Καρούμπαλο!

Χθες το βράδυ η Αθηνά ξύπνησε γύρω στις 2 το βράδυ για άγνωστη αιτία. Ήταν όρθια στο κρεβάτι της και παρακαλούσε να τη βγάλουμε. Την πήρα αγκαλιά και την έβαλα στο δικό μας κρεβάτι, κάναμε αγκαλιά και σε δευτερόλεπτα ξανακοιμήθηκε. Σκέφτηκα να την αφήσω να κοιμηθεί καλά καλά πριν τη μεταφέρω πίσω στο δωμάτιό της. Τι το ήθελα;

Σε είκοσι λεπτά ακούω ένα ΓΚΝΤΟΥΠ! Αμάν, έπεσε το παιδί!!!! Τρέχουμε πανικόβλητοι από μέσα μας, ψύχραιμοι απέξω μας στο δωμάτιο και βλέπουμε μια Αθηνά φαρδιά πλατιά στο πάτωμα. Ευτυχώς έπεσε μαζί με το μαξιλάρι και προσγειώθηκε πάνω του. Έλα όμως που δεν λογαριάσαμε ότι μπορεί να χτύπησε το κεφάλι της στο κομοδίνο!

Κλαίει για λίγα λεπτά, κάνουμε αγκαλιές και σβήνουμε το φως να ηρεμήσει. Εκεί που την χαιδεύω, πιάνω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ εξόγκωμα στο μέτωπό της. Μου κόπηκαν τα πόδια, άρχισα να τρέμω. Ανάβω το φως και τι να δω; Ένα τεράστιο καρούμπαλο πάνω στο μέτωπό της. Έπαθα σοκ. Δεν έχω ξαναδεί καρούμπαλο σε παιδί και ειλικρινά τα ‘χασα. Κατευθείαν τηλέφωνο τη γιατρό μας (εννοείται πως την ξυπνήσαμε τη γυναίκα), η οποία με ρωτάει αν είναι σκληρό ή μαλακό σαν να έχει υγρό, σε ποιο μέρος του κεφαλιού εμφανίστηκε και τι μέγεθος έχει.

Μου λέει να βάλω βούτυρο και αν δω ότι σε δέκα λεπτά δεν υποχωρεί να βάλω για λίγη ώρα πάγο. Να παρακολουθώ τη διάθεσή της, αν θα κάνει εμετό, να παρατηρώ τις κόρες των ματιών της μήπως διασταλούν πολύ και να την ξυπνάω κάθε δύο ώρες να δω αν αντιδρά. Με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι εφόσον είναι στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού, σκληρό και δεν δείχνει να ενοχλεί ιδιαίτερα το παιδί, δεν χρειάζεται να τρελαίνομαι. Αν όμως δω κάτι ύποπτο να την πάμε στο νοσοκομείο να τη δει νευροχειρουργός.

Μέσα στη τρέλα φέρνω βούτυρο (και να ανησυχώ, μήπως παίζει ρόλο αν είναι λούρπακ και όχι βιτάμ, ναι, το είχα χάσει τελείως), της το βάζω στο καρούμπαλο κάνοντας ταυτόχρονα τον Καραγκιόζη, η Αθηνά έχει συνέλθει τελείως, της έφυγε η νύστα και έχει όρεξη για παιχνίδι. Της κάνουμε αστεία και γελάει, τι ανακούφιση, Θεέ μου!!

Το καρούμπαλο δεν μοιάζει να μικραίνει, ή μήπως με γελούν τα μάτια μου; Της βάζουμε λίγο πάγο, ούρλιαζε και δεν τον ήθελε καθόλου (την καταλαβαίνω και εγώ μισούσα τον πάγο όταν ήμουν μικρή). Τα ματάκια της είναι λαμπερά.

Φέρνω τις γαντόκουκλες μας, το αρνί και τη ζέβρα και αρχίζουμε το παιχνίδι! Μπορεί να παίζαμε και μία ώρα! Γελάσαμε πολύ! Η Αθηνά το κατα-ευχαριστήθηκε!! «Τάιζε» τις κούκλες με τα… καλλυντικά μου, προσέχοντας ταυτόχρονα να μην της φάνε τα δαχτυλάκια!

Και να! Το καρούμπαλο ξεφουσκώνει!! Θέε μου, ευχαριστώ!!!!

Πέφτουμε να κοιμηθούμε οι δυο μας, όμως αυτή θέλει και άλλο παιχνίδι και όλο σηκώνεται. Μέχρι που έρχεται και ο μπαμπάς και κοιμόμαστε όλοι μαζί αγκαλιά.

Έχει ήδη πάει 4 και το πρωί! Ξυπνάμε στις 6, όλα καλά, ξυπνάμε στις 8 1/2 όλα καλά!

Τώρα είναι εδώ δίπλα μου, έχει πιει τον χυμό της και παίζει με τα παιχνίδια της. Το καρούμπαλο σχεδόν δεν φαίνεται πια και μόλις περάσει και το σήμερα, θα έχω να λέω «Τέλος καλό, όλα καλά!«

Ότι τα χρειάστηκα, όμως… τα χρειάστηκα!!!

Ποτέ ξανά μόνη στο κρεβάτι!

Περαστικά μωρό μου!