Το μωρό μου δεν περπατάει
Είναι 15 μηνών, έχει φτάσει τα 80 εκατοστά και ζυγίζει 8 κιλά και 250 γραμμάρια. Είναι υγιέστατη, συνεργάσιμη, καταλαβαίνει, τρώει μόνη της με τα χεράκια της, πίνει το γάλα από ποτήρι με καλαμάκι, ξέρει να κάνει ένα σωρό πράγματα που δεν σας τα γράφω γιατί σιχαίνομαι να κουκουβαγίζω. Όμως… δεν περπατάει.
Δηλαδή περπατάει, αλλά πάντα πιασμένη. Άργησε να μπουσουλήσει κανονικά, άργησε να πιαστεί και να σηκωθεί, άργησε να μάθει να ανακάθεται από ξαπλωτή θέση. Είναι λογικό και επόμενο να αργήσει και να περπατήσει μόνη της.
Η αγαπημένη μας παιδίατρος μού το λέει πριν καν χρονίσει η Αθηνά: «Μην αγχώνεσαι!» Όμως μια στις τόσες, αγχώνομαι. Όλο σκέφτομαι μήπως έκανα κάτι λάθος ή μήπως κάτι πάει στραβά. Δεν σας κρύβω ότι μια σεζόν παρακαλούσα τη γιατρό μας να μας συστήσει κάποιον νευρολόγο να πάμε. Στην αρχή γελούσε «Βρε, αν είχε πρόβλημα το παιδί, ούτε να κάτσει δεν θα μπορούσε!«, μετά από 2-3 φορές μου είπε «Κοίτα… Ως γιατρός σου λέω ότι τζάμπα ανησυχείς. Ως μάνα, όμως, σε καταλαβαίνω και αν θες μπορώ να σου προτείνω έναν γιατρό«.
 |
| Η Αθηνά χαρούμενη, αγνοώντας ότι ακολουθεί εμβόλιο! |
Τελικά η κόρη μου με κορόιδεψε κατάμουτρα και λίγες μέρες μετά το κορμάκι της λύθηκε από μόνο του. Η κίνησή της άρχισε να προοδεύει με εκπληκτική ταχύτητα. Άρχισε να κάνει πράγματα που κάποια μικρότερα φιλαράκια της έκαναν από πιο νωρίς, όμως… έστω και λίγο αργοπορημένα, τα έκανε. Και μάλιστα προσεκτικά, χωρίς πολλές… τούμπες.
Τώρα μένει μόνο να αφήσει τα χέρια και να φύγει. «Μέχρι τους 18 μήνες έχεις ακόμα«, μου είπε και πάλι καθησυχαστικά η γιατρός μας.
Δεν ξέρω τι φταίει… Να είναι κάποιοι που μου λένε «Αααα, δεν περπατάει ακόμα; Μήπως φταίει ότι… μπλα μπλα» Και γιατί να με επηρεάζουν αυτοί και όχι οι άλλοι που λένε «Καλέ, δεν πειράζει και εμένα ο γιος μου 18 μηνών περπάτησε και τώρα δεν τον φτάνουμε!«; Μήπως γιατί απλά είμαι… μαμά;
Ο Μάνος μάλλον διασκεδάζει με τις μικρές κρίσεις μαμαδίσιου πανικού που με πιάνουν. Μεταξύ μας, ούτε εγώ με καταλαβαίνω. Έχω απέναντί μου ένα παιδάκι που κινείται πια γοργά και ας πιάνεται. Πώς είναι δυνατόν να ψάχνω κάτι κακό σε ένα παιδί που δεν δείχνει σημάδια ότι κάτι τρέχει; Πώς είναι δυνατόν να προσπερνώ όσα καθησυχαστικά έχω διαβάσει κατά καιρούς σε βιβλία και internet και να κολλάω;
Είναι αυτός ο ανούσιος αγώνας δρόμου που κάνουν καμιά φορά οι μαμάδες. Γελάω από μέσα μου, όταν καμιά φορά μου λέει π.χ. μια μαμά στεναχωρεμένη «Εμένα δεν μπορεί να φάει μόνος του!» και εγώ της απαντάω «Ναι, αλλά εσένα περπατάει, εμένα όχι!» Γελάω γιατί λίγο πολύ κανένα παιδάκι δεν τα κάνει όλα μαζί γρήγορα και τέλεια. Το καθένα πάει ένα βήμα μπροστά σε κάτι και ακολουθεί με αργότερους ρυθμούς σε κάτι άλλο. Έλα όμως που όσο και να το προσπαθείς να το καταλάβεις, ώρες ώρες –εσύ, η μαμά!– το ξεχνάς…
Ένα είναι σίγουρο: όταν με το καλό περπατήσει, θα φτιάξω περπατόπιτα και θα σας κεράσω όλους! χεχε
Και μετά… θα βρω κάτι άλλο για να αγχωθώ!
Ολίβια
>Το λες και μόνη σου. Πάντα κάτι θα βρίσκεις για να αγχώνεσαι. Αφού περπατήσει η Αθηνούλα, θα αρχίσουν να σε απασχολούν άλλα. π.χ. δεν μιλάει όπως άλλα παιδάκια, δεν λέει καθαρά το "ρ", δεν ζωγραφίζει όπως τα συνομήλικά της, φοράει ακόμη πάνα, κτλ, κτλ. κτλ. ΌΛα αυτά είναι πολύ φυσικά για μια μαμά.
Στο δεύτερο όμως παιδάκι, όταν έρθει με το καλό, να δεις που τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα σε αγχώνει. Θα έχεις την εμπειρία από το πρώτο παιδί και θα ξέρεις πως άδικα ανησυχείς, αλλά επιπλέον δεν θα έχεις και τον χρόνο να ασχολείσαι τόσο πολύ. Και τότε όλα θα έρθουν πιο φυσικά και με λιγότερο άγχος.
Ρούλα
>Κι εγώ απορώ γιατί αγχώνεσαι. Ο γιος μου μέχρι 15 μηνών μπουσούλαγε και περπαταγε μόνο αν κρατιόταν από κάτι. Τώρα τρέχει μόνος του σε όλο το σπίτι. Και είναι 15μιση μηνών!! Απλά άφησε τα έπιπλα πριν 3-4 μέρες και άρχισε να περπατάει μόνος του. Αυτό θα κάνει και η Αθηνά αύριο, μεθαύριο ή μπορεί και σε ένα μήνα.
>ολιβια θα σου μιλησω σαν βρεφονηπιοκομος κ οχι σαν μαμα, ολα τα παιδια δεν εχουν τους ιδιους ρυθμους αναπτυξης.... κ στη σχολη ολες οι καθηγητριες μας ελεγαν συνεχεια να μην βαζουμε τα παιδια σε καλουπια κ να μην τα συγκρινουμε με τα αλλα ακομη κ με τα αδερφακια τους που εχουν τα ιδια γονιδια... το κοριτσακι σου ειναι μια χαρα, αναπτυσετε κανονικα κ δεν εχεις τιποτα να φοβασαι, σε λιγο καιρο θα τα σκεφτεσαι κ θα γελας.... φιλακια... ευδοκια βαλσαμου
>ετσι ολιβια κλασσικη ελληνιδα μανα , πρεπει για ολα να αγχωνομαστε!!!!φιλιππιδου Δεσποινα
>δοκιμασατε τα my squeakies παπουτσακια? Θα τρελαθει η μικρη!!! Θα της δωσουν κινητρο να περπατησει. Τα βρηκα στο
www.mysqueakies.com μονο με αντιπαροχη και on line...¨ο γιος μου ειναι ξετρελαμενος!!!