Τι ακούν οι μαμάδες με λεπτά μωρά-παιδιά!

Νομίζω πως λίγο πολύ όλες συμφωνούμε ότι άπαξ και αποκτήσεις παιδί, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σου πει μια χοντράδα, χωρίς πρώτα να βουτήξει τη γλώσσα στο μυαλό. Ή ακόμα χειρότερα: χωρίς να του πέφτει λόγος. 

Όπως σας έχω γράψει πολλές φορές, η κόρη μου ανήκει στην κατηγορία… φτερού. Σήμερα που πήγαμε στην παιδίατρό μας και μετρήθηκε, είδαμε ότι πιάσαμε τα 9 κιλά και τα 85 εκατοστά. Είναι αρκετά ψηλή και πολύ λεπτή. Πριν μήνες θα στεναχωριόμουν με το αποτέλεσμα της μέτρησης, πλέον όμως γιορτάζω ακόμα και τα δέκα γραμμάρια. Σε αυτό με βοήθησε η παιδίατρός μας (να ‘ναι καλά η γυναίκα) που από νωρίς μου έβαλε καλά μέσα στο κεφαλάκι μου ότι το παιδί μου αυτό το σκαρί έχει και ότι πρέπει να είμαι υπέρ ευχαριστημένη μαζί της που βάζει βάρος κάθε μήνα.

Λεπτό μωρό, λοιπόν! Τόσο λεπτό που μέχρι να καρδαμώσει αρκετά δεν είχαμε μπουτούδια να τσιμπήσουμε (ευτυχώς είχε πάντα λίγο φουσκωτά μαγουλάκια!). Για τα ρούχα αφήστε το καλύτερα… πονεμένη ιστορία και σας την έχω ξαναπεί! Φανταστείτε ότι τώρα είναι 18 1/2 μηνών και φοράει 12αρι φόρεμα. Της είναι βέβαια όλα μίνι αλλά τουλάχιστον της στρώνουν ωραία και δεν είναι σαν τσουβάλια (παντελόνια, φουστάκια κτλ. φοριούνται μόνο αν περάσουν πρώτα μια βόλτα από τη μοδίστρα, οπότε τα αποφεύγουμε)

Σας γράφω, λοιπόν, σήμερα για να «παραπονεθώ» για όλους όσους στεναχωρούν τους γονείς των λεπτών μωρών. Ναι, καταλαβαίνω, έχουμε συνηθίσει τα μωρά να είναι ζουμπουρλούδικα και αφράτα, να θέλεις να τα μασουλήσεις ολόκληρα, αλλά να που υπάρχουν και τα πιο… αέρινα μωρά. Ενώ κάποιοι άνθρωποι τρελαίνονται για τα λεπτοκαμωμένα μπουμπούκια, υπάρχουν και κάποιοι που σε κάνουν να θέλεις να τους ρίξεις μπινελίκι μεγάλο.

«Αχ μωρέ, πολύ λεπτή δεν είναι;«, ρωτάνε και άντε εσύ να τους φέρεις σε επαφή με τον παιδίατρο ή να έχεις πρόχειρο το βιβλιάριο να τους δείξεις τις καμπύλες ή να τους εξηγήσεις ότι μάλλον το σκαρί της είναι, γιατί και ο άντρας σου έτσι ήταν μέχρι προσφάτως, μην τον βλέπεις που τώρα έχει κοιλίτσα, μπλα μπλα μπλα.

«Δεν την ταίζεις σωστά! Να της δίνεις α. αλεσμένα β. περισσότερο γάλα γ. με το ζόρι δ. σπιτικό κέικ κάθε μέρα ε. παραπλήσιο μπουτο-γιατροσόφι» σου λένε και εσύ θέλεις να κλείσεις τα αυτιά σου, γιατί ούτε να αλέθεις θέλεις γιατί το παιδί σου μασάει σωστά και ωραία, ούτε το γάλα θεωρείς υποκατάστατο μεσημεριανού, ούτε να πιέσεις θέλεις το παιδί σου να σου γυρίσει μπούμερανγκ μετά, ούτε να το στουμπώσεις θερμιδογόνα φαγητά για να αποκτήσει σώνει και ντε αφράτο μπούτι θέλεις.

