Μετά την καταιγίδα… η νηνεμία!

Μετά την καταιγίδα… η νηνεμία!

μαμά Σοφία

Είμαι η Σοφία, είμαι 26 ετών και το επάγγελμα μου φιλόλογος. Αν και τον τελευταίο καιρό έκανα συνολικά μέχρι και 3 δουλειές άσχετες φυσικά με το αντικείμενο σπουδών μου (στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε!!)

Γνώρισα τον άνδρα μου το 2007 στις 15 Σεπτεμβρίου. Μέχρι εκείνη την ημέρα σνόμπαρα ό,τι είχε σχέση με καρμικό έρωτα.. έρωτα με πρώτη ματιά κλπ. Αναθεώρησα και έζησα και τα δύο άμεσα και καθοριστικά!! Η κοινή μας ζωή υπέροχη… ταξίδια στα μελλοντικά μας όνειρα… αγάπη αληθινή… απόλυτη ηρεμία.. κατανόηση.. Από την αρχή ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον στις φράσεις, στις σκέψεις, στα σχέδια, στα θέλω!

Αποφασίσαμε να παντρευτούμε το περασμένο καλοκαίρι με πολιτικό γάμο.. Ήταν όλα πολύ όμορφα εκείνη την ημέρα, αλλά την πιο όμορφη θέα την είχα εγώ… Είχα απέναντι μου τα πιο όμορφα πράσινα μάτια που με κοιτούσαν με έρωτα, συγκίνηση και θαυμασμό.. Πείτε μου ποια γυναίκα δεν επιθυμεί να ζήσει κάτι τέτοιο; Ήμουν τυχερή και ανέλπιστα ευτυχισμένη..!!

Η ζωή μετά τον γάμο τολμώ να πω πως ήταν καλύτερη και από την φοιτητική μου ζωή! Ξενύχτια, συζητήσεις, όμορφες στιγμές στο σπιτικό μας, καλοκαιρινές εξορμήσεις.. Δεν θύμιζε σε τίποτα περίοδο προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα, αντίθετα φάνταζε σαν κάτι που ίσως είχε καθυστερήσει και να γίνει!

Τον Νοέμβριο άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις μας για ένα παιδί… Ο καλός μου στην αρχή ήταν διστακτικός, ενώ εγώ παρορμητική, με έναν ενθουσιασμό που κατάφερε να τον πείσει και να τον παρασύρει στα δικά μου μονοπάτια.. Ξεκινήσαμε λοιπόν τον Δεκέμβριο τις προσπάθειες και τον Ιανουάριο ήρθε η πολυπόθητη στιγμή! Ενώ λοιπόν είχα πόνους περιόδου, η περίοδος εξαφανισμένη.. έτσι λοιπόν κάναμε το  τεστ εγκυμοσύνης μετά από δύο μέρες καθυστέρησης.. Η ροζ γραμμούλα δεν άργησε να φανεί! Ο άνδρας μου χαμογελούσε και πείραζε εμένα που άρχισα για έναν ανεξήγητο λόγο να τρέμω και να ψάχνω το τηλ του γυναικολόγου μου.. Δεν μπορούσε να με ηρεμήσει με τίποτα! Δεν ήξερα αν χαιρόμουν ή αν είχα φοβηθεί…

Ήμουν σε σύγχυση, όπως και την άλλη μέρα που ο γυναικολόγος μου επιβεβαιώσε την εγκυμοσύνη. Δεν χαμογέλασα, άρχισα πάλι να τρέμω και όλοι ξαφνιασμένοι προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν… Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί.. το παιδί αυτό ήταν επιλογή μου, δεν έτυχε.

