡΘΕ Η ΓΙΑΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΜΑ ΜΟΥ. ΜΟΛΙΣ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΛΑΕΙ. ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΓΑΛΗΝΙΟ.
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ Η ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΕ ΜΕ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΤΗΣ. ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΤΗΣ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΟΝΟ 4 ΜΗΝΕΣ. ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΣΟ ΧΑΡΗΚΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ. ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΣΟ ΕΙΧΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΜΟΥ.
ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 10 ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΚΕΝΗ, ΤΟΣΟ ΜΟΝΗ ΤΟΣΟ ΛΥΠΗΜΕΝΗ...ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΕΝΟ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ ΠΩΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΙΩΘΩ ΖΗΛΙΑ....ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΑΝΟΥΛΑ...
ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ , ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΔΙΝΑ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΕΔΩ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΓΓΟΝΟΥΛΑ ΣΟΥ. ΦΥΓΑΤΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ 65 ΧΡΟΝΩΝ.... ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!!
>η κορη μου ειπε οτι δεν εχει αναγκη απο μαμα.....
>poso se katalavenw.exasa th mama mou ton iounio tou 2009 kai 2 xronia meta ton iounio tou 2011 tha apoktisw to prwto mou paidaki.h diki mou mama omws den tha einai ekei....toulaxistwn oxi me ton tropo pou tha eprepe...kai h mama mou htan molis 46 xronwn.
>Eίμαι(42)από τις πολύ τυχερές, γιατί έχω μια μανούλα ΑΣΤΕΡΙ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Η σχέση μας είναι ευλογημένη κι έχει θέση πρώτη στη ζωή μου. Καμμιά φορά νομίζω ότι την πονάω περισσότερο από τα παιδιά μου, τα οποία τη λατρεύουν. Έχω 2 πτυχία στα παιδαγωγικά με άριστα, αλλά ποτέ δε θα γίνω τέτοια μάνα. Ειρήνη
>Amanta mou egw eimai h EYH kai ta logia sou me aggiksan toso polu pou me peiran ta zoumia gia allh mia nuxta giati san esena etsi ki egw exasa tin manoula mou prin 17 mines kai stenaxwriemai gia ena epipleon logo giati hmoun 7 minwn egguos kai de prolave na dei ton prigipa mou pou eimai sigourh toso polu tha ithele kai to lew afto giati 2 mines prin pethanei emeine klinirhs sto krevati kai apla koitaze guro tis alla den iksera an eixe epikoinwnnia mazi mas mias kai de milage... ouf ouf ouf polu ponos otan xaneis ti manoula egw afto pou lew einai oti niotheis MONH ki as exeis olous tous agaphmenous sou dipla sou exases tin frontida kai tin proderm sou - etsi den einai? alla afto to agoraki pou irthe sti zwh mou me kratise gia na mi frikaro gia na mi xasw to mualo mou giati o mikros me to pou eklege dwstou na me klotsaei pantou kai krataga to pono mou mesa mou mono kai mono gia na mi pathei o mikroulhs mou tipota - kai oso megalwnei kai tou milaw einai san akouw tin manoula mou na me orminevei kai na mou leei kathe fora pou eklega "SWPA PAIDI MOU SWPA MH MOU KLAIS" kai kathe fora pou klaiei o mirkos mou lew akrivos tin idia frash....SWPA PAIDI MOU SWPA....
manoula mou tha hsoun toso perifanh gia mena...
>Πρεπει να παρω επειγοντως τη μαμα μου τηλεφωνο....να σταματησω να της γκρινιαζω κι ας ξερει οτι την αγαπαω, μαλλον πρεπει να της το λεω πιο συχνα......
>να εισαι καλα να τη θυμασαι!!!!!!!!Μας εκανες κομματια...να εισαι καλα κοπελα μου να μεγαλωσεις τα παιδακια σου με την ιδια αγαπη που σου εδωσε η μανουλα σου!!!
