Μια μικρή Οδύσσεια με αίσιο τέλος… (Χρόνια πολλά Φίλιππε!!)

Μια μικρή Οδύσσεια με αίσιο τέλος…

(Χρόνια πολλά Φίλιππε!!)

μαμά Ρούλα

Σήμερα ο Φίλιππος, ο γιος μου, γίνεται ενός έτους. Από καιρό ήθελα να γράψω την ιστορία μου και την ιστορία για τον τοκετό μου, αλλά τώρα κατάφερα να «στρωθώ»… Ίσως γιατί τις τελευταίες μέρες έρχονται και ζωντανεύουν έντονα στο μυαλό μου όλες οι αναμνήσεις από τα τελευταία 4 χρόνια. Οπότε, τα ’γραψα όλα μαζεμένα, γι’ αυτό και το … σεντόνι!

Από πολύ μικρή ήξερα μέσα μου ότι ήθελα να γίνω μαμά. Κι επίσης, έλεγα ότι θέλω τα παιδιά μου να έχουν νέα μαμά! Άντε το πολύ μέχρι τα 30-32 να ’χω ξεμπερδέψει από γέννες! Έτσι το σχεδίαζα στο μυαλό μου… Αλλά όπως πολύ συχνά συμβαίνει στη ζωή, τα σχέδια γίνονται για να ανατρέπονται…  κι έτσι, η μικρή Ρουλίτσα έφτασε στα 34 σχεδόν για να μείνει πρώτη φορά έγκυος!

Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου 2007 όταν αντίκρισα πρώτη φορά το (+).  Απίστευτη χαρά, έκπληξη, ευτυχία…  «πετούσα» εκείνες τις μέρες! Αλλά η χαρά δεν κράτησε πολύ… Λίγες μέρες μετά, το σποράκι εκείνο έφυγε βιαστικά κι άφησε τη μαμά του άδεια και απογοητευμένη. Φαινομενικά, δεν το πήρα πολύ βαριά. Ξαναγύρισα στην καθημερινότητά μου σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Αλλά για αρκετό καιρό έκλαιγα εύκολα, χωρίς προφανή λόγο ή για άσχετα πράγματα. Μάλλον καταπίεσα συναισθήματα (κακό, μην το κάνετε!).

Ο τότε γιατρός είπε «δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά πολύ συχνά, τυχαίο ήταν, δε χρειάζεται να κάνεις εξετάσεις». Του’χα εμπιστοσύνη; Ήθελα να τον πιστέψω; Μέγα σφάλμα. Δεν υπάρχει τυχαίο (σχεδόν ποτέ).

Μερικούς μήνες μετά, ένα άλλο σποράκι ήρθε να εγκατασταθεί μέσα μου. Παραμονές 25ης Μαρτίου, νέο (+) στα χέρια μου… ξανά χαρά, ευτυχία, πολύ συγκρατημένα όμως…  λες και το ’ξερα…  Στο πρώτο ραντεβού με το γιατρό, ενώ θα ’πρεπε να δούμε καρδούλα να χτυπά, είδαμε ένα σποράκι πολύ μικρότερο από το αναμενόμενο. Το χαμόγελο του γιατρού ξαφνικά έσβησε και το πρόσωπο συννέφιασε… Πανικός… άρχισα να τρέμω και να προσπαθώ να κρατηθώ να μην κλάψω. Προσπάθησε να με παρηγορήσει «θα δούμε, δεν τελείωσε τίποτα, θα το ξαναδούμε σε λίγες μέρες» αλλά μέσα μου ήξερα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.  Λίγες μέρες μετά το μικρό σποράκι είχε μικρύνει κι άλλο και με νάρκωση μου το πήραν για να το εξετάσουν.

Μέσα σε μισό χρόνο μια αποβολή, μια παλίνδρομη… δυο σποράκια που έγιναν αστεράκια…  Βέβαια, μέσα στην ατυχία μου, ήμουν τυχερή. Και τις δυο φορές η απώλεια ήταν σε πρώιμο στάδιο. Άλλες γυναίκες χάνουν τα μωρά τους πολύ αργότερα και πολύ πιο επώδυνα.

