Στη μνήμη της Belle

Η Isabelle Broadhead έχασε τη ζωής της εξαιτίας ενός φαινομενικά ασήμαντου αυτοκινητιστικού ατυχήματος (που τελικά έγινε δυστύχημα) στις 13 Απριλίου 2006 στην ηλικία των 3 ετών και 9 μηνών. Ήταν ένα κορίτσι γεμάτο ζωή που αγαπούσε το παιχνίδι, τις ταινίες και τα μιούζικαλ.

Η Belle έχασε τη ζωή της εξαιτίας των απαρχαιωμένων νόμων της Αυστραλίας για την ασφάλεια των παιδιών στο αυτοκίνητο. Μετά το θάνατό της, οι γονείς της ξεκίνησαν μια μεγάλη προσπάθεια να αλλάξει ο νόμος και από το 2009 και μετά, όλα τα παιδιά πρέπει να κάθονται σε ειδικό κάθισμα μέχρι τα  7 τους χρόνια.

Mάθετε περισσότερα στο isabelle-broadhead.memory-of.com

Μάθετε πώς να ασφαλίζετε σωστά τα παιδιά σας στο αυτοκίνητο ανάλογα με την ηλικία τους

Η ιστορία όπως την διηγήθηκε η μαμά της Belle, Danielle

Ήταν 8:15 το πρωί της 13ης Απριλίου 2006. Θα πήγαινα τις κόρες μου στο σχολείο και μετά θα συναντούσα τον Noel και την οικογένεια για την πασχαλινή παρέλαση της Madeleine. Και ήταν Πέμπτη, η ημέρα πριν την Μεγάλη Παρασκευή.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και έβαλα την Belle στο booster και η Μadeleine – η οποία συνήθως δεν κάθεται σε booster αφού είναι πια 8 ετών– έκατσε στο δεύτερο booster που είχαμε στο αυτοκίνητο. Έφτιαξα τη ζώνη της Belle και ο Noel έβαλε το καπέλο του στο κεφάλι της για πλάκα και αυτή θύμωσε. Φίλησε και τα δυο κορίτσια και φύγαμε.

H Μadeleine μιλούσε με την Belle για την παρέλαση και η Belle ήθελε να έρθει και αυτή μαζί. Της εξηγούσαμε και οι δυο ότι θα έπρεπε να πάει στο σχολείο εκείνη τη μέρα. Οδηγούσαμε προς ένα σημείο του δρόμου που θα μας πήγαινε κάτω από το βουνό όπου ζούσαμε και ήταν γεμάτο στροφές.

Η Βelle είχε μια πιπίλα στο στόμα και μία ακόμα στο χέρι της. Μου έλεγε ότι η φίλη μας η Tracy (την οποία λάτρευε) είχε πεθάνει. Της είπα «Όχι Belle, η Tracey δεν πέθανε, απλά έχεις να τη δεις πολύ καιρό». Συχνά μιλούσε για τον θάνατο και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, είναι αλλόκοτο τώρα που το ξανασκέφτομαι. Της είπα ότι θα την βλέπαμε σύντομα.

Ξεκινήσαμε την κάθοδο και όπως πάντα οδηγούσα σ’ αυτή τη στενή ελικώδη διαδρομή πολύ αργά. Καθώς πλησιάσαμε την τελευταία στροφή, ένα φορτηγό εμφανίστηκε και έτρεχε πάνω από τη διπλή γραμμή, ένα μεγάλο μέρος του ήταν στο δικό μας κομμάτι του δρόμου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται (και μπορεί να το είπα δυνατά) «Δεν μπορεί να το κάνει αυτό«. Θυμάμαι να μετακινώ το όχημα στα αριστερά για να αποφύγω τη σύγκρουση μαζί του, άκουσα έναν κρότο και πάτησα το φρένο ίσα για να καρφωθούμε πάνω σε ένα δέντρο.

