Λίγες σκέψεις με αφορμή τα πρώτα γενέθλια ενός μωρού

Λίγες σκέψεις με αφορμή τα πρώτα γενέθλια ενός μωρού…

μαμά Γεωργία

Τις τελευταίες μέρες, φορές-φορές, μια απερίγραπτη γλύκα με τυλίγει. Έρχεται απρόσμενα, απροειδοποίητα, εκεί που παίζω μαζί της, εκεί που την κοιτάζω να παίζει, εκεί που τελειώνει το τραγούδι της καληνύχτας κι εκείνη ακόμα θηλάζει με τα μάτια κλειστά – κοιμάται και μοιάζει με νεογέννητο πάλι κι η καρδιά μου λιώνει για χάρη της. Είναι τόσο μικρή και τόσο απροστάτευτη, σχεδόν όσο κι εγώ. Είναι  απόλυτα παραδομένη σ’ εμένα, μα πάντως όχι περισσότερο απ’ ό,τι εγώ σε ‘κείνη.

Το παράξενο, γλυκό συναίσθημα, ίσως να έχει σχέση με το ότι μπήκε ο Δεκέμβρης. Η πόλη στολίστηκε, παρόλη την τρέλα στον κόσμο, οι άνθρωποι ψάχνουν τη χαρά κι η προσμονή στον αέρα με γυρίζει πίσω στον περσινό Δεκέμβρη, όταν περπατούσα στους γιορτινούς δρόμους μ’ εκείνη ακόμα μέσα μου, με την καρδιά μου γεμάτη τρόμο για τη γέννα, με την καρδιά μου γεμάτη λαχτάρα, επιτέλους να τη γνωρίσω.

Είμαι από τη φύση μου πλασμένη ν’ ανησυχώ. Θαυμάζω την ηρεμία, μα έχω την αγωνία στο αίμα μου σε βαθμό που νομίζω πως με κάνει, αντίθετα με την εικόνα που δίνω προς τα έξω, βαθιά απαισιόδοξη. Ανησυχούσα για κείνη πριν γεννηθεί, ανησυχούσα και μετά. Ανησυχώ ακόμα, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και δεν περνάει βράδυ που να μην ελέγξω έστω και μία φορά αν αναπνέει. Ανησυχώ που δεν τρώει. Ανησυχώ –όχι, φοβάμαι- μήπως πάθει κακό, φοβάμαι όλα αυτά που δεν περνούν απ’ το χέρι μου. Ανησυχώ μήπως δεν είμαι καλή μητέρα. Ανησυχώ και πέρασε ένας χρόνος κι ο φόβος κάθε μέρα χέρι-χέρι με τη μαγεία της ύπαρξής της.

Κι εκείνη μεγαλώνει. Έμαθε να γυρίζει πλευρό, έπειτα να σέρνεται, να μπουσουλά, να σηκώνεται. Να παίρνει το φαγητό της με το χέρι, να το μασά, να το προσφέρει. Έμαθε να παίζει και να μιλά στη γλώσσα της, να χτυπά παλαμάκια, ν’ αδειάζει τα ντουλάπια. Να γελάει στους ανθρώπους, στο είδωλό της στον καθρέφτη. Να δείχνει τα πράγματα που βλέπει και τα πράγματα που θέλει. Να έχει προτιμήσεις και συμπάθειες. Και το γλυκό συναίσθημα με τυλίγει πάλι, όταν σκέφτομαι ότι εκείνη δεν ανησυχεί. Εκείνη ξέρει.

