Η μαμά ρωτάει: Ο άντρας μου με ανταγωνίζεται. Τι να κάνω;
Η Βίκυ είναι η μαμά μιας μικρούλας 3 μηνών. Από τη μέρα που γέννησε, η σχέση της με τον άντρα της άλλαξε και από εκεί που έκαναν κοινά όνειρα για τη ζωή τους με το μωρό τους, ξαφνικά όλα άλλαξαν… Ζητάει τη συμβουλή μας… Τι να κάνει;
Η Βίκυ μας έγραψε:
Πριν λίγους μήνες γέννησα το πρώτο μου παιδάκι, ένα υπέροχο κοριτσάκι. Με τον άντρα μου περιμέναμε πως και πως να γεννηθεί, κάναμε σχέδια για όλα όσα θα ζούσαμε με το παιδάκι μας.
Μόνο που από τη μέρα που γεννήθηκε, είναι σαν να έχουμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Αντί να έρθουμε πιο κοντά, ο άντρας μου με έκανε πέρα. Αγαπάει πάρα πολύ την κόρη μας και αυτό είναι κάτι που χαίρομαι, αλλά με κάθε ευκαιρία με κάνει να νιώθω… ακατάλληλη μάνα. Με υποβιβάζει, ζηλεύει που περνάω περισσότερες ώρες με τη μικρή (μαμά της είμαι, τι να κάνω;), ενώ εκείνος δουλεύει. Δεν έχω ακούσει από το στόμα του ένα «Μπράβο«, το μόνο που λέει στο παιδί είναι πόσο πολύ την αγαπάει αυτός και πόσο ήρεμη είναι κοντά του και και και… Αισθάνομαι ότι έχουμε μπει σε έναν αγώνα καλύτερου γονιού!
Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι είμαι στο σπίτι μόνο για να την ταίζω! Και έχω και το άγχος ότι θα γυρίσω σύντομα στη δουλειά… Και αν το παιδί μου δεν με θέλει πια; Αν συνηθίσει με την πεθερά μου και με βλέπει σαν ξένη; Φοβάμαι ότι η συμπεριφορά του άντρα μου απέναντί μου θα έχει σίγουρα αυτό το αποτέλεσμα…
Έχω συζητήσει πολλές φορές μαζί του, του εχω εξηγήσει πώς δεν χρειάζεται ούτε να ζηλεύει, ούτε να υπάρχει ανάμεσά μας ανταγωνισμός, αλλά αυτός ή δεν καταλαβαίνει ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.
Νιώθω μόνη και αβοήθητη. Τι να κάνω;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μηπως εσυ ανταγωνιζεσαι και εχεις μπερδευτει λιγο? Σαν μανα είσαι αυτη που δε θα πρεπε να εχεις καμια ανασφαλεια για την αγαπη του παιδιου. Ειναι απιστευτα τρελο να σκεφτεσαι πως δε θα σε αγαπα το μωρο. Ολα τα παιδια λατρευουν τη μανα τους ακομα κι αν ειναι η χειροτερη του κοσμου. Εγω λατρευω να βλεπω την κορη μου να κανει σαν τρελη για τον μπαμπα. Οταν ζουν το love story τους μπαμπας και κορη μου φαινεται τοοοοοσο, μα τοσο αστειο που αγνοει η μικρη την υπαρξη μου εκεινες τις στιγμες! Ο δικος σου ανταγωνισμος, ισως δημιουργει ρηξη στις σχεσεις σας, οπως λες. Απο εναν αντρα μου φαινεται και λιγακι φυσιολογικο να νιωθει ανασφαλης και ρηγμενος οσον αφορα το δεσιμο του με τα παιδια. Ιδιαιτερως αν δουλευει πολυ οπως ο αντρας σου και δεν εχει χρονο μαζι τους. Η γνωμη μου ειναι αυτη. Για να το σκεφτεις κι αλλιως.... Αν εχω λαθος αγνοησε με. Φιλικα xxx
Εγώ θέλω να ρωτήσω μήπως και οι δύο συναγονίζεστε για το ποιος είναι ο καλύτερος γονιός? για τον ποιον θα αγαπάει περισσότερο το μωρό στο μέλλον. άκουσε με, έχω ένα κοριτσάκι που λατρεύει το μπαμπά του! από μωράκι όταν ο μπαμπάς του έμπαινε σπίτι, εγώ απλά δεν υπήρχα.... ουδέποτε με πείραξε αυτό. Στην πρόταση σου "μαμά της είμαι τι να κάνω?" θα σου απαντήσω, δώσε λίγο παραπάνω χρόνο και στο σύζυγο! Ο σύζυγος ίσος ζηλεύει, δεν είναι κακό, και η ζήλια είναι ένα συναίσθημα σαν όλα τα άλλα..... μήπως είσαι συνεχώς με το μωράκι και τον έχεις παραμελήσει? (το έκανε ο σύζυγος μου σε εμένα...... μια μέρα γύρισε από τη δουλειά και δε με φίλησε, πράγμα που πάντα έκανε, αλλά έτρεξε στο μωρό.... έπιασα κι εγώ το μωρό όμορφα κι ωραία το έβαλα να κοιμηθεί (βρέφος ήταν) έβαλα φαγητό και του είπα τα παράπονα μου....) Όσο για το αν θα σε αγαπάει το μωράκι όταν θα πας για δουλειά, τι ανασφάλειες είναι αυτές? γιατί να μη σε αγαπάει? Ένα παιδί αγαπάει και τους δύο του γονείς!!!! Αν το αγαπάτε μην το διεκδικείται ο ένας από τον άλλο.... είναι και τον δύο σας!!! και θέλει και τους δύο σας για να μεγαλώσει!!!!