Αυτό το κομμάτι του δρόμου δεν έχει τίποτα που να εμποδίζει τα αυτοκίνητα από το να πέσουν σε δέντρα ή να πέσουν από το βουνό μέσα σε μία βραχώδη χαράδρα. Ούτε κιγκλιδώματα, oύτε εμπόδια, μόνο μπάζα στην άκρη του δρόμου που δείχνουν που είναι η άκρη του. Και ο δρόμος είναι γεμάτος δέντρα δεξιά και αριστερά.

Το φορτηγό συνέχισε να ανεβαίνει το βουνό, ακόμα και σήμερα δεν ξέρω αν είδε ποτέ τι είχε συμβεί. Ήταν φαινομενικά ένα υπερβολικά απλό ατύχημα, κάναμε στην άκρη για να τον αποφύγουμε και αυτός συνέχισε στη στροφή, μόνο που δεν είχαμε χώρο να κουνηθούμε. Χτυπήσαμε το δέντρο με περίπου 40 χιλόμετρα/ ώρα.

Θυμάμαι και ακόμα μπορώ να ακούσω τους ήχους, αλλά η δύναμη ήταν τεράστια και απότομη. Ο αερόσακος άνοιξε και εγώ συνειδητοποίησα μόλις ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πιο πριν ότι θα πέφταμε στο δέντρο. Το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου τσαλακώθηκε, αλλά τίποτα στο εσωτερικό δεν καταστράφηκε, ούτε το παρμπριζ ράγισε. Θυμάμαι καπνό/ατμό να βγαίνει από το καπό και κάτι να στάζει. Και τα δυο κορίτσια ούρλιαξαν και εγώ είπε «Είμαστε εντάξει»

Θυμάμαι να κοιτάζω πίσω και οι δυο τους κάθονταν αναστατωμένες, αλλά καμιά τους δεν έκλαιγε. Έπιασα το στήθος και το στομάχι μου, σαν να κάνω ένα γρήγορο έλεγχο και σκέφτηκα «Ναι, είμαι εντάξει, είναι εντάξει, είμαστε εντάξει«

Το μυαλό μου όμως έπαιρνε στροφές και ένιωθα λες και είχα μεταφερθεί έξω από το σώμα μου και παρακολουθούσα τι συνέβαινε. Βγήκα από το αυτοκίνητο και πήρα μερικές βαθιές ανάσες και αισθάνθηκα ότι θα καταρεύσω. Άρχισα να αισθάνομαι ότι το πόδι μου ήταν άκαμπτο και ότι είχα ένα τσούξιμο στον λαιμό.

Άνοιξα την πόρτα για να βγουν τα κορίτσια, καθώς ανησυχούσα μήπως το αυτοκίνητο πιάσει φωτιά. Ακόμα δεν ξέρω γιατί το σκέφτηκα αυτό. Μπήκα μέσα και έλυσα την Madeleine και της ζήτησα να απασφαλίσει την αδερφή της, όμως αυτή πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο και είπε πως δεν μπορούσε. Όπως και εγώ, έτσι και αυτή ήθελε απλά να βγει έξω. Την έβαλα να μείνει κοντά στο αυτοκίνητο και πλησίασα να λύσω την Belle, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί η Belle έπεφτε προς τα μπρος λες και είχε αποκοιμηθεί. Έλυσα τις ζώνες και έπρεπε να την πιάσω για να μην πέσει. Την τράβηξα έξω από το αυτοκίνητο και όταν πήγα να την ξαπλώσω κάτω, είδα ότι τα χείλη της ήταν διάφανα και η ίδια ήταν τόσο χλωμή και χαλαρή.