>Με έκανες και έκλαψα... Συλληπτήρια για τη μανούλα σου. Εγώ την έχασα όταν ήμουν 11 χρονων και είχα ξεχάσει τι θα πει μαμα και παιδι.Τώρα με την κόρη μου το θυμάμαι και το ζω από την άλλη πλευρά και μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ... Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να είσαι γερή να τα φροντίζεις.
>Ax λες και μιλας για μενα....πολυ κλαμα κι αυτο γιατι την μαμα μου την λατρευω σκεφτομαι οτι δεν θα αντεχα την ζωη μου χωρις αυτην κοντα μου οσο τρελο κι αν ακουγεται...εγινα μαμα κι ακομα τριβομαι στην αγκαλια της λες και ειμαι μωρο....
Ολοκληρο βιβλιο θα μπορουσα να γραψω για την μαμα ειναι κατι μοναδικο και να γινεσαι και να λατρευεις την μανουλα σου....
Μανα το Σ αγαπω ειναι λιγο...
>Αμαντα μας συγκινησες με τα συναισθηματα που εβγαλες και μας εκανες να νιωσουμε ποσο πολυ παραπανω απ'οτι νομιζουμε οτι Αγαπαμε τις μαμαδες μας...εμενα η μαμα μου ειναι ο ηρωας μου παντρευτηκε στα 15 της 16 ετων εκανε εμενα και 18 τον αδελφουλη μου απο τα 23 της μας μεγαλωνε μονη της χωρις καμια βοηθεια απο τον πατερα η Αγαπη μου για την μανουλα μου ειναι απεραντη και τωρα νιωθω οτι ειναι πιο απεραντη απ'οτι πιστευα...ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
>ειμαι στη δουλεια κ κλαιω!δεν υπαρχουν λογια,γιαυτο βγηκε κ το μανα ειναι μονο ΜΙΑ!εχουμε τη γιαγια μου στην ιδια κατασταση κ οταν το συζηταμε με τη μαμα μου οτι περιμενουμε τα χειροτερα αναρωτιεμαστε,πως θα ξαναπαμε σπιτι της οταν αυτη δεν θα ειναι εκει?ελπιζω να αντεξει για πολλα χρονια ακομη!
>σε ευχαριστω!!!
>ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!!!ΛΥΠΑΜΑΙ!ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ!ΚΑΙ ΓΩ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ!!!
>ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ...
>τι να πεις τα λογια ειναι περιττα!!
η μαμα ειναι ενα απο τα πιο σημαντικα προσωπα στην ζωη μας!αυτη ειναι τα παντα στην ζωη ενος παιδιου!
στεναχωριεμαι οταν σκεφτομαι οτι για να εκτιμησουμε την αξια της πρεπει να την χασουμε η να γινουμε και οι ιδιες μητερες!
πραγματικα υπεροχο το γραμμα!
δυστυχως οι ανθρωποι συγχεουμε τι σημαινει αληθινη αγαπη,νομιζουμε οτι αυτος που θα μας δωσει κατι,ενα υλικο αγαθο,μας αγαπαει και μας νοιαζεται!λαθος γιατι μπορει να το κανει απο υποχρεωση...αυτος που πραγματικα νοιαζεται ειναι αυτος που μας μαλωνει,που μας στερει ισως απο κατι και δεν μας κακομαθαινει,που ειναι εκει κοντα μας στις δυσκολες στιγμες...αυτο σημαινει οτι πραγματικα νοιαζεται για εμας!!
μακαρι να καταφερουμε να γινουμε ομοιες των μαμαδων μας και να ειναι τα παιδακια μας περηφανα για εμας!
ΜΑΡΙΑ
>Σε ευχαριστουμε Αμαντα..
>Συγκινήθηκα πάρα πολύ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
>Αμάντα σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μας και μας συγκίνησες.
Καμιά φορά το κλάμα είναι λυτρωτικό.
>Ολιβια να εισαι σιγουρη πως η αγαπη και η τρυφεροτητα που προσφερετε στην Αθηνα θα την κα νουν σε μερικα χρονια νασας θεωρει τους δικους της υπερηρωες...Η αληθεια ειναι ομως οτι οταν χασεις τη μαμα σου βαζεις τη σχεση σας μαζι της σε αλλη διασταση γιατι μανα ειναι μονο μια και δεν θα την ξαναεχεις διπλα σου...Αυτο ποναει πολυ οσα χρονια και αν περασουν.Κουραγιο στην Αμαντα....
