Σήμερα η Αθηνά απέκτησε το δεύτερο καρούμπαλό της στο ίδιο ακριβώς σημείο που είχε βγει και το πρώτο. Έτρεξε να πιάσει τον γάτο και μπουρδουκλώθηκε, έπεσε και κοπάνησε με δύναμη το κεφάλι της στο πάτωμα. Δεν βγάλαμε κιχ, ο Μάνος και εγώ. Εγώ όμως έκλεισα με δύναμη το στόμα μου και ούρλιαξα χωρίς φωνή. Τραντάχτηκε τόσο το κεφαλάκι της που ήμουν σίγουρη για το τι θα ακολουθούσε.
1-2 λεπτά αγκαλιάς χρειάστηκαν για να ηρεμήσει τελείως η μικρή. Αισθάνομαι τόσο υπερηρωίδα που η αγκαλιά μου της προσφέρει αυτόματα ανακούφιση. Λες και στην αγκαλιά μου περνάνε όλα. Με το που σταμάτησαν τα δάκρια όμως, άρχισε να φουσκώνει το καρούμπαλο. Της βάλαμε βούτυρο και αυτή άρχισε να σκούζει και να χτυπιέται. Ε, παιδιά, δεν άντεξα… Έβαλα τα κλάματα. Με παράπονο κιόλας.
Άλλες δυο φορές μου έχει ξανατύχει: μία, όταν μωρούλι, έκανε τον τρίτο εμετό εξαιτίας της παλινδρόμησης. Πονούσε η καρδιά μου να βλέπω ένα τόσο δα νεογεννητάκι να πνίγεται από το γάλα που έβγαινε από τη μύτη και το στόμα. Για λίγα δευτερόλεπτα, ήταν λες και δεν ήταν μαζί μου, αφού δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, να θέλει να σκίσει το δέρμα μου και να βγει έξω… Μια φορά φάνηκα δυνατή, τη δεύτερη επίσης. Την τρίτη έκλαιγα απαρηγόρητη.
Η άλλη φορά ήταν όταν γυρίσαμε από το πρώτο μας ραντεβού με τον παιδοκαρδιολόγο, ο οποίος μας είχε πει ότι η Αθηνά έχει ένα μικρό θεματάκι με την καρδιά. Τίποτα φοβερό και τρομερό που δεν διορθώνεται (αν βέβαια ποτέ χρειαστεί), αλλά δεν έπαυε να είναι μια μικρή καρδιοπάθεια. Μέχρι το σπίτι, ο Μάνος και εγώ δεν βγάλαμε κιχ. Στο σπίτι όμως, αφού η μικρούλα μας (πάλι τοσοδούλα ήταν, περίπου 2 μηνών), πέσαμε στην αγκαλιά ο ένας του άλλου και κλάψαμε.
Όσο και να σου λένε ότι όλα τα παιδιά χτυπούν, όλα βγάζουν καρούμπαλα, όλα αρρωσταίνουν κάποια στιγμή, κάποια μάλιστα βαριά, νομίζω πως κατά βάθος κανένας μας δεν αντέχει να βλέπει το παιδί του να τα παθαίνει.
Δεν είναι ότι είχα την ψευδαίσθηση ότι το παιδί μου δεν θα πονούσε ποτέ. Το ξέρω ότι θα πονέσει πολλές φορές στη ζωή του, είτε ψυχικά, είτε σωματικά.
Είναι όμως αυτή η κρυφή ελπίδα που ίσως η κάθε μάνα έχει, όταν της δίνουν το τρυφερό, αθώο, αμόλυντο νεογεννητάκι της στα χέρια της ότι θα μπορέσει να αποτελέσει την εξαίρεση και να προστατέψει το παιδάκι της από κάθε τι κακό… Ή έστω θα καταφέρει να το προστατέψει τόσο ώστε να μην πονέσει πολλές φορές.
