Φωτογράφοι απαλύνουν τον πόνο της απώλειας
Κάποια στιγμή έπεσα τυχαία πάνω σε κάποια βίντεο στο Youtube που εκ πρώτης όψεως έμοιαζαν με συνηθισμένα βίντεο γέννησης μωρού. Την πρώτη μάλιστα φορά μου πήρε αρκετά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω ότι αποτελούσαν στην ουσία βίντεο στη μνήμη μωρών που είχαν πεθάνει στη γέννα. Οι γονείς αγκάλιαζαν το μωρό τους, το ίδιο και τα αδερφάκια του, το έντυναν, το φιλούσαν, το στόλιζαν, χαμογελούσαν στον φακό. Στην ουσία, έπρεπε να διαβάσει κανείς την περιγραφή του βίντεο ή να είναι πολύ παρατηρητικός για να καταλάβει ότι το μωρό δεν ήταν πια ζωντανό.
Μπορεί να φαντάζει μακάβριο ή ψυχοφθόρο, αλλά όλα δείχνουν πως για πολλούς το να περάσεις έστω λίγες στιγμές με το μωρό σου είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Προσωπική εμπειρία δεν έχω, αλλά ξέρω ότι πριν από μένα γεννήθηκε η μεγαλύτερη αδερφή μου, την οποία δεν γνώρισα ποτέ, γιατί πέθανε στη γέννα (στον 8ο μήνα κύησης). Οι γονείς μου δεν είδαν ποτέ εκείνο το μωρό και μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι ήταν κάτι που η μητέρα μου δεν ξεπέρασε και ούτε πρόκειται να ξεπεράσει ποτέ.
Όσο σοκαριστικό, λοιπόν και αν είναι το να βγαίνεις οικογενειακές φωτογραφίες με το μωρό σου, δεν παύει να είναι -για πολλούς ανθρώπους- ζωτικής σημασίας.
Γιατί σας τα γράφω τώρα όλα αυτά;
Σήμερα η Έλενα μου έστειλε e-mail προωθώντας μου το site nowilaymedowntosleep.org
Φωτογράφοι προσφέρουν αφιλοκερδώς αναμνηστικές φωτογραφήσεις σε γονείς που βίωσαν την απώλεια του παιδιού τους. Όπως λένε και οι ίδιοι «Παλιότερα οι γιατροί συνιστούσαν στους γονείς να μην δεθούν με το παιδί τους, όταν κατά τη διάρκεια της κύησης διαπίστωναν ότι το παιδί δεν θα επιζούσε για πολύ μετά τη γέννα. Τώρα πια αυτό έχει αλλάξει, είναι σημαντικό για τους ίδιους τους γονείς να κρατήσουν μια ανάμνηση ότι το παιδί τους όντως υπήρξε»
Είναι σίγουρα ένα πολύ δύσκολο θέμα, όμως έχει πραγματικό ενδιαφέρον:
Εγώ έχασα το μώράκι μου μόλις 8 ώρες μετά την πρόωρη γέννηση του. Λόγω του ότι εγώ ήμουν σε κλινική και ανάρρωνα απο καισαρική και φυσικά απο το σοκ της απώλειας με ένα σωρό ηρεμιστικά, και το μωρό μας ήταν στο νοσοκομείο ο γιατρός ούτε που το συζητούσε να με αφήσει να πάω να το δω. Δόξαζω το Θεό που φώτισε τον άντρα μου να αγνοήσει όσα έλεγαν οι γιατροί και να βγάλει φωτογραφία το μωράκι μας και να μου δώσει την επιλογή να το δω όποτε θα νιώθω έτοιμη. Και δοξάζω το Θεό που μας φώτισε να το αεροβαφτίσουμε και να το θάψουμε στον οικογενειακό μας τάφο. Θεωρώ ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό και βοηθάει απίστευτα στο πένθος και δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για τις φωτογραφίες του "αστεριού" μας γιατί είδα και με τα μάτια μου τον καρπό του έρωτα μας, έχω την φωτογραφία του στο καντηλάκι μας και βλέπω τον κούκλο μας και νιώθω πως μας προστατεύει απο εκει που είναι. Ούτε ο άντρας μου μετανιώνει μας βοήθησε απίστευτα, ήταν το παίδι μας και θα είναι για πάντα ακόμα και αν δεν το κρατήσαμε στην αγκαλιά μας/
