Μόνοι στο σπίτι!
 |
| «Μαμά, μπαμπά, σας βλέπω!!» |
Την ιδέα την έριξε λίγο πριν τα γενέθλιά της ο Μάνος. «Θέλεις όταν θα φύγουν οι γονείς σου -είχαν έρθει για το πάρτι της- να πάρουν λίγες μέρες και την Αθηνά μαζί τους;«
Συμφώνησα αμέσως. Κυρίως γιατί ξέρω πόσο λαχταρούν να περάσουν χρόνο με τη μικρή. Μένουμε τόσο μακριά και την βλέπουν σπάνια. Μετά σκέφτηκα ότι και για το ίδιο το παιδί θα είναι μια καλή αλλαγή: το σπίτι της είναι οικείο, θα έχει τα αγαπημένα της σκυλάκια, αλλά και τη γιαγιά, την προγιαγιά και τον παππού να ασχολούνται μαζί της 24 ώρες το 24ωρο. Θα δει και άλλους ανθρώπους, θα πηγαίνει βολτούλες, ε και στο κάτω κάτω θα είναι λίγες μερούλες όλες και όλες.
Όταν το έγραψα στο Facebook οι μισές μαμάδες μάς ευχήθηκαν να περάσουμε καλά (τόσο αυτή όσο και εμείς), ενώ οι άλλες μισές είπαν ότι δεν θα το έκαναν ποτέ.
Να σας πω την αλήθεια, δεν το έκανα καν με μισή καρδιά. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που το μωρό μου ήταν το αυτοκολλητάκι μου, ζούσε με τη μαμά κάθε μέρα όλη μέρα. Από την άλλη μιλάμε για ένα παιδάκι που δεν έχει πρόβλημα με την αλλαγή περιβάλλοντος, κοιμάται πάντα όπου και να το βάλεις, δεν έχει θέματα με φαγητό ή οτιδήποτε σχετικό.
Επίσης αν και με τη μαμά μου έχουμε αραιά και πού κάποιες διαφωνίες σε κάποια θέματα, σε γενικές γραμμές είμαστε της ίδιας λογικής όσον αφορά το μεγάλωμα ενός παιδιού. Δεν αγχώνομαι δηλαδή μήπως μας την… κακομάθουν ή μήπως την βγάλουν εκτός προγράμματος.
Μισή μέρα που έχουμε να την δούμε, πάντως, ο Μάνος είναι σαν δυστυχισμένο γατί που πεινάει και δεν μπορεί να αρπάξει το ψάρι πίσω από το τζάμι. Του λείπει πολύ. Εγώ από την άλλη νομίζω πως ακούω τη φωνή της ή ότι θα γυρίσω και θα την δω να παίζει στο σαλόνι. Επίσης λίγο πριν σκέφτηκα «Αμάν, μας τελειώνουν τα γιαούρτια! Τι θα φάει το παιδί το απόγευμα;»
Νομίζω πως το βράδυ θα περάσουμε λίγο δύσκολα. Αλλά ειλικρινά αν αισθανθώ ότι δεν αντέχω (-ουμε) άλλο, θα πάω να την παρω.
Η φίλη μου η Δέσποινα με πήρε τηλέφωνο σήμερα πρωί πρωί και μου είπε να μην αισθανθώ τύψεις που έστειλα το παιδάκι μου εκδρομή και δεν με τρώει το μαύρο άγχος. Και η αλήθεια είναι ότι τα λόγια της ήταν βάλσαμο, γιατί για μια στιγμή φοβήθηκα ότι ίσως είμαι υπερβολικά τολμηρή. Τα ίδια μου έγραψε χθες και η Νίκη σε μήνυμά της, αλλά και πολλές μανούλες στο Facebook.
Νομίζω ότι και σ’ αυτό το θέμα λίγο πολύ ισχύει ο γενικός «κανόνας»: αν η μαμά είναι ευτυχισμένη, τότε όλα είναι καλά. Καταλαβαίνω τη μαμά που δεν αισθάνεται άνετα με το να αποχωριστεί το παιδάκι της για περισσότερο από λίγες ώρες, καταλαβαίνω, όμως, ακόμα και αυτή που θέλει απλά λίγες μέρες για να ξεκουραστεί.
Εμάς πάντως το πρόγραμμα μόνο ξεκούραση δεν έχει, χεχε!
Η Αθηνά πάντως μέχρι στιγμής τα περνάει ζάχαρη! Παίζει με τον Billy τον σκύλο, στο αεροπλάνο «διάβασε» περιοδικό και ήπιε χυμό, το μεσημέρι έφαγε μακαρονάκια που της έκανε η προγιαγιά, έπαιξε με τα παιχνιδάκια που πήρε μαζί της και τώρα κοιμάται για μεσημεράκι.
Εμείς… για να δούμε… θα αντέξουμε;;;
>@Ανώνυμος
Συμφωνώ απόλυτα με τον Ανώνυμο. Όταν γέννησα τον μικρό μου είχα μετακομίσει σε μια καινούρια πόλη και δεν είχα φίλους και ήμουν στο εξωτερικό οπότε ούτε παππούδες. όταν γύρισα Ελλάδα ήμουν τόσο κολλημένη με τον μικρό που τρόμαζα και εγώ η ίδια. Τον πηγαίνω λοιπόν για μια εβδομάδα σχεδόν κάθε μήνα και τον χαίρονται και τρελαίνεται και αυτός. Και εγώ πιστεύω ότι είναι ένα δώρο που δεν θέλω να του το στερήσω και πραγματικά του κάνει πολύ καλό. έχει μάθει να διαχωρίζει το κάθε περιβάλλον,έχει άλλες συνήθειες εκεί και όταν γυρίζει στο σπίτι μας επανέρχεται στις δικές μας συνήθειες χωρίς πρόβλημα. Είναι ευτυχισμένος με αυτές τις αλλαγές και το κάνει απο 10 μηνών μέχρι και σήμερα που είναι 2. Πραγματικά δεν το κάνω μόνο για μένα. Θα έλεγα ότι το κάνω περισσότερο για τον μικρό
Θέλω να είναι ευτυχισμενος και οτιδήποτε τον κάνει ευτυχισμένο εγώ θα του το δίνω απλόχερα και χωρίς εγωισμούς, όσο και να μου λείπει.
Τι καλύτερο απο το να παίρνει αγάπη απο παντού και να νοιώθει και ένα δεύτερο σπίτι σαν το σπίτι του. Το τι κράξημο έφαγα απο όλο το χωριό της μαμάς μου που το στέλνω δεν λέγεται. Νομίζουν ότι το κάνω για την δική μου καλοπαίραση αλλά δεν με νοιάζει. Κάνω ότι καλύτερο για τον γιό μου και μετά για εμένα
mamadimi