Θυμάμαι πως ήμουν τόσο μπερδεμένη και σκεφτόμουν «Τι κάνεις Belle;» Δεν καταλάβαινα ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά, αν και βαθιά μέσα μου το ήξερα. Έβγαλε μερικούς άβολους ήχους, αλλά δεν φαινόταν ενοχλημένη. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να ξέρω ότι πονούσε…

Προσπάθησε να γυρίσει στο πλάι και προσπάθησα να την κρατήσω ακίνητη και ζήτησα από την Madeleine να της κρατήσει το χέρι. Έλεγα συνέχεια στην Belle ότι θα είναι εντάξει και ότι θα την βοηθούσα. Ζήτησα από την Madeleine να της μιλάει συνέχεια. Η Madeleine ήταν τόσο θαρραλέα σε όλο αυτό. Είμαι τόσο περήφανη για αυτήν.

Πήγα στο αυτοκίνητο να πάρω το τηλέφωνό μου και την ώρα που τηλεφώνησα και ξεκίνησα να μιλάω, πέρασε ένα άλλο αυτοκίνητο. Το σταμάτησα.

Ο οδηγός ήρθε στο πλευρό μου και βοήθησε να μιλήσω στις κόρες μου και πήγε στο αυτοκίνητο να πάρει ένα μπουφάν για να ρίξουμε πάνω στην Belle. Του έλεγα συνέχεια πως κάτι πάει στραβά μαζί της και αυτός μου έλεγε ότι θα είναι εντάξει. Ήταν τόσο διάφανη και η Madeleine ήταν τόσο στεναχωρημένη και εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να εξηγήσω στην κυρία στο τηλέφωνο πού βρισκόμασταν.

Μου φάνηκαν αιώνες μέχρι να έρθει βοήθεια και νομίζω πως το ασθενοφόρο χρειάστηκε περίπου 20 λεπτά για να έρθει. Η Belle άνοιξε τα μάτια της μόνο τρεις φορές και κάθε φορά φαινόταν πως δεν μας έβλεπε, αλλά μπορούσε να μας ακούσει. Όμως δεν μπορούσε να μας δει. Της μιλούσαμε πολύ για το πώς θα πάμε στο σπίτι να παίξει με το νέο της παιχνίδι στον υπολογιστή, πως θα γίνει καλά. Της λέγαμε ότι την αγαπάμε. Πραγματικά πίστευα πως θα την έκαναν καλά.

Ήξερα πως είχε χτυπήσει άσχημα, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή πως την βλέπαμε να πεθαίνει. Αιμορραγούσε μέχρι θανάτου, μόνο που δεν μπορούσαμε να το δούμε.

Έκανε σπασμούς και τα χέρια της έγιναν άκαμπτα. Τα μάτια της γύρισαν προς τα πίσω. Εξωτερικά έμοιαζε μια χαρά: ούτε καρούμπαλα, ούτε γραντζουνιές, ούτε καν αίμα! Μάθαμε αργότερα πως αυτό συνέβαλε στη δυσκολία της διάγνωσης της, γιατί δεν είχε εμφανή τραύματα. Η Madeleine ήταν απολύτως καλά και ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πώς δυο παιδιά και τα δύο σε ίδιες θέσεις με απόσταση λίγων εκατοστών το ένα από το άλλο, είχαν τόσο διαφορετικά αποτελέσματα από το ίδιο συμβαν. Μας μπέρδεψε, νομίζω, το ότι η μικρή φαινόταν μια χαρά. Εγώ εξακολουθούσα να στεναχωριέμαι και να λέω «Δεν αναπνέει» και αυτός μου έλεγε ότι ανέπνεε.