δυστυχώς θα μιλήσω ως παθούσα γιατί μένω ΗΠΑ... πριν ακριβώς έναν χρόνο έχασα το κοριτσάκι μου 17 εβδομάδων, αποφάσισα να το γεννήσω κανονικά πράγμα που έβρισκε αντίθετους τους γιατρούς μου αλλά μου έκανε την χάρη τελικά... λοιπόν από την ώρα που μπήκα στο νοσοκομεία κάθε νοσοκόμα που έμπαινε στο δωμάτιο με ρωτούσε αν θέλουμε να το δούμε να το κρατήσουμε και να το φωτογραφίσουμε... εμείς δεν θέλαμε, ήταν ήδη βαρύ όλο αυτό και δεν το αντέχαμε... κάποια στιγμή με έπιασε υστερία και άρχισα να φωνάζω να σταματήσουν να με ρωτάνε αν άλλαξα γνώμη! δεν το μετάνιωσα... βέβαια φωτογραφία του μωρού μου υπάρχει, στο νοσοκομείο έχει δημιουργηθεί ένα κουτάκι, με τα στοιχεια του μωρου μου και μια φωτογραφία του, το οποίο μπορώ να πάω να το πάρω και ύστερα από πολλά χρόνια... αν βρω κουράγιο ίσως κάποτε πάω να το πάρω και την δω...
Ακόμη κι αν πέθανε ήταν εδω, μέρος της οικογένειας... Συμφωνω απόλυτα!
μονο πονο θα μπορουσε να νιωσει καποιος βλεποντας τις φωτο ενος μωρου που δεν προλαβε καλα καλα να αγκαλιασει..... εχω ενα υπερηχο απο το μωρο που δεν καταφερε να ερθει στην ζωη κ το εχω κριμενο, καθε φορα που παιφτει στα χερια μου ποναω. Εχουν περασει 20 χρονια απο τοτε ημουν μολις 18 ετων, πονεσα πολυ... περασαν παρα πολλα χρονια για να μιλαω για αυτο κ να μην υποφερω. Τωρα το θυμαμε σαν το μωρακι που ηρθε κ μου εδωσε την παρουσια του κ λιγες στιγμες ευτυχιας!!!! Εχω τρια παιδια αλλα παντα μιλαω για τεσσερης εγκυμοσυνες δεν θα το ξεχασω ποτε παντα θα ειναι ενα αγγελουδι μου!!!!
ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ.ΣΥΓΛΟΝΙΣΤΙΚΟ VIDEO ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ.ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΆΚΙΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ!
κι ομως ειναι η καλυτερη ψυχοθεραπεια!!!εχασα το πρωτο μου αγορακι μετα απο 8 ωρες που γεννηθηκε....το αντιμετωπισα γιατι καθημερινα κοιταζα τη φωτογραφια του και ετσι κοιταζα το προβλημα μεσα στα ματια!οσο περιεργοκαι να ακουγεται απο τον μικρο μου πηρα τοση δυναμη που δεν μπορουσα να φανταστω οτι την ειχα! τωρα , μετα απο 2 χρονια και κατι κραταω στην αγκαλια μου τον 14 μηνων γιο μου αλλα παντα υπαρχει και η εικονα του που καλως ή κακως εχει φωτογραφησει ετσι και αλλιως το μυαλο μου!τελικα δεν εχει να κανει με το αν εχεις φωτο ή οχι, απλα το ζεις και μαθαινεις να κοιτας μπροστα και πιο περα απο το προβλημα σου!
Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω, και ευτυχώς είμαι στην δουλειά και δεν μπορώ να κλάψω. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ για τις μανούλες αυτές. Αλλά αν είχε συμβεί σε μένα κάτι τέτοιο, θα είχα κάνει αναμνηστική γωνίτσα στο σπίτι μου για το μωρό μου, μαζί με τις φωτογραφίες του και τα πραγματάκια του, να είναι παρόν κάθε μέρα στο σπίτι μας,όχι ότι υπάρχει περίπτωση να το ξεχνούσα.. δεν το κατάφερα και κλαίω κ εγώ
Μακαρι να ειχα και γω μια τετοια φωτογραφια.Παναγια μου, μακαρι
Ευχομαι καμια μανα να μη το ζησει αυτο..
