2 χρόνια μαζί…!

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Το χρώμα του δέρματός μου χαλαρά πλησίαζε το χρώμα των τοίχων στο μαιευτήριο. Άσπρη σαν το πανί. Άγχος φοβερό. Η κοιλιά μου φουσκωτή και καμαρωτή, σε λίγες ώρες θα ξεφούσκωνε…

Ο Μάνος προσπαθούσε να με χαλαρώσει με τα γνωστά του καλαμπούρια. Νομίζω πως κανένας από τους δυο μας δεν είχε ακόμα καταλάβει το πόσο θα άλλαζε η ζωή μας από λεπτό σε λεπτό.

Στο χειρουργείο λίγο αργότερα δεν μιλούσα και δεν λαλούσα. Απαντούσα μηχανικά σε ότι με ρωτούσαν και ανάσανα βαθιά, λίγο από το φόβο για την καισαρική, μα ακόμα περισσότερο από αγωνία για το μωρό μου που μετά από 9 ολόκληρους μήνες, θα κρατούσα επιτέλους στην αγκαλιά μου.

Μετά την πρώτη μας αγκαλιά, μας χώρισαν για δυο ώρες, μιας και με έστειλαν στην ανάνηψη.

Και από εκεί και πέρα, μείναμε απόλυτα ενωμένες, αυτή και εγώ για δύο ολόκληρα χρόνια.

Παντού μαζί. Παντού μαζί. Παντού μαζί.

Η Αθηνά, ο Μάνος και εγώ.

Η ζωή μου σήμερα δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μου πριν δύο χρόνια. Πολλά άλλαξαν: συνήθειες, άνθρωποι, ωράρια, δουλειές, τα πάντα.

Η μητρότητα, λένε, ότι μου πάει. Κάποιοι μου είπαν ότι μοιάζω γεννημένη για μητέρα. Κανείς τους δεν το περίμενε από εμένα. Και μεταξύ μας, ούτε καν εγώ η ίδια. Ποτέ μου δεν είχα κόλλημα με τα μωρά και τα παιδιά. Τα αγαπούσα, αλλά ως εκεί. Και να που έγινα μαμά, πολύ πιο νωρίς απ’ ότι είχα υπολογίσει και λατρεύω κάθε στιγμή και λεπτό.

Το να είσαι μαμά σημαίνει να ελπίζεις και ταυτόχρονα να φοβάσαι, να χαίρεσαι και ταυτόχρονα να αγχώνεσαι, να αναπολείς στιγμιαία το παρελθόν σου και επιτόπου να βλέπεις το φωτεινό της χαμόγελο και να λες «Δεν θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο».

2 χρόνια μαμά!

Η μαμά του πιο υπέροχου παιδιού του κόσμου! Της μοναδικής κορούλας μου, Αθηνάς!

Κόρη μου, σου εύχομαι πάνω απ’ όλα υγεία. Και αμέσως μετά, κολλητά, ευτυχία.

Εύχομαι κάθε σου όνειρο να βγει αληθινό! Και να μην ξεχνάς να πιστεύεις σε εσένα και να αγαπάς τον εαυτό σου!