Και στο κάτω κάτω, το παιδί μου ΤΡΩΕΙ μικρά και συχνά γεύματα και δεν είναι από αυτά που τα κυνηγάς (με εξαίρεση τις τελευταίες μέρες που βγάζει κυνόδοντες και δεν τρώει ντιπ)

Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία σχολιαστών που ειλικρινά μου την σπάνε πολύ και δεν ξέρω πώς να τους απαντήσω χωρίς να γίνω αγενής… (συνήθως δεν λέω τίποτα, δεν μου το επιτρέπουν οι τρόποι μου, πανάθεμά με)

«Δεν πειράζει καλέ, ας είναι λεπτό. Και τον Λάκη μου τον κυνηγούσαμε να φάει και τώρα τον κυνηγάμε να αδυνατίσει«

Έχω ακούσει τόσες φορές την ιστορία με τον πρώην αδύνατο νυν παχουλό Λάκη που κοντεύω να το δέσω σκοινί κορδόνι ότι το παιδί μου θα γίνει φαταούλας μεγαλώνοντας.

Θέλετε να σας πω το πιο ΚΟΡΥΦΑΙΟ που μου έχει πει κάποια κυρία;

Σχολίαζε την Αθηνά που είναι έτσι λεπτή και μου λέει «κάτσε, θα σου πω…«

Πάει λοιπόν και της τσιμπάει τα μπράτσα και γυρίζει και τι μου κοπανάει;;

«Όταν μεγαλώσει θα γίνει παχύσαρκη, το δέρμα της είναι χαλαρό«

Τότε έμεινα αποσβολωμένη. Σήμερα, έχουν περάσει τόσοι μήνες και όποτε τη θυμάμαι θέλω να πάω και να της δώσω μια να πάει από εκεί που ήρθε.

Μα λέγονται αυτά τα πράγματα; Και τι σόι μέθοδος ενόρασης του μέλλοντος είναι αυτή;

Σημειωτέον: η κυρία εργάζεται σε μαγαζί με βρεφικά είδη. Ωραίο πράγμα να ακούς όταν πας να ψωνίσεις, ε;

Έτσι που λέτε… Αυτά τραβάω εγώ και είμαι σίγουρη ότι αντίστοιχα τραβάτε και εσείς, είτε έχετε λεπτά, είτε στρουμπουλά, είτε ψηλά, είτε κοντούλικα, είτε ζωηρά, είτε ήσυχα παιδιά.

Εγώ λατρεύω όλα τα μωράκια και τα παιδάκια και τα λεπτά (λόγω της κόρης μου, όπως καταλαβαίνετε, τους έχω αδυναμία) και τα στρουμπουλά που θέλω να τα τζουρτζουλέψω σαν να μην υπάρχει αύριο και τα ήσυχα και τα ζωηρά και λέω την άποψή μου ΜΟΝΟ όταν μια μαμά ζητήσει τη γνώμη μου. Μπορεί καμιά φορά να έχω πει και εγώ άθελά μου καμιά κοτσάνα, όμως, είμαι σίγουρη ότι δεν έχει συμβεί συχνά. Κάποιοι άνθρωποι απλά έχουν γεννηθεί για να σπάνε τα νεύρα άλλων… Είμαι σίγουρη για αυτό…

Αυτά τα λίγα για σήμερα…

και… κουράγιο στις μαμάδες με τα λεπτά μωρά (ξέρω τι περνάτε!)

Φιλιά

Ολίβια

Y.Γ. Αααα, θυμήθηκα και κάτι άλλο! Κάποιοι ρωτάνε «Πόσο είναι; 12 μηνών; 10 μηνών; (έχω ακούσει και 6 μηνών, ενώ ήταν 17!!)» και όταν τους λες την ηλικία, σου λένε «Ααααα, είναι τόσο λεπτό που μπερδεύτηκα!» Ντόινγκ! Χαχα!