Κλισέ αλλά αληθινό: μα ΠΩΣ μεγαλώνουν τόσο γρήγορα;
 |
| 2 μηνών στην αγκαλιά του Κανέλλου! |
Όταν γέννησα μου έκαναν εντύπωση οι αντιδράσεις των φίλων μας με λίγο μεγαλύτερα παιδιά. Μιλάμε για παιδάκια από ενός έως τριών ετών, άρα όχι τοοοοοόσο μακριά από τη φάση ενός νεογέννητου.
Οι περισσότεροι έπαιρναν την μικρούλα μας αγκαλιά και τους έπιανε φόβος μην τους… πέσει.
"Καλά καλέ, τρία παιδιά έχεις!"
"Τι νόμιζες;; Το έχω ξεχάσει!!!"
Άλλοι πάλι έβγαζαν κραυγούλες ενθουσιασμού λες και για πρώτη φορά έβλεπαν ένα ανθρωπάκι τόσο μικρό.
"Μα καλά ήταν και το δικό μου κάποτε έτσι;", ρωτούσαν
Ε ναι λοιπόν. Όσο κλισέ και να ακούγεται, το μωρό μεγαλώνει σε χρόνο dt και το "Απόλαυσέ το τώρα που είναι τόσο μικρό, γιατί ούτε που θα καταλάβεις πότε μεγάλωσε" είναι πραγματικό. Όσο το ζεις δεν το καταλαβαίνεις, αλλά να που "σβήνει" το πρώτο του κεράκι και κοιτάς νοσταλγικά τις παλιές φωτογραφίες και αναρωτιέσαι "Θεέ μου, πότε ήταν τόσο μικρό;;"
Και ναι, πας να πιάσεις στα χέρια σου ένα μωράκι π.χ. ενός μήνα και φοβάσαι μην το σπάσεις, μιας και τα χέρια σου έχουν συνηθίσει στην σταδιακή αύξηση βάρους του κάποτε -πάνω κάτω- τρίκιλου μωρού σου.
Είναι εντυπωσιακό, συγκινητικό και υπέροχο.
Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από τον καιρό που ήμουν έγκυος. Δεν θυμάμαι πώς ήταν να έχω ένα μωρό στην κοιλιά. Και τώρα πια μένω με το στόμα ανοιχτό όταν βλέπω πόσο μικροσκοπική ήταν η κόρη μας όταν γεννήθηκε.
Ακριβώς λόγω της μεγάλης αυτής ταχύτητας, ενώ όταν γέννησα για αρκετό διάστημα έλεγα "Άντε πότε θα περάσει λίγος καιρός να κάνουμε ένα ακόμα νινί;", τώρα πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να το τρενάρει οοοοοόσο πάει. Γιατί μόλις -και αν- έρθει το δεύτερο νινί και περάσει με ταχύτητα φωτός στην παιδική ηλικία, θα μου λείψουν όλα αυτά… Θα μου λείψει η μυρωδιά, θα μου λείψει η καλαθούνα, θα μου λείψει το παιχνιδάκι που παίζει νανουρίσματα, θα μου λείψει να έχω ένα μωράκι γαντζωμένο πάνω μου όλη μέρα…
Ναι, το φαντάζομαι πως η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της… Αλλά αυτή η αίσθηση του φρέσκου, νεογέννητου πλάσματος στις χούφτες σου είναι αξεπέραστα μοναδική..!!
Ολίβια
>Ιωαάννη μην αγχώνεστε, θα σας έρθουν όλα από ένστικτο!
Αυτό που προτείνει η Ρούλα μου φαίνεται πολύ καλό, εμείς ευτυχώς είχαμε πολύ καλή μαιευτήρα και παιδίατρο και μας βοήθησαν πολύ γιατί δεν είχαμε κανένα μωράκι στις οικογένειές μας για να έχουμε πρόσφατη εμπειρία!
Επίσης εμάς μας βοήθησε πάρα πολύ το να διαβάζουμε σχετικά βιβλία για εγκυμοσύνη και μωράκια, τώρα διαβάζω ένα που νομίζω ότι θα σας βοηθούσε, είναι το "Με το μωρό στην αγκαλιά" της Αντιγόνης Ωραιοπούλου http://www.books.gr/ViewAuthor.aspx?AuthorId=12603
Και φυσικά το " Τι να περιμένεις τον πρώτο χρόνο του μωρού σου" http://www.dioptra.gr/page.aspx?itemID=PPG184_1239
Με το καλό να το δεχτήτε το μωράκι σας!!
>Aχ να δεις ποτε θα γινει η κορη σου 18-19....ουτε που θα το καταλαβεις! τρεχει η ζωη κ μεγαλωνουμε ολοι μας!!! να ειμαστε γεροι :)
>να 'στε καλά.
