Φυλακή

Πριν γνωρίσω την Ολιβ, που είναι η τελευταία μου, η τελειωτική και τέλεια αγάπη και έρωτάς μου, είχα γνωρίσει κι άλλους έρωτες. Μικρούς, μεγάλους, περαστικούς, αμοιβαίους, μονοσήμαντους… Ολες αυτές τις σχέσεις μου τις θυμάμαι με τρυφεράδα.

Ολες πλην μιας.

Γιατί;

Επειδή κάθε φορά που την άκουγα να έρχεται ή μου τηλεφωνούσε βαριόμουνα απίστευτα πολύ.

Την έλεγαν Μαρίνα, ήταν όμορφη, αλλά όχι σέξι και αυτά που έλεγε ήταν προφανή.

Εμεινα μαζί της 2 χρόνια.

Βασικά η κοπέλα δεν μου έκανε κάτι κάκο.

Ούτε κάτι καλό.

Δεν μου έκανε τίποτα.

Ούτε καλό ούτε κακό.

Όμως όταν είμασταν μαζί, πνιγόμουν.

Πήγαινε κάπου και δεν ενδιαφερόμουν να μάθω πού θα πάει.
Πεινούσε και δεν έτρεχα να μαγειρέψω.
Ανησυχούσε και δεν ανησυχούσα που ανησυχούσε.
Αργούσε και κοιμόμουν.

Αν μου’χε κάνει κάτι;
Όχι! Απλώς δεν με ένοιαζε ακόμα και αν μου’χε κάνει.

Κάποτε ειχαν πει στον ποιητή Χριστιανόπουλο ότι ο Ελύτης τον αγαπούσε πολύ.

Η απάντηση του ήταν κάτι από ξυνισμένη φατσα.

– Μα δάσκαλε, εκείνος σας αγαπούσε… επέμενε ο δημοσιογράφος.

– Και ποιος σας είπε ότι είναι υποχρεωτικό επειδή σ’ αγαπάνε να αγαπάς και σύ; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται υποχρεωτικά αμοιβαία.

Όταν χωρίσαμε ένιωσα τρομερή ανακούφιση. Αργότερα παντρεύτηκε κάποιον. Τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο τον συμπάθησα… που δεν ήμουν αυτός.

Διάβασα την ιστορία της μαμάς Χ. με τίτλο «Βοήθεια πνίγομαι»

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά.

Η μεγαλύτερη απειλή για μεγάλο αριθμό ατόμων είναι: «Θα φύγω και θα σε αφήσω μόνο/η!»

Εχω δει ανθρωπους να πέφτουν στα γόνατα για να μη μείνουν μόνοι. Ακόμα και αυτούς που οι αναμνήσεις  στην ενδεχόμενη (επερχόμενη) μοναξιά θα τους ανατρίχιαζαν.

Εκ πείρας σας λέω ότι χίλιες φορές μόνος για 100 χρόνια σε ένα ανήλιο δωμάτιο, πάρα 5 χρόνια παρέα με κάποια –που δεν θέλω- σε έναν ηλιόλουστο διαμέρισμα.

Ποτε μα ποτέ δεν άκουσα την Ολιβ να βάζει το κλειδί στην πόρτα και το πίσω μέρος του μυαλού μου να σκέφτηκε: «Φτού! Ήρθε!»
Ποτέ μα ποτέ δεν με ακούμπησε και ο εγκέφαλος μου έστω και στιγμιαία να ούρλιαξε: «ΜΗΗΗΗΗ!»
Ποτέ μα ποτέ δεν μου παραπονέθηκε ότι έχει πονοκέφαλο και να μην ένιωσα πονοκέφαλο.
Ποτέ μα ποτέ δεν μου είπε: «Πεινάω» και να μην άνοιξα το ψυγείο (ή έστω τη λίστα με τα delivery).

Γι’ αυτό κάναμε παιδί μαζί και κάθε φορά που με φωνάζει (έχοντας την Αθηνά μας αγκαλιά) «μπαμπά!», τρέχω να γίνουμε 3, ο,τι και να κάνω…

Η ζωή δεν έχει πάντα απλούς κανόνες.
Εχει και περίεργους.

Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε.

Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα.

Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια;

Μάνος

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr