Το μωρό έπεσε απ’ τον καναπέ!!
Πριν λίγες ώρες χτύπησε το τηλέφωνό μου και στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα μια αγαπημένη μου φίλη, φρέσκια μανούλα, να κλαίει με αναφιλητά!
«Μου έπεσεεεε από τον καναπεεεεεεέ!«, είπε μέσα στα αναφιλητά της.
Ψύχραιμα προσπάθησα να την ηρεμήσω. Δεν είναι η πρώτη μου φίλη που μου λέει μια τέτοια ατάκα στο τηλέφωνο. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι 9 στις 10 μαμάδες έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο και φυσικά την πρώτη φορά τα έχασαν και κατηγόρησαν τον εαυτό τους.
 |
| Φαντάσου να είσαι σταρ και να σου πέφτει. Εκεί να δεις! |
Αφού της ορκίστηκα ότι έχει συμβεί σε άπειρες άλλες μαμάδες στον κόσμο και ότι έχει συμβεί και σε εμένα, της ζήτησα να πάρει τηλέφωνο τον γιατρό. Όπως κάθε ψύχραιμος παιδίατρος έτσι και ο δικός της, τής ζήτησε να παρακολουθήσει το μωράκι της για δύο εικοσιτετράωρα και αν παρατηρήσει αλλαγή συμπεριφοράς, νωθρότητα, υπνηλία έξω από τα συνηθισμένα, εμετούς ή άρνηση για φαγητό, να το πάει στο νοσοκομείο. Αν όχι, τότε νο πρόμπλεμ. Τα μωράκια είναι… σχεδιασμένα για απλές, καθημερινές τουμπίτσες. Είναι ανθεκτικά τα μικρούλια!
Θυμάμαι την πρώτη φορά που η κόρη μας έπεσε από το κρεβάτι. Δεν ήταν καν μικρή! Ήταν 8 μηνών και σκαρφάλωσε στις μαξιλάρες και πάρτην κάτω. Το τι κλάμα έριξα (από μέσα μου για να μην την τρομάξω) δεν περιγράφεται. Από τότε απέκτησα για ένα διάστημα μια μικρή φοβία, ενώ τώρα πια έχω συνηθίσει στις τούμπες της. 15 μηνών είναι! Αν δεν πέσει τώρα, πότε θα πέσει; Και συνέχεια από πάνω της να είμαι, όλο και κάπου θα σαβουρντηχτεί.
Από τότε που έμεινα έγκυος, έχω ακούσει άπειρες φίλες μου να περιγράφουν σκηνικά, όπως «Γύρισα για μια στιγμή να πάρω ένα μωρομάντηλο και μου έπεσε από την αλλαξιέρα» ή «Δεν το είχα δέσει στο καρεκλάκι φαγητού και γλύστρισε από κάτω» ή «Νόμιζα ότι ήταν δίπλα μου και ξαφνικά τον είδα να κουτρουβαλάει στις σκάλες«. Πραγματικά, καμιά φορά αισθάνομαι ότι το να σου πέσει το παιδί, είναι απαραίτητο κομμάτι της… μητρότητας!
Η φίλη μου, αφού ηρεμησε, μου είπε «Αν είχε συμβεί ενώ το φύλαγε κάποιος άλλος, θα τον είχα σκοτώσει!! Και να που συνέβη σε μένα!«
Έτσι είναι. Τα μωράκια μπορούν να πιάσουν στον ύπνο τον οποιονδήποτε! Εκεί που λες «Έλα μωρέ, μωρό είναι, δεν μπορεί να κινηθεί ακόμα!» Τσουπ! Κάνουν ένα σάλτο λες και είναι 5 χρονών. Και το χειρότερο: δεν σε προειδοποιούν. Δεν λένε, δηλαδή, «Εεεε μαμά, σου έχω νέαααα! Από σήμερα θα μπορώ να στριφογυρίζω!» Το κάνουν ΞΑΦΝΙΚΑ!