Σας ευχαριστώ και πιστεύω σε ένα χρόνο να αναρωτιέμαι και εγώ "βρε πως μεγάλωσε !!!" και να δίνω συμβουλές σε άλλους "νέους" ;-)
Ιωάννης
>Ιωάννη όλα αυτά που ρωτάς δύσκολο να στα μάθουμε απαντώντας εδώ.. Αν αρχίσουμε και γράφουμε η κάθε μια το "κοντό και το μακρύ της", τότε είναι που θα πελαγώσεις χειρότερα!
Αν μένετε στην Αθήνα, θα σου προτείνω να πάτε εδώ: www.fainareti.gr
Είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που βρίσκεται στην πλατεία της Ν. Σμύρνης και παρέχει δωρεάν μαθήματα σε μέλλουσες μαμάδες και μπαμπάδες. Στα μαθήματα αυτά καλύπτονται θέματα που αφορούν την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, το θηλασμό, τη φροντίδα του παιδιού και τη φροντίδα της λεχώνας. Και η υποστήριξη και οι συμβουλές συνεχίζονται και μετά τη γέννα.
Έμείς τα παρακολουθήσαμε και ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να'χουμε κάνει! Πολύτιμα μαθήματα - αξιόλογοι άνθρωποι!
Πάντως, μην ανησυχείς, λίγες μέρες θα περάσουνε με το μπεμπε στο σπίτι και "θα του πάρετε τον αέρα"! Βοηθάει πολυ και το rooming in (το να έχεις το μωρό σου κοντά σου συνέχεια κατά την παραμονή στο μαιευτήριο). Εξοικιώνεσαι από την πρώτη μέρα και όταν γυρνάς στο σπίτι δεν σου φαίνονται όλα βουνό! ;-)
Με το καλό να δεχτείτε το πριγκηπόπουλο! :-)
Ρούλα
>Ιωαννη με το καλο να υποδεχτειτε τον petite prince σας! Εγω ειμαι μαμα σχεδον 3 μηνων οποτε τα εχω ολα πολυ προσφατα οπως και ο αντρας μου!
Να δωσεις πολλες αγκαλιτσες στο παιδι σας και πολυ βοηθεια στη μαμα του!Εμενα ο αντρας μου ανεβηκε ακομη περισσοτερο στα ματια μου απο τοτε που εμεινα εγγυος.Με βοηθαει με καθε τροπο που υπαρχει(οσο μπορει φυσικα γιατι ειναι και αντρας, δεν τα καταλαβαινει ολα!) Ολα ειναι απλα και ομορφα και μην ανησυχεις για το κλαμα.Συντομα θα μαθετε να επικοινωνειτε με το μωρο και να ερμηνευετε το κλαμα του.
Αθηνα
>σιγα σιγα με ηρεμια υπομονη και τιποτα αρθρα και βιντεακια στο ιντερνετ θα τα μαθεις ολα..ασε που το πατρικο ενστικτο θα σου ξυπνησει πρωτογνωρα συναισθηματα και εγρηγορση που δεν θα φανταζεσαι οτι θα μπορουσες να τα ειχες.μια χαρα θα τα πας.με το καλο το νινι.
>Ιωάννη όταν με το καλό γεννηθεί ο πρίγκηπας σας θα είναι σαν να τα ξέρετε όλα με έναν μαγικό τρόπο! Όλα θα πάνε καλά μην αγχώνεσαι καθόλου. Το σχόλιο του άντρα μου ''ο γιος σου θα σου δείχνει κάθε φορά τι χρειάζεται, κι εσύ πάντα θα καταλαβαίνεις''
>Ετσι ειναι Ολιβια, και γω καθε μερα αυτο λεω,ποτε μεγαλωσε η Κυριακη μου, ποτε μεγαλωσε???????????Ειναι ολοκληρο κοριτσακι τωρα , οχι μωρουλίνι. Στις 31-3 εχουμε τα πρωτα μας γενεθλια και ειναι υπέροχο.Και η μωρουδιλα ομως ηταν ΤΕΛΕΙΑ .!!!!!!!!!
Ιωαννη, μια συμβουλη θα σου δωσω ΟΧΙ ΑΓΧΟΣ!!!!!! Χαλαρα, και εσυ και η γυναικα σου. μονο ετσι θα το ευχαριστηθειτε. εγω με τον αντρα μου τρελαθηκαμε τις πρωτες μερες και αυτο δεν ηταν καλο.
οσο περναει ο καιρος θα ομαλοποιουνται τα πραγματα ,αλλα και παλι ηρεμα. Ειναι λιγο λουκι το πρωτο διαστημα αλλα αξιζει. Υπομονη στην αρχη. ειναι ολα υπεροχα. αντε, με το καλο!!!!!!!
