Αν ήμουν μπαμπάς-μανάβης…

Κανείς από όλους αυτούς που διεκδικούν τη ψήφο μας δεν έχει στο μυαλό του το μέλλον της Αθηνάς μου, της Ελενίτσας, του Κωστή, του Ανδρέα, του Θάνου, της Μελίνας, της Κατερίνας, του Μητσάκου ή της Αντιγονούλας.

Το μόνο που τους νoιάζει είναι να έχουν μια θέση στη Βουλή. Πράγμα που σε λίγα μόλις χρόνια θα ‘ναι αντελώς αδιάφορο για την Αθηνά, τον Ανδρέα, τον Θάνο, τη Μελίνα, την Κατερίνα, τον Μητσάκο ή την Αντιγονούλα.

Απ’ αυτή εδώ τη στήlh προσπαθώ πάντα να σας μιλώ ως μπαμπάς και όχι ως δημοσιογράφος, που ΄χω φάει στη μάπα πάνω από 3 δεκαετίες την αηδία της εξουσίας. Με ανατριχιάζει και μόνο η ιδέα ότι το(α) μωρό(α) μου μπορεί να μεγαλώσουν φυλακισμένα στα νύχια τους.

Κάθε μέρα η Ολιβ μου με παρακαλάει:

–Γράψε μωρέ ένα κείμενο, απ’ αυτά που εσύ ξέρεις (εννοεί τα τρυφερούλια) για το eimaimama.

Kι εγώ κάθε μέρα της το υπόσχομαι και κάθε μέρα το αναβάλλω για την επόμενη.

Μα τι μου συμβαίνει;

Εγώ; Εγώ που ’χω τις λέξεις στην κωλότσεπη, δεν μπορώ να γράψω ούτε μια παράγραφο για το πατουσίνι της Αθηνάς μου, για το πώς κάθε μέσημέρι που ‘ρχεται από τον σταθμό και τρέχει στην αγκαλιά μου, για το πώς κοιμόμαστε μαζί τα μεσημέρια, ή για το μωράκι μας που  μεγαλώνει στην  κοιλιά της Ολιβ μου;

Τι έχω πάθει;

Ανησυχώ.

Αυτό είναι.

Μέσα μου θεριεύει το μίσος γι’ αυτούς τους αχρείους που έφτασαν την υπέροχη χώρα μας εδώ που την έφτασαν. Στα άκροδάκτυλα μου φυτρώνουν (χωρίς να το θέλω) λεπίδια που ακουμπάνε το keyboard. Γράφω κείμενα το ένα πίσω από το άλλο και τα στέλνω στο gazzetta ή στη σελίδα μου στο Facebook… με την ελπίδα ότι θα ταρακουνήσω το κοινό.

Πάω να γράψω μια τρυφεράδα και το μάτι μου κολλάει στην οθόνη της τηλεόρασης όπου κάθε στιγμή ένας γελοίος χαρτογιακάς λέει τις ίδιες… τις ίδιες… τις ίδιες…. τις ίδιες ανοησίες… που είναι ανοησίες-σφαίρες που σημαδεύουν τα κορμάκια της Αθηνάς μου, της Ελενίτσας, του Κωστή, του Ανδρέα, του Θάνου, της Μελίνας, της Κατερίνας, του Μητσάκου ή της Αντιγονούλας… και τότε το μόνο που με νιάζει είναι να βγάλω το δικό μου πιστόλι και να shoot back για να προφυλάξω την Αθηνά, τον Ανδρέα, τον Θάνο, τη Μελίνα, την Κατερίνα, τον Μητσάκο ή την Αντιγονούλα.

Αν ημουν μπαμπάς-μανάβης θα φυλούσα την καλύτερη ντοματούλα για την Αθηνά μου… αν ήμουν μπαμπάς-χασάπης θα της φυλούσα το καλύτερο φιλετάκι… έτσι και ως μπαμπάς-δημοσιογράφος φυλάω την πιο αιχμηρή λέξη για να σωσω το μέλλον της.

Ολιβ, έρωτα μου μεγάλε, της ζωής μου φινάλε, ορίστε το κείμενό σου.

Είναι κεντημένο με αγάπη κάθε του λέξη για την Αθηνά, τον Ανδρέα, τον Θάνο, τη Μελίνα, την Κατερίνα, τον Μητσάκο ή την Αντιγονούλα.

Μάνος