Φυλακή
Πριν γνωρίσω την Ολιβ, που είναι η τελευταία μου, η τελειωτική και τέλεια αγάπη και έρωτάς μου, είχα γνωρίσει κι άλλους έρωτες. Μικρούς, μεγάλους, περαστικούς, αμοιβαίους, μονοσήμαντους… Ολες αυτές τις σχέσεις μου τις θυμάμαι με τρυφεράδα.
Ολες πλην μιας.
Γιατί;
Επειδή κάθε φορά που την άκουγα να έρχεται ή μου τηλεφωνούσε βαριόμουνα απίστευτα πολύ.
Την έλεγαν Μαρίνα, ήταν όμορφη, αλλά όχι σέξι και αυτά που έλεγε ήταν προφανή.
Εμεινα μαζί της 2 χρόνια.
Βασικά η κοπέλα δεν μου έκανε κάτι κάκο.
Ούτε κάτι καλό.
Δεν μου έκανε τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.
Όμως όταν είμασταν μαζί, πνιγόμουν.
Πήγαινε κάπου και δεν ενδιαφερόμουν να μάθω πού θα πάει.
Πεινούσε και δεν έτρεχα να μαγειρέψω.
Ανησυχούσε και δεν ανησυχούσα που ανησυχούσε.
Αργούσε και κοιμόμουν.
Αν μου’χε κάνει κάτι;
Όχι! Απλώς δεν με ένοιαζε ακόμα και αν μου’χε κάνει.
Κάποτε ειχαν πει στον ποιητή Χριστιανόπουλο ότι ο Ελύτης τον αγαπούσε πολύ.
Η απάντηση του ήταν κάτι από ξυνισμένη φατσα.
– Μα δάσκαλε, εκείνος σας αγαπούσε… επέμενε ο δημοσιογράφος.
– Και ποιος σας είπε ότι είναι υποχρεωτικό επειδή σ’ αγαπάνε να αγαπάς και σύ; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται υποχρεωτικά αμοιβαία.
Όταν χωρίσαμε ένιωσα τρομερή ανακούφιση. Αργότερα παντρεύτηκε κάποιον. Τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο τον συμπάθησα… που δεν ήμουν αυτός.
Διάβασα την ιστορία της μαμάς Χ. με τίτλο «Βοήθεια πνίγομαι»
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά.
Η μεγαλύτερη απειλή για μεγάλο αριθμό ατόμων είναι: «Θα φύγω και θα σε αφήσω μόνο/η!»
Εχω δει ανθρωπους να πέφτουν στα γόνατα για να μη μείνουν μόνοι. Ακόμα και αυτούς που οι αναμνήσεις στην ενδεχόμενη (επερχόμενη) μοναξιά θα τους ανατρίχιαζαν.
Εκ πείρας σας λέω ότι χίλιες φορές μόνος για 100 χρόνια σε ένα ανήλιο δωμάτιο, πάρα 5 χρόνια παρέα με κάποια –που δεν θέλω- σε έναν ηλιόλουστο διαμέρισμα.
Ποτε μα ποτέ δεν άκουσα την Ολιβ να βάζει το κλειδί στην πόρτα και το πίσω μέρος του μυαλού μου να σκέφτηκε: «Φτού! Ήρθε!»
Ποτέ μα ποτέ δεν με ακούμπησε και ο εγκέφαλος μου έστω και στιγμιαία να ούρλιαξε: «ΜΗΗΗΗΗ!»
Ποτέ μα ποτέ δεν μου παραπονέθηκε ότι έχει πονοκέφαλο και να μην ένιωσα πονοκέφαλο.
Ποτέ μα ποτέ δεν μου είπε: «Πεινάω» και να μην άνοιξα το ψυγείο (ή έστω τη λίστα με τα delivery).
Γι’ αυτό κάναμε παιδί μαζί και κάθε φορά που με φωνάζει (έχοντας την Αθηνά μας αγκαλιά) «μπαμπά!», τρέχω να γίνουμε 3, ο,τι και να κάνω…
Η ζωή δεν έχει πάντα απλούς κανόνες.
Εχει και περίεργους.
Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε.
Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα.
Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια;
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
ΑΠΛΑ ......... ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Η ζωή είναι μικρή πολύ μικρή... πρέπει να τη ζεις κάνοντας πράγματα που θέλεις και σε κάνουν ευτυχισμένο!!! μοναξιά??? σε μερικούς αρέσει και η μοναξιά... Άλλα αν φοβάσαι την μοναξιά και μένεις με κάποιον μονό και μόνο για να μην μείνεις μόνος τότε φαντάσου την μοναξιά που θα νιώθεις κάθε μέρα δίπλα του... Μου άρεσε πολύ που εκμυστηρεύτηκες και δημοσίευσες την ιστορία σου σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων (όπως και εγώ μέσα σε αυτό) έχουν βρεθεί σε μια τέτοια σχέση απλά δεν το παραδέχονται ή χειρότερα δεν το έχουν καταλάβει... καλή χρονιά να χαίρεσαι τα κορίτσια σου!!!!
