Αγαπητή Λυδία, Διαβάζοντας το κείμενό σου περί "άνευ λόγου καισαρικών τομών", ένιωσα αναπάντεχα κοντά σου από τις ομοιότητες. Θα καταλάβεις παρακάτω. Ας μου επιτρεψεις τον ενικό, νιώθω πως μιλάω σε κάποια πολυ οικεία. Ξεκινώντας, το όνομά μου είναι Έρση. Η κόρη μου, Λυδια! Είμαι interior designer και στο τελείωμα μηχανολόγος μηχανικός Πολυτεχνείου (διεκοψα λόγω της κόρης μου). Είμαι 26,5 χρονών και η Λυδία μου μόλις δυο μηνών. Όπως κι εσυ, έτσι κι εγώ είμαι ο ξερόλας που τα ψάχνει όλα κι αντιδρά ενω άλλοι εχουν πάρει το πτυχίο του γιατρου! Πήρα το θάρρος να σου γράψω μιας και νιώθω πως θα καταλάβεις το βαρύ συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάω, κάτι που θα με κανει να μοιρασω τον πόνο μου. Από το τέλος προς την αρχη... Σιχαίνομαι να ακούω την φράση "μην έχεις εμμονές, να είσαι ευγνώμων που είσαι κι εσυ και το μικρούλι καλά, ξεπέρασέ το, ωρίμασε"! Βίωσα αγαπητή συμπάσχουσα μια φρίκη, έναν εφιάλτη στη θεση της πολυπόθητης στιγμής της ζωης μου! Και δεν θα μάθω ποτέ, αυτο με εξοργίζει, την αλήθεια... Ποτε δεν είχα γυναικολόγο, ήμουν πολύ άνετη με αυτά τα θέματα. Έτσι, ξεκίνησα την εγκυμοσύνη μου με την τελευταία γυναικολογο που είχα επισκεφθεί στην πόλη μου. Καλή, βιομηχανοποιημένη, ικανοποιητική για υπερηχογραφική παρακολούθηση, με σύγχρονο εξοπλισμό. Τελευταία ιδέα που τόλμησε να μου ξεστομίσει πριν τα μαζέψω και φύγω, "εντάξει, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να παει κάτι στραβά, πλέον οι γυναίκες μπαίνουν με πρόκληση!". Ας μην σου αναλύσω μιας κι απο οτι κατάλαβα, τα ξέρεις. ΕΓΩ, να στερήσω έστω και μια ωρα από την ενδομητρια ζωή του παιδιού μου γιατί η κυρία θα εχει ραντεβού για ρίζα ή μανικιούρ;;; ΠΟΤΕ! Ψάχνω πού θα γεννήσω και μη σου τα πολυλογώ, πέφτω στο ΜΗΤΕΡΑ στα Γιάννενα, παράρτημα του γνωστού του Αμαρουσιου Αττικης με συγκεκριμένο γυναικολογο ο οποιος πλασάρεται ως πρώτιστα άνθρωπος (αυτα μας εχουν φάει στην Ελλάδα με τους θεούς με την άσπρη ρόμπα!). Καταφέρνει με δεξιοτεχνία ομολογώ να γυρίσει το μωρό και να δούμε και το φύλο του που η προηγούμενη αδυνατούσε! Α! Ωραίος λέω εγώ. Εχει πείρα! Συζητάμε. Υπέρ της φυσικής διαδικασίας όσο το δυνατόν περισσότερο, εναντίον των οποιωνδήποτε επεμβάσεων κλπ. Τα γνωστά! Ενθουσιαζομαι! Ως και τον άντρα μου έκανα να παραιτηθεί από εξαιρετική δουλεια στην Ολλανδία με 5.000€ μισθό το μηνα γιατί το εκει συστημα μας τρομαζε!!! Πόσο νευριαζω, δε μπορω να σου το περιγράψω! Σε υπερηχο, διαπιστώνει πως το παιδι εχει εντερική υπερηχογένεια (άσπρο εντερο) και μου δηλώνει