Πριν γνωρίσω την Ολιβ, που είναι η τελευταία μου, η τελειωτική και τέλεια αγάπη και έρωτάς μου, είχα γνωρίσει κι άλλους έρωτες. Μικρούς, μεγάλους, περαστικούς, αμοιβαίους, μονοσήμαντους… Ολες αυτές τις σχέσεις μου τις θυμάμαι με τρυφεράδα.
Ολες πλην μιας.
Γιατί;
Επειδή κάθε φορά που την άκουγα να έρχεται ή μου τηλεφωνούσε βαριόμουνα απίστευτα πολύ.
Την έλεγαν Μαρίνα, ήταν όμορφη, αλλά όχι σέξι και αυτά που έλεγε ήταν προφανή.
Εμεινα μαζί της 2 χρόνια.
Βασικά η κοπέλα δεν μου έκανε κάτι κάκο.
Ούτε κάτι καλό.
Δεν μου έκανε τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.
Όμως όταν είμασταν μαζί, πνιγόμουν.
Πήγαινε κάπου και δεν ενδιαφερόμουν να μάθω πού θα πάει.
Πεινούσε και δεν έτρεχα να μαγειρέψω.
Ανησυχούσε και δεν ανησυχούσα που ανησυχούσε.
Αργούσε και κοιμόμουν.
Αν μου’χε κάνει κάτι;
Όχι! Απλώς δεν με ένοιαζε ακόμα και αν μου’χε κάνει.
Κάποτε ειχαν πει στον ποιητή Χριστιανόπουλο ότι ο Ελύτης τον αγαπούσε πολύ.
Η απάντηση του ήταν κάτι από ξυνισμένη φατσα.
– Μα δάσκαλε, εκείνος σας αγαπούσε… επέμενε ο δημοσιογράφος.
– Και ποιος σας είπε ότι είναι υποχρεωτικό επειδή σ’ αγαπάνε να αγαπάς και σύ; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται υποχρεωτικά αμοιβαία.
Όταν χωρίσαμε ένιωσα τρομερή ανακούφιση. Αργότερα παντρεύτηκε κάποιον. Τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο τον συμπάθησα… που δεν ήμουν αυτός.
Διάβασα την ιστορία της μαμάς Χ. με τίτλο «Βοήθεια πνίγομαι»
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά.
Η μεγαλύτερη απειλή για μεγάλο αριθμό ατόμων είναι: «Θα φύγω και θα σε αφήσω μόνο/η!»
Εχω δει ανθρωπους να πέφτουν στα γόνατα για να μη μείνουν μόνοι. Ακόμα και αυτούς που οι αναμνήσεις στην ενδεχόμενη (επερχόμενη) μοναξιά θα τους ανατρίχιαζαν.
Εκ πείρας σας λέω ότι χίλιες φορές μόνος για 100 χρόνια σε ένα ανήλιο δωμάτιο, πάρα 5 χρόνια παρέα με κάποια –που δεν θέλω- σε έναν ηλιόλουστο διαμέρισμα.
Ποτε μα ποτέ δεν άκουσα την Ολιβ να βάζει το κλειδί στην πόρτα και το πίσω μέρος του μυαλού μου να σκέφτηκε: «Φτού! Ήρθε!»
Ποτέ μα ποτέ δεν με ακούμπησε και ο εγκέφαλος μου έστω και στιγμιαία να ούρλιαξε: «ΜΗΗΗΗΗ!»
Ποτέ μα ποτέ δεν μου παραπονέθηκε ότι έχει πονοκέφαλο και να μην ένιωσα πονοκέφαλο.
Ποτέ μα ποτέ δεν μου είπε: «Πεινάω» και να μην άνοιξα το ψυγείο (ή έστω τη λίστα με τα delivery).
Γι’ αυτό κάναμε παιδί μαζί και κάθε φορά που με φωνάζει (έχοντας την Αθηνά μας αγκαλιά) «μπαμπά!», τρέχω να γίνουμε 3, ο,τι και να κάνω…
Η ζωή δεν έχει πάντα απλούς κανόνες.
Εχει και περίεργους.
Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε.
Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα.
Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια;
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
aaxxxxx ti mou thimisate.... exw uparksei kai egw se paromoia sxesh, to diastima pou eixa xwrisei me ton arravoniastiko mou,mou elege erxomai na se dw kai skeytomoun giati pali???????? zouse ton teleio erwta kai ekane polu megala oneira gia emas...egw....to antitheto, den thn krathsa kairo,4 mhnes oloi kai oloi, otan tou eipa telos, den tha to ksexasw pote, eniwsa oti efugan apo thn plath mou 10 kila varo, mporei kai pio polla. meta apo arketo kairo ta ksanavrikame me ton arravoniastiko mou kai twra imaste pantremenoi me ena aggeloudi anamesa mas kai perimenoume kai to deytero!
