«Η μαμά είναι κακιά!»

Μόλις συνήλθα από την τσατίλα που τράβηξα πριν λίγη ώρα. Η Αθηνά σήμερα αρνούταν πεισματικά να φάει (φακές κιόλας, από τα αγαπημένα της!!). Προσπάθησα από εδώ, προσπάθησα από εκεί, τίποτα. Εκεί που πήγα να τα παρατήσω (δεν είμαι της άποψης να πιέζει κανείς το παιδί να φάει, ειδικά μια μέρα καυτή και με ένα δόντι να προσπαθεί να σκάσει μύτη), έρχεται η γιαγιά μου και τι πάει να της δώσει; Μια καραμέλα – ζελεδάκι!!!

Οι παλιότερες γενιές μαμάδων ήταν της άποψης «Δώστου να φάει και ας είναι και ζάχαρη». Δεν φταίνε μόνο αυτές, ήταν και πολλοί παιδίατροι που έλεγαν το ίδιο. Η μαμά μου έχει να λέει πως ο παιδίατρός μου, επειδή ήμουν αρρωστιάρικο και λιγόφαγο παιδί, τής έλεγε να μου παίρνει μέχρι και λουκάνικο από καντίνα, προκειμένου να φάω (τα πλήρωσα στην πορεία, μιας και από ακριδάκι, έγινα ζουμπουρλουδάκι)

Ε λοιπόν, με τη σύμφωνη γνώμη της παιδιάτρου μας, ο Μάνος και εγώ δεν πιέζουμε το παιδί να φάει. Γενικά είναι πολύ καλόφαγη και ας είναι μπιμπελο-λεπτή, απλά κάποιες μέρες -σε όλους μας συμβαίνει- δεν έχει και μεγάλη όρεξη. Ε τρώει όσο θέλει, όταν θέλει.

Η γιαγιά μου, λοιπόν, με την καραμέλα στο χέρι, έτοιμη να τη δώσει σε ένα παιδί που δεν έτρωγε τις φακές του. 

«Γιαγιά, κρύψε σιγά σιγά την καραμέλα, πριν την πάρει χαμπάρι«, της λέω

Κάτι μουρμούρισε, της εξήγησα ότι δεν είναι λογικό να μπουκώνουμε με ζάχαρη και άχρηστα  μεζεδάκια ένα παιδί που δεν έχει φάει το μεσημεριανό του και ότι αφού φάει το φαγητό της το απόγευμα, ας της δώσει την επίμαχη καραμέλα.

Την κρύβει που λέτε και τι λέει στην Αθηνά;

«Η μαμά είναι κακιά, δεν μ’ αφήνει να σου δώσω καραμέλα!«

Ω ρε, άστραψε το μάτι μου! Είναι η δεύτερη φορά που ακούω από κάποιον την ατάκα «Η μαμά είναι κακιά«, επειδή δεν συμφώνησα μαζί του.

Δεν έχω χειρότερο! Και ξέρω πως η ατάκα «Η μαμά είναι κακιά» είναι πολυφορεμένη, γιατί ουκ ολίγες φίλες μου έχουν διαμαρτηρηθεί για παρόμοιο λόγο. Μπορεί να την πει ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, κάποιο μέλος της οικογένειας που προφανώς έχει άλλο τρόπο διαπαιδαγώγησης απ’ ότι η μαμά.

Σίγουρα δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα, σίγουρα η μαμά είναι τις περισσότερες φορές η «αυστηρότερη» όλων, αυτή που κρατά τις ισορροπίες και πασχίζει να πετύχει τον καλύτερο δυνατό τρόπο να μεγαλώσει το παιδί της, όμως το «Η μαμά είναι κακιά» είναι ότι πιο φρικτό μπορεί να πει κανείς σε ένα παιδί… Και μάλιστα χωρίς λόγο!! Έτσι, για πλάκα, για νάζι, για χαβαλέ!

Η μαμά είναι κακιά, για αυτό να έρχεσαι στη γιαγιά να σου δίνει γλυκά.

Η μαμά είναι κακιά, για αυτό να έρχεσαι στον μπαμπά που σου κάνει όλα τα χατήρια.

Η μαμά είναι κακιά, έλα να σε πάρω εγώ αγκαλιά.

Η μαμά είναι κακιά, έλα να σου αγοράσω σάντουιτς.

Έχω θέμα με τη χρήση του «κακός/κακιά» και με το πόσο εύκολα μπορεί να το ξεστομίσει κανείς. Μεγαλύτερο θέμα, όμως, έχω με το «κακιά μαμά», όταν η μαμά ΔΕΝ είναι κακιά και οι άλλοι έχουν τον ευχάριστο -οικογενειακό- ρόλο του να κάνουν στην ουσία κυρίως τα χατήρια του παιδιού.

Της το συγχωρώ της γιαγιάς μου, γιατί είναι η πρώτη φορά που το είπε και θέλω να πιστεύω ότι της ξέφυγε.

Εσείς έχετε ακούσει κάποιον να λέει «Η μαμά είναι κακιά»; Πώς αντιδράσατε;