29 εβδομάδων: Επιτέλους την είδα… αλλιώς!

Δυο μέρες τώρα στο σπίτι των δικών μου και έχω βρει την ηρεμία μου. Συνειδητοποιώ τελικά πόσο σημαντική είναι η μεγάλη Ελληνική οικογένεια. Αν όχι για κάθε μέρα όλη μέρα, τότε σίγουρα για μια στις τόσες. Με τη μαμά μου μπορεί να φαγωνόμαστε κάθε τρεις και λίγο όταν είμαστε μαζί, αλλά όταν έχω καιρό να τη δω -και λόγω απόστασης κάνω πάντα καιρό να τη δω- παθαίνω μία στέρηση και καμιά φορά όταν αισθάνομαι πολύ κουρασμένη, μπορεί να με ακούσετε να παραπονιέμαι «Θέλω τη μαμά μου!» 

Εδώ στη Χαλκιδική, λοιπόν, τα πράγματα κυλούν όμορφα και ήρεμα. Μπανάκια με το Μάνο και την Αθηνά (καλά, η Αθηνά φυσικά όλη μέρα είναι στη γύρα με τη γιαγιά και τον παππού) και επιτέλους… απολαμβάνω την εγκυμοσύνη μου όπως θα ήθελα! Όχι, δεν γκρινιάζω πια για τις καούρες που επανήλθαν φορτσάτες, ούτε με νοιάζει που το βράδυ για να αλλάξω πλευρό, ψιλοχοντροπονάω. Δεν έχω κανένα λόγο να παραπονιέμαι. Αρχίζει σιγά σιγά η αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό του και όλα πηγαίνουν καλά. Αυτό δεν είναι που μετράει;

Σκέφτομαι καμιά φορά πως με τόσες ιστορίες τοκετού και μαμαδο-ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί εδώ στο eimaimama (και που περήφανα δηλώνω πως τις έχω διαβάσει ΟΛΕΣ, μιας και εγώ τις ανεβάζω μία μία), θα μπορούσα να έχω επηρεαστεί πολύ και να φοβάμαι τα πάντα. Σαν ένα συμφοιτητή μου που ότι καινούργιο περιστατικό βλέπαμε κάθε μέρα στο νοσοκομείο, την άλλη μέρα νόμιζε ότι είχε την ίδια νόσο, χεχε. Εκτός αυτού, είμαι και παιδί μιας μανούλας που είχε πολλές αποβολές και έχασε και ένα κοριτσάκι στη γέννα. Και ναι, θα μπορούσα να είμαι ΣΟΒΑΡΑ φρικαρισμένη και στις δυο εγκυμοσύνες μου. Ε, η λίγη γκρινίτσα που είχα κάποιες βδομάδες δικαιολογείται, δεν νομίζετε;

Ο Μάνος λέει ότι γκρινιάζω επειδή όλα μου πηγαίνουν καλά και δεν έχω… σοβαρό λόγο να γκρινιάξω. Χαχα, τι να πω, μπορεί…

Αυτή η εγκυμοσύνη κυλάει ακόμα πιο εύκολα από την πρώτη. Ο δε γιατρός μου είναι ο πιο κουλ του πλανήτη.

– Γιατρέ να πάρω κανένα συμπλήρωμα;

– Υπάρχει λόγος νομίζεις;

(Οι εξετάσεις μου είναι μέχρι σήμερα άριστες. Δεν παίρνω ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε σίδηρο, ούτε ασβέστιο, ούτε κάτι άλλο)

– Γιατρέ, μπορώ να πάω στη Χαλκιδική;

– Ώρα καλή και θα τα ξαναπούμε τέλος Αυγούστου

Ευχαριστώ το Θεό και το σύμπαν, λοιπόν, που μέχρι σήμερα δεν έχει προκύψει κανένα σοβαρό ζήτημα (σήμερα έκανα καμπύλη σακχάρου, ελπίζω τα αυριανά αποτελέσματα να είναι καλά).

Ευχαριστώ επίσης την οικογένειά μου που δεν με αγχώνει για τίποτα. Την κορούλα μου που δεν με κουράζει (πολύ) -αν και το «Μαμααααααααααά, μαμααααααά, μαμαααααααααά!» το έχει κάνει ψωμοτύρι τώρα τελευταία… Τον άντρα μου που συνέχεια μου λέει πόσο όμορφη έγκυος είμαι και ας μην αισθάνομαι ακριβώς έτσι.

Και φυσικά το ζουζούνι στην κοιλιά μου… απλά γιατί υπάρχει!

29 εβδομάδων λοιπόν και… ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ!

Συν-εγκυούλες μου όμορφες… Πώς είστε;;;