Δε μπορω να σταματησω το κλαμα.Με συγκλονισε..με ταρακουνησε που πολλες φορες αγανακτω με τα δικα μου παιδια.Ευχομαι καμια μανα να μ
απίστευτα συγκινητικό το βίντεο... δεν ήξερα πως υπήρχαν αυτοί οι εθελοντές. Ευχαριστούμε Ολίβια που μας το έδειξες.
eyxomai kamia manoula na min mpei stin epilogi afti... o kathenas vionei tin apoleia me ton diko tou tropo...gia allous mia foto einai parigoria...gia allous kakia anamnisi... pantos ego pistevo pos otan kapoios yparxei esto kai gia mia ora...yparxei...kai foto na min yparxei, i eikona paramenei mesa sou xaragmeni...
Εχω χασει το πρωτο μου μωρακι 9 ημερων εχω καποιες φωτογραφιες της και ειναι αρκετα ψυχοφθορο τις εχω κρυμμενες για να μην τις βρησκω μπροστα μου και με πιανει το παραπονο οχι πως περναει μερα χωρις να την σκεφτω αλλα το να καθησω να φωτογραφηθω σαν να την ειχα οχι ψυχοθεραπεια αλλα ακριβως το αντιθετο μου φαινετε
Τέτοιες μέρες πριν απο 7 Χρόνια έχασα ένα κοριτσάκι στη 37 εβδομάδα κύησης. Μέχρι σήμερα μου λείπει Αυτό το πλάσμα δεν το γνώρισα ποτέ. Έμεινα μόνο τα ρπυχαλάκια της να μου θυμίζουν τη γλυκεια προσμονή. Σήμερα έχω 3 υπέροχα πλάσματα στην αγκαλιά που δεν τα χορταινω. Εκείνη όμως η δεσποινης θα είναι το αγγελουδάκι μας που θα κοιτα από τον ουρανό. Ευτυχώς που δεν έχουμε κάποια φωτογραφία ... Ο πόνος είναι πιο απαλος !! Καλα Χριστούγεννα !!
Λυπαμαι αλλα δεν νομιζω να αντεχα κατι τετοιο... Οτι και να ειναι, μια ψυχουλα εχει φυγει... Δεν θα μπορουσα να κρατησω ενα αψυχο κορμακι στα χερια μου...
ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΕΧΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ. ΕΜΕΝΑ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΧΑΣΕ 5 ΠΑΙΔΙΑ(ΕΓΩ ΤΡΙΤΗ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΕΒΔΟΜΟΣ)ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 7 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΠΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΝΝΟΥΣΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ. ΠΑΝΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΤΑ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ. ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΛΛΑ…..Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΟΣ. ΑΚΟΜΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΦΥΣΙΚΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΑΣΕ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕ, ΕΑΝ ΕΙΧΕ ΦΩΤΟ ΘΑ ΤΗΝ ΓΥΡΙΖΑΝ ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΨΥΧΟΦΘΟΡΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΗΝΕΣΑΙ ΓΙΑ ΦΩΤΟ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΔΑΚΡΥΑ. ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΑΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΟΝΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΟΣΟ
εχω σοκαριστει.δεν ξερω πως νιωθουν αυτοι οι γομεις αλλα πραγματικα βαζω τον εαυτο μου στη θεση τους και σκεφτομαι οτι εγω προσωπικα δεν θα ειχα το κουραγιο να κανω κατι τετοιο.γιατι θα κολλουσα και δεν θα μπορουσα να προχωρησω στην ζωη μου.πραγματικα δεν ξερω τι βιωνουν προσπαθω να καταλαβω γιατι και εγω μανα ειμαι και αν μου συνεβαινε κατι τετοιο θα τρελαινομουν...δακρυσα οταν εβλεπα την μανα να κραταει το κοριτσακι της και να της λεει σ'αγαπω....μπραβο τους παντως που μπορουν και κανουν κατι τετοιο...