Σήμερα έκλαψα που λέτε… ‘Εκλαψα πολύ. Στεναχωριέμαι που τα έχασα μπροστά της, αλλά ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου. Ίσως γιατί όταν είδα το καρούμπαλο να φουσκώνει, θυμήθηκα τον εαυτό μου μικρό που έκλαιγα με παράπονο κάθε φορά που μάτωνα τα γόνατά μου…
Αχ κοριτσάκι μου, αχ! Πόσο ματώνει η καρδιά μου, όταν χτυπάς, ψυχούλα μου!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Να πω ότι δεν σε νιώθω? Και με το παραπάνω. Η κορούλα μου από την μέρα που γεννήθηκε και έως 16 μηνών έχει κάνει 2 βαρβάτα χειρουργεία στην καρδούλα... Το ένα 12 ημερών και το άλλο 16 μηνών... Το κλάμα που έχω ρίξει και μπροστά της και ...πίσω της είναι κάτι που δεν μπορώ να σου περιγράψω. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Έμαθα για το πρόβλημα στην καρδούλα 1 μέρα μετά την γέννησή της... Λεχώνα, πρώτη φορά μάνα, ευάλωτη... Οι δυσκολότερες στιγμές στη ζωή μου. Ευτυχώς όλα είναι καλά τώρα. Όλα πέρασαν και έχουμε μόνο χαμόγελα. Και οι μανούλες κλαίνε λοιπόν. Και οι μπαμπάδες επίσης...
aaaaaaaaaaaaaaaax ena megalo ax!!!ego tin afisa miso deuterolepto sti mesi tou krevatiou mas kai akousa to mpam...asta vrasta epatha sok!tin vrika kato kai ta paixa...5minon kai kato tipota stromeno,,,frikara....den thelo na ksanapesei!!!
Περαστικά στην Αθηνούλα! Έχεις ακούσει για το babyproofing; Μπορεί να σε βοηθήσει!
Χτες το βράδυ είχα κ εγώ μια παρόμοια αντίδραση, κρατούσα αγκαλιά τον γιο μου και ο μπαμπάς με την κόρη στο μπάνιο. Ξαφνικά άκουσα ένα μπαμ δυνατό και το μυαλό μου πήγε κατευθείαν ότι έπεσε το παιδί. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ήμουν εκεί και χωρίς να το έχω επιβεβαιώσει ήδη έκλαιγα... Τελικά δεν είχε πέσει το μωρό αλλά μια λεκάνη.. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα αν το είχα δει κάτω και να κλαίει από πόνο. Πρέπει όμως να προετοιμαστώ άμεσα γιατί περπατήσαμε!!!
ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΜΟΛΙΣ ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΩ..ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΦΡΙΚΤΟΣ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ..Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ,,ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΩ...ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΜΑΛΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΠΑΡΑΠΟΝΙΑΡΑ ΚΑΙ ΓΩ ΤΗΝ ΝΤΑΝΤΕΥΩ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΓΩ ΜΑΝΟΥΛΑ...ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ..ΤΗ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ..
127 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕ ΣΩΛΗΝΑΚΙΑ, ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ, ΤΡΥΠΗΜΑΤΑ Κ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ..... ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 2 ΧΡΟΝΩΝ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΘΕ ΦΟΙΡΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΑΝ ΧΤΥΠΗΣΕ ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΗΔΗ ΝΑ ΤΣΙΡΙΖΩ Κ ΝΑ ΚΛΑΙΩ.... ΟΛΟΙ ΛΕΝΕ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ Κ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΩ ΕΤΣΙ. ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΝΞΩ. ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΜΗ ΤΟΝ ΧΑΣΩ???????????
H κορη μου γεννήθηκε προωρη στην 32 εβδομάδα διασωληνωθηκε και εμεινε θερμοκοιτιδα ευτυχώς μόνο για 8 μερες... Η πρωτη φορα που την αντικρυσα στην θερμοκοιτίδα εχει μείνει χαραγμένη στην ψυχη μου... μα ποσα σωληνάκια μπορούν να βαλουν σε ενα μωρο, στο δικό μου μωρο, ποσες φορες το έχουν τρυπήσει??? γιατι ξεκινω με τα παραπάνω...? Γιατι με αυτην την προιστορία φανταστείτε την αντίδρασή μου σε κάθε της χτύπημα τσίμπημα απο γιατρό πυρετό και οτι δυσαρεστο μα αναποφεκτο για ενα παιδι... εχω σφίξει τα δόντια πάααααααρα πολλες φορές... Η μικρή μου ειναι σχεδόν 3χρονών τωρα ένας Ταρζάν που δεν μασάει σε τίποτα σκληρή στον πόνο όχι τοσο σκληρή ομως η μάνα της... αυτα ήθελα να μοιραστώ και γω μαζί σας...!
