Ξέρω μια οικογένεια που η μαμά ζει εντελώς συμβατικά με το μπαμπά. Δεν κοιμούνται ούτε στο ίδιο κρεββάτι. Έχουν δύο υπέροχα θηριάκια,αγόρια, δίδυμα. Νέοι οι γονείς,η μαμά 36 και ο μπαμπάς λίγο μετά τα 40. Ζουν πολλά χρόνια συμβατικά για χάρη των παιδιών που είναι κ αγόρια και χρειάζονται το μπαμπά τους.Δεν ξέρω για ποιους λόγους παντρεύτηκαν,για ποιους λόγους οδηγήθηκαν ως εδώ.Ξέρω μόνο τι συμβαίνει τώρα πια στο σπίτι τους. Ο μπαμπάς με πρόφαση τη δουλεία λείπει όλη μέρα,δεν προσφέρει τίποτα. Ούτε οικονομικά,ούτε συναισθηματικά μόνο την απουσία του!Και φυσικά, τρελό αγχος στα παιδιά που κάνουν τα πάντα για να είναι άξια κ "καλά παιδιά" στα μάτια του. Τους δημιουργεί τόσο άγχος όλη αυτή η κατάσταση που μια μέρα που τα παιδιά είχαν διαγώνισμα στο σχολείο, ο μπαμπάς τους είχε πει πως αν γράψουν καλά θα τα πάει γήπεδο. Ο ένας λοιπόν πήρε 7 (πέμπτη δημοτικού είναι),από το άγχος και το στρες το παιδάκι έπαθε προσωρινή αμνησία. Το έτρεχε η μαμά στο "Παίδων", ο μπαμπάς είχε δουλειά και δεν μπορούσε να είναι ούτε εκείνη τη στιγμή κοντά στο παιδί του. Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια και οι δύο γονείς κάνουν τη "ζωή" τους,εννοώ έχουν άλλες σχέσεις (δεν μπορώ να τις χαρακτηρίσω εξωσυζυγικές,θα ήταν αστείο!). Τα παιδιά φθείρονται τόσο πολύ από αυτή την κατάσταση, έχουν αναπτύξει και επιθετική συμπεριφορά. Αναρωτιέμαι,δεν θα ήταν καλύτερα για όλους και πρωτίστως για τα παιδιά να ζούσαν σε διαφορετικές στέγες οι γονείς αυτοί?Η κατάσταση αυτή δεν προσφέρει τίποτα καλό στα παιδια. Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο,χαίρομαι που τα έφερε έτσι η ζωή και είναι εκείνος ο πατέρας του παιδιού μου γιατί αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Μετά την εγκυμοσύνη με τα νεύρα μου κ την ψυχολογία μου σε μαύρα χάλια πολλές φορές του λέω οτι δεν με καταλαβαίνει αλλά πάντα προσπαθεί να δει τι μου φταίει και πως μπορούμε να το λύσουμε. Οφείλει ο άντρας σου να σε καταλάβει,τουλάχιστον να προσπαθήσει,να σε ακούσει κ να βρείτε παρέα τη λύση.Όπως οφείλουμε κ εμείς να βρισκόμαστε στο πλάι του άντρα μας στα προβλήματα του. Αλληλένδετα πράγματα είναι αυτά,δούνε και λαβείν. Δεν γίνετε από έναν μόνο..Ο πατέρας μου,μου έλεγε "σε έναν καυγά φταίνε και οι δύο"! Προσωπικά πιστεύω πως καλύτερα να χωρίζεις και να είσαι φίλος με τον πατέρα του παιδιού σου παρά να φθαρεί τόσο η σχέση που να μη θες να τον βλέπεις μπροστά σου.Θα είναι πάντα ο πατέρας του παιδιού σου. Τα παιδιά έχουν αντίληψη. Είναι σημαντικό το σεξ στο γάμο,πρέπει και εκεί να τα βρίσκεις με τον άνθρωπο σου,αν υπάρχει εκεί επικοινωνία και σωστή επαφή τότε θα υπάρχει κ εκτός. Τέλος δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει θέλω να ζήσω τη ζωή μου..Μα η ζωή σου είναι αυτή, μάλλον και αυτή.. Σαφώς δεν μπορώ να "συμβουλέψω",τη γνώμη μου παραθέτω και τις εμπειρίες μου. Τέλος θα συμφωνήσω με την Κασσιανή,οφείλεις στον εαυτό σου και στο παιδί σου μια ειλικρινή προσπάθεια σε αυτόν τον γάμο.Αν δεις οτι δεν τραβάει,οτι δεν μπορείς,οτι δεν βγαίνει πουθενά.. μαζί σου! Τα παιδιά χρειάζονται ισορροπημένους γονείς! Σου εύχομαι κάθε καλό! Καλή τύχη!

Εγώ χώρισα όταν το παιδί μου ήταν 1 έτους. Κι εγώ παντρεύτηκα τον άντρα μου όχι από έρωτα, αλλά από αγάπη... τον αγάπησα σαν άνθρωπο και πίστευα ότι θα είναι καλός πατέρας. Στην εγκυμοσύνη ήταν μονίμως απών, δήθεν δούλευε ως το βράδυ αλλά φυσικά χρήματα δεν έμπαιναν στο σπίτι, εγώ το συντηρούσα, τέλος πάντων ακόμα και όταν γέννησα, εγώ στη γη και αυτός στον Άρη! Τελικά πήρα την απόφαση να χωρίσω αφού δεν με κάλυπτε αυτός ο άνθρωπος ούτε συναισθηματικά, ούτε σωματικά, ούτε ψυχολογικά, αλλά τουλάχιστον είμαι καλά! Και συνεπώς είναι και το παιδί μου καλά! Είναι τώρα 3 ετών, ένα θηριάκι πανέμορφο (σαν μαμά το παινεύω), εγώ είμαι καλά γιατί ηρέμησα, άφησα πίσω μου μια αρρωστημένη κατάσταση γιατί όταν ζεις στην καταπίεση και δεν αντέχεις να ζεις με τον άλλο, όλα τα νεύρα βγαίνουν στο παιδί! Και πίστεψέ με είναι καλύτερα να χωρίσεις τώρα που το παιδί είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει, παρά όταν θα νιώθει τα πάντα και θα αρχίσει να ρωτάει! Και φυσικά έχω βρει έναν άνθρωπο με τον οποίο ετοιμαζόμαστε να φτιάξουμε νέα οικογένεια! Για όλους έχει ο Θεός! Κορίτσια τον εαυτό μας να προσέχουμε για να είναι καλά και τα παιδιά μας!