εμεινα.δεν ξερω τι να πω.απο την μια τους καταλαβαινω,αλλα απο την αλλη ειναι πολυ ψυχοφθορο.πριν κανω τα κοριτσια μου,ειχα μια ατυχη εγκυμοσυνη,στις αρχες ομως και εχω κρατησει τους υπερηχους ακομα και τις εξετασεις αιματος.προσφατα επεσαν στα χερια μου και εκλαψα πολυ.δεν ξερω αν θα εκανα κατι τετοιο που δειχνει στο βιντεο,μπορει να εβγαζα μια φωτο αλλα θα την ειχα κρυμενη.δεν ξερω.γιατι το ειδα?
Έχω πλαντάξει στο κλάμα... χωρίς καν να'χω δει το βιντεάκι... :(
>γεια σας..εχοντας προσωπικη εμπειρια απο απωλεια παιδιου...συγκεκριμενα 9 ημερων αγορακι θα σας πω πως δεν εχω ουτε μια φωτο μαζι του...ηταν και τις 9 μερες μεσα στο νοσοκομειο και γεματος σωληνακια...δεν ηθελα και δεν θελω να τον θυμαμαι ετσι...προτιμω οπως τον γεννησα...ενα πανεμορφο γεροδεμενο αγορακι με πολλα μαυρα μαλλακια...ποτε δεν τον ξεχνω και παντα οταν με ρωτουνε ποσα παιδια εχω λεω''γεννησα 2 το ενα ειναι στην γη και το αλλο στον ουρανο''. επισης να πω πως τον πηρα αγκαλια τον πριγκηπακο μου οταν πια ειχε γινει αγγελουδι και τον νανουρησα στην αγκαλιτσα μου αλλα με τιποτα δεν θα ηθελα φωτο του οταν πια ειχε πεταξει μακρια...απλα δεν το αντεχω.. ευχαριστω!
>Δεν ξερω τελικα αν πρεπει ή δεν πρεπει, προσωπικα μου προκαλεσε μεγαλο σοκ.Αν ψαξει κανεις στο youtube θα βρει παρα πολλα τετοια βιντεο με φωτογραφιες. Ακομα τρεμω που ειδα κανα-δυο. Οι περισσοτερες μαμαδες σιγουρα μπορουν να με καταλαβουν. Η μαμα μου εχασε 2 αγορακια σε 2 γεννες (τα γεννησε κανονικα και πεθαναν μετα απο 2 μερες το ενα και 9 το αλλο).Μετα απο τοσα χρονια (24 και 23 αντιστοιχα) δεν το εχει ξεπερασει ακομα, αν ειχε και φωτογραφιες θα ηταν ακομα χειροτερα πιστευω.
>Πιστευω πως οι φωτογραφιες γενικοτερα δεν ειναι μονο για να απαθανατιζουν ομορφες και ξεγνιαστες στιγμες. Ειναι μια στιγμιαια αποτυπωση ενος παροντος που πολυ συντομα θα γινει παρελθον. Αυτο το παρελθον ομως ειναι εκει -στις φωτο- για να μας κραταει γειωμενους. Ενωμενους με αλλα λογια με οτι εχουμε ζησει. Μια κακη στιγμη οσο δυσαρεστη κι αν ειναι δεν πρεπει να την ξορκιζουμε στη ληθη, να την αγνοουμε σαν να ηταν ενα κακο ονειρο. Ειναι σαν να την υποτιμουμε και αυτο ειναι κακο. Το παρελθον μας φτιαχνει, μας σμηλευει και ωφειλουμε να το κραταμε ζωντανο. Προσοχη! Οχι να ζουμε σ'αυτο!!! Κι αυτο με τη σειρα του μας εμποδιζει να κοιταξουμε μπροστα και να δημιουργησουμε.
...Πολυ συγκινητικη η κινηση αυτη...
ελενα
>Δεν ξέρω δεν το έχω βιώσει και δεν μπορω να μπω στην ψυχολογία των γονιών που το κάνουν αυτό...απλά μου ήρθε στο μυαλό πως παλιά έβγαζαν κι εδώ στην Ελλάδα φωτογραφία σε θλιβερά περιστατικά (κηδείες) το ΄60-΄70 δεν ξέρω αν γινόταν και νωρίτερα. Π.χ ο θείος μου έχει φωτογραφίες από την κηδεία της μητέρας του (ο θείος μου είναι 65 χρονών κι ακόμη τις έχει) και μας έχουν πει ότι είναι κάτι που συνηθίζοταν τότε!Δηλαδή δεν είναι αμερικανιά,για ρωτήστε γιαγιάδες κ΄παππούδες να μας πουν γιατί το έκανα τότε αυτό κι εδώ στην Ελλλάδα!