>Συγκινήθηκα... Λατρεύω και εγώ τη μαμά μου όσο τίποτα στη ζωή μου, είναι για εμένα μαμά, φίλη, αδερφή,πατέρας (μιάς και οι γονείς μου χώρισαν και τον μπαμπά μου τον έβλεπα σπάνια)... Πριν απο ενα χρόνο έγινα και εγώ μαμά και την αγάπησα ακόμα περισσότερο.. Δεν υπάρχει μέρα που να μην είναι το πρώτο άτομο με το οποίο θα μιλήσω.. Πραγματικά δε μπορώ να φρανταστω τη ζωή μου χωρίς εκείνη και ελπίζω η κόρη μου να αισθανθεί έστω και τα μισά για εμενα από όσα εγώ για εκείνη.. Εύχομαι να γίνω μια μαμά τόσο τέλεια όσο εκείνη..
Εμμανουέλα
>Μανούλα...
>Κι εμένα με πήραν τα κλάματα... Θυμάμαι κι εγώ τη μητέρα μου σε μία από τις τελευταίες της στιγμές να με κοιτάζει με αγωνία και να μου λέει "Να προσέχεις!!" με έναν τόνο σπαραξικάρδιο... Ααααχχχ... Τι μου θύμισες...
>Εννοειται οτι δεν μπορω ουτε εγω να σταματησω να κλαιω...... Δεν εχω λόγια.....
>ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΡΕΧΟΥΝ...ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΔΥΟ ΑΓΟΡΑΚΙΑ,ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ.ΕΧΩ ΤΟΣΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΟΥΣ ΚΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΞΗΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ.ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ...ΝΑ ΤΟ ΝΙΩΣΕΙΣ...
>Να'σαι καλά,που μας υπενθυμίζεις τί σημαίνει μάνα.Είμαι τυχερή που έχω δίπλα μου τη δική μου.Που με στήριξε σε όλα τα γυναικολογικά χειρουργεία μου,τις εξωσωματικές μου καί τώρα με βοηθά στο να προετοιμαστώ για τον ερχομό του μωρού μου.'Αν δέν υπήρχε αυτή η μάνα,τίποτα απ'όλα αυτά δέ θα μπορούσα να κάνω.Αυτό είναι μάνα.Καί έχω πεί πολλάκις,πως εύχομαι να γίνω κατά το ήμισυ καλή μάνα από εκείνη καί το παιδί μου να μου δώσει τη μισή αγάπή απ'όση νοιώθω γι'αυτήν.Τότε....θα είμαι πραγματικά υπερήφανη κι ευτυχισμένη.Καί γι'αυτό,θα προσπαθήσω να γίνω τόσο καλή μάνα όσο καί αυτή.Γιατί έχω τις αναμνήσεις,τα παραδείγματα,τις μνήμες.Καί εύχομαι να είναι γερή για πολλά χρόνια να ζήσει το εγγόνι που με τόση λαχτάρα περιμένει....Μαμά,σ'ευχαριστώ!
>Αμάντα, σκέψου πόσο μεγάλο και ανεκτίμητο δώρο έκανες στη μαμά σου όταν κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια της τα μωρά σου!
Εχασα κι εγώ τη μαμά μου ακριβώς από την ίδια αρρώστια, κάρκινο στο συκώτι και τα οστά. Μόνο που έφυγε από κοντά μας δώδεκα χρόνια πριν αρχίσει η κοιλιά μου να φουσκώνει.
Να τη θυμάσαι πάντα με αγάπη τη μανούλα σου και με χαρά για όσα η ζωή και εσύ προλάβατε να της χαρίσετε.
