Φοβάται ωρέ η μάνα;
Κάποια βράδια πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ένα σωρό αγχωτικά πράγματα. Με πιάνει κάτι σαν φόβος: φοβάμαι τα κινητά, φοβάμαι και τα μπισκότα, φοβάμαι μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε.
Ένα χρόνο τώρα έχουμε υιοθετήσει ως γονείς μια μέση στάση: δεν είμαστε με την καμία υποχόνδριοι μέχρι τρέλας, αλλά ούτε και εντελώς μα εντελώς κουλ. Δηλαδή ναι, δίνουμε στην Αθηνά μπισκοτάκι να φάει, αλλά δεν της δίνουμε… χοτ ντογκ. Την βγάζουμε βόλτα με κρύο, αλλά όχι και με βροχή (τι; Στο εξωτερικό δεν μασάνε!). Την βγάζουμε φωτογραφία με το κινητό μας, αλλά δεν της το δίνουμε να «παίξει». Δεν διαβάζουμε αναλυτικά τη σύσταση του κάθετι που αγοράζουμε, αλλά δεν πάμε και εντελώς στα τυφλά.
Στις αρχές το «Έλα μωρέ και εμείς που φάγαμε/ κάναμε/ ράναμε όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;» με έπειθε. Αλλά όσο μεγαλώνει η μικρή και μαζί της μεγαλώνω και εγώ, αναρωτιέμαι… Μήπως ακόμα δεν ξέρουμε τι πάθαμε;
Βλέπω και μαμάδες να αναρτούν συνεχώς στο Facebook άρθρα για μεταλλαγμένα, δηλητηριώδεις ουσίες, φάρμακα που ανακαλούνται, πέφτω και εγώ ούτως ή άλλως πάνω τους όλη μέρα και δεν μπορώ, με τρώει κάτι μέσα μου… Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα; Ποια είναι υπερβολικά και ποια βασίζονται σε αποδείξεις; (εδώ κολλάει και το παλιότερο κείμενο που σας είχα γράψει σχετικά με τις θεωρίες).
Και ενώ συνεχίζω να παίρνω αποφάσεις εξ ενστίκτου, είναι αυτά τα παλιοβράδια που με τρώει το μαύρο άγχος. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι αλλάζουν αφού γίνονται γονείς. Κάποιοι βγάζουν τρομερές φοβίες, άλλοι πάλι απλά αρχίζουν να σκέφτονται και πράγματα που δεν είχαν… σκεφτεί ποτέ να σκεφτούν!
Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τυχόν κρυώσει ή χτυπήσει η μικρή. Αυτά άλλωστε, θες δεν θες, υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι και εύχεσαι να τα αποφύγεις (αν και κομματάκι απίθανο).
Φοβάμαι όλους αυτούς τους καθημερινούς παράγοντες που έχουν γίνει κομμάτια της ζωής μας και την μακροπρόθεσμη επίδρασή τους. Ναι, ρε παιδί μου, έχω κάποια στιγμή φοβηθεί ακόμα και όλη αυτή την μπίχλα που βγάζουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων καθημερινά σε -σχεδόν- κάθε γωνιά της γης…
Eυτυχώς που δεν τα σκέφτομαι όλη μέρα, αλλά μόνο εκείνα τα τυχαία βράδια… Όπως το χθεσινό που ήταν σίγουρα λόγω των γενεθλίων της μικρούλας μας!
Και θέλω να σας ρωτήσω:
σας χτύπησε και εσάς κάποια στιγμή
η «έγινα γονιός και με έπιασε ένα άγχος»-φοβία;
>εμενα προσωπικα πολλες φορες!αλλα πιστευω πως και
πολλες γυναικες οταν γινονται μαμαδες τις πιανουν διαφορες φοβιες για τα παιδακια τους,μη παθουν το ενα μην παθουν το αλλο!γιατι εμεις που γεννηθηκαμε την εποχη του τσερνομπιλ?
ελπιζω να μην γινουμε καταπιεστικες αργοτερα στα παιδια μας!δεν ξερω ωρες ωρες νομιζω οτι δεν μπορουμε να προστατευτουμε απο μερικα πραγματα!τι να πω οσο το δυνατον περισσοτερη ψυχραιμια και ο Θεος βοηθος!
ΜΑΡΙΑ
>ax,Ολιβια - αστο καλυτερα, γιατι θα τρελαθεις....κανε οτι σουλεει το ενστιγκτο σου - μην τις στερεις οτι θελει καθε νορμαλ παιδακι - το μπισκοτακι,το παγωτακι - απλα ψαξου λιγο στην προελευση αυτων που αγοραζετε....οχι μονο για την μικρη αλλα και για το μπαμπα και τη μαμα της - γιατι η Αθηνα εσας χρειαζεται γερους και υγιεις διπλα της....( στα λεω εσενα, να τ'ακουω και γω....)
>Ε! εμένα θα το έχεις δει! τον τελευταίο καιρό δε σταματάω να γράφω για το φαγητό της, για το τί της έκοψα από τη διατροφή, τί της ξεκίνησα! Ίσως είναι εντελώς μάταιο, ίσως όμως να είναι μια καλή αρχή! Όλοι κάνουμε ό,τι θεωρούμε καλύτερο, όχι βέβαια, όπως λες να αγγίζουμε την υπερβολή... (αν και μεταξύ μας τα μπισκοτάκια της τα έκοψα, αλλά μόλις μου περάσει αυτή η "έγινα γονιός και με έπιασε ένα άγχος"-φοβία, θα τα ξαναρχίσω. Φάση είναι θα περάσει.)
>egw pali de skeftomai afta giati einai kati pou de borw na to antimetopisw - oson afora fagita ktl ktl ta kafsaeria kai ola ta sinafh....se afta eimai cool giati de pernaei apo to xeri mou na kanw kati. Egw exw alles fovies pio sovares nomizw gia mena panta - narkwtika - dustiximata - apagoges - purkages - seismous kai katapontismous pou lene... Kathe mera tha perasei apo to mualo mou kati tetoio alla de to kanw viwma opote perna...oso tha megalwnei omws ? ekei na dw ti tha kanw....Ouf.......PANAGITSA MOU NA PROSEXEIS TO PAIDAKI MOU KAI OLA TA PAIDAKIA TOU KOSMOU...
>ολιβια ετσι ειμαι κ εγω φοβαμαι κ τι σκια μου που λεει ο λογος αφτα που γραφεις καθε φορα ειναι σαν να μας διαβαζεις!!!ΜΠΡΑΒΩ ΣΟΥ Κ ΠΑΛΙ!!!
ευαγγελια πατρικιου!!!