Ξαναγεννήθηκα!
Όταν την γέννησα, όλο αυτό που υποπτευόμουν από τον καιρό της εγκυμοσύνης μου ακόμα, εμφανίστηκε ολοκάθαρο μπροστά στα μάτια μου. Η γέννηση της Αθηνάς ήταν η δεύτερη ευκαιρία μου να αρχίσω τη ζωή μου από το μηδέν.
Να σας συστήσω την μέχρι τότε Ολίβια: 26 χρονών και 3 μηνών, μόλις 1 χρόνο κάτοικος Αθήνας και παντρεμένη με τον Μάνο. Τελείωσα το σχολείο το 2001, πέρασα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. , στο δεύτερο έτος αποφάσισα ότι δεν είμαι για Ιατρική, παρ’ ολ’ αυτά έμεινα στη σχολή και παράλληλα άρχισα να δουλεύω σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Κάπου εκεί άρχισε μια άλλη πορεία στη ζωή μου, που με πήγε από εδώ και πήγε από εκεί και που με έφερε τελικά στο να εργάζομαι στο internet. Όταν λοιπόν μετακόμισα στην Αθήνα, ήμουν μια νέα κοπέλα που εργαζόταν στο/για το internet.
Όλα καλά. Η ζωή μου είχε και άλλα πολλά, όπως η ζωή λίγο πολύ κάθε νέας κοπέλας σήμερα: έρωτες που δεν φτούρισαν, απογοητεύσεις, χαρές, εκπλήξεις, φίλους που έφυγαν, φίλους που έμειναν, νέους φίλους που ήρθαν από το πουθενά και πολλά άλλα για τα οποία καμαρώνω, χαίρομαι, στεναχωριέμαι ή ντρέπομαι. Και φυσικά έναν μεγάλο έρωτα, διαφορετικό από κάθε άλλον! Τον Μάνο!
Θα ήμουν παντελώς αχάριστη, αν έλεγα ότι τα 26 μου χρόνια πάνω σ’ αυτή τη γη (μέχρι να γίνω μαμά δηλαδή) δεν ήταν όμορφα. Έζησα στιγμές που και άλλοι θα ήθελαν να έχουν ζήσει, είχα τη χαρά να ταξιδέψω, να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους. Μεγάλωσα σε μία ήρεμη οικογένεια. Πήγα σε καλό σχολείο. Έκανα δουλειές που με ευχαριστούσαν. Βασικά, είχα αυτό που λέμε «Δεν μου λείπει τίποτα«.
Και όμως, στη μετεφηβεία μου -την οποία προσωπικά θεωρώ εξίσου σημαντικό και περίεργο στάδιο με την εφηβεία– και δεν τόλμησα να κάνω πράγματα που ήθελα, αλλά και «ανέχτηκα» πράγματα που με φόβισαν ή με φόρτισαν (ή φόρτωσαν;) συναισθηματικά.
Θα ήθελα να έχω τολμήσει να αλλάξω αντικείμενο σπουδών εκεί στα 19, αντί να καταλήξω αιώνια φοιτήτρια Ιατρικής. Θα ήθελα να μην έχω αναπτύξει σχέσεις με ανθρώπους -φίλους κυρίως- που από την αρχή φαινόταν ότι θα με εξουθένωναν ή θα με πλήγωναν, θα ήθελα να έχω διεκδικήσει περισσότερα στην επαγγελματική ζωή μου, θα ήθελα να έχω κάνει λιγότερες επιπολαιότητες. Θα ήθελα να μην είχα αρχίσει ποτέ το κάπνισμα και να μην έπινα πολλά ποτά όποτε έβγαινα.
Θα ήθελα να έχω πιστέψει περισσότερο στον εαυτό μου και στις ικανότητές μου, να μην είχα πάρει αποφάσεις με βάση αυτό που ήθελαν οι γονείς μου ή οι αγαπημένοι μου ή οι φίλοι μου, θα ήθελα να είχα θωρακίσει καλύτερα την ψυχή μου και να μην θεωρούσα κατά καιρούς τον εαυτό μου άσχημο, «καταραμένο» ή… λίγο.
Θα ήθελα να έχω ακούσει περισσότερο την ψυχή μου. Να κάνω μόνο αυτά που πραγματικά ήθελα. Και πιστεύω πως αν το είχα κάνει, θα είχα «πετύχει» πολλά περισσότερα μέχρι σήμερα.
Όταν λοιπόν γεννήθηκε το κοριτσάκι μας, αυτό το πλάσμα που ήταν τόσο αγνό, τόσο ανέγγιχτο και τόσο καθαρό σαν πίνακας που μόλις κρεμάστηκε στην τάξη, ζήλεψα λίγο τον άδειο καμβά της ζωής του. Δεν είχε καμιά επίπλαστη ανάγκη. Ήθελε αγάπη και γάλα, γάλα και αγάπη.
Και τότε… ξαναγεννήθηκα μαζί της!
Ίσως να ήταν τέλειο, αν η ζωή μας είχε εντολή «Undo» όπως έχουν οι υπολογιστές. Θα πήγαινε ο καθένας μας πίσω και θα διόρθωνε όποιο λάθος είχε κάνει.