Πριν το παιδί πως ήταν η σχέση σας?
ΚΑΛΑ Ε....ΤΙ ΝΑ ΠΩ????δεν ξερω χαρα στην υπομονη σου!ετσι πηγε να κανει κ μενα και μαλιστα μπροστα σε τριτους...αλλα δεν αφησα να συνεχιστει 1--2 φορες και μετα υψωσα το αναστημα μου μπροστα τους γιατι πανω απολα ειναι το παιδι μου μετα εγω κ μετα ο πατερας της.γονεις πεθερικα εξω.τελος δεν το διαπραγματευομαι!
Βίκυ, τον ίδιο ανταγωνισμό έχω κι εγώ με τον άντρα μου. Έχουμε δύο παιδιά, το ένα 1,5 ετών και το άλλο 20 ημερών. Στο πρώτο παιδί μας είχα πανικοβληθεί από την συμπεριφορά του, όλο με έκρινε κι όλο με νουθετούσε. Ό,τι κι αν έκανα με το μωρό έπρεπε να συζητηθεί ξανά και ξανά και να πάρει έγκριση, λες και δεν ήμουν εγώ η μάνα του, ή δεν με ένοιαζε το καλό του. Είχα αρχίσει να νιώθω παράταιρη και άχρηστη. Μέχρι που το μωράκι μας έπαθε ένα απλό συνάχι κι εκείνος από τον πανικό του αρρώστησε! Τότε συνειδητοποίησα οτι εκείνος είχε την μεγαλύτερη ανασφάλεια από μένα και προσπαθούσε να την καλύψει με όλη αυτή την κριτική. Τα παιδιά μας μας χρειάζονται δίπλα τους, να τα μεγαλώσουμε και να τα στηρίζουμε, όχι να στηρίζουν εκείνα εμάς! Από τότε τα πράγματα μέσα μου έχουν μπει στην θέση τους και δεν αγχώνομαι για την κριτική του αντρός μου. Εκνευρίζομαι κάπου-κάπου βέβαια, αλλά τον βάζω στη θέση του κι εκτονώνομαι! Όσο για την πεθερά σου και για το γεγονός οτι σύντομα θα επιστρέψεις στην εργασία σου, μην φοβάσαι. Μπορεί στο εξής οι ώρες που θα περνάει μαζί σου το κοριτσάκι σου να είναι λιγότερες, αλλά στο χέρι σου είναι να καλύψεις το χαμένο χρόνο με ουσιαστικό χρόνο... Φιλιά και υπομονή! :)
Οι άντρες ζηλεύουν τη σχέση μάνας - παιδιού, τέλος. Η ψυχιατρική και η ψυχολογία αναφέρονται σε αυΤο ως το φθόνο της μήτρας. Ανάλογα με το βαθμό συναισθηματικής ωριμότητας του πατέρα αυΤο εκδηλώνεται και δημιουργεί η όχι προβλήματα στην καθημερινότητα. Δυστυχώς το βάρος πέφτει πάλι σε σένα να το καταλάβεις αυΤο και να μην το ενισχύσεις χωρίς να το αφήσεις να σε επιρρεασει.... Δύσκολο αλλα αυτός είναι και ο ρόλος της μητέρας, να κάνει άλματα ωρίμανσης και αντίληψης ακόμα και κάτω απο την επίδραση ορμονών και μεγάλης κούρασης. Να είσαι σίγουρη ότι την σχέση σου με το παιδι σου δεν μπορεί να την ταράξει τίποτε και κανείς αν ΕΣΥ είσαι ήρεμη και δυνατή. Και η γνώση είναι δύναμη. Αντιμετώπισε τον άντρα σου με κατανόηση αλλα δυστυχώς μη περιμένεις το ίδιο. Πολυ σπάνια η νέα Ελληνίδα μαμά έχει την κατάλληλη συμπαράσταση γιατί γενικά στην Ελλαδα υπάρχει ένα προβληματικό πλαίσιο στις σχέσεις των μαμαδων με τους γιους ( πεθερες ) που έχει επιπτώσεις βέβαια σε πολλαπλά επίπεδα. Έχεις λοιπόν ακόμα ένα παιδάκι στο σπίτι που ζηλεύει και θέλει αυΤο να έχει τον πρώτο λόγο και σε σένα και στο παιδι. Δεν μπορεί να βάλει πίσω τον εγωισμό του λόγω ανωριμοτητας. Πες του μπράβο όταν προσπαθεί και αγνόησε ευγενικά και με αυτοπεποίθηση τα αρνητικά του σχόλια. Επίσης όπως είπαν αρκετές προλαλησασες βρείτε λιιιιιιγο χρόνο μόνοι σας. Χωρίς πίεση και με αγάπη. Καλη συνέχεια.