Περαστικά να είναι κ μακάρι να μη χτυπούσαν τα παιδάκια κ να μην έπεφταν αλλα δυστυχώς αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις σχεδόν καθημερινα!Η μικρή μου είναι 11 μηνών δε περπατάει αλλά θελει να την περπατάμε εμείς απο τα χεράκια κ καμιά φορά προσπαθεί να σηκωθεί νομίζοντας ότι μπορεί αλλα παντα πέφτει αν δε χτυπήσει γελάμε για να μη τρομάξει κ συνεχίζει να παίζει,αν χτυπήσει όμως κλαίει αυτή κ μόλις σταματήσει πάω στο μπάνιο κ κλαίω κ εγω...ο αντρας μου είναι πιο ψύχραιμος βέβαια όπως παντα!Ασε που αν τυχει κ χτυπήσει απόγευμα ή βραδάκι δε κοιμάμαι στέκομαι δίπλα κ τσεκάρω τον ύπνο της...Α!κ ήθελα να πω αυτό με το βιταμ δε ξερω αν πιάνει εγώ βρήκα μια αλοιφή για τα χτυπήματα που μπορεις να την βάλεις από 3 μηνών ακόμα κ στα μάτια!Εμάς δούλεψε μια χαρά ούτε καρούμπαλο δε πρόλαβε να βγεί!
Ανατρίχιασα πάλι.... τελικά όλες το ίδιο νιώθουμε... περαστικά στο κοριτσάκι μας και σε όλους μας.........
Δεν συνηθίζεται αυτο δυστυχώς.εγω ποναω πιο πολυ απο αυτα όταν χτυπάνε και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτο ποτέ κ το λέω γιατί βλέπω τη μαμα μου κάθε φορά που εγω ή ο αδελφός μου παθαίνουμε κάτι τα χάνει..περαστικουλια σας!
Διαβαζα σε μια προσφατη ερευνα τα περισσοτερα παιδικα αυτχηματα ειναι αυτα που γινονται μεσα στο σπιτι.. Τις δυο πρωτες φορες που μου επεσε ο μικρος χωρις να χτυπησει... δεν εκλαψε παρα λιποθυμησε-τρομαξε προφανως-... (ευτυχως που ηταν ο αντρας μου εκει και το συνεφερε το παιδι)... εγω ημουν ετοιμη να πεσω απο το μπαλκονι... οταν δε πριν 2,5 μηνες ανεβασε πυρετο εκανε σπασμους... λιποθυμησε χανοντας αισθησεις με προσηλωση βλεματος (δηλαδη λιποθυμησε με ανοιχτα τα ματια για 3 λεπτα... τον καναμε μπανιο και δεν συνερχοταν)...πραγματικα δεν θελω να τη σκεφτομαι αυτη τη στιγμη... Σε αυτη τη φαση επειδη τα τρεμω τα χτυπηματα εχω παρει πολλα μετρα αυτη τη μεμβρανη την πλαστικη με τις φυσαλιδες.... και τυλιγω όλα τα πηχακια του σπιτιου και τις γωνιες επισης... τωρα που εστρωσα χαλιά.. σε ολες τις ακρες εχω κολλησει ταινια γυρω-γυρω για να μην πιανονται τα ποδαρακια του και σκονταφτει.. γενικά προσπαθω να αποφυγω τα επικινδυνα χτυπηματα...(πειτε καμια αλλη ιδεα που εχετε κατα νου!!!) Μανουλες υπομονη....απλα καντε το σπιτι σας οσο πιο ασφαλες γινεται!!!!
ΑΧ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ.ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ.ΧΘΕΣ ΕΠΕΣΕ ΜΕ ΦΟΡΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΓΙΑΤΙ ΕΠΑΙΖΑΝ ΚΥΝΗΓΗΤΟ.ΣΗΜΕΡΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥ ΓΙΟΣ ΕΡΙΞΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ.ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΓΕΛΙΑ ΑΚΟΥΣ ΤΟ ΝΤΟΥΠ ΚΑΙ ΤΡΕΧΕΙΣ.ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ.ΑΝΣΕ ΔΟΥΝ ΝΑ ΛΥΓΙΖΕΙΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΤΟ ΚΛΑΜΑ.ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑΑΑΑ...
."ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΓΕΛΙΑ ΑΚΟΥΣ ΤΟ ΝΤΟΥΠ ΚΑΙ ΤΡΕΧΕΙΣ". Πόσο δίκιο έχεις. Παίρνεις βαθιά ανάσα και μέχρι να πας να δεις τι έχει γίνει, κάνεις ασκήσεις θάρρους: Δεν θα κλάψω, δεν θα φωνάξω, δεν θα λιποθυμίσω αν δω αίμα, ποιο είναι το τηλέφωνο του παιδίατρου, που έχω παρκάρει το αυτοκίνητο αν χρειαστεί να πάμε "ΠΑΙΔΩΝ", ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ να είναι καλά και δεν θα ξαναγκρινιάξω για τα πεταμένα παιχνίδια... Ολιβία κάνε "μα" το "βαβά" της Αθηνούλας και από μένα....
