Μηπως εσυ ανταγωνιζεσαι και εχεις μπερδευτει λιγο? Σαν μανα είσαι αυτη που δε θα πρεπε να εχεις καμια ανασφαλεια για την αγαπη του παιδιου. Ειναι απιστευτα τρελο να σκεφτεσαι πως δε θα σε αγαπα το μωρο. Ολα τα παιδια λατρευουν τη μανα τους ακομα κι αν ειναι η χειροτερη του κοσμου. Εγω λατρευω να βλεπω την κορη μου να κανει σαν τρελη για τον μπαμπα. Οταν ζουν το love story τους μπαμπας και κορη μου φαινεται τοοοοοσο, μα τοσο αστειο που αγνοει η μικρη την υπαρξη μου εκεινες τις στιγμες! Ο δικος σου ανταγωνισμος, ισως δημιουργει ρηξη στις σχεσεις σας, οπως λες. Απο εναν αντρα μου φαινεται και λιγακι φυσιολογικο να νιωθει ανασφαλης και ρηγμενος οσον αφορα το δεσιμο του με τα παιδια. Ιδιαιτερως αν δουλευει πολυ οπως ο αντρας σου και δεν εχει χρονο μαζι τους. Η γνωμη μου ειναι αυτη. Για να το σκεφτεις κι αλλιως.... Αν εχω λαθος αγνοησε με. Φιλικα xxx

Πριν το παιδί πως ήταν η σχέση σας?

Βίκυ, τον ίδιο ανταγωνισμό έχω κι εγώ με τον άντρα μου. Έχουμε δύο παιδιά, το ένα 1,5 ετών και το άλλο 20 ημερών. Στο πρώτο παιδί μας είχα πανικοβληθεί από την συμπεριφορά του, όλο με έκρινε κι όλο με νουθετούσε. Ό,τι κι αν έκανα με το μωρό έπρεπε να συζητηθεί ξανά και ξανά και να πάρει έγκριση, λες και δεν ήμουν εγώ η μάνα του, ή δεν με ένοιαζε το καλό του. Είχα αρχίσει να νιώθω παράταιρη και άχρηστη. Μέχρι που το μωράκι μας έπαθε ένα απλό συνάχι κι εκείνος από τον πανικό του αρρώστησε! Τότε συνειδητοποίησα οτι εκείνος είχε την μεγαλύτερη ανασφάλεια από μένα και προσπαθούσε να την καλύψει με όλη αυτή την κριτική. Τα παιδιά μας μας χρειάζονται δίπλα τους, να τα μεγαλώσουμε και να τα στηρίζουμε, όχι να στηρίζουν εκείνα εμάς! Από τότε τα πράγματα μέσα μου έχουν μπει στην θέση τους και δεν αγχώνομαι για την κριτική του αντρός μου. Εκνευρίζομαι κάπου-κάπου βέβαια, αλλά τον βάζω στη θέση του κι εκτονώνομαι! Όσο για την πεθερά σου και για το γεγονός οτι σύντομα θα επιστρέψεις στην εργασία σου, μην φοβάσαι. Μπορεί στο εξής οι ώρες που θα περνάει μαζί σου το κοριτσάκι σου να είναι λιγότερες, αλλά στο χέρι σου είναι να καλύψεις το χαμένο χρόνο με ουσιαστικό χρόνο... Φιλιά και υπομονή! :)

κι έλεγα θα το δω γραμμένο ή δεν θα το δω;; Και τσουπ... μα παντού υπάρχει μία..σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν... οι πεθερές καλέ!!! Κοριτσάκι μου... αν υπάρχει ακόμη έρωτας/αγάπη/εμπιστοσύνη κλπ κλπ να του αφιερώσεις χρόνο..το βράδυ που έχεις σίγουρα ένα 3ωρο στη διάθεσή σου, ετοίμασε κάτι καλό.. φαγητό, ποτό, ταινία, xbox, ό,τι του αρέσει τέλος πάντων, αλλά να το κάνετε ΜΑΖΙ!! Και να μην αναφέρετε καθόλου το νινί, μα καθόλου όμως.. και να το κάνεις κάθε εβδομάδα ή όσες φορές μπορείτε... μην τον παραμελείς... πολλές ήμασταν στη θέση σου... "ο γάμος θέλει φρόνηση, θέλει καπατσοσύνη, θέλει λαγού περπατησιά κι αετου γληγοροσύνη...."Λωξάνρα(μου το λέει συνέχεια η γιαγιά μου)... :-)