>είμαι 60-40%..60% θα το έκανα και εγώ 40% όχι δεν θα το έκανα. μου φάνηκε στην αρχή πολλή τραβηγμένο και μακάβριο. έχω χάσει και εγώ διδυμάκια όταν ήμουνα 3μηνών και ως ένα σημείο ξέρω τι θα πεί απώλεια και πόσο πόνεσα. πόσο μαλλον αυτοί οι γονείς που το αντίκρυσαν και η μητέρα ειδικά που το γέννησε.και φαντάζομαι πόσο δύσκολη στιγμή είναι και για τη φωτογράφο.βέβαια εκείνης είναι επιλογή της.. Συμφωνώ απόλυτα με τη Helen ότι ίσως είναι χειρότερο να μην σ έχουν αφήσει να το δείς ή να το αγκαλίασεις.είναι πιστεύω χειρότερη η άγνοια ως παρέα της απώλειας-πίκρας.
Και τελικά πιστεύω πως θα το έκανα και εγώ.και ξέρετε γιατί?? αν ακούσετε το βίντεο προσεχτικά (η μητέρα νομίζω)λέει κάποια στιγμή:
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ, ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΥΠΗΡΞΕ. για μένα αυτό τα λέει όλα. αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
ειρήνη...
>Ειναι τοσοοο δυσκολο..οπως κ να το κανεις... Πολυ δυσκολο... Τα δακρυα μου ακομα πεφτουν..οσο γραφω... Αλλα προσπαθησα να βαλω τον εαυτο μου στην θεση εκεινων ολων των γονιων..που εχουν χασει μια ψυχουλα... Οπως και οι δικοι μου γονεις εχασαν ενα κοριτσακι πανεμορφο κ μολις 2 ετων... Θυμαμαι να κοιταω τις φωτογραφιες με το φαλακρο απ τις χημοθεραπειες κεφαλακι της..καιτο θλιμμενο προσωπακι της.. και διπλα οι γονεις μου χαμογελαστοι..σαν να μην τρεχει τιποτα...ειχα παντα την απορεια πως μπορουσαν να δειχνουν τοσο ευτυχισμενοι.. Τωρα ξερω! Δεν θελαν να την εχουν στην μνημη τους σαν το αρρωστο παιδι τους.. αλλα σαν την μικρη Χριστινα..που εκανε ενα συντομο ταξιδι μαζι τους... Ποσο υποφερω τωρα που μπηκα στην θεση τους... Τωρα που εγινα μανα και καταλαβαινω τον πονο αυτο..και την δυναμη που χρειαζεται να εχει κανεις για να το ξεπερασει... ποτε εντελως..αλλα τοσο ωστε να συνεχισει να ζει... με την αναμνηση... Οχι μονο την πικρη και ωδυνηρη αναμνηση της αρρωστης Χριστινας..Αλλα ενος παιδιου που ηρθε... χαμογελασε.. κοιμηθηκε...επαιξε..εφαγε...εμαθε..και εζησε κοντα τους..οπως καθε παιδι σε αυτον τον κοσμο....
>Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, ειλικρινά. Από χθες που διάβασα το post με έχει "στοιχειώσει". Το βίντεο δε, ήταν σοκαριστικό. Δεν ξέρω αν και πώς μπορεί να βοηθήσει αυτό ένα γονιό που χάνει το παιδί του. Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να δεις το πλάσμα που μεγάλωνε μέσα σου, να το αγκαλιάσεις, να του πεις πόσο το αγάπησες, να το αποχαιρετήσεις. Αλλά να βγάλεις οικογενειακές φωτογραφίες; Και δεν παύει να μιλάμε για ένα ΝΕΚΡΟ νεογέννητο. Τι σημασία έχει αν οι φωτογραφίες είναι καλλιτεχνικές; Μιλάμε για ένα νεκρό πλάσμα, για ένα σωματάκι που έχει αποχωρηστεί την ψυχή που το γέμιζε. Αναρωτιέμαι σε τι μπορεί να βοηθήσει μια τέτοια φωτογραφία. Όπως και να'χει,αν αυτό είναι βάλσαμο για κάποιους γονείς που χάνουν το μωρό τους, τότε κανείς δεν έχει δικαίωμα να το κατακρίνει.