>Δυστυχώς όταν τις χάνουμε καταλαβαίνουμε τη σημασία της ύπαρξής τους... Είναι άγγελοι του Θεού σε ανθρώπινα σώματα για να μας προστατεύουν και να διοχετεύουν κάπου την τόόόόση αγάπη που έχουν σε περίσσευμα. Τρέμω την πιθανότητα ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα χάσω τη μανούλα μου. παρόλο που και η δική μας σχέση ως μητέρας και κόρης πέρασε και περνάει από όλες αυτές τις διακυμάνσεις.
Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε τη σύνεση να ωριμάσω και να αρχίσω να αντιλαμβάνομαι όλα αυτά που ανέφερες κι εσύ, πριν τη χάσω κι έτσι έχω κάνει τη ζωή της και τη σχέση μου μαζί της λίγο πιο εύκολη.
Μαμά σ' αγαπώ...
Ελένη
>Με τη μάνα μου μαλώνουμε κάθε μέρα. Διαφωνούμε στα πάντα, από το πώς θα μιλήσω στο παιδί μου, μέχρι και το πώς θα καθαρίζω τα καρότα (ω, ναι, κι αυτό επιδέχεται βελτίωση..). Παρατήρηση στα πάτνα, από το σημαντικότερο, μέχρι το ευτελέστερο. Με έχει φέρει άπειρες φορές στα πρόθυρα κρίσης, και πετάει εκείνο το αποστομωτικό "Ε, καλά, εγώ φταίω που μιλάω".
Δεν θα μπορούσα ούτε στιγμή όμως να φανταστώ πώς θα ήταν αν δεν ήταν μαζί μου, αν μια μέρα... και μόνο που το σκέφτομαι με πιάνουν κλάματα... Καπου είχα διαβάσει ότι σταματάς να είσαι παιδί οταν αποκτήσεις δικά σου παιδια.. Μάλλον όμως σταματάς να είσαι παιδί όταν χάσεις τους γονείς σου...
Ο Θεός να σου δίνει δύναμη, να χαίρεσαι την οικογένειά σου, να τη δείς να μεγαλώνει και να θυμάσαι πάντα τη μανούλα σου...
Νένα
>με εκανες και εκλαψα κοριτσακι μου.
μανα ειναι μονο μια και αναντικαταστατη.οσο και αν μας γρινιαζει οσο κι αν μαλωνουμε γιατι μη φανταστεις οτι εισαι η μονη κορη που την "ζαλιζε" η μαμα της.ειμαι ομοιοπαθουσα...και μονο στη σκεψη ομως οτι μπορει να παθει κατι...χανομαι...
το μονο σιγουρο ειναι οτι θα γινεις καλη μανουλα γιατι θα κρατησεις τα θετικα απο ολες τις φασαριες και το μπιρι μπιρι και σε συνδυασμο με το ενστηκτο σου θα κανεις θαυματα με τα παιδια σου!
>Αμάντα το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις διάβασα την ιστορία σου ειναι πως τα λόγια σου θα μπορούσαν να είχαν βγει από την ψυχή μου. έχασα κι εγώ την αγαπημένη μου μητέρα πριν απο 2 χρόνια περίπου και ξέρω πολύ καλά πόσο κοστίζει η απώλειά της. Δυστυχώς εγώ δεν πρόλαβα να της χαρίσω το εγγονάκι που τόσο λαχταρούσε, μόνο για λίγους μήνες, ήμουν βλέπεις δυόμιση μηνών έγκυος όταν έφυγε, τόσο αδόκητα. Επίτρεψέ μου να μοιραστώ μαζί σου μια ταπεινή κατάθεση ψυχής προς εκείνη, που βρήκα το κουράγιο να κάνω, 2 χρόνια μετα. Χαρισμένο σε όλες τις μανούλες που έφυγαν...
http://www.youtube.com/watch?v=kxNCx5ymZ80
να είσαι πάντα καλά και να θυμάσαι πως η κάθε στιγμή που έζησες μαζι της θα είναι για πάντα ένας πολύτιμος θησαυρός στην καρδια σου!
Με αγάπη, Έλενα.