πως πρεπει να υποβληθώ σε αμνιοπαρακέντηση παρά τα μεχρι τότε άψογα αποτελέσματα εξετάσεων για το μωρό. Πληρώνουμε στον "δικό" του γιατρό 1.000€ την ημέρα των γενεθλίων μου, καθηλωνομαι 48 ωρες σε ενα κρεβάτι για να μου πουν πως το παιδι ειναι μα χαρά. Αξίζει να σημειώσω τον διάλογο στο ιατρείο του πολυ γνωστού γυναικολογου στην Αθηνα που έγινε η αμνιοπαρακέντηση. Αφού μας εχει φερθεί σαν σε ανεγκεφαλα μοσχαρια σε έμενα, στον άντρα μου όντας καθηγητής Πανεπιστημίου και στην μητερα μου αρχαιολόγος-ξεναγός-με δικό της τουριστικό γραφείο ούσα, χωρις να ξέρει ποιοί είμαστε, χωρις να τον ενδιαφέρει καν, ζητάω λίγο χρόνο να το συζητήσω με τον άντρα μου το ενδεχόμενο του να προχωρήσουμε στην αμνιοπαρακέντηση και τι απάντηση παίρνω από την βοηθό που αυθαίρετα μετά από εντολή του γιατρού διαπιστώνω πως με ετοιμάζει; "Κυρία μου, έχετε συνειδητοποιήσει πως μπορεί (δείχνοντας την κοιλια μου απαξιωτικά) να εχει προβλημα;". Έπρεπε να φύγω. Έπρεπε να τους καταγγείλω για ενα σωρό πράγματα αλλά αποφασίσαμε με τον άντρα μου πως πανω από όλα εχει σημασία το μωρό. Την έκανα όπως κατάλαβες και ξαφνικά όλοι γλυκαναν εκει μέσα! Όχι μόνο αυτό αλλά οταν ήρθε η ωρα να πληρώσουμε είχαν το θράσος να μας πουν "1.250€ με απόδειξη, 1.000€ χωρις!". Και το ακόμα χειρότερο; Δώσαμε 1.000€. Υπέκυψα σε αιγυπτιακό παζάρι για την ζωη του παιδιου μου!!! Με τους αλήτες! Που εκμεταλλεύονται ο, τι ιερότερο! Φυσικά, αναφέραμε στον γιατρο μου τις κακολογίες του έκτακτου προς εκείνον (γιατί έγινε κι αυτό σε μια προσπάθεια επίδειξης ισχύος!!!) και το μόνο που τον ενοιαξε τον δικό μου ηταν αυτό αντί να μείνει στο πώς φερθηκε στην πελάτισσά του. Έπρεπε εκει να στραβώσω. Ισως να μην ειχε γινει τίποτα απο όσα ακολούθησαν... Μη σου τα πολυλογώ, σπάνε τα νερά μου 4:10 τη νύχτα. Τον παίρνω τηλ και ξεκινάμε για τα Γιάννενα όντας μια ωρα κι ενα τέταρτο δρόμος. Ωστόσο εχω ξεκινήσει απο την πλατη ωδινες. Με το που φτάνουμε, μπαίνω καρδιοτοκογραφο, με εξετάζει κολπικά και βλεπω γκριμάτσες. Με ελουσε κρύος υδρωτας. Εν ολίγοις, μου λέει πως δεν εχω διαστολή, το μωρο δεν εχει εμπεδοθεί (στον τελευταίο υπερηχο ειχε κι εγω μάλιστα πήγαινα φουλ για φυσιολογικό τοκετο!). Κοιτάει τον καρδιοτοκογράφο και μου λέει πως το μωρο ζοριζεται γιατι οι παλμοι του εχουν πέσει στους 115! Το ακούω εγω, τρελαίνομαι! Λέει στη μαια να με ξυρισει και τα σχετικά και ψιλιαζομαι! Τρέμω. Μου ανακοινώνει πως δεν πρόκειται να γεννησω φυσιολογικα και τον ρωτάω αν μπορούμε να περιμένουμε λίγο μήπως και ξεκινήσει διαστολή. Μα ηταν μόλις 