>Χμ... το είδα... και... ούτε φυσιολογικό το βρίσκω, ούτε αρρωστημένο!
Αλλιώς βιώνει και ξεπερνάει τον αποχωρισμό ένας άνθρωπος κι αλλιώς κάποιος άλλος.
Οι συγκεκριμένοι που πήρανε μέρος σε αυτό το concept... οκ, έτσι νιώσανε, έτσι κάνανε!
Προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των γονιών αυτών, οπότε σκεπτόμενη τι θα έκανα, θα έβγαζα τα συμπεράσματά μου, αλλά ειλικρινά, δεν μπορώ.. Πάνω που πάω να κάνω τη σκέψη, αμέσως ο εγκέφαλός μου τη σβήνει!
>@ Helen...symfwnw apoluta mazi sou! Kai to rito sto telos tou sxoliou sou, apla ta leei ola....
>Οταν πριν απο μηνες "επεσα" πανω σ'αυτο το site εμεινα αφωνη και για λιγο αντεδρασα οπως η Νικη990990. Περασε ο καιρος ενω το δουλευα μεσα μου και προσπαθουσα να το δω σφαιρικα γιατι ομολογω οτι με ειχε συγκλονισει. Το συζητησα με αλλους που ηταν αρνητικοι και με αλλους που το ειδαν πιο θετικα. Εκτοτε εχω διαβασει κυριολεκτικα ΟΛΕΣ τις μαρτυριες γονεων που βρεθηκαν στη θεση αυτη, εχω δει πολλα βιντεο και αρκετα ντοκυμαντερ επανω στο θεμα και σας μιλω ειλικρινα εχω αλλαξει αποψη. Πριν βιαστειτε να πειτε "εξω απ το χορο πολλα τραγουδια λες" να σας πω οτι θεωρω πως ενα βρεφος που ερχεται στη ζωη, και φευγει την ιδια στιγμη ή λιγο αργοτερα, δεν εχει μικροτερη αξια απο καποιο αλλο που μεγαλωνει μαζι μας. Το κενο που αφηνει στους γονεις η αγνοια για το τι απεγινε, "δεν το ειδαμε ποτε" λενε πολλοι, "δεν προλαβα εστω να το αγκαλιασω μια φορα!", ειναι τεραστιο και καμμια φωτογραφια δεν θα το αναπληρωσει. Ομως μπορει να απαλυνει τον πονο σε μεγαλο βαθμο. Να σου θυμιζει οτι το παιδι υπηρξε εστω για λιγο, να μην το ξεχασεις, να το τιμας για παντα! Γιατι καθε παιδι που γεννιεται μας κανει γονεις. Και ολες οι μαμαδες ξερουμε τί τιμη ειναι αυτη!!
Και μην κολλατε σε λεπτομερειες... Αμερικανιες ειπατε πολλοι... Παρεμπιπτοντως η δραση αυτη γινεται στον Καναδα που εχει αμεσες επιρροες απο Ευρωπη.
Θα μπορουσα να γραψω κι αλλα, οχι για να αλλαξω τη γνωμη σας, αλλα κυριως για να τονισω ποσο σημαντικο ειναι να μην αφηνουμε στη ληθη γεγονοτα που σημαδεψαν τη ζωη μας.
"There is no foot so small that it cannot live an imprint on this world!"
>Ma to sygkekrimeno mwraki den eixe tin tyxi na zisei arketa wste oi goneis tou na exoun kapoies anamniseis mazi tou. Pisteuw gi'auto to logo dialeksane na vgaloun kapoies fwtografies etsi wste na to "thumountai" me auto ton tropo. Isws gia na mporoun na eksigisoun kai sta ypoloipa paidia tis oikogeneias ti egine. Aplws emena auto pou me enoxlei perissotero einai oi aseveis xaraktirismoi. Oi sugkekrimenoi goneis apofasisane na diaxeiristoune me auto ton tropo ton pono tous. Einai protimotero na poume pws emeis den tha to kaname, para na xaraktirisoume auti tous tin epilogi m*@**ia i otidipote allo kakovoulo. Einai toulaxiston aseves
>Έλεος ρε παιδιά...
