Το πρωτότοκο παιδί της γης

Η Μάρθα μου έστειλε ένα απόσπαμπα ποιητικής φιλοσοφίας του Στρατή Μυριβίλη με τίτλο «Το πρωτότοκο παιδί της γης».

«Πραγματικά άγγιξε την ψυχή μου… Ο Θεός να ευλογεί όλα τα παιδιά του κόσμου….«, συμπλήρωσε και δεν μπορώ παρά να επαναλάβω:

Ο Θεός να ευλογεί όλα τα παιδιά του κόσμου!

Και μην ξεχνάτε: καμιά φορά ο προσωπικός μας παράδεισος μπορεί να χάνεται, όμως είναι πάντα στο χέρι μας να τον ξαναβρούμε!

Το πρωτότοκο παιδί της γης

Στρατής Μυριβήλης

Πέρασαν ώρες, πέρασαν μέρες, πέρασαν εβδομάδες, πέρασαν μήνες από τότε που ο Σαμπάοθ οργίστηκε και έδιωξε από τον παράδεισο το ζευγάρι των πρωτόπλαστων ανθρώπων. Νέους κόσμους έφτιαχνε, παλιούς κόσμους χαλούσε, να χορτάσει τη χαρά της δημιουργίας ο ωκεάνιος νους του και η φλογερή του καρδιά. Ήθελε να τους ξεχάσει τους δυο καταραμένους, έκανε κιόλας πως δεν του συλλογιόταν πια, πως δεν τον έμελε που βρίσκονταν και πως τα περνούσαν. Όμως ο νους του ολοένα και πετούσε κατά ʽκείνους…

Πατέρας!

Ο Σαμπάοθ είπε επίσημα:

– Ευλογημένη να είναι τούτη η μέρα τη συγχώρεσης, η μέρα του γυρισμού, να λογαριαστεί σαν μια ακόμα μέρα από τις επτά της δημιουργίας, γιατί σήμερα δημιούργησα τη συγχώρεση. Σηκώνω την αμαρτία από πάνω σας, θα σας κάνω πάλι αγνούς και ανήξερους σαν τα πουλιά, θα σας κάνω άγιους σαν τους αγγέλους, όπως ήσασταν πριν δαγκώσετε το μήλο της αμαρτίας και δείτε τη γύμνια σας.

– Όχι αυτό, έλεος πατέρα, βόγκησαν οι δυο άνθρωποι. Αν αληθινά απέμεινε μέσα στην καρδιά σου λίγο έλεος για μας, άφησέ μας να γυρίσουμε πίσω πανάγαθε. Άφησέ μας το αμάρτημα που έγινε ο πλούτος της ζωής μας. Άφησέ μας τη νόηση του καλού και του κακού που έγινε η πικρή σοφία μας. Άφησέ μας στη γύμνια μας που έλυσε τη μοναξιά του κορμιού μας. Συμπάθησέ μας Κύριε που κάναμε έναν νέο παράδεισο την κατάρα σου. Βρήκαμε τη νέα μας Εδέμ στον έρωτα και τη δημιουργική δουλειά. Μέσα στα δολερά λόγια του φιδιού ήταν μια νέα αλήθεια.

– Κι ο θάνατος τρελά παιδιά; Τον λησμονήσατε το θάνατο που σέρνεται σαν φίδι πίσω από τα βήματά σας από τότε που χάσατε τον παράδεισο.

– Με τον έρωτα τον νικήσαμε και το θάνατο, Κύριε.

Και η Εύα σήκωσε στα δυο της χέρια το δέμα που σφιχτά κρατούσε πάνω της τόση ώρα, πάνω στο στήθος της. Μέσα στην αρκουδοπροβιά σάλεψε το τριανταφυλλί σωματάκι ενός παιδιού. Μέσα από το πρόσωπό του χαμογελούσαν όλοι οι άγγελοι του χαμένου παραδείσου.

– Ευλόγησέ το, πατέρα.

Ήταν το πρώτο παιδί της γης.

Στρατής Μυριβήλης