Μετα το πρωτο σοκ οταν ηταν 1 ετους, που χτυπησε αναμεσα στα ματια (πανω απο την μυτη) και καναμε το πρωτο (περιμενω και αλλα πλεον) ραμμα, ο καιρος περασε με χτυπηματα συνηθισμενα τρεχοντας, παιζοντας, με παιχνιδια, κλπ. κανα 2 ποτηρια που εσπασαν και της φωναξα απο τον φοβο μου μην τα πιασει και 1-2 φορες που σκαρφαλωσε πανω στο τραπεζι. εχθες ομως τα χρειαστηκα, ηταν στο καρεκλακι φαγητου και εκατσε στην πλατη, μολις της ειπα "μη κοριτσι μου θα πεσεις" εφαγε μια τουμπα κανονικη και προσγειωθηκε κατω απο το καρεκλακι. να κλαιει η ΑνναΜαρια στην αγκαλια μου να κλαει ο μπεμπης απο τις φωνες, να προσπαθω ταυτοχρονα να δω μην ανοιξε το κεφαλι της, αν ειναι καλα, διοτι ηταν κοντα στο σβερκο της. μπροστα της δεν εδειξα τιποτα, την εκανα μπανιο, ηπιε το γαλα της και οταν γυρισε ο Παναγιωτης που ειχαν κοιμηθει και τα 2 πατησα κατι κλαματα απο την ενταση....
Αχ Ολίβια μου, πώς να κρυφτείς από τα παιδιά "ετσι κ αλλιώς τα ξέρουν όλα" που λέει κ το τραγουδι...Περαστικά στο κοριτσάκι σας, είναι πολύ λογικό κάποια στιγμή να λυγίσεις, δεν είμαστε από σίδερο φτιαγμένες ούτε μπορούμε πάντα να κρύβουμε τα συναισθήματα μας και της αντιδράσεις μαςγια να μην τρομάζουν τα ζουζουνια μας..Πόσες φορες δεν εχω κλάψει στο δωμάτιο, όπως σήμερα, που η μικρή καιγότανε στον πυρετό και ένιωθα ανεπαρκής, οτι δεν μπορώ να την βοηθήσω και να θεωρω τον εαυτο μου υπέυθυνο που την εστειλα στον παιδικο και κόλλησε...Αγκαλίτσες πολλές να της κάνετε, κ να της δώσετε ένα μεγάλο φιλάκι κ από εμένα
ποια μανα δε στεναχωριεται αν βλεπει το μωρο της να πονα;Παντως κι εγω φοβαμαι την πρωτη φορα που θα χτυπησει το νινι μου!όχι σε απλο χτυπημα πιστευω θα ειμαι ψυχραιμη!Αν εχει και αιματα δεν ξερω!εμενα ειναι 4μιση μηνων η μπεμπουλα μου και πονεσε η ψυχη μου οταν εκανε πυρετο στο 2ο εμβόλιο της!και οταν ξαφνικα στον υπνο της κλαιει σπαρακτικα(μαλλον βλεπει κανα ονειρο δεν ξερω)και δε σταματαει αχ μου ρχεται να κλαψω!Παντως μια συμβουλη στο καρουμπαλο πρωτα παγο οπωσδηποτε για να μην πρηστει το βουτυρο δε βοηθαει!ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ μανουλες!
ολιβια δε προκειται ποτε μα ποτε να το συνηθισουμε!!θυμαμαι οταν τον ειχε αφησει κοιμισμενο στο κρεβατι μας μια σταλια μωρο που ουτε καν μπουσουλαγε με μαξιλαρια γυρω γυρω και εκεινος επεσαι κατω.αυτον τον θορυβο και το σπαραχτικο του κλαμα νομιζω πως δε θα το ξεχασω ποτε στη ζωη μου!η αποσταση απο το μπανιο μεχρι το δωματιο μου φανηκε αιωνας και περασανε χιλιες σκεψεις απο το μυαλο μου για το πως θα τον εβρισκα.παντα χτυπανε,κλαινε,και μετα τους περναει και το ξεχνανε.εκεινα.εμεις ποτε...
οριστε απο την ταραχη μου που το θυμηθηκε εκανα ΤΑ ορθογραφικα!!!χριστε μου τι εγραψα!!χαχαχαχα