Κάποιοι ναι, έχουμε νιώσει τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ πόνο της απώλειας (κι όποια ψυχικά και συναισθηματικά τραυματα κουβαλάς μετά για πάντα...), κι όχι δεν βλέπω τίποτα θεραπευτικό ή όμορφο στην ιδέα...Για να παρακολουθήσω το βίντεο ούτε λόγος...
Για μένα όταν έναν άνθρωπο τον έχεις ζήσει, τον κουβαλάς μέσα σου για πάντα γιατί έχεις μοιραστεί στιγμές και υπάρχουν αναμνήσεις. Οι φωτό και τα βίντεο απ τις καλές στιγμές βοηθούν να μένει η μνήμη ζωντανότερη. Αν κάποιον δεν πρόλαβες να τον ζήσεις, μπορείς να πλάσεις κάποιες εικόνες για να κρατάς μέσα σου!
Με την ίδια λογική που δεν θα ήθελα επουδενί να έχω βίντεο απ' τον άρρωστο ή ετοιμοθάνατο γονιό, αδερφό, φίλο μου, έτσι δεν θα θελα να έχω κι απ το νεκρό μωρό μου...
Εξ' εφορμής του θέματος μια ευχή μόνο...Ποτέ να μην τύχει ξανά σε κανένα γονιό να δει το παιδί του να 'φευγει'
>δεν υπάρχει υπερ ή κατά.
για να είμαι ειλικρινής όταν πρωτοδιάβασα το ποστ αναφώνησα τι μακακίες είναι αυτές, ΑΛΛΑ αν βγάζοντας αυτές τις φωτογραφίες γίνεται λιγότερο οδυνηρή η απώλεια, τότε καλά κάνουν και τις βγάζουν.
>i psixotherapeia mesw tis texnis genikotera einai ena kommati poly poly omorfo kai simantiko pou thelei akoma douleia gia na agapithei apo ton kosmo..
>Πόσες από εσάς που έχουν σχολιάσει πιο πάνω έχουν χάσει μωρό; πόσες από εσάς έχουν αποβάλει πάνω από μία φορά και έχουν κάνει απόξεση; πόσες από εσάς έχουν αποβάλει αυτόματα πάνω από μία φορά; Τα έχω βιώσει όλα....τα παραπάνω και πιστέψτε κάθε φορά "πονάει.." το ίδιο ίσως και περισσότερο και καμία φωτο δεν γιατρεύει αυτόν τον πόνο της ψυχής, καμία...δεν ξέρω αν είναι αμερικανιά αλλά θα προτιμούσα φώτο με το παιδί μου να μεγαλώνει μέρα τη μέρα. Για την ώρα μου αρκούν οι φώτο από τους υπέρηχους για να ξέρω ότι υπήρξε.....Κάποια θέματα είναι πολύ λεπτά και έτσι πρέπει να τα προσεγγίζουμε.
>tora ti sxesi exei i ektrosi den katalavaino re paidia signomi diladi.ti douleia exei to dikaoma mias ginaikas an orizei ti zoi tis logo kapoion katastaseon me afti tis fotografias?i sa aresei i oxi paei kai teleiose einai dikaoima tou kathenos na xeiristei ton pono tou.an afto ton vgalei apo to skotadi as to kanei.ego prosopika de tha to ekana .afto to gegonos mou thimise mia sinitheia ston proigoumeno aiona stin ameriki nomizo na vgazoun tous pethamenous photo.diladi na tous stinoun p.x se mia karekla kai na vgazoun photos.afto pos sas fainetai
'sinitheia epoxis tin opoia den eimaste se thesi na krinoume afou zoume se allo ritho kai xrono.opote min krinete .kai pali de tha to ekana giati pistevo se alli morfi anarrosis .