5:30! Μου λέει πως δεν πρόκειται να συμβει. Του ζητάω επισκληριδιο και μου λεει πως δεν προλαβαίνουμε άρα ολική ναρκωση! Μου κόβονται τα ήπατα! Εκεί κάπου μεταξύ του να φωνάζω να μου φέρουν χαρτί υγείας στην τουαλέτα που δεν ειχε και που γλυστρησα και κρατήθηκα τελευταία στιγμη στην ντουζιερα πριν πεσω, εγω τελείωσα ψυχικά. Αυτο ηταν. Παραιτήθηκα. Ζητούσα μόνο τον άντρα μου στην διαδρομή προς το χειρουργείο (δε την θυμάμαι καθόλου) για να τον φιλάω. Μου είπαν να ανέβω μονη μου στο παγωμενο χειρουργικό τραπέζι. Ο αναισθησιολογος μου λέει "δεν σου το είπαμε έξω για να μην αγχωθείς. Θα βιωσεις όλη την διαδικασία χειρουργειου γιατι θα γινει τελευταία η μέθη και μόλις πάρουμε το παιδι, η ολική ναρκωση για να δουλέψουμε εσένα!''. Ωστόσο, μου έδεναν πόδια, χέρια, μου έβαζαν σίδερα πανω απο το στήθος μου και μπεταντιν παγωμένο σε όλη την κοιλια που ετσουζε αφορητα γιατι με ειχε κόψει η μαια στο ξυρισμα! Εγω να τρέμω, να κοντευω να πετάξω κάτω τα στηρίγματα των χεριών και να ζητάω συγγνώμη που δε το ελέγχω αλλά κρυώνω και φοβάμαι! Το μωρό πουθενα σαν σκέψη μου! Το σκέφτομαι και με πιάνουν παλι τα κλάματα... Δεν κουνιοταν, ειχε φοβηθεί, ποιος ξέρει γιατι! Αισθανόμουν πως δεν υπήρχα πια... Δεν εχω νιώσει ξανά στη ζωη μου έτσι. Το φάρμακο της μέθης πέρασε πολυ οδυνηρά στον οργανισμό μου και κάπως έτσι, με αυτα τα συναισθήματα κι αισθήματα εσβησα για να ξυπνήσω από τις ομιλίες δυο ανθρώπων που λογομαχούσαν για το πώς να με μεταφέρουν στο κρεβάτι του δωματίου από το φορειο, με πόνους που όμοιούς τους εύχομαι να μην περάσει ανθρωπος ποτέ, να μη μπορω να αναπνευσω καθόλου, ούτε να μιλήσω, ούτε να δω παρα να βογγαω μόνο ξέπνοα ενώ ήθελα να φωνάξω βοήθεια! Δεν θυμάμαι πολλα, μόνο το χερι του άντρα μου στο κεφάλι μου αργότερα. Το μωρο δεν το ζήτησα... Δεν υπήρχε πουθενά, μόνο η προσπάθειά μου να ζήσω!!! Μου την έφεραν μετα από δεν εχω ιδέα πόση ωρα. Την μύρισα. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να δω! Ξαφνικά άρχισα να ζωντανευω μόλις την ακουμπησαν πλάι μου στο κρεβάτι. Μπόρεσα να δω το πρόσωπό της. Παρακαλούσα να μου βγάλουν τον ορό για να την θηλασω. Δεν γινόταν, λέει. Έβλεπα να την πιάνουν, να την ταΐζουν με το ψεύτικο γάλα ξένα χέρια κι εγω ανήμπορη στο κρεβάτι του πόνου, του θανάτου μου... Εκει εγω πεθανα και στο ίδιο κρεβάτι με ανεστησε η κόρη μου δυο μέρες μετά που πήρε την πρωτη της γουλιά ζωης ξανά απο εμένα, όντας ξανά ενα σωμα οι δυο μας! Ως που ματωσα την φλέβα με τον ορό για να μου το βγάλουν και να μπορω να κρατάω το μωρο μου! Θέλεις να