Πριν γνωρίσω την Ολιβ, που είναι η τελευταία μου, η τελειωτική και τέλεια αγάπη και έρωτάς μου, είχα γνωρίσει κι άλλους έρωτες. Μικρούς, μεγάλους, περαστικούς, αμοιβαίους, μονοσήμαντους… Ολες αυτές τις σχέσεις μου τις θυμάμαι με τρυφεράδα.
Ολες πλην μιας.
Γιατί;
Επειδή κάθε φορά που την άκουγα να έρχεται ή μου τηλεφωνούσε βαριόμουνα απίστευτα πολύ.
Την έλεγαν Μαρίνα, ήταν όμορφη, αλλά όχι σέξι και αυτά που έλεγε ήταν προφανή.
Εμεινα μαζί της 2 χρόνια.
Βασικά η κοπέλα δεν μου έκανε κάτι κάκο.
Ούτε κάτι καλό.
Δεν μου έκανε τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.
Όμως όταν είμασταν μαζί, πνιγόμουν.
Πήγαινε κάπου και δεν ενδιαφερόμουν να μάθω πού θα πάει.
Πεινούσε και δεν έτρεχα να μαγειρέψω.
Ανησυχούσε και δεν ανησυχούσα που ανησυχούσε.
Αργούσε και κοιμόμουν.
Αν μου’χε κάνει κάτι;
Όχι! Απλώς δεν με ένοιαζε ακόμα και αν μου’χε κάνει.
Κάποτε ειχαν πει στον ποιητή Χριστιανόπουλο ότι ο Ελύτης τον αγαπούσε πολύ.
Η απάντηση του ήταν κάτι από ξυνισμένη φατσα.
– Μα δάσκαλε, εκείνος σας αγαπούσε… επέμενε ο δημοσιογράφος.
– Και ποιος σας είπε ότι είναι υποχρεωτικό επειδή σ’ αγαπάνε να αγαπάς και σύ; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται υποχρεωτικά αμοιβαία.
Όταν χωρίσαμε ένιωσα τρομερή ανακούφιση. Αργότερα παντρεύτηκε κάποιον. Τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο τον συμπάθησα… που δεν ήμουν αυτός.
Διάβασα την ιστορία της μαμάς Χ. με τίτλο «Βοήθεια πνίγομαι»
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά.
Η μεγαλύτερη απειλή για μεγάλο αριθμό ατόμων είναι: «Θα φύγω και θα σε αφήσω μόνο/η!»
Εχω δει ανθρωπους να πέφτουν στα γόνατα για να μη μείνουν μόνοι. Ακόμα και αυτούς που οι αναμνήσεις στην ενδεχόμενη (επερχόμενη) μοναξιά θα τους ανατρίχιαζαν.
Εκ πείρας σας λέω ότι χίλιες φορές μόνος για 100 χρόνια σε ένα ανήλιο δωμάτιο, πάρα 5 χρόνια παρέα με κάποια –που δεν θέλω- σε έναν ηλιόλουστο διαμέρισμα.
Ποτε μα ποτέ δεν άκουσα την Ολιβ να βάζει το κλειδί στην πόρτα και το πίσω μέρος του μυαλού μου να σκέφτηκε: «Φτού! Ήρθε!»
Ποτέ μα ποτέ δεν με ακούμπησε και ο εγκέφαλος μου έστω και στιγμιαία να ούρλιαξε: «ΜΗΗΗΗΗ!»
Ποτέ μα ποτέ δεν μου παραπονέθηκε ότι έχει πονοκέφαλο και να μην ένιωσα πονοκέφαλο.
Ποτέ μα ποτέ δεν μου είπε: «Πεινάω» και να μην άνοιξα το ψυγείο (ή έστω τη λίστα με τα delivery).
Γι’ αυτό κάναμε παιδί μαζί και κάθε φορά που με φωνάζει (έχοντας την Αθηνά μας αγκαλιά) «μπαμπά!», τρέχω να γίνουμε 3, ο,τι και να κάνω…
Η ζωή δεν έχει πάντα απλούς κανόνες.
Εχει και περίεργους.
Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε.
Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα.
Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια;
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Συμφωνω απολυτα! Δεν ειναι καν σωστο προτυπο για τα παιδια οι γονεις να μενοθν μαζι και να ταλαιπωρει ο ενας τον αλλο.
Επειδή δεν μπορώ να καταλάβω..για βοηθήστε με!! Γιατί ένας μεγάλος, νοήμων, ενήλικος άνθρωπος να μείνει σε μια τέτοια σχέση που ουσιαστικά ΄΄αντιπαθεί΄΄ τον άλλον , 2 ολόκληρα χρόνια????? Αν μας πει ο κος Μανος Αντλωναρος τι σκεφτόταν και έμενε τότε ..ίσως έτσι δικαιολογήσουμε και την κοπέλα..
Καλησπέρα κι από μένα! Το συγκεκριμένο κείμενο με ώθησε να πω κι εγώ τη γνώμη μου με όλο το σεβασμό. Καταρχήν, συμφωνώ πως δεν πρέπει να μένεις με κάποιον, όταν νιώθεις ότι βαριέσαι ή όταν νιώθεις ότι δε σε γεμίζει πια. Το μόριο ΠΙΑ έχει όμως μεγάλη σημασία, όσο αφορά τη χθεσινή ιστορία της κοπέλας, γιατί η συγκεκριμένη κοπέλα από την αρχή βαριόταν με τον άντρα της, δεν το ένιωσε στην πορεία. Προσωπικά λοιπόν, εκεί εντοπίζω το πρόβλημα, διότι μου φαίνεται αδιανόητο να ξεκινάς μια ζωή με κάποιον και μάλιστα οικογένεια, αν νιώθεις έτσι εκ των προτέρων. Ναι μεν είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ, σε τέτοια θέμτα όμως οφείλεται να περικλείεται κάτι πολύ σημαντικο, η κοινή λογική. Εν πάσει περιπτώσει, επειδή είμαι η τελευταία που θα ήθελα να κρίνω ξένες καταστάσεις, ελπίζω και εύχομαι ειλικρινά να τη φωτίσει ο Θεός να πράξει ό,τι καλύτερο για την ίδια και την οικογένειά της. Όσο αφορά το θέμα που θίχτηκε εδώ από το Μάνο, πιστεύω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω, για ποιο λόγο πρέπει κάποιος να μένει, έστω κι αν αυτό είναι σχέση και όχι γάμος, με έναν άνθρωπο που βαριέται οικτρά δύο ολόκληρα χρόνια και από την άλλη αναρωτιέμαι, γιατί άραγε πρέπει να επιλέγουμε να ζούμε με κάποιον που μας βασανίζει αλλά, τον θέλουμε. Προτείνω με άλλα λόγια πολύ απλά να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τα θέλω του και σύμφωνα με αυτά να πορευόμαστε στη ζωή, γιατί ούτε η βαρεμάρα ούτε ο βασανισμός μας αξίζουν. Μας αξίζει μόνο η ισορροπία, η ευτυχία και η αγάπη και αυτά δεν διαπραγματεύονται. Αυτά δε βρίσκονται στις παραπάνω καταστάσεις ούτε στα ημίμετρα. Βέβαια η ζωή είναι απρόβλεπτη και σίγουρα μας φέρνει ενίοτε ενώπιον τέτοιων καταστάσεων, όλοι μας λίγο-πολύ τα έχουμε περάσει, δεν είναι όμως αξεπέραστες ούτε φυσιολογικές, γιατί πολύ απλά για μένα το φυσιολογικό και το ισορροπημένο είναι στην ουσία η ευτυχία.. Καλές γιορτές σε όλες τις μανούλες! Χαρούμενα Χριστούγεννα Ολίβια σε σένα και την οικογένειά σου!!
...και καλυτερα ακομα κι αν υπαρχουν παιδι-α οταν κυριαρχουν αυτες οι καταστασεις και ενω εχουν προσπαθησει τελικα φτανουν στο σημειο χωρις επιστροφη, να χωριζει το ζευγαρι. Χιλιες φορες 2 ευτυχισμενα σπιτια παρα ενα δυστυχισμενο. Γνωμη μου παντα! ;)
Πάντα μα πάντα μιλάς γράφεις στην καρδιά μου να σαι πάντα καλα και να χαίρεσαι την όμορφη οικογένεια σου φιλια