Ακολούθησε ένας μαραθώνιος εξετάσεων… αιματολογικές, ανοσολογικές, γενετικές κλπ. Κι επισκέψεις σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων. Μας ήπιαν το αίμα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πολλά τα λεφτά… [και μεταξύ μας, μεγάλη η εκμετάλλευση και η κοροϊδία -σε πατάνε εκεί που πονάς και λες κι ευχαριστώ… ].

Μπερδεμένα αποτελέσματα, άγχος, στεναχώρια… Μέχρι και για ερυθηματώδη λύκο μου είπαν (σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα). Αλλά, ευτυχώς τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους και βρέθηκε η αιτία. Ένα αυτοάνοσο νόσημα έφταιγε για τις απώλειες, το οποίο λέγεται αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο και έχει παρόμοια συμπτώματα με τη θρομβοφιλία (επίσης πολύ συχνά εμφανιζόμενο πρόβλημα).

Πολύ απλά: σε περίοδο εγκυμοσύνης, ο οργανισμός μου φτιάχνει θρόμβους. Κάποιος θρόμβος δημιουργείται στον πλακούντα, το έμβρυο δεν τρέφεται σωστά και παλινδρομεί… τόσο απλά…

Από εκείνο το σημείο και για αρκετό καιρό μετά, η ψυχολογία μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Από τη μια ένιωθα τύψεις για το δεύτερο σποράκι. «Αν είχα πάει για εξετάσεις από την αρχή, δε θα το είχα χάσει» σκεφτόμουν συνέχεια. Κι από την άλλη, ο φόβος. «Τι θα γίνει την επόμενη φορά;; Θα τα καταφέρω;; Θα γίνω ποτέ μάνα;»… κι άλλα παρόμοια.

Σε συνδυασμό με κάποια άλλα γεγονότα, είχα «πέσει» πολύ, είχα φτάσει στα πρόθυρα κατάθλιψης. Ευτυχώς για μένα, κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια διαδικτυακή παρέα, σ’ ένα φόρουμ γυναικών κι εκεί είδα ότι δεν είμαι η μόνη… κι άλλες είχαν βρεθεί στη θέση μου… κι άλλες είχαν περάσει παρόμοιες καταστάσεις ή ακόμα πιο δύσκολες και τελικά, τα κατάφεραν! Αναπτερώθηκε το ηθικό μου, πήρα τα πάνω μου, ξαναβγήκα από το καβούκι που’χα κρυφτεί…  ξαναβρήκα την αισιοδοξία μου! Κι έκανα μερικές φίλες που τις αγαπώ πολύ! Ξέρουν αυτές!

Κι έτσι πέρασε αρκετός καιρός… Το επόμενο σποράκι δεν ερχόταν. Αρκετές φορές  είχα συμπτώματα εγκυμοσύνης. Μου μύριζε το ένα, μου βρώμαγε το άλλο, πονάκια, τσιμπηματάκια κλπ κλπ. Η λαχτάρα μου τα γεννούσε… Είναι σχεδόν αστείο το πώς μας παίζει παιχνίδια το μυαλό μας!

Ακριβώς δυο χρόνια μετά την παλίνδρομη, πάλι παραμονές 25ης Μαρτίου, έχω καθυστέρηση… συμπτώματα ΜΗΔΕΝ!! Στις φίλες μου στο φόρουμ έλεγα «αυτό το μήνα αποκλείεται να ’χει γίνει κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση». Δεν ταίριαζαν οι ημερομηνίες…

Κι όμως, ποτέ μη λες ποτέ… Ένα (αχνό) θετικό τεστ ξανά στα χέρια μου… το κοιτούσα και το ξανακοιτούσα… «με γελούν τα μάτια μου;;;» .. δεν το πίστευα!! Πήγα κατευθείαν για χοριακή και μέσα μου έλεγα «μπα, αποκλείεται, λάθος θα’ναι το τεστάκι». Ήταν κι από τα φτηνά.