Έφτασαν και άλλοι άντρες και ο ένας μου πήρε το τηλέφωνο για να μιλήσει με το άτομο στα επείγοντα. Πήρα τον Noel από το τηλέφωνο κάποιου άλλου και ακόμα ακούω αυτές τις λέξεις στο μυαλό μου «Noel, είχαμε ένα ατύχημα, χτυπήσαμε ένα δέντρο και η Belle είναι χάλια» Έφτασε σε λίγα μόλις λεπτά, αφού ήμασταν τόσο κοντά στο σπίτι. Θυμάμαι να τον βλέπω να τρέχει κάτω το βουνό, το πουκάμισό του ανοιχτό, χωρίς παπούτσια…

Πλησίασε την Belle, έσκυψε να την αγγίξει και της είπε «Ο μπαμπάκας είναι εδώ, μωρό μου, θα γίνεις καλά» Mετά σήκωσε την Μadeleine, γιατί συνειδητοποίησε πως ήταν μόνη της χωρίς βοήθεια. Είχα το χέρι μου στην κοιλιά της Belle. Μπορούσα να καταλάβω ότι ανέπνεε μόνο από την κοιλιά που ανέβαινε και έπεφτε. Της μιλούσα και ρωτούσα τους άντρες αν γνώριζε κάποιος να κάνει τεχνητή αναπνοή σε περίπτωση που τη χρειαζόμασταν. Κάποιος άντρας ετοίμαζε μια μάσκα και θυμάμαι να τον ρωτάω αν θυμόταν πώς να τη χρησιμοποιήσει.

Σε κάποια στιγμή θυμάμαι πως φύσηξα αέρα στο στόμα της σε μια προσπάθεια να δω αν θα ανταποκριθεί και δεν ανταποκρίθηκε. Στο μυαλό μου τώρα βλέπω τα χείλη της σε μισό χαμόγελο και δεν ξέρω αν όντως ήταν έτσι ή αν το έφτιαξα εγώ στις αναμνήσεις μου. Σκεφτόμουν «Σκέφτεται, τι στο καλό κάνεις;«

Τα ασθενοφόρα έφτασαν επιτέλους και ήρθαν κοντά μας. Κάποιος γονάτισε δίπλα στην Belle και έβαλε το δάχτυλό του στο στόμα της, είπε κάτι και μετά είπε «Σηκώστε την και τρέξτε» και τη σήκωσαν και την έβαλαν στο ασθενοφόρο. Με ρώτησαν πόσο γρήγορα πήγαινα και τους απάντησα «40 με 60 χιλιόμετρα την ώρα«, ήταν μια μαντεψιά. Το ξέρω πως δεν ήταν γρήγορα, αλλά ξέρω πως τα τελευταία δευτερόλεπτα δεν είχα ιδέα… Νομίζω πως με ρώτησαν αν ήταν ασφαλισμένη και τους είπα «σε booster«

Ήταν η τελευταία φορά που είδα το μωρό μου ζωντανό.

Φέρνω ξανά και ξανά τη σκηνή στο μυαλό μου όλη την ώρα. Όταν κλείνω τα μάτια μου το βράδυ, βλέπω το μεγάλο δέντρο. Τα βλέπω όλα σε επανάληψη, σαν να βλέπω μια ταινία τρόμου χωρίς ήχο.

Φυσικά έχω στιγμές «Και αν…» και χωρίς αμφιβολία το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους. Εύχομαι να είχα πάρει το δεύτερο αυτοκίνητό μας, γιατί είναι μικρότερο και στο μυαλό μου μας βλέπω να χωράμε δίπλα στο φορτηγό. Εύχομαι να είχαμε φύγει στη συνηθισμένη μας ώρα που ήταν 7:20, εύχομαι να καθόταν σε κάθισμα με ζώνη 5 σημείων, όπως αυτά που μπορείς να αγοράσεις για τα μωρά και τα μικρά παιδιά. Εύχομαι να την είχα αγκαλιάσει και φιλήσει περισσότερες φορές όταν την έβγαλα από το αυτοκίνητο…

Εύχομαι να είχε αλλάξει έστω και ένα πράγμα εκείνο το πρωί, ώστε να μην είχαμε βρεθεί σε εκείνο το σημείο εκείνη τη στιγμή. Εύχομαι να μην είχα κανένα «Και αν…» Καταλαβαίνω πως δεν βοηθανε καθόλου. Ακόμα τα έχω αλλά αυτό που μαθαίνω καθώς περνάω όλο αυτό είναι ότι όλες οι μετάνοιες του κόσμου δεν θα το αλλάξουν. Τίποτα δεν μπορεί να τη φέρει πίσω και τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει αυτό που έγινε. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να διορθώσω στη ζωή μου, ξέρω πως ακόμα θα έχω αυτά τα «Και, αν…» αλλά ξέρω ότι είναι μάταια και δεν θα αλλάξουν τίποτα για κανέναν μας.