και γώ είχα μια παρόμοια εμπειρία...σαν και σένα...χτυπούσε το κινητό και ήθελα να το πετάξω στην τουαλέτα...ευτυχώς που δεν ειχε καμία κατάληξη...δυστυχώς όμως όταν το τέλειωσα μετά απο λίγο καιρό...τον πλήγωσα απιστευτα πολύ...όμως όταν ξεκινάς κάτι με έναν άνθρωπο..ακόμα και φίλος σου να είναι...δεν μπορείς να ξέρεις αν θα βαρεθείς σε 5', αν θα νοιάζεσαι....και το χειρότερο;;;;;;;δεν ξέρεις αν είσαι εσύ αυτός που ο άλλος δεν θέλει να βλέπει...
ωραία,αλλά γιατί τη βγάζεις πρόγραμμα,λέγοντας το όνομά της και λεπτομέρειες για τη σχέση π.χ. μείναμε μαζί 2 χρόνια δίνοντας το δικαίωμα σε αυτούς που σας γνώριζαν να την αναγνωρίσουν;δεν νομίζω πως θα ήθελες σε άλλο σάιτ με την επισκεψιμότητα αυτού εδώ να μίλαγε έτσι κάποιος για την ολίβια ας πούμε (συγνώμη ολίβια που χρησιμοποιώ εσένα στο παράδειγμα).φάουλ φίλε μου...
Βρε συ Μαργαρίτα, πώς πίστεψες ότι το όνομα είναι πραγματικό;
που γράφεις ή έστω εννοείς πως δεν είναι το ονομά της;προφανώς δεν ζητάω απάντηση αγαπητέ Μάνο
Καλσπέρα...θα σας πώ σύντομα μια ιστορία....Οταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν 16 χρονών και θεωρούσα ανέφικτη την οποιαδήποτε δέσμευση,ήμασταν φίλοι αλλά τίποτε άλλο.Οι δρόμοι μας χωρίσαν και εκείνος παντρεύτηκε,'εκανε παιδια...εγώ εξακολουθούσα να είμαι φανατική εργένισσα.Κάποια στιγμή γνώρισα κάποιον,η όλη 'υπαρξη μου,μου φώναζε "όχι..είναι λάθος άνθρωπος,είναι φυλακή,είναι φρίκη!!!!!"Κάναμε ένα παιδί μαζι και λιγους μήνες μετά του είπα να χωρίσουμε...τι ανακούφιση ένιωσα όταν έφυγε απο την ζωή μου δεν μπορώ να σας περιγράψω και ας έιχα ένα παιδί να μεγαλώσω μόνη μου....το γεγονός ότι απο την γέννηση του παιδιού και μέχρι που πήγαμε στα δικαστήριο(δυστηχώς..)έζησα κυριολεκτικά με μια τυρόπιτα κάθε μέρα και εκείνος δεν έδινε "δεκάρα"(και δεν εννοώ χρηματική δεκάρα,εννοώ συναισθηματική)για το παιδί του και μέχρι σήμερα που είναι 6 χρονών το βλέπει μόνο σαν "μέσο"για να με βλάψει,απλά δικαιώνει την απόφαση μου να τον αφήσω. Παντρεύτηκα φέτος και έχω και ένα ακόμα παιδάκι απο τον άντρα που γνώρισα στα 16 μου.....δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτε άλλο απο υγεία για την οικογένεια μου στον θεό....το "παράθυρο μου έχει την ομορφότερη θέα...την οικογένεια μου"Καλές γιορτές σας εύχομαι.....με αυτούς που αγαπάτε και σας αγαπούν πραγματικά,χωρίς να σας βασανίζουν.
Καταρχην να ευχηθω το ονομα της πρωην να μην ειναι το αληθινο, γιατι θα χτυπαει το κεφαλι της στον τοιχο η κοπελα... Θα συμφωνησω μαζι σου σε ολα, μα σε ολα. Θα σου πω ομως κατι: εσυ κι εγω που βιωνω εναν γαμο με παιδια σαν το δικο σου και της Ολιβ, "ευκολα" τα λεμε αυτα. Κι εγω παντα "διαφημιζα" στις φιλες αυτες ακριβως τι αποψεις και τους ελεγα και το ποσο ευκολα εφευγα απο σχεσεις τετοιες. Τωρα που εχω παιδια ομως με εναν ανθρωπο και πλεον το ζητημα δεν ειναι αποκλειστικα δικο μου (δε γουσταρω, παιρνω το καπελακι μου και γεια σας), τωρα που βλεπω στα ματια της κορης μου τη λατρεια προς τον πατερα της, τωρα που ξερω οτι αποφασιζοντας, αποφασιζω και για αλλους χωρις να μπορουν να ερωτηθουν, τωρα.... Τωρα δεν τα λεω πια τοσο ευκολα ολα αυτα.