Δυο ώρες μετά, το «αποκλείεται» έγινε «συγχαρητήρια, είστε έγκυος, χοριακή 203!!». Έκλεισα το τηλέφωνο σαστισμένη και ψέλλισα στη φίλη μου τη Νίκη που ήταν μαζί μου «είμαι έγκυος… είμαι έγκυος…».. [Θυμάσαι Νίκη;; ]. Δεν το πίστευα!! Όλη μέρα σκεφτόμουν: τώρα θα μου τηλεφωνήσουν από το μικροβιολογικό και θα μου πουν «συγγνώμη, κάναμε λάθος, σας μπερδέψαμε με άλλη κοπέλα»!

Πέρασε μια βδομάδα με απίστευτο άγχος. Ήμουν πανικόβλητη! Κάθε 2-3 μέρες πήγαινα για χοριακή. Την τρίτη φορά που πήγα, σχεδόν μ’ έβρισε η μικροβιολόγος!  «Βρε, είσαι έγκυος, πάρ’το απόφαση!». Εκείνη την ημέρα όμως, άργησε να μου βγάλει το αποτέλεσμα. Να μ’ έχουν ζώσει τα φίδια. «Να δεις που έπεσε η χοριακή και την επαναλαμβάνει για επιβεβαίωση και γι’ αυτό δε μου λέει αποτέλεσμα» να λέω της Νίκης. Και δωσ’ του πανικός και καρδιοχτύπι… ώσπου επιτέλους μου έδωσε το αποτέλεσμα και ήταν 5πλάσιο από την προηγούμενη φορά!!

Κάπου εκεί, σαν να έκλεισε ένας διακόπτης μέσα μου… Μου «γύρισε», πως το λένε;; Αποφάσισα πως από δω και πέρα δε θα αγχωθώ για τίποτα και όλα θα πάνε καλά!! Και το τήρησα σχεδόν σ’ όλη την εγκυμοσύνη! Μόνο με την αμνιοπαρακέντηση που χρειάστηκε να κάνω λόγω ηλικίας, ζορίστηκα λίγο (εδώ οι λεπτομέρειες). Αλλά όλα πήγαν καλά!

Είχα την τέλεια εγκυμοσύνη. Ούτε μισή αναγούλα… ελάχιστα κιλά… πρηξίματα κλπ σχεδόν καθόλου… πραγματικά η τέλεια εγκυμοσύνη!  Ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών κι όλα πήγαν μια χαρά! Για το πρόβλημα που έχω, το αυτοάνοσο, ακολούθησα ειδική αγωγή με καθοδήγηση από αιματολόγο. Καθημερινά δυο ενέσεις συν μικρή δόση κορτιζόνης. Αχ αυτές οι ενέσεις… πρέπει να έκανα γύρω στις 550 ενέσεις.

Χμμμμ… Κακώς λέω «έκανα», ο Γιάννης μου τις έκανε. Δεν κατάφερα να κάνω ούτε μία μόνη μου. Αυτήν την φοβία με τις ενέσεις δεν θα την ξεπεράσω ποτέ (;)!! Κράτησε και κάμποσα από τα πλαστικά κουτάκια τους για να ’χει να τα δείχνει λέει αργότερα του Φίλιππου και να του λέει τι τράβηξε η μάνα του για να τον φέρει στον κόσμο! Γεμίσαμε ένα flexibath μ’ αυτά!! Αλλά χαλάλι σου αγάπη μου, τόσες κι άλλες τόσες θα ’κανα για να ’ρθεις στην αγκαλιά μου!

Πέρασαν οι μήνες… το μωρό μας μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, έδινε το παρόν συχνά πυκνά, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ήσυχο μωρό. Άκουγα από άλλες κοπέλες «δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ το βράδυ, κλωτσάει συνέχεια» κλπ κλπ. Καμία σχέση! Μια χαρά κοιμόμασταν μέχρι την τελευταία μέρα!! Άσε που στους περισσότερους υπέρηχους κοιμόταν! Γι’ αυτό και το ’χα βαφτίσει το «χουζουράκι» μου!