Θυμάμαι πως μόνο στο ασθενοφόρο άρχισα να στεναχωριέμαι για το μωρό στην κοιλιά μου και μόνο τότε άρχισα να αισθάνομαι τα ψυχολογικά μου τραύματα. Ρωτούσα συνέχεια αν το μωρό μου (εννοούσα την Belle) είναι εντάξει και μου έλεγαν συνέχεια πως δεν ξέρουν. Το ασθενοφόρο που την μετέφερε έφτασε στο νοσοκομείο πριν από εμάς και με πήγαν με καροτσάκι στο ίδιο δωμάτιο που ήταν και αυτή, μόνο που δεν μπορούσα να την δω. Είχα κολλάρο στο λαιμό και δεν μπορούσα να μετακινηθώ με κανέναν τρόπο.

Ήμουν μόνη με έναν γιατρό και νοσοκόμες και ο Noel ήταν με την Madeleine. Τους άκουγα να δουλεύουν πάνω στην Belle και άκουγα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά. Μπορούσα να τους ακούσω να ζητούν σωληνάκια και φάρμακα. Αισθανόμουν πανικό και έλεγα συνέχεια στη νοσοκόμα πως είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι και αυτή προσπαθούσε να με ηρεμήσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της κάθε φορά που έπεφταν πάνω μου, έβλεπα το πρόσωπό της όποτε μιλούσε. Ρωτούσα συνέχεια «Τι της κάνουν;» και πάντα μου απαντούσε πως είναι φυσιολογικό και πως όλα θα ήταν καλά. Αλλά τα μάτια της μου έλεγαν το αντίθετο. Πραγματικά δεν έλεγαν ψέματα.

Έφεραν τον Noel κοντά μου και συνέχεια έσκυβε το κεφάλι σαν να ήταν έτοιμος να κάνει εμετό. Μπορούσε να δει τους γιατρούς και τις νοσοκόμες πάνω από την Belle και συνειδητοποιούσε πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα. Μου έλεγαν συνεχεια ότι η Madeleine ήταν μια χαρά.

Ο γιατρός ήρθε να μας δει και είπε ότι δουλεύουν με την Belle και ότι ήταν πολύ βαριά. Με ρώτησε αν πιστεύω πως χτύπησε στο κεφάλι και του είπα όχι. Του είπα «Είχε όμως μια κρίση σπασμών» Επέστρεψε στην Belle και σε λίγο τους άκουσα να ζητούν αδρεναλίνη και τους άκουσα να λένε «Πόση ώρα προσπαθούμε;» και ένα άτομο τους είπε «Από τις 9:45» και εγώ τους ικέτευα να με μετακινήσουν. Το ήξερα πως πέθαινε και δεν ήθελα να τους ακούσω να ανακοινώνουν τον θάνατό της.

Έπρεπε να φύγω. Αν δεν το άκουγα, τότε δεν θα ήταν αλήθεια. Αλλά φυσικά, ο κόσμος δεν δουλεύει έτσι. Ο γιατρός ήρθε και μας είπε (αφού του είπα πρώτα εγώ ότι δεν ήθελα να μου πει, μετά υποχώρησα) ότι θα ήταν απάνθρωπο να συνεχίσουν να προσπαθούν και ότι θα σταματούσαν.

Ολόκληρος ο κόσμος κατέρρευσε και από εκείνη τη στιγμή οι ζωές μας βγήκαν εκτός τροχιάς.

Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο ξανά, κανένας ήχος, καμία μυρωδιά, κανένα βλέμμα, καμία αγάπη, τίποτα δεν θα ήταν πια σωστό.

Μου έδωσαν φάρμακα για να ηρεμήσω, αλλά εγώ ήθελα να είμαι μαζί της. Στην αρχή δεν ήθελαν, γιατί δεν με είχαν ακόμα ελέγξει, αλλά τελικά μου έκαναν έναν γρήγορο έλεγχο και με άφησαν. Με έβαλαν σε ένα καροτσάκι και πήγαμε μαζί με τον Noel στην Belle.

Είχαν βάλει μια όμορφη κουβέρτα με μπαλαρίνες πάνω της και τα μαλλιά της ήταν απλωμένα γύρω της. Έμοιαζε να κοιμάται, ήρεμα και γαλήνια.

Είχε ένα σωλήνα στο στόμα της και μόνο μερικά σημάδια στα χέρια της από πράγματα που της είχαν βάλει, αλλά πέρα αυτών έμοιαζε αψεγάδιαστη και φαινόταν τόσο ψεύτικο το ότι ήταν νεκρή, γιατί έμοιαζε μια χαρά. Το δέρμα της ήταν χλωμό, αλλά τα χείλη της είχαν αποκτήσει ξανά χρώμα. Ήξερα πως θα ξεθώριαζαν. Ήταν ακόμα ζεστή και το μόνο που ήθελα ήταν να την κρατήσω, αλλά δεν μπορούσαμε γιατί έπρεπε να πάει στον ιατροδικαστή και θα έπρεπε να μείνει ανέγγιχτη. Άρχισα να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω.

Κάτι με πίεζε στη μέση και το κεφάλι μου γύριζε. Χρειαζόμουν αέρα. Με πήγαν έξω και ο άντρας μου έμεινε μαζί της.

Κάτι ακόμα που μετάνιωσα είναι το ότι δεν ήμουν ικανή να μείνω περισσότερο με την κόρη μου σε εκείνο το στάδιο, το ότι ήμουν ανίκανη να καθίσω και να είμαι μαζί της. Από τη στιγμή που με μετέφεραν μακριά από όλα αυτά, όλα μπερδεύτηκαν στο μυαλό μου. Το ξέρω πως πέρασα και άλλη ώρα τελικά με την Belle, αλλά δεν ζήτησα να μείνω ΜΟΝΗ ΜΟΥ με την Belle και έπρεπε να το είχα κάνει. Από εκεί και πέρα άρχισαν να έρχονται άνθρωποι και έπρεπε να δω τα πρόσωπά τους και ήταν απαίσιο.

Πήγαινα μέσα και έξω συνέχεια και ξέρω πως φταίνε τα φάρμακα που αλλοιώθηκε η μνήμη μου από εκείνη τη φάση. Θυμάμαι πως την άγγιξα, έκλαψα και ήμουν με τον Noel μαζί στον πόνο. Είμαι σίγουρη πως αισθάνεται το ίδιο – το να βλέπεις τον σύντροφό σου που λατρεύεις συντετριμένο από το χαμό του παιδιού σας είναι κάτι που κανείς δεν θα ήθελε να βιώσει.

Η καλύτερή μου φίλη, η Tracy, ήρθε λίγο αφότου μας είπαν ότι η μικρή πέθανε και θυμάμαι να σκέφτομαι «Δόξα τω Θεώ που είσαι εδώ» και προτείνω σε όσους εργάζονται στα επείγοντα περιστατικά, όχι μόνο να ψάχνουν για τα στοιχεία της οικογένειας που πρέπει να πάει εκεί, αλλά να ρωτούν αν οι γονείς θέλουν και κάποιο φίλο να ειδοποιηθεί, γιατί το να έχω κάποιον ελαφρά απομακρυσμένο απ’ όλους τους υπόλοιπους ήταν χωρίς αμφιβολία το πιο βοηθητικό πράγμα για μένα.

