Κανείς από όλους αυτούς που διεκδικούν τη ψήφο μας δεν έχει στο μυαλό του το μέλλον της Αθηνάς μου, της Ελενίτσας, του Κωστή, του Ανδρέα, του Θάνου, της Μελίνας, της Κατερίνας, του Μητσάκου ή της Αντιγονούλας.
Το μόνο που τους νoιάζει είναι να έχουν μια θέση στη Βουλή. Πράγμα που σε λίγα μόλις χρόνια θα ‘ναι αντελώς αδιάφορο για την Αθηνά, τον Ανδρέα, τον Θάνο, τη Μελίνα, την Κατερίνα, τον Μητσάκο ή την Αντιγονούλα.
Απ’ αυτή εδώ τη στήlh προσπαθώ πάντα να σας μιλώ ως μπαμπάς και όχι ως δημοσιογράφος, που ΄χω φάει στη μάπα πάνω από 3 δεκαετίες την αηδία της εξουσίας. Με ανατριχιάζει και μόνο η ιδέα ότι το(α) μωρό(α) μου μπορεί να μεγαλώσουν φυλακισμένα στα νύχια τους.
Κάθε μέρα η Ολιβ μου με παρακαλάει:
–Γράψε μωρέ ένα κείμενο, απ’ αυτά που εσύ ξέρεις (εννοεί τα τρυφερούλια) για το eimaimama.
Kι εγώ κάθε μέρα της το υπόσχομαι και κάθε μέρα το αναβάλλω για την επόμενη.
Μα τι μου συμβαίνει;
Εγώ; Εγώ που ’χω τις λέξεις στην κωλότσεπη, δεν μπορώ να γράψω ούτε μια παράγραφο για το πατουσίνι της Αθηνάς μου, για το πώς κάθε μέσημέρι που ‘ρχεται από τον σταθμό και τρέχει στην αγκαλιά μου, για το πώς κοιμόμαστε μαζί τα μεσημέρια, ή για το μωράκι μας που μεγαλώνει στην κοιλιά της Ολιβ μου;
Τι έχω πάθει;
Ανησυχώ.
Αυτό είναι.
Μέσα μου θεριεύει το μίσος γι’ αυτούς τους αχρείους που έφτασαν την υπέροχη χώρα μας εδώ που την έφτασαν. Στα άκροδάκτυλα μου φυτρώνουν (χωρίς να το θέλω) λεπίδια που ακουμπάνε το keyboard. Γράφω κείμενα το ένα πίσω από το άλλο και τα στέλνω στο gazzetta ή στη σελίδα μου στο Facebook… με την ελπίδα ότι θα ταρακουνήσω το κοινό.
Πάω να γράψω μια τρυφεράδα και το μάτι μου κολλάει στην οθόνη της τηλεόρασης όπου κάθε στιγμή ένας γελοίος χαρτογιακάς λέει τις ίδιες… τις ίδιες… τις ίδιες…. τις ίδιες ανοησίες… που είναι ανοησίες-σφαίρες που σημαδεύουν τα κορμάκια της Αθηνάς μου, της Ελενίτσας, του Κωστή, του Ανδρέα, του Θάνου, της Μελίνας, της Κατερίνας, του Μητσάκου ή της Αντιγονούλας… και τότε το μόνο που με νιάζει είναι να βγάλω το δικό μου πιστόλι και να shoot back για να προφυλάξω την Αθηνά, τον Ανδρέα, τον Θάνο, τη Μελίνα, την Κατερίνα, τον Μητσάκο ή την Αντιγονούλα.
Αν ημουν μπαμπάς-μανάβης θα φυλούσα την καλύτερη ντοματούλα για την Αθηνά μου… αν ήμουν μπαμπάς-χασάπης θα της φυλούσα το καλύτερο φιλετάκι… έτσι και ως μπαμπάς-δημοσιογράφος φυλάω την πιο αιχμηρή λέξη για να σωσω το μέλλον της.
Ολιβ, έρωτα μου μεγάλε, της ζωής μου φινάλε, ορίστε το κείμενό σου.
