Ο μπαμπάς μου πρόλαβε να αγκαλιάσει το εγγονάκι του!
Η ιστορία της Άννας<
(Η Άννα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα. Το 1997 ήμουν 19 χρονών, ήρθα στην Αθήνα για σπουδές. Ένα μήνα μετά γνώρισα τον άντρα μου και 5 μήνες μετά αρραβωνιαστήκαμε. Οι γονείς μου δε μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα ότι θα έμενα μακριά τους και τότε δεν καταλάβαινα το γιατί, δεν ήμουν μάνα βλέπετε…
Τελικά το δέχτηκαν, σε 4 χρόνια πήρα το πτυχίο μου και παντρευτήκαμε. Άρχισαν λοιπόν οι ευχές με το καλό ένα παιδάκι και τα συναφή. Οι μήνες πέρναγαν, γίνανε χρόνια, οι φίλες μου έγιναν μητέρες κι εγώ σταμάτησα να κάνω παρέα μαζί τους… Παντρεύτηκε η κόρη της αδερφής μου, έκανε το πρώτο της παιδάκι, το δεύτερο κι εγώ είχα μόνο τις ευχές…
Ο μπαμπάς μου άρρωστος με καρδιά και μεγάλος σε ηλικία με παρακαλούσε να πάω σε γιατρό και δάκρυζε κάθε φορά που αγκάλιαζα παιδάκι μα εγώ από το πείσμα μου έλεγα «Όχι, δε θέλω ακόμη παιδιά!«. Επέμενα τόσο που νομίζω πως κάποια στιγμή το πίστεψα κι εγώ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>απιστευτη ιστορια γλυκια μου ο μπαμπα σου ηταν τυχερος προλαβε να δει το αγγελουδι σου.... εμενα η μητερα μου δεν ηταν τοσο δυστυχως εφυγε δυο μηνες πριν γεννηθει το μωρο μου.Ομως καποια ονειρα σαν αυτο που βλεπεις με τον μπαμπα σου κ το μικρουλι σου,με κανουν να πιστευω οτι καπου υπαρχουν κ μας παρακολουθουν. Κ γιαυτο ηθελε να σου δειξει πως ειναι καλα κ δεν ειναι μονος. Πολλες φορες ζητησα ενα σημαδι να παρεμενα οτι θα την εβλεπα οταν γεννιοταν το μωρακι μου μα ματεα αλλα....Δεν ξερω καποιοι λενε πως ισως ειναι καλυτερα. Ομως μου λειπει κ λυπαμαι που δεν τον γνωρισε. Να εισαι παντα καλα να χαιρεσε το μωρο σου κ να θυμασε παντα τον μπαμπα σου κ να προσπαθεις στο μυαλο σου να κρατησεις την καλυτερη στιγμη σας. Αυτο κανω κ εγω.... εχω κρατησει την καλυτερη απο τις τελευταιες στιγμες καθως στο κρεβατι αβαλε το χερι της κ αγκαλιασε την κυλια μου κχαιδευε το μωρο κ κοιμηθηκε τοσο γλυκα ειχα μερες να την δω τοσο ηρεμη. λιγες μερες μετα εφυγε.... Μου λειπει τοσο πολυ κ πολλες φορες λεω γιατι γιατι τωρα χωρις να τον δει ουτε μια φορα. Ευχομαι να μας βλεπει απο εκαι ψυλα............
>"Από εκείνη τη μέρα βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Ένας κήπος και ο μπαμπάς μου να κρατά από το χέρι ένα μικρο αγοράκι και να απομακρύνονται....."
κλαίω, κλαίω, κλαίω...
>APISTEYTH!!!!!!!!
>πως σε νιωθω...εμεινα εγκυος αμεσως μετα το χαμο του 24χρονου αδερφου μου σε τροχαιο. ημουν σιγουρη πως ηταν αγορι και επιβεβαιωθηκα. μαλιστα ημερομηνια τοκετου μου ειχαν δωσει την ημερα των γενεθλιων του αδερφου μου. γεννησα κατι μερες πιο γρηγορα.5 ιουνιου θα τον βαφτισουμε ιωαννη, το ονομα του θειου που δεν προλαβε να γνωρισει. οπως το ειπες...η ευτυχια που περιπλεκεται με δυσαρεστα δυστυχως γεγονοτα. να χαιρεσαι το παιδακι σου και με το καλο ενα δευτερο...το αγγελουδι σου το αλλο σιγουρα το προσεχει ο πατερας σου...
>Πολύ συγκινητική η ιστορία σου Αννα.Ισως η λαχτάρα του μπαμπα σου για εγγονάκι από σένα να οδήγησε σ΄όλη αυτή την κατάσταση.είμαι κι εγώ από Λάρισα κι έχασα κι εγώ τη μαμά μου πριν από τρία χρόνια και είμαι σίγουρη ότι όσοι αγαπάμε και "φεύγουν" μας προσέχουν από εκεί ψηλά.Επίσης πιστεύω ότι ό,τι μας συμβαίνει είναι κανόνισμένο από το ΘΕΟ για κάποιο λόγο.να χαίρεσαι το μωρό σου και να παίρνεις δύναμη από την αγάπη του.φιλιά.Ελενα.