>Eilikrina den mporw na stamathsw ta dakrua mou....an ki egw pote den eixa mia tetoia mama(sumbainoun k auta...)gia mena o mpampas m htan k einai kai ta 2...exw san ena apo ta megalutera mou oneira na ginw mia tetoia manoula...
euxaristw gia to toso omorfo keimeno...
>Αμάντα μου (πέρα απ τα κλάματα που δε μπόρεσα να κρατήσω)έχω την τύχη να έχω μια μητέρα σαν τη δική σου, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται) και μια σχέση απόλυτη μαζί της. Εγώ πάλι έμεινα μαζί της ακόμα περισσότερο, σχεδόν ως τα 40 μου, μεγάλωσα μαζί της το πρωτο μου παιδί και μετά μην αντέχοντας άλλο την υπερπροστασία της έφυγα στην επαρχεία, απο ανάγκη επιτέλους να πατήσω στα πόδια μου. Τα κατάφερα μια χαρά μακριά της, ξανάκανα οικογένεια και παιδί και συναισθηματικά ειμαι σχεδόν πλήρης, μια και τωρα μου λείπει...η μάνα μου! έχω πλέον καταλάβει τα πάντα και εχω συχωρήσει την υπερπροστατευτικότητα της, μένει μόνο να συχωρήσω κι εμένα που έφυγα μακριά της, νομίζοντας πως εκείνη ήταν το πρόβλημα... Σ ευχαριστώ για το μοίρασμα σου, μου φερε στην επιφάνεια όσα εχω μέσα μου για κείνην...
Να χαίρεσαι την οικογένεια σου & να σαι καλά να τη θυμάσαι.
>πολυ συγκινητικο!!!!!!!!!!!!!!!εχω χασει και εγω την μαμα μου το 2005.μεχρι τοτε πιστευα πως τους δικους μου θα τους εχω για παντα,θα'ναι συνεχεια διπλα μου οποτε δεν με πολυ ενοιαζε αν καποιες φορες τους στεναχωρουσα,αν καποιες φορες απογοητευα την μαμα μου με την συμπεριφορα μου.τωρα ομως που εχω γινει και εγω μαμα και δεν ειναι διπλα μου μετανιωνω για ολα αυτα και κυριως γιατι ποτε δεν προλαβα να της πω πως νοιωθω για εκεινη επειδη την ειχα δεδομενη.....ποσο λαθος ημουν!!!!!!!!!!!!1
>και εγώ στη δουλειά είμαι και κλαίω. τι όμορφα που τα έγραψες
>Πολύ συγκινητικό!!!
Αγγελική Π.
>Αγαπητή Αμάντα είμαι στο γραφείο μου διάβασα το κείμενό σου.Με άγγιξε τόσο πολύ που κλαίω από τη συγκίνηση.Να είσαι καλά να θυμάσαι τη μαννούλα σου.
Ολιβιάκι μου κι εμείς σε λατρεύουμε καρδούλα μου!
Ρένα Γαβρίλη
>Αμάντα σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα που με έκανες να νιώσω. Είναι βέβαιο ότι θα σταθείς αντάξια της μανούλας σου.
>καταρχην θα ηθελα να εκφρασω τα συλλυπητηρια μου για την απωλεια της κοπελας και να της πω μετα οτι καταλαβαινω πως νιωθει . Και εγω εχασα την μητερα μου πριν 5 χρονια οταν ημουν 23 χρονων . Δεν περναει ουτε μερα που να μην την σκεφτομαι και να μην σκεφτομαι ολα αυτα που μου ελεγε. Τωρα καμια φορα οταν μιλαω με φιλες και γνωστες και μου λενε τα παραπονα που εχουν ή τα προβληματακια που μπορει να εχουν με τις μητερες τους το μονο που μπορω να τις πω ειναι να σκεφτονται και τα θετικα αυτης της σχεσεις και οτι αν δεν την ειχαν διπλα τους ισως να ηταν ακομα πιο δυσκολα γι αυτες.
>me ekanes ki eklapsa!!!! makari k egw na ginw san th dikh mou mama!!!thn agapw para polu !! domna
>γαμωτο ειμαι στη δουλεια και κλαιω