Είναι κεντημένο με αγάπη κάθε του λέξη για την Αθηνά, τον Ανδρέα, τον Θάνο, τη Μελίνα, την Κατερίνα, τον Μητσάκο ή την Αντιγονούλα.
καλησπέρα μανο χαίρομε πάρα πολύ που γράφεις .......... γράφεις πάρα πολύ καλά ......προσωπικά σε έκανα φίλο κάποια στιγμή εκείνη την δεκεμβριανή αναταραχή του ΑΛΕΞ ..όλοι το θυμόμαστε . είχα διαβάζει ένα άρθρο στην ηλεκτρονική εκδοχή της ζουνγλας .......σου είχα γράψει ......απογοητεύτηκα λίγο από την απάντηση που πήρα ........μου έγραφες πως είχες βαρεθεί μάλλον τους είχες βαρεθεί όλους , παρολ' αυτά παρακολουθούσα τις φωτογραφίες ήταν εξαιρετικές . μετά ήρθε η ολιβ{ την γνώριζα τα Χριστούγεννα .εκπληκτικός άνθρωπός } και αυτό που χαροποιεί πιο πολύ είναι ο ερχομός της Αθηνάς και με το καλό και το δεύτερο { η ευτυχία σας μεγαλώνει, τέλια } θα ήθελα να πω σε σένα να συνεχίζεις να γράφεις είναι ευχάριστο το γεγονός ότι η ΑΘΗΝΑ ΣΕ ΤΑΡΑΚΟΥΝΙΣΕ . ΤΕΙΚΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΟΠΟΥΣ στην Β. ΜΕ ΠΟΛΎ ΕΚΤΊΜΗΣΗ ΌΤΙ ΌΛΟΙ ΜΑΣ ΈΧΟΥΜΕ ΑΝΆΓΚΗ ΝΑ ΑΚΟΎΜΕ {ΔΙΑΒΆΖΟΥΜΕ}, ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΌΜΑΣΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΎΣ,ΧΑΡΕΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΌΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΑ ΜΌΝΟ ΈΤΣΙ ΘΑ ΑΝΤΈΞΟΥΜΕ ΑΝ Ο ΜΑΝΟΣ ΈΧΕΙ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΟΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΑΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΉΣΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΈΧΟΥΝ Η ΓΙΑ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΘΈΛΟΥΝ ΝΑ ΝΙΏΘΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΟΝΟΊ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΝΊΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΆ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΊ ΤΕΛΟΣ ΠΆΝΤΩΝ ............... ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΣΟΥ ΚΑΛΎΠΤΕΙΣ
Νομίζω πως όλοι μας έχουμε πέσει στη φάση "άρνησης". Αρνούμαστε να αποδεχθούμε την ζοφερή κατάσταση που μας περιβάλλει. Εγώ τουλάχιστον, αναγνωρίζω σημάδια στην σημπεριφορά μου. Έχω πέσει στην απάθια και την ...αναμονή. Όμως, αναγνωρίζω απόλυτα και όλα αυτά που περιγράφεις Μάνο, στους κυβερνόντες, και τους "περί" αυτών...Κάνουν ακριβώς το ίδιο, με ΟΠΟΙΟ τίμημα. Εις βάρος όλων εμάς των υπολοίπων. Απλά...έχουν το μαχαίρι στο χέρι τους. Κι αυτοί την πάρτη τους φροντίζουν και το μέλλον των παιδιών τους. Κοντόφθαλμα μεν, απόλυτα δε.
Ολοι ΑΥΤΟΙ αυτό ακριβώς περιμένουν (προσμένουν) Αντριάνα: Την απάθια και την αναμονή. Είναι το όπλο τους. ΠΟΤΕ δεν είπα δεν κανέναν ΤΙ να ψηφίσει (ούτε καν στην Ολιβ)...η συμβουλή μου είναι να ψηφίσετε(σουμε) βλέποντας μόνο το συμφέρον των παιδιών μας...ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ..οχι το δικό ΜΑΣ... που συχνά-πυκνά επηρρεάζεται από την ενηλικη λογική μας.