Γιάννη μου, σ’ αγαπώ!!

Γιάννη μου, σ’ αγαπώ!!

Με τον άντρα μου γνωριζόμαστε σχεδόν 15 χρόνια. Η γνωριμία μας όμως αρχικά ήταν φυσιογνωμική από μεριάς μου τύπου «Α τον ξέρω φατσικά από την σχολή» και συνεχιστηκε ως γνωριμία από υποχρέωση, καθώς εγώ έκανα παρέα με τον μετέπειτα κουμπάρο μας και βγαίναμε 4άδα, εγώ φιλικά με τον κουμπάρο μας και ο καλός μου με την τότε κοπέλα του. Η στάση του απέναντι μου;;; Ούτε γεια να μου πει, παρόλο που είμασταν μόνο 4 άτομα η παρέα χιχιχι…. Αργότερα έμαθα οτι με κορόιδευε κιόλας! Αλλά ξέρετε τι λένε ε;;; Αυτά που κοροιδεύεις, αυτά λούζεσαι….

Με την πάροδο των χρόνων, όποτε μου μιλούσε ο κουμπάρος για τον Γιάννη μου, ναι μεν ήμουν αδιάφορη, αλλά κάτι με τσιμπούσε μέσα μου προσπαθώντας να το αγνοήσω. Ώσπου το 2004, χωρίς σχέση εγώ και έχοντας τελειώσει απο σπουδες και κάνοντας την ζωούλα μου, τρώω την φλασιά και ζητάω απο τον κουμπάρο το τηλέφωνο του. Αψυχολόγητο τελείως αφού δεν είχαμε την παραμικρή επαφή! Δεν είχα να χάσω κάτι όμως. Ο κουμπάρος εκανε 2-3 εβδομάδες να μου το δωσει αλλα τελικα το έδωσε και του έστειλα μήνυμα να βρεθούμε, με παρέα φυσικά…

Και βγήκαμε…. Και απο εκεινο το βράδυ, 21 Μαρτίου του 2004, είμαστε μαζί…

Ο 1ος χρόνος δύσκολος, αβέβαιος μιας και αυτός οταν αρχίσαμε να βγαίνουμε, μόλις είχε χωρίσει και δεν ήξερε τι ήθελε. Λίγο η περίοδος προσαρμογής, λίγο η αντίδραση και των 2 μας να συμβιβαστούμε/κάνουμε πίσω ώστε να ταιριάξουμε… ας πούμε πως ξεκινήσαμε την σχέση μας ανάποδα. Ώσπου έβγαλα το συμπέρασμα οτι με αυτόν τον άνθρωπο ή θα συναντιέμαι στον δρόμο και θα αλλάζω πεζοδρόμιο ή θα γεράσουμε μαζί! Και χαίρομαι που τελικά θα γίνει το 2ο.

Απο την αρχή ήξερα οτι θα ταλαιπωρήσουμε πολύ ο ένας τον άλλο μέχρι να βρεθούμε στην μέση! Απο την αρχή ομως καταλαβα οτι τον Αγαπώ. Και του το είπα. Δεν άντεξα. Τρόμαξε και με θεώρησε επιπόλαια. Τρόμαξε όμως γιατί και αυτός το ίδιο ένιωσε και δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Φάγαμε τα «χαστούκια» μας, χάσαμε την εμπιστοσύνη μας… αλλά δεν το βάλαμε κάτω! Όταν δεχτήκαμε και οι 2 τα συναισθήματα μας, ξεκινήσαμε απο την αρχή, χτίσαμε την σχέση μας απο το μήδεν, δεχτήκαμε τα λάθη μας και τα αγαπήσαμε και τώρα χαιρόμαστε την κάθε στιγμή παρέα με το μωρό μας.

Αν θα άλλαζα κάτι; Μόνο τις φορές που τον πλήγωσα. Αυτός όμως δεν θέλει να αλλάξουμε τίποτα, «Ότι έχει συμβεί στην σχέση μας, έχτισαν την αγάπη μας«. Τον πιστεύω. Τώρα μετά απο 8 χρόνια νιώθω κάθε μέρα πιο Ερωτευμένη απο την προηγούμενη, πιο καψούρα, πιο τρελη! Είναι, ο σύζυγός μου, ο γκόμενός μου, ο κολλητός μου μα πάνω απ’ όλα ο πατερας του παιδιού μου! Το Αγαπώ παραπάνω από την ζωή μου, τον Λατρεύω σαν θεό μου, τον Σέβομαι Απεριόριστα, τον κοιτώ στα μάτια χωρίς φόβο. Είναι ο βράχος μου, το στήριγμα μου, αυτός που ξέρει τι να πει την ώρα που πρέπει να το πει. Νιώθω τόσο ευλογημένη και τυχερή που τον έχω! Κάθε μέρα του λέω πόσο πολύ τον Αγαπώ αλλά ποτέ δεν μου είναι αρκετό.

Θα το πω άλλη μία αλλά όχι και τελευταία!!!!

Γιάννη μου, Σ’αγαπώ!!!!

…το Λιάκι σου!