εύχομαι ολόψυχα αυτό που λες να μπορείς να το πεις και μετά από πολλά πολλά χρόνια. εγώ πάλι, ερωτεύτηκα τρελά και νομίζω ότι και με ερωτεύτηκε ο άνθρωπος που παντρεύτηκα, αλλά για λόγους που προσωπικά δεν μπορώ να ξεδιαλύνω, ο γάμος μας υπάρχει χωρίς να υπάρχει πια. δεν τίθεται θέμα σογιού, τρίτου προσώπου ή οτιδήποτε άλλου σημαντικού. νομίζω ότι σαν ερωτευμένος μιλάς εκ του ασφαλούς. ο έρωτας όμως, το ίδιο καμιά φορά και η αγάπη, δεν είναι σίγουρο ότι αντέχει στον χρόνο, αν και σου εύχομαι να με βγάλεις οπωσδήποτε ψεύτρα. το θέμα είναι ότι ο χρόνος είναι σαρωτικός, γιατί ο δικός μας έρωτας πολλές φορές έμοιαζε βγαλμένος απο το πιο αισθησιακό και αγαπησιάρικο βιβλίο της ανθρωπότητας. αυτό όμως δεν πιστεύουν όλοι οι ερωτευμένοι; δεν είναι ότι δεν τον αγαπώ, αλλά ότι δεν με αγαπάει για λόγους δικούς του, τους οποίους οφείλω να σεβαστώ. απλώς υπάρχει ένα υπέροχο παιδί που δεν με αφήνει να προχωρησω κι αυτό συμβαίνει με την καλή έννοια φυσικά. δεν φοβάμαι μήπως μείνω μόνη, γιατί αυτό ανήκει σε πρώτες φάσεις του έρωτα και όχι στον επίλογο του επίλογου. δυστυχώς, ο χρόνος αποκαλύπτει πως ούτε η κοιλιά με τα έντερα δεν κάνει χωριό. δυστυχώς.
Καλά τα λές (τα γράφεις!). Πάντα, όμως, υπάρχει κάποιος λόγος για όλα. Και σε κάθε περίπτωση είναι υποκειμενικός. Εύχομαι όλες και όλοι να επιλέγουμε να κάνουμε οικογένεια με το άτομο που πραγματικά μας γεμίζει, μας συμπληρώνει.
Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνήσει στο γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος να μένεις μ'έναν άνθρωπο που δεν σε αφορά...στην βάση συμφωνούμε απόλυτα.αλλά...όταν είσαι 20 χρονών,που δεν έχεις βρει τα θέλω σου και δεν έχεις διαμορφώσει τον χαραχτήρα σου,ένας παράφορος έρωτας που μπορεί να είναι και καταστροφικός και βασανιστικός,είναι μέσα στο παιχνίδι..μεγαλώνοντας,φαντάζομαι μπαίνουν κριτήρια.και δεν εννοώ κριτήρια συμβιβασμού,εννοώ κριτήρια πιο υψηλά και σημαντικά,πάντα έχοντας σαν βάση τον αμοιβαίο έρωτα βέβαια.πιστεύω πως το να είσαι με έναν άνθρωπο που νιώθεις ότι σε βασανίζει και παρ΄'όλ'αυτά να μένεις,ειδικά όταν πια έχεις "σχηματιστεί" σαν άνθρωπος,δείχνει έλλειψη αυτοεκτίμησης.πρέπει να είμαστε με ανθρώπους που μπορούμε να πάρουμε και να δώσουμε απλόχερα,ειδικά σε σχέσεις ζωής...μου κάνει κόλλημα και εμμονή να μένεις μ'έναν άνθρωπο που να λες ότι τον αγαπάς αλλά να νιώθεις ότι βασανίζεσαι..φαντάζομαι να μην το εννοεί έτσι το κείμενο αλλά απλά το αναφέρω.είμαι από τα άτομα που έχουν μεγάλο θέμα με την δέσμευση..και μόνο η σκέψη του γάμου με κούραζε..κι όμως είμαι παντρεμένη μ'έναν άντρα που ερωτεύτηκα πολύ κι έχω μια αστερίνα και είμαι πολύ ευτυχισμένη.δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει,δεν ξέρω αν θα μεταλλαχτεί η θέση μου για τον γάμο(!),πάντως το ζω και είμαι καλά γιατί έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που δεν αισθάνομαι ότι με βασανίζει και σίγουρα δεν με φυλακίζει!μακάρι να νιώθω έτσι συνέχεια.Όσον αφορά το κείμενο της κοπέλας με αφορμή το οποίο έγιναν τόόόόσα σχόλια...τι να πω..κακώς πιστεύω μπήκε στην ιστορία να κάνει οικογένεια με έναν άνθρωπο που απ'την αρχή δεν την αφορούσε...για κείνη περισσότερο δηλαδή..αλλά ποια είμαι στην τελική να κρίνω τις ανάγκες του καθενός κάθε στιγμή..αφού έτσι ένιωσε,έτσι έπραξε.είναι φοβερό και σκληρό όμως την σημερινή εποχή κι αφού συνειδητοποίησε ότι δεν τραβάει,να βασανίζει κι άλλο τον εαυτό της με "πρέπει"...ας δώσει μια ευκαιρία στον εαυτό της και στην οικογένεια της(γιατί ό,τι και να αποφασίσει οικογένειά της θα είναι πάντα)να είναι πραγματικά αληθινή..ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και με όποιο κόστος. Συμφωνώ ότι η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα... αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που ανοιγοκλείνουμε τα παντζούρια..κάθε στιγμή...ανάλογα με την στιγμή...και οι "γειτονες" καλά θα κάνουν να μην κρυφοκοιτάνε στο παράθυρό μας!