Χρόνια πολλά, (Αθηνά-)Γεωργία!

Το έχω ξαναπεί πως είμαι ολίγον τι «στόκος» με τις ονομαστικές εορτές.

Ο Μάνος πιστεύει ακράδαντα πως αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι ως παιδί δεν γιόρτασα το όνομά μου (τότε δεν ξέραμε καν ότι και οι Ολυμπίες γιορτάζουν, τώρα με το internet απέκτησα τουλάχιστον 3 γιορτές, χαχα!) και έτσι δεν «νιώθω» τη σημαντικότητα του όλου θέματος! Ε λογικό δεν είναι; Δεν ήμουν ένα από τα παιδάκια που κερνούσαν κορδωτά κορδωτά γλυκάκια στους συμμαθητές τους, να μια δυο φορές μόνο το έκανα ανήμερα των γενεθλίων μου, έτσι για να μου φύγει το άχτι. Δεν με πήραν ποτέ τηλέφωνο για χρόνια πολλά (τώρα πια με παίρνουν… είπαμε, η δύναμη του internet), η μαμά μου δεν δέχτηκε ποτέ καλεσμένους για να τιμήσουν το όνομά μου, δεν κέρασε φοντανάκια, ούτε καφέδες… Ναι, ίσως να έχω και ψυχολογικό τραύμα απ’ όλο αυτό, χαχα! Ζώντας σε μια κοινωνία (την Ελληνική) που η ονομαστική εορτή έχει μια άλφα βαρύτητα (κατά τον Μάνο μάλιστα, πολύ μεγαλύτερη από τα γενέθλια), εγώ ήμουν πάντα στην απέξω! Φανταστείτε ότι παρότι γνωρίζω πια ότι και το δικό μου όνομα (δικαιούται να) γιορτάζει, ακόμα και τώρα δεν ξέρω πότε ακριβώς γιορτάζω!!

Τώρα πώς μου ήρθε και έγραψα όλο αυτόν τον πρόλογο δεν ξέρω, το θέμα είναι πως σήμερα γιορτάζει η πεθερά μου η Γεωργία και ταυτόχρονα η κόρη μας Αθηνά-Γεωργία.

Και αν και θεωρώ λίγο τρελό να γιορτάζω το παιδί μου δυο φορές το χρόνο (α! Να τελικά ο λόγος του προλόγου!), ο Μάνος επιμένει και θα επέμενε ακόμα και αν η Αθηνά-Γεωργία είχε άλλα 10 ονόματα! Θα τα γιόρταζε όλα!

Καιρός λοιπόν να αρχίσω να απολαμβάνω τις ονομαστικές γιορτές και να καλύψω τα τραύματα του παρελθόντος, χιχι!

Χρόνια πολλά, μικρή μου Γεωργία! Να είσαι πάντα ευτυχισμένη και χαμογελαστή!

(στις φωτογραφίες, η Αθηνά-Γεωργία παρέα με την πρώτη της ξαδέρφη Δάφνη-Ειρήνη -χαχα, τώρα όλους θα τους φωνάζω με το διπλό τους όνομα!)