>Ιωάννη μην αγχώνεσαι!! Η αρχή πάντα είναι λίγο κάπως... αλλά θα παίρνεις βαθειές ανάσες και κάθε φορά θα είναι και πιο χαλαρή! Απολαύστε το όσο περισσότερο μπορείτε και βάλτε στην άκρη τα άγχη. Κάθε παιδάκι έχει τους δικούς του κώδικες, το δικό του κλάμα, θα τα μάθετε όλα μέρα με τη μέρα. Είναι άλλος κόσμος το να είναι κανείς γονιός-μαγικός! Με το καλό να έρθει το αγοράκι σας, με υγεία!
Έλλη
>Iωαννη με το καλο να υποδεχτειτε το μωρακι σας! τις ιδιες αγωνιες και αποριες ειχα και εγω με τον αντρα μου, αλλα οταν ηρθε η ωρα η καλη, τα ξεραμε ολα, θαρρεις απο χρονια! το ενστικτο σας σιγουρα θα σας οδηγησει ωστε ολα να τα κανετε οπως πρεπει.
δεν ειναι τοσο περιπλοκο οσο νομιζουν-δικαιως-ολοι οι νεοι γονεις! χαλαρωστε κι απολαυστε τις πιο ομορφες στιγμες της ζωης σας!
>Ανώνυμος μην φοβάσαι. Αγάπη και υπομονή θέλει το μωρό. Α! Αγάπη και υπομονή θέλει και η γυναίκα σου. Είναι ευαίσθητη η λεχώνα.
Ολίβια για άλλη μια φορά, στο μυαλό μου είσαι.
Κοιτάω στην ψηφιακή κορνίζα το ωρών βρέφος και βλέπω κοντά μου την μικρή μου ταλιμπάν. Σε δυο βδομάδες γίνεται ενός έτους!Μεγαλώνει ταχύτατα, αλλά έχω ευχαριστηθεί , το κάθε δευτερόλεπτο μαζί της. Είμαστε αυτοκόλλητες.
Όσο για το δεύτερο...κι εγώ παρομοίως ενώ βιαζόμουν τώρα λέω να τρενάρω λίγο. Λίγο όμως, να κατά το καλοκαίρι θα βάλουμε μπρός. Ήδη 2 φίλες μου, που γεννήσαμε μαζί, είναι έγκυες στο δεύτερο και ο άντρας μου ζηλέυει!
>βρε κορίτσια, (μάλλον είμαι ο μόνος άνδρας εδώ) δώστε μου λίγο κουράγιο.
Σε 60 ημέρες περιμένω τον petit prince (όπως τον αποκαλεί η σύζυγός μου) και έχω αρχίσει να παθαίνω πανικό (είναι το πρώτο μας).
Πως το πλένουν, πως το ταΐζουν, τι σημαίνει το κάθε κλάμα κτλ κτλ κτλ κτλ ......
Ιωάννης
>Τώρα που γέννησα την κορούλα μου μου ρχονται όλα ξανά. Τα είχα ξεχάσει λες και είχα γεννήσει τον Νίκο πριν αιώνες.
Θυμαμαι όταν έλεγες ότι θες και άλλο νινί και είχα σχολιάσει ότι όσο είναι μικρό θες και άλλο ένα. Όσο όμως μεγαλώνει θα θες να το τρενάρεις. Αν δεν πιεζόμουν λόγω δουλειάς δεν έκανα δευτερο παιδί τόσο σύντομα. Θα περίμενα κανά χρόνο ακόμα να χαρώ το πρώτο μου.
Αλλά αυτή η γαλατοξινιλομπεμπεκίλα είναι όλα τα λεφτά.Μου χε λείψει τελικά.
>Ολίβια μπορείς για αυτό το λόγο να κάνεις περισσότερα από 2 παιδάκια!!!! ;P
>το δευτερο δεν το καταλαβα πως εφτασε 1 χρονων,ουτε που θυμαμαι!!οκ η μεγαλη ειναι 2,5 αλλα μου λειπει το νινι που με ειχε αναγκη ολη την ωρα!τωρα διαλεγει τα ρουχα της κ του αδερφου της,εχει αποψη για ολα κ η μαμα;;;που ειναι το μωρο της;;δηλαδη το επομενο σταδιο πιο ειναι;;θα μου φερει τον γαμπρο κ εγω θα βλεπω στα ματακια της το 2,5 χρονων κοριτσακι μου!!!οσο για τον γιο;;;;ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μεγαλωσει....εξω απο το στρατοπαιδο θα ειμαι με το ταπερ με τα κεφτεδακια!! ιουλια δ.
>Ολίβια μάλλον τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι μετά τον χρόνο ξαφνικά είναι σαν να έχεις άλλο παιδί - ένα μεγάλο πια παιδί. Κι εγώ το έπαθα... Στο πρώτο λες ''πότε θα μεγαλώσει, πότε θα περπατήσει, πότε θα πει λεξούλες...'' και τώρα πια στο δεύτερο περιμένω υπομονετικά... και ρουφάω την κάθε στιγμή της βρεφικής αυτής ηλικίας, από την ''μωρουδίλα'' μέχρι το απαλό -όσο δεν πάει- δερματάκι του!