Και ούτε υπάρχει ηλικία για το κάθε τι. Άλλα μωρά δυναμώνουν γρηγορότερα, ενώ άλλα πιο αργά.
Για αυτό και πρέπει το μωρό να είναι ΠΑΝΤΑ δεμένο στο ρηλάξ, στο καροτσάκι, στο καθισματάκι μπλα μπλα μπλα. Και δεν θα πρέπει να μένει ποτέ μόνο του στο κρεβατάκι, στον καναπέ, στο τραπέζι, στην αλλαξιέρα και ειδικά στο γεμάτο νερό μπανάκι του.
Όμως, επειδή άνθρωπος είσαι και εσύ, φρεσκομανούλα μου και ίσως κάποια στιγμή σου τύχει, τότε μην τα βάλεις με τον εαυτό σου. Τώρα πια θα ξέρεις και θα είσαι πιο προσεκτική!
«Τα μάτια σου 14!» όπως έλεγε ΣΥΝΕΧΕΙΑ ο παππούς μου ο Γιώργος.
Όταν μάλιστα μεγαλώσουν και λίγο και αρχίζουν και σουλατσάρουν στο σπίτι, εκεί να δεις πόσα μάτια πρέπει να σου φυτρώσουν!!
Μανούλες, ελάτε να ανακουφίσουμε τη φιλεναδούλα μου!
Εσάς; Σας έτυχε να σας πέσει το μωρό από κάπου;
Ολίβια
Είμαι μαμά 3 αγοριών το μεγαλύτερο είναι 8 και το μικρότερο 3 άπειρες τουμπες και καρουμπαλα δεν μεγαλώνει αν δεν πέσει από παντού έχουνε πέσει συμβαίνει σε όλα τα μωρά και παιδιά
Η κόρη μου ειναι 4,5 μηνών και σημερα έπεσα απο την αλλαξιερα της και κατευθιαν την έπιασα στα χέρια δεν έκλαψε λιγο 1-2 λεπτά και σταμάτησε κοίταξα το κεφαλάκι της και γενικά το σωματάκι της μην χτύπησε και είχε κανει καρουμπαλακη και λιγο κοκκινίλα στο κεφάλι και της εβαλα κρύα πετσέτα και μετα απο λιγο έφυγε η κοκκινίλα έφαγε κανονικα έκανε μπανακι κοιμήθηκε δεν είχε πολυ ορεξη ομως αλλα έκανε και μερικα γελάκια και γκρινιες αλλα και παλι φοβαμαι μην ειναι τίποτα πως θα το καταλάβω.;
Τι να σας λέω τωρα;!.. Πήγα σήμερα να βγάλω βόλτα το 14 μηνων κοριτσάκι μου γιατί είχε γκρίνια λόγω δοντιών (μπας και αλλάξει παραστάσεις να ηρεμήσει λίγο το καημενο). Κατεβαίνω στο κλιμακοστάσιο και την βάζω στο ποδηλατάκι (που το καθοδηγείς εσύ με ένα τιμόνι από πανω) και πάω να την κατεβάσω από το πολύ χαμηλό σκαλοπατακι της εξώπορτας και γκρέμισα και το ποδήλατο κι εκείνη... Δεν πρόλαβα να την πιάσω... Το σοκ της και ο τρόμος της δεν περιγράφονται... Δεν κατάλαβε τι εγινε (ούτε εγώ να σας πω την αληθεια) και κλάμα... κι εκείνη κι εγώ... Τελικά με τα πολλά κατάφερα να δω πως είχε ένα καρουμπαλο και κάτι γρατζουνιές... Το ποσό άχρηστη ένιωσα δεν φαντάζεστε.. εντάξει να γκρεμιστεί μόνο του κ να μην προλάβεις (που κι εκεί νιώθεις χάλια ) Αλλά να το γκρεμισω εγώ η ίδια?! Η μάνα του?!... ακόμη ειμαι χάλια. Το παιδι ειναι μια χαρά τώρα βέβαια...