Ναι το ομολογώ, έκοψα την πιπίλα της κόρης μου!

Ναι το ομολογώ, έκοψα την πιπίλα της κόρης μου!

μαμά Μαριγούλα

Κυρία πρόεδρε, κύριοι δικαστές, θα σας πω από την αρχή την ιστορία και μετά μπορείτε να μου δώσετε όποια ποινή θέλετε. Άλλωστε οι ερινύες με καταδιώκουν συνεχώς!

Η Θάλεια μου είναι 2 χρονών και 7 μηνών. Πιπιλομανής! Μία καλή και μία χαλασμένη στο χέρι, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! (Εγώ χάλασα και τη δεύτερη 1,5 χρόνο πριν. Με ψαλίδι… Το παραδέχομαι!). Αν και είχαμε μειώσει την εξάρτηση την προηγούμενη χρονιά, τις τρεις καλοκαιρινές εβδομάδες χωρίς σχολείο, η εξάρτηση είχε ξεφύγει κάθε όριο.

Γυρνώντας το Σεπτέμβριο στο σχολείο, ενημερώθηκα ότι η κόρη μου κοιμάται εκεί χωρίς πιπίλα από την Άνοιξη και να μην τη ξαναστείλω ποτέ (την πιπίλα)!  Έτσι έκανα κι εγώ. Το πρωί πάντα την αφήναμε στο μαξιλάρι για να μη μας την πάρει ο Χάρης (το αγοράκι που παίρνει το σχολικό πριν από αυτήν) (αχ βρε Χάρη, συγγνώμη που για δεύτερη χρονιά  λέω ψέματα για τις συνήθειές σου και σε διαβάλω στον παιδικόκοσμο…).

Όλη μέρα στο σχολείο όλα καλά. Το μεσημέρι, μόλις κατέβαινε από το λεωφορείο, άρχιζε εκείνο το κλάμα-γκρίνια του εθισμένου πιπιλομανή «πιπίλαααα». Πέντε ορόφους με το ασανσέρ άκουγα «πιπίλαααα» μέσα στο αυτί μου. Λίγο ρούφηγμα στο σπίτι και τέλος. Πριν τον ύπνο πάλι, στις μεγάλες νύστες. Και τα χαράματα… Που έψαχνε τη χαλασμένη (σιγά μην έχανε την καλή!).

Αχ κι αυτή η νεράιδα της πιπίλας, που είχε πάρει και την πιπίλα της φίλης της (με προσωπική της απόφαση) και της έφερε δώρο μια κιθάρα! Στη Θάλεια έταξε τρομπέτα αλλά η Θάλεια δεν το αποφάσιζε.

Μέχρι που χθες το πρωί στην αγορά είδα ένα υπέροχο παιδικό ακορντεόν! Θα είμαι και στο σπίτι όλη την εβδομάδα (λόγω απεργιών), άρα με έπαιρνε και αϋπνία και στερητικά σύνδρομα! Πάω στο σπίτι και κάνω τρύπες στην πιπίλα με ένα χοντρό βελόνι. Ίσα ίσα που καταλάβαινα διαφορά στο πιπίλισμα. Σκέφτηκα να τη χαλάσω σιγά-σιγά… Κι όμως. Ο πιπιλομανής κατάλαβε αμέσως το μεσημέρι τη δολιοφθορά! Κι άρχισαν τα σπαρακτικά κλάματα για άλλη πιπίλα.

Είπα να το δοκιμάσω! «Αγάπη μου η νεράιδα δε μας φέρνει άλλη πιπίλα επειδή μεγαλώσαμε αλλά όταν έρθει ο μπαμπάς θα δούμε μήπως μπορέσει να τη φτιάξει όπως την άλλη φορά».

(Προηγούμενη απόπειρα δολιοφθοράς πιπίλας από μέρους μου. Τότε που είχα αποφασίσει να μην πιέσω το παιδάκι μου ποτέ για τίποτα. Να το αφήσω μόνο του να την ξεφορτωθεί… Γιατί να προκαλώ τόσο άγχος στο καημενούλι μου;)

Καθόμαστε να φάμε. Ευτυχώς είχαμε το αγαπημένο της, ομελέτα με μπρόκολα (δεν τα βλέπει τα μπρόκολα, εννοείται). Εκεί, ξαφνικά, μου λέει, με θυμό κι αποφασιστικότητα «ΔΕΝ ΤΗ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΠΙΠΙΛΑ ΜΟΥ». Αρπάζω κι εγώ την ευκαιρία, φέρνω το έτοιμο ροζ κουτάκι, χώνουμε μέσα τις παλιοπιπίλες και τις βάζουμε στο τζάκι να τις πάρει η νεράιδα. Πάμε και στη μεγάλη μας ξαδέρφη να της γράψουμε κι ένα γράμμα της νεράιδας, για να ξέρει τι κάναμε και να φέρει το δώρο. (Να προλάβει κι ο μπαμπάς να κάνει την αλλαγή, πιπιλών-δώρου). Γυρνώντας όλα καλά με την τρομπέτα και το ακορντεόν.

Κι ήρθε το βράδυ. Έγλειφε τα χειλάκια της η μικρούλα μου. Δεν ήθελε ούτε κουνελάκι, ούτε κούκλες, μόνο «άλλη πιπίλα». Μετά από πέντε λεπτά σπαρακτικού κλάματος, δύο μπιμπερό γάλα και μία ώρα λογοδιάρροιας που την έπιασε, κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου με παραμυθάκια. Όλη τη νύχτα μόνο μία φορά τη ζήτησε. Άλλο ένα μπιμπερό γάλα (δε βαριέσαι, τέτοιες ώρες ας κάνουμε και υπερκατανάλωση), αγκαλιά κι άλλο ένα παραμύθι κι ύπνος σε δέκα λεπτά.
Το πρωί μόνο λίγη γκρίνια… Και τα χειλάκια της που τα έγλειφε!

Φαίνεται ότι πάνε καλά τα πράγματα. Όμως , κύριοι δικαστές εγώ έχω τύψεις. Γι’αυτό και παραδόθηκα στα χέρια σας για να με δικάστε και να με καταδικάστε, αν κρίνεται αναγκαίο.

Γενικά δε θέλω να πιέζω το παιδάκι μου για τίποτα. Του δίνω ευκαιρίες κι αν θέλει τις εκμεταλλεύεται (γιογιό, ποτηράκια αντί για μπιμπερό…). Πώς την πάτησα χθες δεν ξέρω! Με επηρέασε και το γεγονός ότι στο σχολείο κοιμάται μόνη της και ότι τις τελευταίες μέρες άρχισε να εθίζεται ολοένα περισσότερο στην πιπίλα της στο σπίτι. Πάντως το τόλμησα.

Κι εκείνα τα χειλάκια της που τα γλύφει με σκοτώνουν. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Άκουγα τις ερινύες  να πετάνε πάνω από το κεφάλι μου…

Κρίνετε με, λοιπόν. Καταδικάστε με, αν χρειαστεί. Στο ντουλάπι έχω 2 καλές και 2 χαλασμένες πιπίλες έτοιμες για χρήση.

Αν το αποφασίστε, θα υποκύψω και ας τις κρατήσει και μέχρι το γυμνάσιο. Είμαι έτοιμη!

Ευχαριστώ που με ακούσατε.

μαμά Μαριγούλα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com