>Sevastes oles oi apopseis, alla arrwsto gia mena einai na xaraktirizeis amerikania ton thrino kapoion goniwn gia tin apwleia tou paidiou tous kai oti antimetwpizetai ena estw nekro mwro ws antikeimeno. An kapoias miteras to mwro tis den pethaine epanw sti genna amesws, alla an pethaine p.x apo aifnidio thanato stin kounia tou stous dyo i treis mines, ti tha eprepe na kanei? Na kapsei oles tis fwtografies tou giati dithen einai arrwstimeno na kratoun tin anamnisi tou? Ki as min ksexname pws to mwro tou video den itan nekro apo tin imera tis syllipsis. Itan zwntano kapoious mines. Ektos kai an thewreite pws ena emvryo den einai anthrwpino on. Kai an to pisteuete auto tote eiste kai yper tis ektrwsis. Den katalavainw katholou pws skeftontai merikoi, i anthrwpini ypostasi kathorizetai apo to posous mines i xronia zei kapoios? Apo tin thaumasti stigmi tis syllipsi sti mitra tis gynaikas, einai anthrwpino on me psuxi. Mono kai mono oti to emvruo exei kanoniko xtypo kardias apo tis 3 evdomades leei polla nomizw....
>το μωρό που "έφυγε" ήταν είναι θα είναι αναποσπαστο μέλος της οικογένειας... υπαρχουν οικογενειες που θελουν να ξεχασουν εντελώς ότι υπηρξε αυτό το μωρό και στην ουσία το "αρνούνται", δεν θρηνούν για αυτό, κλειδώνουν την αναμνηση και προχωρούν (ή κατα τη γνώμη μου νομιζουν ότι προχωρούν). Υπάρχουν και οικογενειες που προσπαθούν να "αγκαλιάσουν" την απώλεια και να περιφρουρησουν τη μνήμη του μωρού τους, με οποιο τρόπο μπορούν. όταν το μωρό φύγει, οι φωτογραφίες θα είναι ό,τι τους έχει απομείνει απο αυτό... Να τους θυμίζει ότι κι αυτό περασε απο τη ζωή τους εστω και για λίγο και τους έκανε γονείς για πάντα...
>Sugxaritiria stous ethelontes gia auto to thavmasio ergo. Einai polu skliro gia mia mitera na tis pairnoun to mwro tis viaia xwris na tin afinoun na to dei, estw kai an gennithike nekro. Den pavei na einai mia anthrwpini yparksi, pou apla den katafere na zisei se auto ton kosmo. Pisteuw akradanta oti autoi oi goneis exoun anagki kai prepei na fwtografizontai me to mwro tous. Etsi, estw kai an den einai pia konta tous, tha mporoun na to vlepoun mesa apo tin fwtografia tou. Aksiepaini prospatheia kai makari kanenas gonios na min antimetwpize auton ton pono
>επειδη δεν υπαρχει unlike εγω το λεω εδω... δεν μου αρεσει , δεν μου αρεσει, δεν μου αρεσει!!! συμφωνω απολυτως με την νικη 990990! Δαμουλακη εφη . σορρυ ολιβια τιποτα προσωπικο
>Λυπαμαι,αλλα δεν βρισκω τιποτα το θεραπευτικο στην ολη διαδικασια. Ενας απεραντος πονος που ομοιος του δεν υπαρχει και θα τον απαθανατισουμε κιολας? Ουτε να με πληρωνανε δηλαδη δεν θα εκανα κατι τετοιο. Και τελος παντων, μια απλη φωτογραφια μπορω να βγαλω και μονη μου........ δε χρειαζομαι επαγγελματια φωτογραφο που θελει διαφημιση.
συγγνωμη αν ακουγομαι αποτομη,αλλα εχω συγχιστει τρομερα με αυτο που ειδα. Ισως ειμαι στενομυαλη, τι να πω......
>Παιδιά και εμένα μου φαίνεται πολύ άρρωστο αυτό!!!
>οι φωτογραφιες ,μας βοηθανε να κραταμε ''ζωντανες'' τις ωραιες στιγμες γιαυτο αλλωστε τις απαθανατιζουμε!!
αυτο που μολις ειδα ξεπερνα τα ορια μου και μου φαινεται απιστευτα αρρωστο και αμερικανια του ass ...ειναι δυνατον να βγαζω φωτο με το νεκρο μωρο μου ?για πιο λογο ακριβως?για να τις βλεπω μετα απο χρονια και να λεω -..ααα εδω ειμαστε στο νοσοκομειο!! μολις εχω γεννησει και κραταω στα χερια μου το νεκρο μωρο μου...τι μλκ ειναι αυτες...εγω ειμαι κατα ...
>μονο όποια μαμα εχει χασει το μωρό της μπορει να νιώσει αυτόν τον πονο... μακαρι κανενα μωρό να μην ξαναγίνει αγγελούδι...