Προς το τέλος της εγκυμοσύνης παρακολουθήσαμε μαθήματα σχετικά με τον τοκετό, το θηλασμό και τη φροντίδα του μωρού στη Φαιναρέτη, μια ΜΚΟ που κάνει φοβερή δουλειά! Μπορείτε να ενημερωθείτε για το έργο τους στο www.fainareti.gr. Στη φωτογραφία της πρώτης σελίδας είμαι εγώ με το Φίλιππο, μόλις τριών μηνών και την κα Μαρία Δάγλα, τη μαία που μας έκανε τα μαθήματα. Μαρία σ’ ευχαριστούμε πολύ!  Η βοήθειά σου ήταν πολύτιμη!

Και έφτασε η μεγάλη μέρα…

23 Νοεμβρίου 2010. Πρωί πρωί ξεκινήσαμε για το Ιασώ, μαζί με τους γονείς  μου. Πήγαμε με ραντεβού για πρόκληση γιατί έπρεπε να έχω διακόψει τις ενέσεις ένα 24ωρο πριν τον τοκετό, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να γίνει προγραμματισμένος τοκετός. Στο δρόμο, οι σκέψεις ανάμεικτες… Αγωνία, λαχτάρα, λίγος φόβος για την εμπειρία που θα βίωνα για πρώτη φορά. Σκεφτόμουν: Εγώ, είμαι στο δρόμο για το μαιευτήριο, για να γεννήσω;!;! Σε μένα συμβαίνει αυτό;!;! Μου φαινόταν απίστευτο!

Αφού τους χαιρέτησα όλους, μπήκα στο χώρο που γίνεται η γνωστή προετοιμασία. Εκεί ξεκίνησε και το γνωστό… χέρι! Το διάβαζα σε ιστορίες άλλων γυναικών, αλλά εκεί κατάλαβα τι … εστί χέρι!!  Άουτς και ξανά άουτς!!

Μετά με πήγαν στο χώρο των τοκετών. Εκεί με περίμενε ο Γιάννης μαζί με τους γιατρούς μου (είναι δύο, πατέρας και γιος!) και τις βοηθούς. Μου έβαλαν τον καρδιοτοκογράφο και τον ορό με την ωκυτοκίνη. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε με τον ορό,  μάλλον η κοπελιά κάτι έκανε λάθος, δεν εξηγείται αλλιώς..  τον έβαλε σ’ ένα σημείο, στο πλαϊνό του καρπού και πονούσε σχεδόν συνέχεια!  Κόλλησε τη βελόνα με ταινίες για να μην κουνιέται και κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση, αλλά πονούσε σε κάθε μου κίνηση! Έτσι πονάνε οι οροί;; Δεν είχα ξαναβάλει ποτέ.

Σιγά σιγά ξεκίνησαν οι συσπάσεις και σταδιακά άρχισαν να γίνονται πολύ έντονες. Κάπου παρακάτω ο γιατρός μου έσπασε τα νερά. Τι περίεργο feeling… ξαφνικά πλαφ! Και νιώθεις κάτι ζεστό να αδειάζει… Τόσους μήνες στην θερμαινόμενη πισίνα της μαμάς καλοπέρασες, αλλά ώρα να βγεις μικρέ!!

Ο Γιάννης δίπλα μου, ψύχραιμος, μου κρατούσε το χέρι και με ενθάρρυνε να αναπνέω σωστά στις συσπάσεις, έτσι όπως μας είχαν δείξει στη Φαιναρέτη.  Λίγο αργότερα ήρθε η αναισθησιολόγος για την επισκληρίδιο.  Τους έβγαλε όλους έξω και μου λέει ψυχρά και αυστηρά «γύρνα στο πλάι, καμπούριασε όσο μπορείς περισσότερο την πλάτη σου και κάτσε ακίνητη». Μια κουβέντα είναι αυτό!!  Άντε καν’το με την κοιλούμπα, τον καρδιοτοκογράφο, τον ορό στο χέρι να πονάει και τις συσπάσεις που εντωμεταξύ είχαν γίνει πολύ έντονες και είχαν φτάσει να γίνονται ανά λεπτό!!  Προσπάθησα να γυρίσω, δυσκολευόμουν και τελικά είπα στη βοηθό της αναισθησιολόγου να με βοηθήσει να γυρίσω στο πλάι.