μάθεις οι γιατροί που βιαζονταν ποτε μου την πήραν; Απο τις 5:30 που έγινε η συζήτηση, η μικρη γεννήθηκε 7:00, οταν η επισκληριδιος απορρίφθηκε γιατι θα με έπιανε απο 20-40 λεπτα! Τρέλα!!! Δε θα σου αναφέρω τίποτα από τα υπόλοιπα που γνωρίζεις περί εσφαλμένων συμβούλων, τακτικών χωρις να ρώτησουν κλπ. Αυτο με στιγματισε. Η ωραιότερη στιγμη, εμπειρία μιας γυναίκας που την δικαιούται η καθεμιά μας έγινε με μια κουβέντα ενός γιατρου η αρχη ενός εφιάλτη για' μένα... Ξέρω, πολλοί θα με θεωρούν αχαριστη, όμως εγώ ξέρω πως δεν αρκεί να λες "τουλάχιστον κυοφορησα, τουλάχιστον εχω παιδι ακόμη κι αν εμφανίστηκε ξαφνικα στο κρεβάτι μου, τουλάχιστον...". ΉΘΕΛΑ να ΓΕΝΝΗΣΩ! Κι αν αυτο δε γινόταν, που πολυ αμφιβάλλω, ΉΘΕΛΑ να ακούσω το πρώτο κλάμα, να είμαι εγω αυτη που θα το πιάσει πρωτη αγκαλια μιας και κουραστηκα ΕΓΩ πολυ για να την δημιουργήσω και να πάρουν όλοι αυτοί τα χιλιάρικά τους! Είχα κάθε δικαίωμα και τώρα εχω κάθε δικαίωμα να θεωρω πως εκεινη τη μέρα πεθανα και να το φωνάζω χωρις να μπορεί ο οποιοσδήποτε να με πει ψυχονευρωτική! Και για όλα αυτά... "Τι να κάνουμε, υπήρχε τελικα ανατομικό προβλημα, κοντός ομφάλιος λωρος, το μωρο σπάζοντας τα νερα το κράτησε ο λωρος και το έστρεψε ανάποδα με το κεφάλι προς την κοιλια κι όχι τη σπονδυλική σου στήλη κλπ. Κλπ....". Τρελαίνομαι Λυδία στην ιδέα οτι υπήρξα τόσο λίγη για το παιδι μου, το Λυδάκι μου... Αν, μόνο αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... Τα δάκρυα δυο μήνες μετα, ακόμη χαράσσουν το πρόσωπό μου οταν μένω μονη, οταν κοιταω το αγγελουδι μου, οταν θυμάμαι... Χα. Οταν θυμάμαι αυτο που άλλες ζωγραφίζουν την άνοιξη με τα ματια τους οταν το φέρουν μπρος τους! Σε ποιον το χρωστάμε αν όχι μόνο σε εμάς και το παιδι μας; Σε ποιον;... Να είσαι καλα, να σου ζήσουν τα βλαστάρια σου. Με εκτίμηση. Υ.Γ. Με την κορούλα μου παρότι περάσαμε τόσες σκοπέλους, θηλαζουμε αποκλειστικά και με πολυ μεράκι απο τις πρώτες μέρες ζωης της... Το μόνο φάρμακο για την στενοχώρια μου ειναι τα γλυκά της χειλακια και τα πανέμορφα, μακρια δαχτυλακια της που κλείνουν μέσα τους με στοργή τον πόνο μου και σαν τους μάγους με μια ανάσα τον μεταμορφώνουν σε αγάπη!...

Η Λυδία είναι η πρώτη μου ..... ιντερνετική μαμαδοφίλη. Έγραψα πρώτη φορά στο blog της στις 10 Μαρτίου 2010, για την ημέρα της Γυναίκας. Πολλά φιλιά στην Λυδία μας και στα υπέροχα παιδάκια της. Μου λείπει η κουβεντούλα στο blog της! Μας έφαγαν οι υποχρεώσεις!

Ολιβια ευχαριστω πολυ για την ομορφη παρουσιαση και τα καλα σου λογια :-) Τρικορι ευχαριστω πολυ :-)