Ε λοιπόν, με τη γέννηση του παιδιού μου, αισθάνθηκα ότι μου δόθηκε μια άλλη εντολή, κάτι σαν ένα επιλεκτικό «Reset«.
Με το που κράτησα την Αθηνά στην αγκαλιά μου, για την ακρίβεια με το που συνειδητοποίησα ότι γέννησα έναν άνθρωπο (δεν συμπίπτει απαραίτητα με την ώρα του τοκετού) η αφοσίωσή μου πάνω της υπήρξε τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ που ξαφνικά άρχισαν γύρω γύρω να σβήνουν όλα όσα θα ήθελα να έχω κάνει αλλιώς και όλα όσα με είχαν απογοητεύσει. Τη θέση τους πήραν πόρτες ανοιχτές που με καλούσαν να τις περάσω και να στήσω ξανά τη ζωή μου από το μηδέν. Μαζί της.
Ξαφνικά τίποτα απ’ όσα με τρόμαζαν παλιά, δεν με τρομάζει. Τίποτα δεν μου φαίνεται αδύνατο. Τίποτα δεν μου φαίνεται σύνθετο.
Έκανα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, φίλων, ρούχων, απωθημένων. Μόλις κάτι με ξενίζει, στρίβω και αλλάζω πορεία. Δεν ανοίγω την ψυχή μου, ούτε το σπίτι μου πια όπου τύχει.
Όχι, δεν έγινα υπερπροστατευτικός, ούτε φοβισμένος άνθρωπος. Έγινα απλά επιλεκτικός.
Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για άγνωστο λόγο και κατοικούμε πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη για πόσο; Στην καλύτερη για μερικές δεκάδες χρόνια. Αξίζει να μην αξιοποιεί κανείς το θαύμα της ζωής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο; Αξίζει να μην παίρνει ρίσκα, να μην κυνηγάει τα όνειρά του; Αξίζει να δίνει σε ανθρώπους δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία και όλο να την πατάει;
Στην μικρή οικογένειά μας που απαρτίζεται από τον Μάνο, την Αθηνά και εμένα, κυκλοφορεί ανάμεσά μας ανυπέρβλητη αγάπη. Είναι το δικό μας μικρό περιβάλλον, στο οποίο πια χωρούν μόνο λίγοι και καλοί. Εδώ μέσα τα όνειρα ανθίζουν και οι φόβοι φεύγουν μακριά μόλις κρατήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου.
Έχουμε μια στις τόσες αναλαμπές από την προηγούμενη ζωή. Και στεναχωριόμαστε και κλαίμε και φωνάζουμε. Όμως χρειάζονται πια λίγα λεπτά για να επαναφέρουμε τις ισορροπίες μας.
Είμαι πια ήρεμη και αισιόδοξη. Χωρίς να είμαι υλικά πλουσιότερη, χωρίς να έχω εκπληρώσει τα μεγαλύτερα όνειρά μου (ακόμα). Είμαι πια καθαρή και η ψυχή μου έχει έναν καμβά με πολύ λίγες μουτζούρες και πινελιές. Και πολύ πολύ πολύ κενό χώρο για νέες ζωγραφιές.
Ναι σας λέω. Ξαναγεννήθηκα!
Για μένα, «Είμαι μαμά» σημαίνει μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσεις τη ζωή σου από την αρχή.
Κοιτάξτε να την αρπάξετε!
Αλλά και όσοι δεν την αρπάξατε… δεν είναι αργά.
Αφήστε απλά την αθωότητα και την καθαρότητα της ψυχής των παιδιών σας να σας παρασύρει!
Bάζω το χέρι μου στη φωτιά για αυτό: τα παιδιά βλέπουν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο έτσι ακριβώς όπως (πρέπει να) είναι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…
Ολίβια
Περιγράφεις τόσο όμορφα!! Αυτά που γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου αλλά δεν έχω την "ικανότητα" να τα γράψω όπως εσύ!! Έχεις απόλυτο δίκιο.Όταν αποκτούμε μωρό, αρχίζουν και υποχωρούν αυτά που θέλαμε, οι σκέψεις γύρω απο το παρελθόν μας, ή καλύτερα, έρχονται σε δεύτερη μοίρα.Προέχει το μωρό μας (ή τα παιδιά μας)... Είναι τόοοσο ωραίο να αφήνεις πισω σου όσα σε στεναχωρούν,αγχώνουν ή θυμώνουν ή μετανιώνεις γι'αυτά γιατί κάποια στιγμή ΠΡΕΠΕΙ να ελευθερωθεί η ψυχή μας,να ... ξαναγεννηθούμε, όπως λες κι εσύ!Ίσως τελικά τότε να ωριμάζουμε, άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα...Και τότε μπορούμε να σταθούμε ΚΑΛΑ δίπλα στα παιδιά μας...
Olivia, just know ότι σε βρίσκω και ατόφια καλόψυχη και ευφυέστατη και τολμηρή. Συνδυασμός χαρακτηριστικών που μου εμπνέει εκτίμηση, σεβασμό κι ενίοτε σίγουρα έμπνευση. Keep going.
φοβερό video αλλά νομίζω η μουσική έπερεπε να ναι πιο romantic ....