Υποχρέωση κάθε μαμάς να φροντίζει τον εαυτό της!

μαμά Όλγα

‘Εχω δυο μικρά φατσάκια, τον Κωνσταντίνο 3,5 και το Τινάκι 2 ετών.  Πριν από 3 μήνες μου διέγνωσαν πολλαπλή σκλήρυνση και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα μαθήματά μου από αυτήν την εμπειρία….

Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου περνάει ποτέ από το μυαλό οτι κάτι μπορεί να έχω.  Εργάζομαι, έχω 2 μικρούλια, κάνω ένα μεταπτυχιακό και γενικά…. έχω μια πλήρη ημέρα!!!  Συνεπώς, δεν προλαβαίνω να είμαι άρρωστη…. Αν λοιπόν κάνω οτι δεν βλέπω τα σημάδια, τα προσπερνώ και δεν τους δίνω σημασία, αυτά θα φύγουν από μόνα τους…. ΛΑΘΟΣ!!!  Κάθε μια από εμάς, έχει υποχρέωση να φροντίζει τον εαυτό της που φροντίζει όλους τους υπόλοιπους…. Χωρίς εμάς, το σύστημα καταρρέει.  Οπότε, σας προτείνω να ΦΡΟΝΤΙΖΕΤΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ.

Αν και πολύ ωραία τα έχει γράψει ο Κοέλλιο, καμία από εμάς δεν είναι φτιαγμένη από ατσάλι και σίγουρα χρειαζόμαστε κι εμείς ξεκούραση, περιποίηση και πού και πού, μια ανάσα…. Η γη γυρίζει και χωρίς εμάς, απλά δεν είναι τόσο διασκεδαστικά χωρίς εμάς, οπότε έχουμε υποχρέωση να είμαστε γύρω για αρκετό καιρό.

Η διάγνωση με χτύπησε κατακέφαλα… και τι δεν έλεγα τόσο καιρό που είχα τις ενοχλήσεις… «Ε, δυο γέννες κολλητές, έχω να κοιμηθώ σωστά 3 χρόνια… πολύ φυσιολογικό να παραπατάω… κάθε βράδυ σηκώνω 2 παιδιά για να τα κάνω μπάνιο και όλη μέρα τρέξιμο, λογικό να πονάει το πόδι μου και να κουτσαίνω… » Και αυτή η κούραση….κούραση…. ατελείωτη.  Αλλά, είπαμε, λογική και αυτή με τέτοιο πρόγραμμα.  Αλλά τελικά δεν ήταν.  Και κατά έναν σχιζοφρενικό τρόπο, ένοιωσα μια τεράστια ανακούφιση, που τελικά όλα αυτά που μου συνεβαιναν ήταν συνδεδεμένα με κάτι περισσότερο από την καθημερινότητά μου.  Γιατί, μέσα σε όλα τα άλλα, με βασάνιζε και μια τεράστια ενοχή, που δεν είχα το κουράγιο να κάνω πολλά πράγματα με τα παιδιά εκτός σπιτιού και φυσικά απέναντι στον σύζυγό μου που κάθε βράδυ γύρω στις 11 το χασμουρητό μου τσάκιζε και την πιο καλή διάθεση….

Είμαι πλέον στην φάση που έχω ξεκινήσει μια αγωγή, κάνω φυσικοθεραπεία, κάνω πισίνα μαζί με τον Κωνσταντίνο – το οποίο αποδείχθηκε πιο διασκεδαστικό απ’ ότι πριν που τον πήγαινα απλά και περίμενα να τελειώσει – και γενικά κάνω ό,τι μπορώ και όχι περισσότερα.  Κοινώς σταμάτησα να σκοτώνομαι.  ‘Οπως είπα και στην μαμά μου «ήταν σαν κάποιος να μ’ έπιασε από το αυτί και να μου είπε… επ!!! που πας;; συγκεντρώσου γιατί έχεις χάσει τον στόχο«.

Τώρα, διασκεδάζω περισσότερο, μαλώνω λιγότερο και γενικά, όπως λένε και στην Θεσ/νίκη… ΧΑΛΑΡΑ!!!!  Ελπίζω να το διατηρήσω.  Το μόνο για το οποίο θα συνεχίσω να σκοτώνομαι, είναι το να κάνω τα πάντα για να είμαι μαζί με τα μπομπιράκια και τον καλό μου για πολλά πολλά χρόνια ακόμα και να μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά τα οποία έχουμε ονειρευτεί οτι θα κάνουμε και να μπορέσω κι εγώ να προσφέρω στα παιδάκια μου όλα όσα μου έχει προσφέρει και συνεχίζει ακούραστη και η δική μου μανούλα.  Κι όσο απίστευτο και αν ακουστεί, ένα από τα πράγματα που με στενοχωρούν, είναι που σκέφτομαι καμιά φορά οτι ίσως, εγώ να μην μπορέσω να στηρίξω τα παιδιά μου και να τα βοηθήσω τόσο, όσο οι δικοί μου γονείς.  ‘Εχω όμως υποχρέωση να προσπαθήσω.

‘Ηθελα λοιπόν κλείνοντας να σας ζητήσω, να σταθείτε μια στιγμή και να κοιτάξετε γύρω σας και να σκεφτείτε, οτι ο ρόλος μας κάθε άλλο παρά εφήμερος είναι.  ‘Εχουμε λοιπόν χρέος να προστατεύουμε, να αγαπάμε και να φροντίζουμε τους εαυτούς μας.  Χωρίς ενοχές και χωρίς αγχος.  Κάντε το και όλοι θα είναι κερδισμένοι.  Και δεν πειράζει και αν δεν γίνουν όλα τέλεια.  Και αν τα κρεβάτια μείνουν ξέστρωτα μια μέρα.  ‘Οπως λέει και ο καλός μου… «ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ…..«.

Φιλιά και καλή δύναμη σε όλες!

‘Ολγα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com