Μέσα σε μία εβδομάδα ξεκίνησε όλο αυτό που ακόμα δεν μπορώ να σβήσω από το μυαλό μου: 7 με 8 εμετοί την ημέρα! Ο  καθένας είχε διάρκεια κι ένα τέταρτο! Την ώρα εκείνη μου κοβόταν η ανάσα ή άλλες φορές έχανα τις αισθήσεις μου.. άλλες άσπριζα και πάγωνα… Δεν έτρωγα παρά μόνο σούπες, είχα μετακομίσει για 2,5 μήνες στην μητέρα μου διότι χρειαζόμουν άτομο 24 ώρες το 24ωρο και ο άνδρας μου εργάζεται μέχρι τις 17.00.. Δεν είχα την δύναμη να πάω ούτε στην τουαλέτα μόνη μου και φυσικά έτρωγα στο κρεβάτι! Πάθαινα αφυδατώσεις ενώ υπήρχαν και μέρες που δεν μπορούσα να ανοίξω ούτε τα μάτια μου… Δεν μας έφταναν αυτά… Μέσα σε 10 μέρες χειρουργήθηκε η γιαγιά μου..η ξαδελφή μου και η μαμά μου! Εγώ απλά παρατηρούσα τον χαμό αυτό και ήλπιζα ότι είναι ένας εφιάλτης και μόνο έκλαιγα..

Και κάπου εκεί έχασα τον εαυτό μου… Δεν είχα χαμογελάσει ούτε μια στιγμή για το μωρό μου, δεν είχα χαρεί, δεν ήθελα να μου χαιδεύουν την κοιλιά, δεν ήθελα να βλέπω τα υπερηχογραφήματα. Δεν άφηνα τον γιατρό να με εξετάσει καθώς πάθαινα κρίση πανικού, δεν ήθελα μου μιλούν για τοκετό και γενικά με ό,τι είχε να κάνει με την εγκυμοσύνη! Επίσης δεν ήθελα να με αγγίζει ο άνδρας μου, δεν ήθελα να με παρηγορεί και πολλές φορές δεν ήθελα κανέναν στον ίδιο χώρο με εμένα..

Η διάγνωση: KΑΤΑΘΛΙΨΗ..!!!

Ο γιατρός μου ήταν απόλυτος πως πρέπει να με παρακολουθήσει ειδικός, ενώ οι δικοί μου τρελάθηκαν μόνο και μόνο με την λέξη…!! Φυσικά εγώ δεν δέχτηκα να δω κανέναν ειδικό, φοβόμουν πιο πολύ… Δεν ξέρω γιατί…

Ξαφνικά έγιναν όλοι πιεστικοί απέναντί μου κι εγώ θύμωσα που τόσοι άνθρωποι είχαν λόγο και άποψη για την ζωή μου… αυτό ήταν που μου έδωσε και την δύναμη… Μια ωραία μέρα ζήτησα από τον άνδρα μου να με φέρει σπίτι μας. Έτσι κι εγινε! Πάλεψα πολύ, έκλαψα πολύ μα τελικά ήταν η σωστή επιλογή, χρειάστηκε χρόνος, υπομονή και επιμονή όμως πλέον βλέπω ξεκάθαρα τις όμορφες μέρες που έρχονται… Ανυπομονώ πια να πηγαίνω στον γιατρό να βλέπω το μωρό μου! Χαμογελώ και φωνάζω με ενθουσιασμό τον άνδρα μου σε κάθε κλωτσιά! Λατρεύω να μιλάνε στην κοιλιά μου και απολαμβάνω τα χάδια του αγαπημένου…

Περιμένουμε μια κόρη! Διανύουμε τον 5ο μήνα και είμαστε πια οι παλιοί μας εαυτοί… Ακόμα βέβαια είμαι στο κρεβάτι.. αδύναμη με ατροφία σε μυς και δεν μπορώ να περπατήσω, αλλά δεν με νοιάζει!

Είμαι τυχερή που ο άνδρας μου, το άλλο μου μισό, ήταν δίπλα μου και οχι απέναντι μου σε όλο αυτό… Ξενυχτούσε δίπλα μου κι ας τον έδιωχνα, αγαπούσε το μωρό μας πριν από εμένα, με τάιζε για να είναι σίγουρος ότι θα φάω, με έντυνε, μου κρατούσε σφιχτά για να σηκωθώ, με έτριβε για να ξεπιαστώ και τώρα έχει αναλάβει τα πάντα… μαγειρεύει και φροντίζει το σπίτι μας… ενώ πάντα χαμογελά!!!!

Ευχαριστώ τον Θεό για τα δύο θαύματα που βιώνω… την κόρη που περιμένω  και τον άνδρα που μου έστειλε για Φύλακα Άγγελο..!

Σας ευχαριστώ πολύ μανούλες και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com