Τη νύχτα στο δωμάτιό της…
Πριν ένα χρόνο, ακριβώς τέτοια εποχή, το δωμάτιο της μικρής μας ήταν έτοιμο. Η Αθηνά γεννήθηκε 1 μήνα και κάτι μέρες αργότερα. Όμως μέχρι να έρθει η μεγάλη αυτή μέρα, κάθε βράδυ που καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ και χαζεύαμε κάποια ταινία, ξαφνικά λες και κάποιος μας έδινε ένα αόρατο σύνθημα, κοιταζόμασταν με νόημα και έλεγε -πότε ο ένας, πότε ο άλλος-
«Πάμε να δούμε το δωματιάκι της;»
Μπαίναμε μέσα χαρούμενοι, χαιδεύαμε τα αρκουδάκια, βάζαμε μπρος το περιστρεφόμενο παιχνίδι με τη μουσική, ανοίγαμε την ντουλάπα και βλέπαμε τα τοσοδούλικα ρουχάκια της. Το επαναλαμβάναμε κάθε βράδυ με την ίδια χαρά και την ίδια έκπληξη. Πάντα με την ίδια συγκίνηση.
Το δωμάτιο κλειστό κατά τη διάρκεια της μέρας, για να μην μπαίνουν τα γατιά, για να μην έρχεται σε επαφή με το υπόλοιπο σπίτι, λες και έτσι θα το κρατούσαμε αποστειρωμένο για το εύθραυστο νεογέννητο που θα κατάφτανε σε λίγες μέρες.
Ένα χρόνο μετά, μπαίνουμε με την ίδια λαχτάρα στο δωμάτιό της και την χαζεύουμε πάνω από την κούνια της ενώ κοιμάται. Ο γάτος μας ο Schmuda κοιμάται στον καναπέ παραδίπλα, το πάτωμα είναι γεμάτο παιχνίδια, η ντουλάπα γεμάτη με μεγαλύτερα ρούχα. Δεν είναι αποστειρωμένο και σχεδόν ποτέ δεν είναι 100% τακτοποιημένο.
Εκείνες τις νύχτες λίγο πριν γεννηθεί, η καρδιά μου χτυπούσε με αγωνία για τη νέα ζωή που θα ερχόταν να αλλάξει τη δική μας ζωή. Τώρα πια δεν μπορώ να σας πω τι ακριβώς νιώθω.
Ξέρω μόνο ότι κάθε φορά που την χαζεύουμε ενώ κοιμάται, χαμογελάμε σαν χαζοί. Και δεν λέμε τίποτα. Νομίζω πως αυτή η ευτυχία πραγματικά δεν περιγράφεται όσες ωραίες λέξεις και να χρησιμοποιήσω…
>έτσι έτσι και δεν ξεπερνιέται αυτό το αίσθημα όσο χρονών και να γίνει το παιδί σου. Η αγάπη είναι διάχυτη παντού. Αυτές τις μέρες που είναι αδιάθετος ο μικρός νιώθω ακόμα μεγαλύτερη στοργή. Είναι ιερό πράμα οι γονείς τελικά.
>α ρε μανα!!!!ειδες πως σε κανει να νιωθεις ενα μωρο;;;;;;;; ΙΟΥΛΙΑ Δ.
>Ξέρω μόνο ότι κάθε φορά που την χαζεύουμε ενώ κοιμάται, χαμογελάμε σαν χαζοί. Και δεν λέμε τίποτα. Νομίζω πως αυτή η ευτυχία πραγματικά δεν περιγράφεται όσες ωραίες λέξεις και να χρησιμοποιήσω...
Aυτό τα λέει όλα..και εμείς ακριβως έτσι νιώθουμε
>τελικά όλοι τα ίδια κάνουμε.
αχ, έλληνες γονείς..........
>Κι εγώ Ολίβια τα ίδια σκεφτόμουν χτες το βράδυ την ώρα που αντιλήφθηκα ότι κι εγώ κι ο άντρας μου είχαμε αφήσει τα πιρούνια μας και χαζεύαμε τη μικρή που έτρωγε μαζί μας στο τραπέζι. Είναι αυτό το καρδιοχτύπι, όπως όταν είσαι πολύ ερωτευμένος...
>the sweetest post ever Olivia!!!!!!
you are definitely one happy mommy....
>Μαριτσακι τους ιδιους στιχους σκεφτομαστε!!!!!!!!!!
>οπως λεει και ο Θαλασσινος: Χίλια τραγούδια έγραψα
για να σε ζωγραφίσω
μα λόγια δεν υπάρχουνε
για σένα να μιλήσω... αυτο σκεφτομαι και εγω Ολιβια οταν την χαζευω!