Με το που σβήσει ένα μωρό το πρώτο του κεράκι, κάθε μα κάθε μέρα είναι και μια νέα περιπέτεια και συνοδεύεται από μία και δύο και τρεις νέες ανακαλύψεις.

Μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου η Αθηνά ήταν το πιο ήσυχο παιδί του κόσμου. Τόσο ήσυχο που ώρες ώρες ανησυχούσα. Μου φαινόταν απίστευτο το ότι καθόταν και έπαιζε ήρεμα και καλά πάνω στο χαλί για μία ώρα και, ότι δεν έκλαιγε, ότι δεν τσατιζόταν.

Αφήστε που δεν μπουσουλούσε, ούτε έκανε καμιά προσπάθεια να περπατήσει και με είχαν ζώσει τα μαύρα φίδια. Ναι, το παραδέχομαι, είχα πάθει έναν μίνι πανικό. Σε σημείο να πάρω την παιδίατρό μας και να της κλαφτώ να μου συστήσει έναν νευρολόγο. Η Ζωή γέλασε και μου είπε «Κοίτα, δεν χρειάζεται νευρολόγο το παιδί, αλλά είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω«. Ο Μάνος ούτε να το συζητήσει, με περνούσε για τρελή.

Ευτυχώς, όντως, δεν χρειάστηκε νευρολόγος (και όχι τίποτα, δικαιώθηκε και ο Μάνος, χαχα). Γιατί από τις 24 Φεβρουαρίου και μετά, από την ημέρα των γενεθλίων της δηλαδή, η κόρη μας άλλαξε. Η κόρη μας πια αλωνίζει σε όλο το σπίτι, στηριζόμενη μεν, αλλά είναι πια θέμα χρόνου να φύγει μόνη της, μπουσουλάει τύπου κομμάντο-σκουλήκι (ο καθένας με τον τρόπο του), θέλει να παίζουμε μαζί της, δεν κάθεται ήσυχη σε ένα μέρος πάνω από λίγα λεπτά, μαθαίνει τώρα να ζωγραφίζει με κηρομπογιές (ναι, ναι, μπορεί να είναι νωρίς, αλλά το τόλμησα!), αύξησε το λεξιλόγιό της, έγινε πιο κοινωνική, θέλει να τρώει μόνη και τραγουδάει όλη μέρα. Όλη μέρα όμως!

Εξακολουθεί και κάνει ντροπές όταν είναι με ξένους ή ανάμεσα σε πολύ κόσμο, αλλά σιγά σιγά το ξεπερνάει και αυτό (ε είναι και ιχθύς, μία συστολή πάντα θα την έχει όπως μου λένε!).

Φανταστείτε ότι κουράζεται τόσο πολύ από το συνεχές πήγαινε έλα, σκαρφάλωμα και παιχνίδι που έχει μεταφέρει την ώρα του ύπνου της από τις 9 στις 8. Δυο φορές αποκοιμήθηκε την ώρα που της ετοίμαζα το γάλα και την τάισα κοιμισμένη. Τόσο κουρασμένη ήταν!

Για να μην πω για την ανάπτυξη… Από τη Δευτέρα που την έφερα πίσω στην Αθήνα μέχρι σήμερα που σας γράφω, αισθάνομαι ότι έχει ψηλώσει. Μπορεί να είμαι τρελή… Θα δούμε την Δευτέρα που θα πάμε για εμβόλιο και θα μετρηθούμε μετά από 3 μήνες…

Το έβλεπα και στα παιδάκια των φίλων μου: ακόμα και στις φωτογραφίες έβλεπα τεράστια διαφορά βδομάδα με τη βδομάδα μετά τον πρώτο χρόνο…

Μέσα μου ελπίζω -παρά τη ζωηράδα- να συνεχίσει να είναι καλόβολο παιδάκι και να μην μεταλλαχτεί σε τερατάκι όπως με είχαν προειδοποιήσει διάφορες κυρίες…

«Έτσι ήσυχος ήταν και του αδερφού μου ο γιος και τώρα κάθε τρεις και λίγο τον τρέχουμε για ράμματα«

Σας αφήνω… Πάω να μαζέψω το χάος στο σαλόνι! Το έχουμε κάνει κανονικό παιδότοπο!