Την ώρα λοιπόν που πήγε να βάλει το καθετηράκι για την αναισθησία, φαίνεται πως υποχώρησα λίγο, γιατί εκείνην την στιγμή είχα μια πολύ έντονη σύσπαση. Και τι μου λέει;; «Αααα έτσι δεν κάνουμε τίποτα!!» μ’ ένα ύφος «ώχου, έχουμε κι άλλες δουλειές κοπελιά!!». Λες και ήμουν κάθε μέρα εκεί να κάνω επισκληρίδιο και ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω! Απορώ πως κρατήθηκα και δεν την έβρισα εκείνη την ώρα!! Ακόμα απορώ με την αναισθησία της!! Ευτυχώς η δεύτερη προσπάθεια ήταν επιτυχημένη κι αποφύγαμε τα παρατράγουδα… Μου έβαλε και το αναισθητικό κι έφυγε. Πάντως, δε θυμάμαι τίποτα από τη διαδικασία – ούτε πόνεσα, ούτε ένιωσα κάτι ψυχρό, τίποτα από όλα αυτά που κατά καιρούς είχα διαβάσει σχετικά με την επισκληρίδιο.

Η δόση που μου έκανε ήταν μάλλον μικρή, γιατί δε μούδιασα ιδιαίτερα, ούτε σταμάτησα να νιώθω τις συσπάσεις, απλά πονούσα ελάχιστα έως καθόλου. Η διαστολή όμως δεν προχωρούσε ιδιαίτερα γρήγορα. Περίπου 3 ώρες μετά και ήταν γύρω στο 4-5. Ο γιατρός (ο πατέρας) ήταν ολίγον ανήσυχος. Συνεχώς ήταν πάνω από τον καρδιοτοκογράφο και διάβαζε τις μετρήσεις. Σε κάποια φάση μας εξήγησε: οι παλμοί του παιδιού έπεφταν σε κάθε σύσπαση. Κι όσο περνούσε η ώρα και δυνάμωναν οι συσπάσεις, οι παλμοί έπεφταν όλο και περισσότερο! Πιθανόν να είχε τυλιχθεί ο λώρος ή να πατιόταν.

Κάπου εκεί εγώ ψιλοέχασα την ψυχραιμία μου, αγχώθηκα για το μωρό. Η δράση της επισκληριδίου άρχισε να περνάει και οι συσπάσεις πλέον πονούσαν όλο και περισσότερο κάθε φορά. Μου έβαλαν μάσκα με οξυγόνο και μου είπαν να αναπνέω βαθιά για να βοηθάω και το μωρό, αλλά οι παλμοί του συνέχισαν να πέφτουν.

Δεν υπήρχε πολύς χρόνος για χάσιμο! Ο γιατρός μου έκανε την διαστολή με το χέρι! Ναι, με το χέρι!! Περιττό να πω το πόσο πόνεσα εκείνη την στιγμή… ο Γιάννης μάλλον θα κοιτούσε το γιατρό αγριεμένος (μα τι της κάνεις;;), γιατί εκείνος γύρισε και του είπε «την γλιτώνω από την καισαρική τώρα»! Κάλεσε την αναισθησιολόγο να μου βάλει νέα δόση και αμέσως μετά, τρέχοντας σχεδόν, με πήγαν στην αίθουσα τοκετών.

Με βάζουν να ανακαθίσω και να κρατιέμαι από τις ειδικές λαβές και μου λένε «σπρώξε»! Εγώ στον απόλυτο πανικό, δεν ήξερα τι να κάνω! Έσπρωχνα, έσπρωχνα… οι γιατροί να φωνάζουν σπρώξε.. Μα σπρώχνω, να λέω εγώ!! Βγήκε και ο ορός από το χέρι, γέμισε ο τόπος αίματα και κάποια κοπέλα προσπαθούσε να μου τον ξαναβάλει.. αυτός ο ορός από την αρχή στραβά πήγε!!