Ξέρει, με τη σοφία των μωρών, πως είναι μικρή και πως η μέρα είναι μεγάλη, και πως μεγάλος είναι ο κόσμος και μεγάλος ο ουρανός. Και πως, λίγο ή πολύ, προχωράμε στα τυφλά, μα όταν μοιραστούμε μια αγκαλιά οι φόβοι μας μικραίνουν. Ξέρει πως έξω απ’ την πόρτα μας υπάρχουν πράγματα που κινούνται πολύ γρήγορα, ή κάνουν δυνατούς θορύβους ή μπορούν να σε τρομάξουν, μα υπάρχουν κι άνθρωποι που θα σου γελάσουν, και δεν μπορείς παρά να τους γελάσεις κι εσύ. Πως μέσα σε μια μέρα μπορεί να κλάψεις και να θυμώσεις, μπορεί να νιώσεις απογοητευμένη ή κουρασμένη, ή στο κάτω-κάτω να δεις εφιάλτες, μα όλ’ αυτά είναι τόσο απλό να περάσουν –αρκεί μια αγκαλιά. Δεν την απασχολεί το μέλλον, χαίρεται την κάθε μέρα χωριστά. Με την υπέρμετρη αισιοδοξία των μωρών, αφήνεται ανάλαφρα στο ποτάμι της ζωής, χωρίς να κολλάει στους βάλτους και τις πέτρες που συναντάμε εμείς. Με την υπέρμετρη απλότητα των μωρών, μας εμπιστεύεται, κι ας είναι εκείνη πιο σοφή από μας κατά βάθος.

Πέρυσι το Δεκέμβρη ήμουν τρομαγμένη για τη γέννα, μα στο τέλος δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα. Και να ήθελα, δεν μπορούσα, δεν ήξερα να κάνω τίποτα. Εκείνη ξεκίνησε το ταξίδι της μέσα μου και βρήκε το δρόμο της στα σκοτάδια για να βγει στον κόσμο. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να της δείξουμε εμπιστοσύνη, όλοι οι μεγάλοι στην αίθουσα τοκετού –και πιο πολύ εγώ. Ίσως να δυσκολεύτηκε, ή να φοβήθηκε, όμως εμπιστεύτηκε το μεγάλο μυστικό. Εκείνη τη στιγμή, σ’ εκείνο το δωμάτιο, την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου, μόνο εκείνη το ήξερε τόσο καλά. Προχώρα.

Να μην ξεχνάω, σκέφτομαι ενώ την κοιτάζω να κοιμάται κι εκείνη η γλύκα με τυλίγει καθώς γελάει στον ύπνο της, να μην ξεχνάω να την ακούω περισσότερο. Να μαθαίνω απ’ αυτήν περισσότερο. Να μην αφήνω το φόβο να μου κλέβει τη χαρά. Να την αγαπώ απλά, όπως αγαπάει εκείνη. Αυτή είναι παιδί, αυτή αποκλείεται να κάνει λάθος. Αισιοδοξία, εμπιστοσύνη.

Και ξαφνικά θυμάμαι εκείνες τις πρώτες ώρες αφού γεννήθηκε, τις πρώτες δυο μέρες ίσως, πριν αρχίσουν τα κλάματα τη νύχτα –δικά μου κλάματα με σιωπηλούς λυγμούς όταν ξυπνούσα να τη θηλάσω γιατί ήταν τόσο εύθραυστη, τόσο όμορφη, τόσο μικρή και τόσο ευαίσθητη. Θυμάμαι πως εκείνες τις πρώτες δυο μέρες που οι ορμόνες οργίαζαν, που ήμασταν ακόμα στο νοσοκομείο κι εκείνη κοιμόταν συνεχώς μακάρια, ένιωθα τόσο δυνατή και τόσο άτρωτη, κι ένιωθα –πρόσκαιρα, παράδοξα- πως και το μικροσκοπικό μωρό μου ήταν δυνατό και άτρωτο, αφού είχε φέρει σε πέρας το δύσκολο άθλο να γεννηθεί.

Και μ’ ένα χαμόγελο σκέφτομαι πως ο Δεκέμβρης είναι πια ξεχωριστός για μένα, και μάλλον κάθε χρόνο θα με πιάνει αυτή η συγκίνηση, καθώς τη βλέπω να μεγαλώνει και θυμάμαι τις πρώτες στιγμές της στον κόσμο. Ήταν σχεδόν Χριστούγεννα, και μέσα στο δωμάτιο, πάνω στην οικογένειά μας, η ευλογία της καινούριας ζωής, σαν χιόνι, έπεφτε απαλά και αθόρυβα από τον ουρανό. 

Καλά Χριστούγεννα!!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com