βικακι μου....ετσι ξεκινησα να νιωθω κ εγω απο την ημερα που γεννησα...ημουνα αποκλειστικα στο παιδι δεν εδινα κ πολυ σημασια στον αντρα μου γιατι συνηθως ετσι γινετε ειτε απο φοβο σαν πρωτο ειτε απο ευθυνη ειτε απο το οτι σκεφτομαστε οτι τ...ο παιδι ειναι αποκλειστικα δικη μας ευθυνη κ εξαρτατε μονο απο εμας,...Μην ανησυχεις κ μην φοβασαι ...αυτο που νιωθεις ειναι μια πολυ μικρη καταθλιψη την οποια περναμε ολες..αλλες σε μικρο βαθμο αλλες σε λιγο περισσοτερο κ αλλες σε μεγαλο..Εισαι σε πολυ μικρο σταδιο στο οποιο χωρις να το θελεις απαιτεις πραγματα απο τους αλλους κ σου φαινετε παραξενο που εκεινοι δεν νιωθουν το ιδιο με σενα..αλλα εκεινη δεν γεννησαν..εσυ γεννησες.Οσο κ να προσπαθουμε να τους πεισουμε ή να τους αλλαξουμε συναισθηματα δεν γινετε κ αυτο συμβαινει οχι γιατι αλλαξαν αυτοι αλλα γιατι αλλαξαμε εμεις...Το ΜΠΡΑΒΟ κ τους ΕΠΑΙΝΟΥΣ που εχουμε αναγκη γιατι πιστευουμε οτι εχουμε αναλαβει ενα πολυ μεγαλο ΕΡΓΟ κ ετσι ειναι μην περιμενεις να το ακουσεις απο τους αλλους ..κ ναι ουτε απο τον ιδιο σου τον αντρα..το βλεπει ,το ξερει ,απλα δεν το λεει γιατι ισως ντρεπετε ή επειδη ξερει οτι ηδη εσυ κανεις πολλα περισσοτερα να μειωθει ο ιδιος...Δεν ειναι ζηλεια του αντρας σου ειμαι σιγουρη ..κανενας αντρας δεν ζηλευει την γυναικα του επειδη μεγαλωνει σωστα το παιδι του...απλα ισως νιωθει λιγο παραμελημενος κ εχει κ δικιο..Εμεις οι ιδιες κανουμε τους εαυτους μας να νιωθουμε ετσι..Και αν ερθεις εσυ λιγο κοντα στον αντρα σου χωρις γκρινα θα δεις οτι κ αυτος θα ειναι κοντα σου..Ελεγξε λιγο τον ευατο σου οσοσ δυσκολο κ να ειναι.Και αν δεν τα καταφερεις δεν πειραζει..Κλαψε,νιωσε,ειναι κ αυτο μια εμπηρεια που θα περασει σε λιγο καιρο κ ετσι ισως χρειαστει να βοηθησεις εσυ μια αλλη κοπελα καποτε.......Φιλια πολλα σε σενα κ την μικρη σου να σου ζησει.Και λιγοοοοοοοοο πλησιασε τον αντρουλι σου!!!!!

Πιστεύω πως για τον α ή β λόγο η Βίκυ αισθάνεται ανασφαλής κ αυτό γίνεται φανερό από την ερώτησή της αν όταν αρχίσει να δουλεύει το παιδί τη νιώσει σαν ξένη. Η ανασφάλεια αυτή κατά πάσα πιθανότητα είναι επιλόχεια συνέπεια κ ευτυχώς θα κρατήσει λίγο. Ο άντρας της δουλεύει όλη μέρα, αρα η κοπέλα έχει όλο το χρόνο κ να φροντίσει αλλά κ να παίξει με το μωρό της. Ο άντρας της από την άλλη το χαίρεται μόλις γυρίσει από τη δουλειά, αν το πετύχει ξύπνιο κ για όσο αυτό είναι ξύπνιο. Λογικό είναι λοιπόν να πέφτει με τα μούτρα σε αυτό για να το χορτάσει. Κ αυτό είναι υπέροχο!!! Νομίζω λοιπόν πως το "πρόβλημα" είναι καθαρά προσωπικό της Βίκυς και πως σε λίγο καιρό θα είναι τόσο σίγουρη για τον εαυτό της που δε θα μπαίνει σε κανένα παιχνίδι ανταγωνισμού. :D

καλημερα...!να σου ζησει καταρχας το μωρακι να ναι γερο κ τυχερο.Οπως ειπες εχεις μιλησει με τον αντρα σου.εκεινος τι λεει ?Δεν παραδεχεται?ηθελα να σε ρωτησω μηπως τα βλεπεις λιγο πιο υπερβολικα απο οτι θα πρεπε καιοχι κοπελα μου επειδη το θελεις αλλα με τις ορμονες μας εμεις ειμαστε καπως μετα την γεννα..στο λεω εμπειρικα. γιατι και γω νομιζα οτι δεν θα με αγαπει η μικρη μου μπουρμποληθρα επειδη την αφηνω για να παω για δουλεια