Ήξερα πως πονούσε, αλλά ήξερα πως ήταν εκεί για μένα και αυτό ήταν το πιο σημαντικό δώρο που κέρδισα απ’ όλο αυτό.

Όλοι μου έλεγαν πως δεν έφταιγα εγώ, αλλά φυσικά έπρεπε να παλέψω -όπως και ο καθένας στη θέση μου- το τεράστιο κύμα των τύψεων. Χρειαζόταν να ρίξω μόνο μια ματιά σε όλες αυτές τις δυστυχισμένες ψυχές για να ξέρω ότι ΕΓΩ οδηγούσα, ότι τελικά ΕΓΩ είχα πάρει τις αποφάσεις και ότι κανένας άλλος δεν είχε αναμειχθεί σ’ αυτό, παρά μόνο εγώ.

Κοιτώντας τώρα πίσω, γνωρίζοντας όσα ξέρουμε πια, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι φυσικά χειρότερο. Αν είχα συγκρουστεί με το φορτηγό, θα είχαμε πεθάνει όλες, αν είχα κάνει πιο δυνατή στραβοτιμωνιά, θα είχαμε καταλήξει στην χαράδρα και για μένα το να ξέρω ότι η Madeleine είναι εδώ σημαίνει πως είμαι τόσο τυχερή όσο και άτυχη.

Όταν βλέπω πίσω στην περίπτωσή μας και τα δώρα που μου έδωσε η Belle, αισθάνομαι ευλογημένη. Πέρασα σχεδόν τέσσερα χρόνια να αγαπάω έναν άγγελο. Περασα τέσσερα χρόνια απολαμβανοντας το γεγονός ότι ήταν εκεί. Απόλαυσα το ότι μου δίδαξε πώς να είμαι καλύτερος άνθρωπος και πως να είμαι καλύτερη μαμά. Μου δίδαξε να αγαπώ.

6 μήνες αφού χάσαμε την Belle, μάθαμε πως ο μόνος τραυματισμός της Belle ήταν ένα τραύμα στην κοιλιά που προκλήθηκε από τη ζώνη του αυτοκινήτου. Ξεκίνησα μία προσπάθεια να αναγκάσω το νόμο να αλλάξει, ώστε όλα τα παιδιά μέχρι και την ηλικία των 5 ετών να κάθονται σε ειδικά καθίσματα που έχουν ζώνη 6 σημείων. Κανένα παιδί κάτων των 5 ετών δεν πρέπει να φοράει ζώνη που προορίζεται για ενήλικες. Δεν γνωρίζαμε ότι το να χρησιμοποιήσουμε κάθισμα τύπου booster σε συνδυασμό με τη ζώνη του αυτοκινήτου μπορούσε να είναι θανατηφόρο. Για την ακρίβεια, μέχρι το ατύχημα ο Noel και εγώ δεν ξέραμε ότι μπορεί κανείς να αγοράσει ένα κάθισμα που έχει ζώνη 6 σημείων πάνω του.

Σας παρακαλώ, ζητάω όποιον γονιό χρησιμοποιεί booster και έχει παιδί κάτω των 5 ετών να κάνει την αλλαγή. Θα έκανα τα πάντα για να άλλαζα αυτό που μας συνέβη και θα είχα πληρώσει οποιοδήποτε ποσό.

Το δώρο της Belle θα είναι, εκτός των άλλων, η βελτιωμένη ασφάλεια των παιδιών στα αυτοκίνητα.

Σε όλους τους φίλους και την οικογένεια που μας υποστήριξε τις σκοτεινές εκείνες μέρες, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Μου λείπεις, αγγελέ μου και κρατάω το γεγονός ότι ήσουν δικιά μου. Σ’ αγαπώ μέχρι τον Πλούτωνα και πίσω.