[Παρένθεση: Δεν ξέρω πόση ώρα κάνει να δράσει η επισκληρίδιος, πάντως εκείνη την ώρα δε με είχε πιάσει ή δε με είχε πιάσει αρκετά! Και πονούσα και καταλάβαινα  τα πάντα, την τομή που μου έκανε ο γιατρός, τα ράμματα αργότερα..  Το μούδιασμα της νάρκωσης ήρθε κατόπιν εορτής… και μαζί μ’αυτό, ένα τρέμουλο, έτρεμα σαν ψάρι σχεδόν για δυο ώρες μετά τη γέννα].

Ο Γιάννης μ’ είχε αγκαλιάσει  πίσω από την πλάτη μου, μου μιλούσε, αλλά δε θυμάμαι τι μου έλεγε. Μετά μου είπαν ότι ο άλλος γιατρός (ο γιος) ήταν σχεδόν από πάνω μου και πίεζε την κοιλιά για να βοηθήσει την κατάσταση.  Ούτε αυτό το θυμάμαι! 

Όλο αυτό κράτησε ελάχιστα λεπτά. Θυμάμαι ένιωθα μια πολύ δυνατή, συνεχόμενη πίεση και μερικά δευτερόλεπτα μετά ένιωσα το παιδί να βγαίνει – εκεί κατάλαβα τι σημαίνει αυτό το «καλή λευτεριά» που λένε στις εγκύους! Τον τράβηξε ο γιατρός με βεντουζάκι, γι’αυτό βγήκε τόσο γρήγορα. Ο λώρος ήταν στριμμένος σαν το καλώδιο του τηλεφώνου… και στην άκρη του… το χουζουράκι μου!! Σχεδόν αμέσως ακούσαμε το πρώτο του «τραγούδι»…

Ο Γιάννης μου ψιθύρισε στ’ αυτί «Αγάπη μου, σ’ ευχαριστώ για το γιο μας»… και  στιγμές μετά, τον είχα στην αγκαλιά μου… του ψιθύρισα «αγάπη μου καλώς ήρθες»  κι ως δια μαγείας, το κλάμα σταμάτησε και δυο ορθάνοικτα ματάκια με κοιτούσαν για πρώτη φορά… Και δυο δαχτυλάκια μπήκαν κατευθείαν στο στόμα! Έχωσε και τους δυο αντίχειρες!

Και κάπως έτσι, ακριβώς πριν ένα χρόνο, ξεκίνησε για μένα αυτό το ταξίδι… το μαγικό ταξίδι της μητρότητας!

Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, ένιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα… βίωσα απίστευτες στιγμές… κλείνω τα μάτια και στο νου μου έρχονται ήχοι, μυρωδιές, χρώματα, εικόνες, ο πρώτος θηλασμός, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο γέλιο, το πρώτο «μαμά», το πρώτο «μπαμπά» και τόσα άλλα…

Όλες αυτές οι μοναδικές στιγμές που ζεις έχοντας στην αγκαλιά σου έναν καινούριο άνθρωπο, σάρκα από τη σάρκα σου, να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα μπροστά στα μάτια σου… Να μεγαλώνει από σένα!

Ένας χρόνος ζωής = ένας χρόνος θηλασμού!

Κάθε βράδυ η μόνη μου προσευχή είναι να ’ναι γερός…

Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου γι’ αυτό το «δώρο»!

Φίλιππε, παιδί μου, ζωή μου…

Χρόνια σου πολλά καρδούλα μου…

Να ’σαι γερός, ευτυχισμένος και καλότυχος!

Σ’ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου.

Σ’ αγαπώ πολύ!!

Η μαμά σου.

[«Εεεεεε… ντα… γιααααααααα»!!  Τσουπ!! Ο Φίλιππος μόλις σκαρφάλωσε στα πόδια μου και διεκδικεί το πληκτρολόγιο!! Τη βλέπω τη δουλειά, στα 2α γενέθλια θα μου ζητάει laptop!!  Ώρα να κλείσω το κομπιούτερ και να παίξουμε!]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com